Afscheid met tranen en vakantie!

Donderdag, 19 december.
Wanneer ik naar m'n compound ga met het plan om mijn cadeaus te geven, is daar niemand, op wat kinderen na. Dat wordt even wachten dus! Samen met de kiddo's ga ik onder de mangoboom te chillen, en na een uur komt iedereen gelukkig thuis en kan ik m'n koffer vol cadeaus geven. Hier is het alleen onbeleefd om cadeaus uit te pakken, dus ze doen de koffer vluchtig open en dan gauw weer dicht. Iedereen geeft me heel dankbaar een hand en een moeder slaat een kruis voor me. Super lief! Fuseini geef ik nog foto's die hij had gemaakt van de bieb, en daar is ie erg blij mee! Trots laat hij ze aan de anderen van het gezin zien. (=
Dan ga ik er vandoor om een taxi naar het kantoor te nemen, waar we met z'n allen gaan eten en de Notebook gaan kijken. Ondertussen is Erik in Accra aangekomen, en hij smst met de mededeling dat z'n koffers niet zijn aangekomen. Noooooo hoe is het mogelijk. Uiteindelijk blijkt dat z'n koffers morgenavond pas gaan aankomen en dat hij daarom zaterdagochtend pas naar Tamale kan vliegen. Hoe megabalen is dat, nu moet ik nog een dag langer wachten en hebben we ook veel minder tijd in Tamale samen! =((((

Vrijdag, 20 december.
Ik word wakker en vraag me af hoe ik deze dag nu eens ga invullen. Ik besluit om wel naar het Judah Mahama te gaan. Ik heb namelijk besloten om het geld dat ik heb opgehaald aan het Judah Mahama te geven. Daar gaat het gebruikt worden voor de bouw van een nieuw lokaal, zodat ze ook les kunnen krijgen in een lokaal in de hitte van het droogseizoen. In de andere lokalen is het dan namelijk niet vol te houden, en daarom wordt dit lokaal op een andere manier gebouwd. Hier gaat het geld dus goed gebruikt worden! (= Ik was van plan om samen met Erik naar JM te gaan, maar dat kan ik nu natuurlijk ook alleen doen.
Daar aangekomen zijn er al een aantal meisjes weg, omdat ze naar familie zijn gegaan voor de kerstdagen. Met de meisjes die er nog wel zijn ga ik muziek luisteren en HalliGalli doen. Mister John is er ook en dan overhandig ik hem mijn geld. Hij is zooooooooooooooo dankbaar!! Hij zegt wel duizend keer 'God bless you' en hij laat me buiten zien waar hij het lokaal wil bouwen en hoe het eruit gaat zien. Zo lief hoe dankbaar hij is! We willen een foto maken, maar hij zegt dat we even op de Pastoor moeten wachten, die komt er namelijk ook aan en die beheert het geld voor de Judah Mahama. Ik wil best even wachten, maar als de man er om 12 uur nog niet is zeg ik dat ik op moet stappen omdat ik om half 1 met Angela heb afgesproken om te lunchen. Geschokt vraagt Mister John of ik echt weg moet, kan ik m'n afspraak niet verplaatsen?! Hij zegt dat ik hem moet volgen, en wanneer we het eerste lokaal inlopen staan daar op tafel 3 bordjes rijst. Aaaaah, ze hebben gewoon speciaal eten laten maken om me te bedanken! Dat is echt te lief. De pastoor komt er dan gelukkig ook aan, en dan kunnen we met z'n 3'en eten. =D Hierna maken we nog wat foto's met z'n allen, en dan moet ik afscheid nemen van Mister John. Wat ben ik blij dat ik deze man heb mogen ontmoeten!
's Middags ga ik nog even de stad in en chill nog wat op kantoor, en dan neem ik een taxi naar het compound om daar m'n spullen te pakken en naar de lodge te gaan. Daar zou ik anders met Erik zijn, maar nu moet ik er alleen heen.=( Omdat de taxi op me blijft wachten om me van het compound naar de lodge te brengen, moet ik snelsnel. Niet iedereen is thuis, dus kan ik alleen afscheid nemen van de mensen die er zijn, maar gelukkig kom ik maandag nog langs met Erik. De chief geeft me een hand en iemand vertaalt voor me dat hij m'n ouders, broertjes, zusjes en de rest van de familie zegent. Ook andere vrouwtjes geven me een hand en bedanken me en dan moet ik gauw naar de taxi.
Bij de lodge chill ik 'm lekker op een ligbedje en ik krijg fijn eten. Na het eten word ik gebeld door Lenneke dat ze met z'n allen wat gaan drinken bij Sparkles, en of ik meega. Dikke prima!

