Met mijn half-ingepakte-backpack stapte ik donderdagmiddag, met een enorme kater, de trein in die mij naar mijn familie zou brengen in Tilburg. Het was het begin van mijn reis naar Indonesie. In Tilburg pakte ik de rest van mijn spullen in mijn tas en het avontuur kon beginnen. Afscheid van Jeroen, nog een borreltje pakken met Maxime en Vincent en daarna kon het losgaan! Na een slapeloze nacht om 5:00 uur uit de veren, afscheid van moeders en op naar Dusseldorf. Deze autorit was zeker niet zonder stress toen we 15 km voor het vliegveld ineens 'Indonesisch' vast kwamen te staan in Duitsland. Afscheid papa en Jeske en op naar de gate die me naar Abu Dhabi zou brengen. 
Dus nou, ikke instappen, maar ik had Mart en Daan (reisgenootjes) nog niet gevonden,, zouden ze de vlucht gemist hebben? Nee, weer stress om niks, ze zaten gewoon 20 rijen voor me. 

Filmpje kijken, poging doen om te slapen, naar buiten kijken, nog een filmpje kijken, poging een gesprek aan te knopen met m'n buurman.. helaas.. Dan maar keihard meeschreeuwen met het hele album Queen-Greatest Hits. Na een paar boze blikken geincasseerd te hebben koos ik eieren voor m'n geld en hield ik m'n bek maar.. Dan nog maar een keer naar buiten kijken. 
Hehe, eindelijk in Abu Dhabi aangekomen. 6,5 uur met weinig beenruimte naar films en wolken gekeken te hebben was ik wel even toe aan iets anders. Dat 'iets anders' kreeg ik ook, lambo's en mustangs stonden prominent tentoongesteld terwijl de sjeiks gewikkeld in jurken en rooie theedoeken op hun hoofd met bosjes voorbij kwamen. Ook een horde Indiers die langs kwam lopen, ik keek mijn ogen uit! Ik bedacht me dat het eigenlijk helemaal niet zo moeilijk is om 'gewoon' met andere culturen om te gaan, helaas denkt het gros van de 'Ollanders daar anders over. 

Afijn, na 6 uur in de taxfree-zone rondgedwarreld te hebben en Mart en Daan een paar keer ingemaakt te hebben met Hartenjagen mochten we weer het vliegtuig in. Gelukkig hadden we deze keer meer ruimte omdat het vliegtuig maar halfvol zat. 
Nog een poging gedaan om 2 Guns te kijken, maar ik haakte na 20 minuten af, ik was toch wat te moe om een film te kijken. Toen ik wakker werd gemaakt door een (tamelijk lelijke) stewardess die vroeg of ik koe, kip of pittige noodles wilde als ontbijt was mijn humeur even gekraakt. Ik koos voor de pittige noodles die uiteindelijk niet zo pittig bleken als verwacht was het ongeveer alweer tijd voor de landing. In de verte waren al ontzettend veel kleine eilandjes te bekennen waardoor het oog niks tekort kwam en mijn humeur alweer op en top was. 
De landing was recht door de mist, best heavy, veel turbulentie enzo. 
Wat me wel opviel aan het vliegveld na de landing was dat er niet alleen maar van die grote vrachtwagen-trappen waren om mensen uit het vliegtuig te laten komen, maar ook gewoon houten huis-tuin-en-keukentrappen waren die in vrolijk geverfde tinten stonden te wachten op het moment dat iemand ze met de hand naast een vliegtuig zou zetten zodat de passagiers uit zouden kunnen stappen. 

Aangekomen in Jakarta! EINDELIJK! 
Het eerste wat ik zie na de paspoortcontrole is een kudde Indonesische taxichauffeurs (stuk of 60, niet overdreven) die allemaal mijn tassen wilden aannemen en ons naar het centrum wilden brengen. Helaas voor hun kozen wij ons eigen pad. 
Snel pinnen en op zoek naar een fijne taxi om mee naar ons hostel gebracht te worden. Een flesje ijsthee mee en in de rij voor de goede taxi, je weet wel, die ene waar je niet veel te veel betaald. 
Daarna een uur in de taxi gezeten naar het hostel en het echte Indonesische verkeer meegemaakt, wat al een ervaring op zich is.. 

Enfin, nu zit ik hier, lekker gedoucht, met een biertje in de hand te genieten van lekkere muziek die hier in het hostel gedraaid wordt. Zometeen de stad in voor een hapje en nog een drankje en dan lekker op tijd naar bed. 
Ik ben kapot! 

Joris