Wat het met mij heeft gedaan

Toen ik terug kwam uit Malawi, dacht ik niet zoals iedereen dacht. Volgens de verhalen zou ik in Malawi al een cultuurschok moeten krijgen, om vervolgens te beseffen dat wij maar nooit meer mogen zeuren over wat we hebben en vooral niet over wat we niet hebben. 

Dat is niet helemaal hoe het bij mij ging. Toen ik in Malawi aankwam had ik niets wat lijkt op een cultuurschok. Inderdaad, ik zag dat het daar heel anders was dan in Nederland. Het was er warmer, naast de 'snelweg' was daar zand, bomen, bergen of een marktje en naast onze snelwegen liggen nog meer wegen, staan flats, weilanden of windmolens. Het was anders, fasinerend, je bleef je ogen uitkijken, ookal zag je een uur lang alleen maar landschap. Het was toch bijzonder, maar een cultuurschok kan ik het niet noemen. Ook toen we echt naar de projecten gingen niet. Daar was het even bijzonder. Ik heb zulke mooie dingen meegemaakt. Je krijgt gewoon een geluksmomentje van binnen als je een heel groepje verlegen kindjes langzaam op je af ziet komen om te hand vast te houden. Ze vinden het fijn dat jij er bent en dat maakt jou nog gelukkiger dat je gekomen bent. Ik heb ook momenten gehad dat ik me verbaasde, omdat ze met hele goede ideeën kwamen. Zoals de watersproeier, niet zo eentje die je in de grond instaleert, maar gewoon een tuinslang met een waterflesje met gaten eraanvast! Ik weet niet of het aan mij ligt, maar ik kende het idee niet. Super slim!

Toen ik weer neer Nederland aankwam ging dat ook niet helemaal zoals in de boekjes. Ik had drie zware tassen bij me, maar na het vele lopen, tillen en werken in Malawi merkte ik dat niet eens meer heel erg. Toen mijn vader en broer mijn tassen overnamen zag ik dat ze het stiekem toch niet heel licht vonden en voelde ik me wel sterk :P. Maar toen ik thuis was ging het alweer mis: "Waarom eten we geen patat? Ik zei toch dat ik dat wilde..." zei ik nog net niet hard op. Daar zou ik me misschien voor moeten schamen, vooral omdat ik toen net thuis was. Maar dat gevoel zal je altijd wel blijven houden, vooral omdat je weet dat wij wel de keuze hebben om patat óf broccoli te eten. Ik was moe, ik liet de douche die avond ook maar achterwege en dook vroeg mijn bed in.

De volgende dag werd ik wel heerlijk wakker, met hele mooie herinneringen en een glimlach op mijn gezicht. Ik ging iets vrolijker naar beneden, dan dat ik de vorige avond naar boven ging. Veel verhalen kwamen naar boven en ik liet de eerste foto's zien. Om de vijf minuten was het wel "Ohja en..." "We gingen trouwens ook..." "Wooooww en toen we daarheen gingen kwam....". 

Mijn reis heeft me wel veranderd, mede door het geld inzamelen voor mijn reis. Het gaf me meer verantwoordelijkheid en dat heeft mij denk ik wel volwassener gemaakt. En de reis zelf heeft mij vooral meer inzicht gegeven over de wereld. Het is wel anders om de kindjes met vliegen in hun haar, niet op tv, maar in het echt te zien. En te horen over hun aidsverhalen. Hoe kinderen die hier in Nederland in groep 3 zouden zitten, daar ook wel in een klasje met 80 andere kinderen op school zitten, maar al heel snel zouden sterven. En niet alleen de kinderen, maar een heel groot deel van de bevolking is ziek. Het is dan ook heel bijzonder om te zien hoe een klein project zijn uiterste best doet om mensen voor te lichten hoe de mensen met hun ziekte om moeten gaan.

Het is ook wel heel apart om te weten hoe het er aan de andere kant van de wereld aan toe gaat. Het zet je aan het denken. Mag ik het dan nooit meer jammer vinden als ik niet het eten krijg waar ik op hoopte? Mag ik dan nooit meer verdrietig zijn als ik iets heel graag wil kopen, maar het geld er niet voor heb? 

Mijn mening: Tuurlijk mag dat wel. De mensen waar ik heen ben geweest en waar jullie zijn geweest of nog heen gaan, hebben het misschien inderdaad niet heel goed. Maar onze situatie is heel anders. Wij hebben op dit moment wel voorzieningen waar we vooral van moeten genieten op een gepastte manier. Dat betekend namelijk niet dat we niet meeleven met de mensen die het minder hebben en niet ons best voor hen doen op welke manier dan ook. 

Mijn punt is dat ik nog steeds leef zoals ik leefde voordat ik deze reis maakte. Nu heb ik alleen andere gedachten bij wat ik doe. Mijn reis heeft mij in mijn hoofd heel erg veranderd. Ik ben veel meer bezig met de wereld om me heen, maar dat neemt niet weg dat ik tussendoor ook weleens geniet van dat patatje waar ik zo op hoopte. ;)