Zaterdag, 21 december.
Om half 7 zit ik braaf klaar voor de taxi die me naar het vliegveld gaat brengen om Erik op te halen, maar die komt (natuurlijk) pas 20 minuten later. Ook op het vliegveld moeten we nog even wachten omdat het vliegtuig later is vertrokken dan gepland. Dan komt Erik ein-de-lijk door de poort heen lopen, jeeeeeej! Heerlijk om die jongen weer te zien. =D De taxi brengt ons terug naar kantoor en daar droppen we onze spullen. Vervolgens gaan we naar mijn eerste gastgezin, om daar Erik voor te stellen en om afscheid te nemen. Iedereen vindt het erg leuk om Erik te ontmoeten! Chantel doet haar mooie zang en danskunsten voor Erik, haha wat ben ik trots op dat meisje. Na elk liedje buigt ze en zegt ze 'thaaaaank you!'. Ik krijg m'n jurk en m'n rok, maar de ritsen zitten er nog niet in dus ik moet nog even langs Charity om die er in te laten zetten. Van mama krijg ik nog mooie slippers. =D Helaas is het dan tijd om afscheid te nemen. =(( Mama en ik moeten huilen en ook Edith heeft er wat moeite mee. Ik geef iedereen een dikke knuffel en loop dan met Erik weg. Ik vind het echt een vreselijk stom idee dat ik hier waarschijnlijk nooit meer terug kom. Ik ben echt van die mensen gaan houden!
Hierna gaan we gauw langs Charity voor de ritsen en nemen ook afscheid van haar, dan sjezen we door naar kantoor om spullen op te halen voor ons weekendje naar Mole (een natuurpark waar we van plan zijn om wilde olifanten te spotten) en gaan gauw lunchen bij Sparkles. Dan gaan we naar het busstation om te wachten op de bus naar Mole. Deze komt al wel na 2.5 uur opdagen, en na 5 uur bussen komen we in Mole aan, waar we meteen ons bed induiken.

Zondag, 22 december.
Om 7 uur hebben we een voetsafari en daar komen we de moeder en zusje van Loes tegen. Supertoevallig dat zij er nog zijn, en errrrg gezel! =D Ze praten honderduit over de safari van gisteren en over hoe geweldig die was, maar die van vandaag is helaas wat minder spetterend. Toch kijken we onze ogen uit! Het is hier echt prachtiggg, een beetje het Afrika uit de Lion King! We zien veel herten, maar de olifanten laten lang op zich wachten. Wanneer we eigenlijk alweer teruglopen, krijgt de gids gelukkig een belletje van iemand die vertelt waar de olifanten zijn. Gelukkig! Wanneer we de olifanten hebben ontdekt, komt er ineens een heeeele meute scoutingGhanezen uit de bosjes rennen, die de olifanten afschrikken. Nooooo. Ben je een scout, weet je niet eens dat je niet met z'n honderden op olifanten af kan lopen?! Gelukkig stuurt de gids ze naar achteren en mogen wij doorlopen, en daar zien we 5 olifanten! =D Hoe cool! 4 kleine en 1 heule grote. Op een gegeven moment rennen ze over de weg, en pakt de een met z'n slurf de staart van de ander vast. Schattig! We maken wat foto's, laten de scoutinglui de olifanten opjagen waardoor wij ze nog beter te zien krijgen, en gaan dan terug naar het hotel om samen te ontbijten met Loes! Onderweg komen we nog apen tegen, dus onze missie is helemaal geslaagd. =D
Het is geweldig om Loes weer te zien, ik heb haar deze laatste week echt gemist omdat ze met haar moeder en zusje aan het rondreizen was! Na het ontbijt gaan zij terug naar Tamale en Erik en ik chillen de rest van de dag bij het zwembad. We gaan vroeg slapen want we zijn echt kapot en vannacht gaat de bus al om 3.30!

