Deze week tijdens skype zei mijn lieve vriendinnetje tegen me: "maar jij hebt ook niet zoveel vrienden"
Natuurlijk zat om deze zin wat context en klinkt het zo wel een beetje lullig(wat in de context niet zo was) maar het bracht mij wel aan het denken over sociale verbanden.
In Ghana is sociaal contact geen behoefte maar een plicht. Hele dorpen zijn afhankelijk van elkaar en als er iemand ziek is dan wordt er van het hele dorp en dus van alle ''vrienden'' verwacht dat ze bijleggen aan het redden van dit persoon. Sociale verbanden zijn niet te snappen voor mensen die hier niet zijn opgegroeid. Het is constant geven en nemen en onthouden wie nog wat van je krijgt. Bij een bruiloft is er een soort veiling van random shit waarvan verwacht wordt dat iedereen iets koopt voor het financieren van het huis van de pas getrouwde. Koop je niets, dan ben je geen vriend meer en kan je bij hun ook niet meer aankloppen voor een dienst. In Ghana doen ze ook niet zo moeilijk over nieuwe vrienden maken. Mijn mobiel stond(hij is nu kapot) vol met nummers van random Ghanezen waar ik misschien 4 minuten mee had gepraat en dus een vriend was geworden en nummers uitwisselde. Een vlug handje geven en naam is al genoeg om iemand een vriend te noemen.
In Nederland zijn sociale contacten al lange tijd niet meer nodig om te overleven. Wij hebben verzekeringen, leningen en een overheid die godzijdank ons verzorgt van wieg tot graf. Gek genoeg zie ik Nederland ook toch dat sociaal contact steeds meer afzakt van behoefte naar een plicht. Eenzaamheid en alleen zijn worden gezien als hetzelfde. Iemand die graag alleen is ''staat niet in de maatschappij'' en dat vaak met negatieve ondertoon. Mensen die graag alleen zijn worden gezien als asociale mensen. Mensen die altijd onder de mensen zijn als sociale helden.
Maar is het niet dat mensen die altijd mensen om zich heen hebben, meer bang voor zichzelf zijn dan dat ze baat hebben van hun gezelschap. Met mensen om je heen wordt je niet met je eigen geconfronteerd. Je kan ontsnappen aan jezelf en vluchten in nutteloos gebrabbel over voetbal, televisie en wat Onno Hoes nou weer uitgehaald heeft. Mensen halen eigenwaarde uit andere. Post een #selfie op facebook en geheid dat veel vriendjes en vriendinnetjes je complimenteren op je jasje en je ''lekkertje'' noemen en de like knop gebruik voor een extra injectie zelfvertrouwen. Eigenwaarde uit andere. Wat natuurlijk heel raar is want als je naar het woord eigenwaarde kijkt zou dat toch uit je ''eigen'' of jezelf moeten komen.
De sociale media revolutie zorgt dat iemands ''tofheid'' niet meer aan positieve eigenschappen ligt van die persoon, maar hoeveel vrienden degene heeft. Ik merk ook aan mezelf als ik iemand vind die "maar" 70 vrienden op facebook heeft. Die zie ik als een niet sociaal persoon. Maar misschien hebben die mensen het sociale bestaan wel meer door als de mensen met 500+ vrienden. Misschien vervullen die 70 vrienden hun behoefte wel en voelen zij geen plicht om zoveel mogelijk mensen te verzamelen. Voelen zij de plicht niet mensen toe te voegen die je een wazige avond hebt ontmoet en toevallig zijn volledige naam van hebt onthouden(iets waar ik mezelf in het verleden ook schuldig aan heb gemaakt. Ik beloof dit niet meer te doen). Misschien snappen deze ''loners'' al jaren wat ik nu eindelijk eens verwoord.
Aan het verzamelen van vrienden maak ik mezelf ook schuldig aan. Ik heb 392 vrienden op facebook maar als morgen 20% ervan levend zou verbranden zou ik daar geen nacht slechter van slapen. Ik ben geen psychopaat hoor(tenminste dat is een diagnose die ik nog niet heb) en zou het heel zielig vinden voor hun vrienden en familie maar het zou mij niet persoonlijk raken. Trouwens misschien zou ik er wel een nacht slecht van slapen. 20% van mijn facebook-vrienden die levend is verbrand zou ik toch wel graag willen verklaren en dat zal wat gepieker opleveren.
