Vrijwilligerswerk in Nepal

Het vrijwilligerswerk zelf: zwaar. Dat is de goede beschrijving. Op een normale dag werkte ik 's ochtends van 10 tot half 1 in de pre-school van de Career Building International Academy, 's middags vanaf 4 uur tot 6 uur in het weeshuis. Dit lijken misschien korte tijden, maar daar vergis je je in. Alles levert zoveel indrukken op.

De kinderen in de pre-school waren heel lief, maar moesten eerst wel even aan de aanwezigheid van een blank persoon in hun klaslokaal wennen. En vooral omdat ik daar aankwam in hun eerste weken van school. Een aantal grappige ervaringen heb ik gehad met mijn sproeten, waaraan ze niet gewend zijn daar. De kinderen kwamen dan allemaal om me heen zitten en gingen mijn sproeten aanwijzen, en begonnen in het Nepalees tegen me te praten. Hetzelfde gebeurde met armbandjes die ik droeg, dat vonden ze allemaal heel bijzonder. Heel leuk was het dat een van de meisjes uit de klas meteen naar me toe kwam als ik de klas binnenkwam om me te knuffelen. Omgaan met de leraren én de kinderen was eerst een challenge, want hun Engels kennis was erg beperkt. Toch lukte het na een tijdje om hiermee om te gaan, door hele simpele zinnen en woorden te gebruiken, en dit te combineren met gebaren. 

In het weeshuis was het moeilijk om contact te maken met de kinderen, omdat ze allemaal erg zelfstandig waren en het doodnormaal vonden om vrijwilligers te hebben in het weeshuis. Een van de meisjes in het weeshuis, Sanjita, was echter heel open tegen ons, meteen vanaf het begin. Ze vertelde ons verhalen over hoe ze in het weeshuis terecht was gekomen, en dit waren heftige verhalen. Ook vertelde ze over de verkrachting van een 14-jarige vriendin van haar, waar wij erg van schrokken. Ook al heeft ze dit soort dingen meegemaakt, leek ze een ontzettend vrolijk en lief meisje. Op de dag dat we weggingen gaf zij Sara, degene met wie ik daar was, en mij allebei een zelfgemaakt boekje met allemaal lieve berichtjes erin.