Maandag, 23 december.
Tegen 1.45 wordt er mal hard op ons raam geklopt: 'Hurry hurry, the bus is ready to go!'. Wat?! Hoezo de bus is ready, dat is 2 uur te vroeg! Hoe is het mogelijk dat je normaal 3 uur moet wachten voor de bus vertrekt en dat wanneer je lekker in je bedje ligt je ineens moet haasten voor die bus. Gelukkig redden we het, thank God, want er gaat maar 1 bus per dag naar Tamale. In de bus pitten we fijn verder en om 6 uur komen we aan. Dit gaat een mal drukke dag worden, want vandaag moet ik van iedereen afscheid nemen!
Omdat we zo vroeg zijn dat kantoor nog niet open is, gaan we eerst naar de lodge om nog even te slapen en te ontbijten. Hierna nemen Erik en ik een taxi naar kantoor om onze spullen te halen, die weer bij de lodge te droppen, en weer terug naar kantoor te gaan om onze fietsen te halen. Op kantoor zit Bash samen met 2 nieuwe vrijwilligers en hij is bezig met z'n intropraatje. Wanneer we de 2e x op kantoor zijn voor de fiets, vraag ik aan Bash of hij en de nieuwe vrijwilligers vandaag met ons en de rest van de vrijwilligers mee gaan lunchen voor mijn afscheid. Hij denkt alleen dat ze dat niet gaan redden, en daarom neemt hij nu afscheid van me. Ik denk eerst dat hij een grapje maakt, maar als ik doorheb dat ie het echt meent rollen de tranen over m'n wangen. Ik wil nog helemaal geen afscheid van hem nemen! We geven elkaar een dikke knuffel en dan gaan Erik en ik naar de stad.
De bedoeling is dat we even snel een buskaartje voor morgen gaan kopen en dan doorgaan naar het weeshuis. Wanneer we bij het station aankomen is de rij voor het loket alleen ENORM. We sluiten achteraan aan en wachten ongeveer een uur tot iemand ons vertelt dat men hier kaartjes probeert te kopen voor de bus van vandaag. Toch enigszins opgelucht stappen we uit de rij, want de mensen staan te vechten voor de kassa. We worden ergens anders geholpen, maar daar wordt ons vertelt dat we morgenochtend pas een kaartje kunnen kopen. Dan slaat de stress wel even toe, want als het ons morgen niet lukt om een kaartje te kopen komen we hier dus niet weg, en zitten we met kerst nog steeds in Tamale en niet aan het strand! Ietwat paniekerig bel ik Bash op, maar hij zegt dat ik niet zo moet stressen: we zijn in Ghana, alles komt goed en we moeten morgen gewoon om 5:00 op het station staan.
Ondertussen zijn we anderhalf uur verder en moeten we ons dus gauw naar het weeshuis begeven! Trots laat ik Erik alle kinderen zien en vertel wat we hebben gedaan, en dan neem ik afscheid van elk kind en de vrijwilligers. Dan karren we gauw door naar Swad om met alle vrijwilligers te lunchen, en ook Bash en de nieuwe vrijwilligers zijn erbij! Super gezellig is het weer, maar ook stom dat dit gewoon de laatste keer is. Helaas breekt dan ook het moment aan om van iedereen afscheid te nemen en dan gaan Erik, Loes en ik door naar het Judah Mahama. We worden er blij onthaald en Loes en ik hebben foto's voor ze uitgeprint die we aan ze geven. Ze zijn er erg blij mee! Dan komt madame Rehab met een meetlint op me af en begint m'n maten op te meten. Want, zo zegt ze, ze willen een jurk voor me maken. Loes en ik kijken elkaar wat verbaasd aan. Een jurk maken? Morgen ga ik weg! Hadden ze dat niet iets eerder kunnen bedenken?! Wanneer ik wil zeggen dat ik echt morgen weg ga dus dat ze het nooit op tijd afkrijgen, wijst madame Rehab naar het andere vrouwtje die ook lerares is. Zij is bezig met een jurk. Mijn jurk wel te verstaan! Ze zijn hier gewoon al veel eerder begonnen als verrassing, en ze hoeven hem nu alleen nog maar met de juiste maten in te nemen! Wat ontzettend lief!! =D Enthousiast en met dankbare kreten hebben Loes en ik het erover. De meisjes lachen ons uit en vinden het grappig dat we zo verbaasd zijn. Wat een enorme schatten zijn het ook! We wachten tot de jurk af is en ondertussen belt meneer Pastoor mij nog om te bedanken voor alles. Ook al zo lief! Van het geld dat ik heb gegeven hebben ze al materiaal gekocht voor het dak van het nieuwe lokaal, en daar moet ik nog even mee op de foto van ze. Wanneer m'n jurk af is, trek ik die meteen aan en maken we nog meer foto's. Dan moeten we echt gaan, want Erik en ik moeten ook nog langs het compound! Ik omhels de meisjes en een paar lopen met ons mee. Weer huilend neem ik afscheid van ze, want wat zijn de meisjes top!
In het compound aangekomen stel ik Erik aan iedereen voor en laat ik hem de primitieve omstandigheden zien waarin ik heb geleefd. Stiekem ben ik best trots dat ik hier de laatste maand heb doorgebracht! We maken weer een foto met z'n allen, en dan knuffel ik iedereen en moeten we weer gaan. Gelukkig lukt het me deze keer om de tranen weg te slikken. ;)
In het donker fietsen Erik en ik terug naar kantoor om daar onze fietsen te dumpen. En quess what, daar zit Bash weer! Voor de 3e x nemen we afscheid en dan nemen Erik en ik de taxi terug naar de lodge. Daar gaan we eten met loes, haar zusje en moeder. Hierna moeten we echt onze tas inpakken en naar bed, m'n laatste nachtje in Tamale! =(