Sociaal contact wordt verward met sociale verbondenheid. Het woord vriend verliest langzaam zijn waarde. Als ik bedenkt met hoeveel mensen ik me echt verbonden voel en dus mijn vriend is heb ik niet echt zoveel mensen waar ik me echt verbonden mee voel(dat bedoelde mijn lieve vriendinnetje dus). Het duurt bij mij ook even voordat ik iemand als vriend zie. Meestal stel ik ze eerst op de proef door kut opmerkingen te maken en daarna moeten ze voldoen aan een hele lijst voorwaarden. Ik zie mezelf niet echt als een Einzelgänger. Ik ben een sociale Einzelgänger misschien. Ik ben graag alleen. Soms dagen achter elkaar. Ik reis graag alleen(zo kom ik ook meer in contact met locals dus het is niet dat ik echt mensen haat. Echt niet!).
Ik hecht waarde aan mijn vriendschappen die ik wel heb. Ik hou vanuit mijn hele zijn van mijn vrienden en zal door vuur, storm en zure kots voor ze gaan. Ik geloof 100% dat dit wederzijds is. Ze geven mij alle plezier, twijfel, geluk, liefde die ik nodig heb en confronteren me als dat nodig is.
Misschien heb ik daarom niet zoveel vrienden nodig.
Ik kan dit gelul over sociale plichten nog verder doortrekken:
Ontwikkelingssamenwerking wordt op dit moment volgens mij meer gedaan als sociale plicht, egotripperij of schuld afkopen(bij mij zijn ze alle drie van toepassing) en in vele gevallen niet door verbondenheid met de minder goed gestelde ter wereld. Gelukkig moet ik bloggen voor mijn beurs dan kunnen jullie dit liken. Dan heeft mijn ontwikkelingswerk tenminste nog mijn ego ontwikkeld.
Als er een overstroming is geweest en tv shows vuren zielige beelden op ons af en heel Nederland doneert. Ja dan zijn we wel geneigd wat te geven, maar als het media spektakel is afgelopen en er per jaar nog steeds duizenden doodgaan aan andere zaken kan het ons en ook mij werkelijk mijn reet roesten. Zolang ze maar niet naar ons land emigreren voor een kans op een humaan leven want dan staat die achterlijke Limburger en zijn fanclub weer op de barricades.
we verbinden meer met elkaar maar zijn minder verbonden.
Oke nu even wat nuance. Ik ben niet zo een technologie hater van ''alles nieuw is slecht'' en zou ook nooit de ''woordspeling'' asociale media gebruiken. Ik geloof dat zoals elke ontwikkeling er goede en slechte kanten zijn. Zolang we ons alleen niet ervan bewust zijn dat deze ontwikkelingen ook negatieve gevolgen kunnen hebben zullen we ons doodstaren op het positieve. Facebook is heerlijk om oude vrienden weer eens te ontmoeten en het is enorm handig om te lobbyen. Ik blijf op de hoogte van feestjes(wat heel vervelend is als je in het buitenland ben want ik blijf op de hoogte van dingen waarvan ik het jammer vind dat ik ze gemist heb). Ik heb ook een speciale lijst voor mensen die constant in enorm slechts Nederlands(niet dat ik foutloos schrijf. Ikweetzelluf) hele domme posts online knallen waar ik soms naar kijk als ik me goed over mezelf wil voelen. Misschien gebruikt iemand anders daar deze blog wel voor. Ik schrijf dit omdat ik probeer zelf bewust te worden dat ik geen druk ga voelen om meer vrienden te willen dan ik eigenlijk nodig heb en dit deel ik omdat ik godverdomme toch over iets moet schrijven voor die beurs.
ps. Ja ik gebruik 2 keer het woord vriendinnetje en daar staat allebei lieve voor. Als jullie daar kotsneigingen van krijgen snap ik het. Ik ben gewoon in een zoetsappige bui.
ps2. Het is vriendinnetje en niet vriendin omdat ze heel erg klein is. Serieus als ze 1 nekwervel minder zou hebben was het een lilliputer. Dus een verkleinwoord is op zijn plaats.
Access:
Public
Add new contribution