Paulien, het meisje die mijn ogen opende.

Tijdens het lesgeven in Uganda ontmoette ik een meisje van ongeveer 12 jaar. Wat een bijzonder meisje was dat! Ze heeft me zo enorm geïnspireerd!

Paulien, zo heet ze. Ze is de dochter van de directeur van de school. Ze woont op school en ziet haar vader dus alleen tijdens lesuren. Ze heeft een doel. Ze is ervan overtuigd dat ze dat doel zal halen.
Zo zag ik haar praten in een debat wat we hadden. Het debat luidde: 'Animals are better than plants.' Paulien was voor animals. En dat hebben we geweten!!
Ze ging vol overtuiging het debat aan. Ze had super sterke argumenten. En als een klasgenootje bijvoorbeeld een verkeerde houding had of met de rug aar de klas stond, ging ze er vol tegenin. Heel bijzonder voor zo'n jong meisje.

Maar vooral was ik geïnspireerd door het laatste gesprek dat ik met haar had. Het was mijn laatste dag op de school. Ik was wat terneergeslagen, wilde totaal niet weg. Maar ze zei zo iets bijzonders..
Ze zei dat als je iets wilt, je het kunt bereiken. Maakt niet uit wat voor taal je spreekt, waar je geboren bent. Als je een doel hebt kan je die halen.
Zelf wil ze arts worden. En ze weet dat ze dat gaat halen. Ze WIL het halen en ze doet er alles aan om dat te bereiken. Ze weet donders goed dat ze in een onderontwikkeld land leeft. Ze weet dat een goede baan helemaal niet vanzelfsprekend is. Maar toch gaat ze ervoor.

Daar kan ik nog veel van leren.
Ik zit in mijn examenjaar. Ik weet dat ik over ruim een maand examens moet doen. Ik weet dus ook dat ik ervoor moet leren. Ik weet het, maar toch doe ik het niet. Waarom? 'Ik verdien wel een avondje vrij.' of: 'Ach als ik de examens niet haal ben ik blijkbaar niet goed genoeg.'
Ik doe zo makkelijk over alles, omdat ik weet dat het allemaal wel goed komt.
Maar wat als je aan de andere kant van de wereld leeft. Is dan ook alles vanzelfsprekend? Ik mag of moet gewoon mijn kansen grijpen.

Dus Paulien bedankt! Bedankt dat jij mijn ogen hebt geopend.

Ik mis je.