Dinsdag, 24 december.
Om half 4 gaat de wekker al, want we moeten op tijd zijn voor de bus. Loes staat speciaal vroeg voor me op, we hebben ons afscheid echt tot het einde uitgesteld. Dit laatste afscheid met haar is echt het moeilijkst, want wat hebben we het top samen gehad. Dit is écht het einde van ons tijdperk, meeeeeh.
Wanneer we afscheid hebben genomen lopen Erik en ik naar de weg. Het is onze geluksdag want er komt gewoon meteen een taxi aan die ons naar het station wil brengen! Daar aangekomen zegt een man van de STC bussen (die vele malen luxer is dan de bus die we eigenlijk willen proberen) dat hij gaat kijken of er nog een plek voor ons is. Omdat dat natuurlijk wel even gaat duren, ik ken die Ghanesen ondertussen, ga ik toch even kijken bij de bussen van ons oorspronkelijke plan. Daar word ik alleen niet veel wijzer van, dus ik loop weer terug. Wanneer ik weer bij Erik ben, heeft die man die de bussen voor ons ging checken, voorgesteld dat we met een auto meekunnen die naar Kumasi gaat, voor 30 cedi de man. Mmmm, is het slim en vertrouwd om zomaar in die auto te stappen? Het is ietwat tricky, maar omdat we zien dat er nog 2 mannen meegaan die ook betalen en dat de auto vol staat met spullen, besluiten we het erop te wagen en gewoon mee te gaan. In het begin zijn we nog iets angstig of het echt wel allemaal goed gaat, maar als ik zie dat we op de goede weg zitten, ontspannen we lekker in die chille auto. Want dit hebben wij goed geregeld!
Aan het eind van de ochtend komen we al in Kumasi aan, en na even wachten kunnen we de trotro naar Cape Coast nemen. Weer komt ons geluk van vandaag naar voren want we mogen voorin zitten! Met de chauffeur delen we onze koekjes en chips, en hij deelt zijn plantaindingetjes met ons. Zoals Sem altijd al zei: sharing is caring!
In Cape Coast aangekomen pakken we de taxi naar Ko-Sa, het beach resort waar we de komende dagen zullen zitten. Eenmaal aangekomen gaan we daar chill eten en dan duiken we fijn ons bed in ons mooooie idyllische hutje in.

