Things you can't buy in stores

Love, dreams, friends, a dream come true, happiness and time

Zo zijn er nog een paar dingen op te noemen (family!), maar zijn dit niet de belangrijkste dingen in het leven?
Ik heb in Ghana heel veel armoede gezien, mensen met een klein huisje waar ze met 10 mensen wonen, mensen die elke dag langs de drukke autoweg rondlopen met spullen op hun hoofd op te verkopen, bedelaars op kleedjes op de markt. Maar zijn deze mensen ongelukkig? Materieel gezien misschien wel, ze hebben qua materiaal natuurlijk vrij weinig en danken God voor het eten dat ze krijgen. Maar de liefde, positiviteit en energie die deze mensen uitstraalde was ongekend. Kinderen die dolgelukkig zijn wanneer je 'obibini! ete sen?!' naar ze roept, mannen die zich vereerd voelen dat ze je de weg hebben gewezen, vrouwen die vrouwen of ze aan je haar mogen zitten.
Ik waardeer dit zo erg aan deze mensen. En elke dag word ik geconfronteerd met het feit dat wij Westerlingen (de meeste dan, ik wil niet alle Westerlingen over één kam scheren; evenmin de Ghanezen, ik heb ook wel wat bromberen gezien!) zo gericht zijn op het individu en materialen. Alsof dat belangrijk is! Op straat glimlachen mensen niet naar elkaar, heeft iedereen haast, kijkt iedereen naar de grond. Maar ik glimlach, doe alles op m'n gemakje en kijk gerust naar de mensen om me heen.
Dat is wat Ghana me gebracht heeft (en veel en veel en veel en veel meer!). Ik ben nu geen brok positiviteit, ik heb niet opeens al mijn spullen weggedaan en ja soms ren ik ook wel eens voor de bus. Maar Ghana heeft mijn ogen geopend, we leven nu nu nu nu. Wat gisteren was, was gisteren en wat morgen komt, komt morgen. Dat laatste vind ik vrij lastig, gezien ik plannen maak om terug te keren naar mijn geliefde Ghana. En dan is niet kijken naar morgen wel een moeilijke opgave, en misschien onoverkoombaar.

Over plannen naar mijn mooie landje Ghana meer. De plannen zijn er, nu de toestemming en daarna al het regel nog.