Een eenjarige diva

Op een dag worden we opgebeld door het politiebureau in Folweni, omdat er een klein meisje van 1 jaar oud is binnengekomen. Haar moeder heeft haar achtergelaten bij een buurtbewoner, die het kindje op haar beurt naar het politiebureau heeft gebracht. Volgens de buurtbewoner is de moeder pas 14 jaar oud en heeft zij een drugs- en alcoholverslaving. Zorgen voor haar kindje zit er op deze manier niet in.

Wij hebben het meisje tijdelijk verzorgd en we hebben haar Nana genoemd. Ze had koorts en we hebben ons echt zorgen gemaakt, omdat ze ook last had van hoestbuien en overgeven. In eerste instantie zagen we dit kleine meisje niet huilen of lachen; ze zat en keek met wazige oogjes voor zich uit. Met medicijnen en veel liefde en aandacht, heeft Nana in die week een ware metamorfose ondergaan.

Het is heel bijzonder om een kindje te verzorgen waarvan je de achtergrond niet kent. Met vallen en opstaan kwamen we erachter dat ze alleen drinkt uit een mok en alleen eet wat wij ook eten. Eerst leek het alsof ze niet kon kruipen, want op de grond bleef ze zitten en stak ze jammerend haar handjes in de lucht. Later kruipt ze ons overal achterna en zet ze zelfs wat stapjes aan de hand. Ze genoot van de aandacht en werd het liefst alleen maar opgetild :) Alleen door ons trouwens, want van de medewerkers van Bobbi Bear moest ze niets hebben. Dat liet ze duidelijk blijken: met beide handen werd iedereen weggeduwd...

Het afscheid van Nana was voor mij een van de moeilijkste momenten die ik in Zuid-Afrika heb gehad. Ze zat heerlijk bij me op schoot en werd door een social worker en een politieagent meegenomen naar het ziekenhuis voor een HIV test. We konden niet mee en wisten op dat moment nog niet waar ze terecht zou komen. Nana ging zo hard huilen en mijn hart brak. In die 7 dagen is dit meisje echt aan ons gehecht geraakt - en wij aan haar. We hebben haar verzorgd toen ze ziek was, om haar gelachen als ze ondeugend was en getroost als ze een nare droom had. Ik heb gehuild dat ik dit kleine meisje moest laten gaan en ik had haar echt het liefst mee naar huis genomen.

Nana zit nu in een place of safety. Hier heeft ze het beter dan veel andere kindjes die we zien die dagelijks verkracht of mishandeld worden, maar er is daar weinig ruimte voor persoonlijke aandacht. Ik had haar daar graag nog willen bezoeken, zodat ik meer vrede kon hebben met de plek waar ze zat. Het afscheid zou hierna waarschijnlijk nog moeilijker worden, dus hebben we besloten om dit niet te doen.

Lieve Nana, ngeke ngikukhohlwe - ik zal je nooit vergeten.