Woensdag en donderdag, 25, 26 december, kerst!
Met kerst doen we lekker he-le-maal niks en chillen we ultiem aan het strand. We eten zelfs een heuse kokosnoot! Woensdagavond is er een optreden met djembe’s en vette dansen. Het kerstgevoel is ver te zoeken in deze hitte, maar ontspannen is het zeker!

Vrijdag, 27 december.
Vandaag verlaten we Ko-Sa en gaan we naar Elmina, een soort vissersdorpje verderop. Het beachresort waar we in Elmina in belanden lijkt nog chiller te zijn dan in Ko-Sa, maar later blijkt dat de bediening hier vol op z’n Ghanees gaat. ;)
’s Middags bezoeken we Elmina’s Castle, een slavenfort waar de Nederlanders een zware invloed hebben uitgeoefend en ik me even schaam dat ik een Nederlander ben. Want wat een indrukwekkende geschiedenis en wat een heftige dingen zijn hier gebeurd!
Wanneer we aan het eind van de middag terug bij het appartement aankomen is daar een of ander feest aan de gang. De muziek staat echt op VOLLE kracht, in ons hutje moeten Erik en ik gewoon schreeuwen om elkaar te verstaan. Waar zijn we wel niet in beland?! Wanneer we eten willen bestellen, komt het vrouwtje naar ons toegesneld met de menukaart en blijft bij ons tafeltje staan wachten tot we hebben besteld. Errrrg klantvriendelijk hoor! Na anderhalfuur krijgen we ons eten en gelukkig is de muziek dan ook opgehouden. =p

Zaterdag, 28 december.
Vandaag gaan we naar Kakum, een natuurpark in het tropisch regenwoud! =D We willen er ’s ochtends eigenlijk al heen maar we moeten 2 uur wachten op ons ontbijt, en die vervolgens ook nog delen met 2 andere gezinnen. Gezel!
We pakken een trotro’tje naar Kakum en daar worden we opgewacht door een mannetje bij wie ik de reservering heb gemaakt en die me al de hele ochtend aan het bellen is om te vragen wanneer we komen. Tegen half 2 zijn we er en dan moeten we nog tot 5 uur wachten voor we naar de boomhut kunnen waar we de nacht doorgaan brengen, samen met 3 andere Nederlanders en 2 Indiers. Maargoed dat we niet eerder zijn gekomen dus. ;)
Natuurlijk komt de gids niet om 5 uur, maar een half uur later, waardoor onze wandeltocht naar de boomhut deels in het donker gebeurd. Maar het is wel super vet om gewoon door een tropisch regenwoud te lopen! De boomhut is hoog, maar wel een stuk steviger dan die in Wa, waar ik met de andere vrijwilligers was geweest. Helemaal goor en bezweet komen we aan, maar helaas is hier in de rimboe geen plek om ons op te frissen. We hebben nog anderhalf uur voor de ‘nachtwandeling’ dus gaan we maar even slapen. Om 8 uur staan we klaar voor de 2 uur durende wandeling, maar zoals we zelf eigenlijk ook wel hadden kunnen bedenken zien we geen drol in het donker. Af en toe doet de gids alsof ie wat zoekt, maar ik geloof niet dat ie daadwerkelijk verwacht iets te zien. 2 uur later zijn we nog meer bezweet dan we al waren, moe en hebben we wel 2 grote slakken gezien en heeeul veel bomen. Yes!

Zondag, 29 december.
Om 5 uur staan we op voor de ochtendwandeling, waarbij we de Canopywalk gaan doen: dat is een wandeling over een brug die boven in de bomen is aangelegd en waarbij je over het regenwoud kunt kijken, apen kunt zien en, omdat wij zo vroeg gaan, ook nog is de zonsopgang. De weg er naar toe verloopt niet helemaal soepel want de gids gaat een keer stil staan, om weer naar niks te zoeken, maar dan krijgen we ineens allemaal steken in onze voeten. Staan we in een heuse mierenhoop en die bijten en zuigen zich gewoon aan onze voet vast! Gillend en paniekerig stamp ik in het rond en dan lopen we gelukkig verder. (=
De Canopywalk is echt prachtig en stoer, maar helaas zien we de zonsopgang niet en ook de apen blijven achterwege. Jammer maar helaas! Terug bij de boomhut bedelt de gids nog om extra geld, maar Erik en ik blijken al veel te veel betaald te hebben dus we gaan die kerel echt niet nog meer geven. De weg is terug is de gids ineens een stuk minder vriendelijk en hij rent bijna terug naar het begin. ;)
Daar aangekomen gaan we nog even ontbijten en dan pakken we met de andere Nederlanders een taxi terug naar Cape Coast. Bella, een van de andere Nederlanders, gaat nog met Erik en mij mee naar het strand. Daar gaan we nog even lekker chillen, maar dat is helaas van korte duurt want er komen een paar kinderen mal dicht op ons zitten en ze blijven ons maar aanstaren! Gelukkig weet Bella ze na een hele tijd weg te sturen. =p
’s Middags gaan Erik en ik chillen in de hangmat bij het appertement, en daarna gaan we weer de hele avond wachten op ons avondeten. =D

Maandag, 30 december.
Vandaag reizen we door naar Kokrobite, een plaatje dicht bij Accra waar we nog fijn kunnen chillen aan het strand. Het staat bekend om de rasta’s die graag een jointje roken, en het eerste wat we dan ook zien als we naar het strand lopen is een jongen en meisje die zo stoned als een garnaal op ons aflopen. De rest van onze tijd daar noemen we het meisje stony melony. =D
We wilden deze laatste dagen verblijven in Big Milly’s, een super chill resort waar alle blanken vertoeven, maar het zat helaas al vol. Gelukkig kunnen we er wel chill avond eten en we zitten aan tafel met wat Duitse meisjes. Na het eten peren we hem naar ons eigen hotel om te gaan slapen. Daar is het helaas iets minder chill want het stinkt als een malle naar riolering, maar wat geeft het. =D

Dinsdag, 31 december.
Oudjaarsdag! Dat vieren we door de hele dag aan het strand te liggen en te zwemmen in de superhoge golven. Genieten! We willen ’s avonds een feestje vieren bij Big Milly’s, maar we moeten 58 cedi betalen per persoon, en zoveel geld hebben Erik en ik niet meer tot onze beschikking. We komen een ander Nederlands stel tegen, die we ook al met kerst hadden gezien, en daarmee gaan we eten en op zoek naar een feesetje. We gaan cocktails drinken in een club waar niemand is en vermaken ons zeer. De 3e cocktail (per persoon) is gratis, dus we komen zowat rollend de tent uit. =D Tegen 10 uur gaan we naar Big Milly’s waar we nu nog maar 10 cedi hoeven te betalen, en daar zitten we gezel tot het 12 uur is! We krijgen sterretjes (yes!) en er is zelfs vuurwerk! Hoe vet, vuurwerk onder een palmboom! De rest van de avond zitten we met z’n 4’en mensen te checken, haha. We willen nog dansen in die ene club, maar besluiten om half 4 om toch maar naar bed te gaan. =D

Woensdag, 1 januari 2014!
De laatste dag in Ghana! Kan wel janken! We slapen eerst wat uit, drinken nog een milkshake (jawel!) bij Lizzy’s (een geniaal Engels vrouwtje) en nemen dan een taxi naar Accra. Ik heb m’n zus gebeld, die in Accra woont en die we nog even gaan opzoeken, en zij heeft de taxidriver verteld waar hij heen moet rijden. Eenmaal in Accra aangekomen, stopt de driver aan de kant van de weg, omdat Mary hem dat had gevraagd. We wachten zo’n 20 minuten, dan belt Mary weer, dan rijden we weer verder om vervolgens ergens anders een halfuur te wachten. Ik denk steeds dat we aan het wachten zijn op Mary, maar dan blijkt dat we op de huishoudster aan het wachten zijn. Fijn dat ook iemand dat even zegt! Eindelijk komt ze op haar dooie gemakje aanlopen en dan rijden we naar het huis van Mary. Daar gaan we in de woonkamer tv kijken, terwijl het meisje drinken voor ons haalt. Zo’n anderhalfuur later komt Mary ook eindelijk aankakken. Dolenthousiast begroet ze Erik en mij en roept dat ze al een paar Clubbiertjes op heeft. Haha, dat is te merken. ;) Ze vraagt of we al hebben gegeten (nee) en de huishoudster maakt soep en noodles voor ons. Jamjam! Dan gaan we met Mary en 2 vrienden van haar ergens een drankje doen, voor we naar het vliegveld gaan. We krijgen bier en Erik heeft die van hem nog niet op of er staat al weer een nieuwe voor z’n neus. Die dingen zijn alleen 0.5 liter, dus ze slaan lekker in.=D Ze willen mij ook al een nieuwe geven, maar ik zeg dat ik niet dronken het vliegtuig in kan gaan en dat begrijpen ze gelukkig. =p
De vriend van Mary praat met ons en vraagt ons dingen die blanken doen en denken: ‘waarom verkopen jullie hier auto’s voor de driedubbele waarde dan dat ze zijn in jullie land? Waarom denken jullie dat we in Afrika in bomen leven? Dat kunnen jullie toch ook niet? We zijn toch geen apen? Of komt dat omdat we zwart zijn?’. Ik ben ietwat verbaasd over deze vragen, want zulke dingen zijn nog nooit aan me gevraagd en ik heb nooit meegemaakt dat me dingen, die andere blanken doen en denken, worden kwalijk genomen omdat ik ook blank ben. Ik zeg tegen hem dat Erik en ik niet zo denken, en dat wij absoluut niet vinden dat zwarte mensen minderwaardig zijn. Gelukkig neemt ie daar genoegen mee, en doet ie de rest van de tijd vriendelijk tegen ons. =p
Helaas gaat de tijd veel te snel, en is het moment aangebroken dat ik voor de laatste keer afscheid moet nemen. Ik omhels Mary 3 keer en dan stappen we in de taxi die ons naar het vliegveld brengt.
Daar checken we in, eten wat, ik bel voor de laatste keer met Loes,en dan kunnen we aan boord. Met pijn in m’n hart, want dit vind ik dus échttttttt niet leuk!We hebben wat vertraging, maar dan stijgen we eindelijk op, en jankend neem ik afscheid van Ghana.

Ghana, iedereen die ik heb mogen ontmoeten en alles wat ik heb mee mogen maken: BEDANKT! Het was GE-WEL-DIG, ik heb een toptijd gehad, en ik zal het nooooooit vergeten. Wie weet, tot ooit!