Het werk is begonnen

De eerste werkdagen zitten erop! Eigenlijk wilde ik na de eerste dag al een blog plaatsen maar door het gebrek aan internet hier duurt het allemaal wat langer.
Ik zal proberen eerste kort uit te leggen hoe het werk in elkaar steekt. Je kan het namelijk ik drie groepen verdelen. Eerst heb je de kinderen van Samugam. Deze kinderen komen allemaal binnen via Childline. Deze organisatie ontvangt iedere dag vele telefoontje van mensen die kinderen hebben zien bedelen op straat of als ze denken dat kinderen worden mishandeld. Childline gaat daar op af om de kinderen op te halen en geeft ze onderdak bij Samugam. Daarnaast kunnen ook ouders contact op nemen om hun kinderen daar te laten plaatsen als ze bijvoorbeeld geen geld hebben om voor het kind te zorgen. “Groep 2” zijn de gipsy’s. Zij leven naast de vuilnisbelt in betonnen huizen samen met vele dieren. “Groep 3” zijn mensen uit Andra Pradesh. Dit is een ander deel van India waar ze om verschillende redenen zijn weg gegaan (geloof, geen werk etc.) en in Pondicherry zijn ze verdreven naar een plaats waar niemand komt. De gipsy’s en de mensen van Andra Pradesh wonen naast elkaar alleen een smal weggetje geeft de scheidingslijn aan.
Nu ik samen woon met de drie Deense vrijwilligers, kan ik iedere ochtend samen met Agni, met de bus, naar Samugam. We beginnen de dag met de kinderen. We doen spelletjes met ze, zingen liedjes en leren ze wat Engels. Dat is het deel wat vast staat wat we daar na doen verschilt per dag. Soms gaan we voor de lunch richting de vuilnisbelt soms erna. Hoe lang we er blijven en wat we doen hangt af van de gebeurtenissen op dat moment bij de Gipsy’s. Zal we terug komen bij Samugam blijven we nog even bij de kinderen en gaan dan richting huis.
als je deze beknopte omschrijving lees is het net of we dus eigenlijk niks doen, maar (en ik zou bijna zeggen helaas) gebeurt er heel veel en niet in positieve zin. Afgelopen donderdag kregen we bijvoorbeeld te horen dat de ouders waren gevonden van drie meisjes die bij Samugum woonden. Wij waren in eerste instantie erg blij voor ze tot dat we het hele verhaal hoorde. De ouders laten de kinderen op straat bedelen en daarnaast “verkopen” ze de meisje voor seks (de meisjes zijn 4, 8 & 10 jaar oud). Bruno is de baas van Samugam en vroeg om Agni en ik mee wilden gaan met de kinderen naar Childline om daar de ouders te ontmoeten en te kijken of de kinderen we of niet mee terug moesten met hun ouders. Toen we daar aankwamen waren de ouders opgepakt door de politie omdat die had vernomen dat ze hun kinderen hadden mishandeld. Na ongeveer een uur had de vader zijn straf er blijkbaar al opzitten want hij kwam binnen bij Childline om zijn kinderen te halen. Zowel de vader als de kinderen toonde totaal geen emotie (terwijl de ouders al een week hun kinderen kwijt waren). Na veel heen en weer gepraat en smeekbedes van de man begon de jongste heel hard te huilen. Aangezien ik geen idee had wat er allemaal gezegd was gaf Bruno een korte uitleg in het Engels. Alleen de jongste zou zijn dochter zijn de andere twee waren zijn nichtjes, de man ontkende alles over het seksueel misbruik en in het bijzijn van “vader” hadden de kinderen een ander verhaal verteld dan dat ze bij Samugam hadden gedaan. De kinderen, de vader, iemand van Samugam en iemand van Childline moesten met zijn allen naar de politie om te kijken of de kinderen bij ons zouden blijven of met de ouders mee zouden gaan. s ’Avonds om acht uur kwam het antwoord, de kinderen waren meegegeven aan de ouders. Op zo’n moment voel je je verschrikkelijk machteloos. Wij weten wat er met die kinderen gebeurt en kunnen er op dit moment niks mee aan doen.
Vrijdag was ook een zeer enerverende dag. Alle kinderen mochten mee naar de Gipsy’s (op dat moment nog maar zeven). Na heel wat keren handjeklap, voetbal en heel veel knuffelen met de kinderen komt Swathi naar ons toe rennen (Swathi woont bij de kinderen op Samugam, ze is als een soort moeder). Ze had dringend medische spullen nodig. Aangezien Agni zuster is in Denemarken heeft ze heel veel medische spullen bij zich, dus ook wij hebben het op een lopen gezet om te kijken wat er aan de hand was. Een jongetje van misschien net anderhalf jaar was door zijn vader geslagen met een stuk hout op zijn voorhoofd. Vanaf zijn haar tot aan zijn middel zat hij onder het bloed. Terwijl de moeder tegen de vader stond te schreeuwen en de vader erbij zat alsof zwaar verveeld was, heeft Agni het jongetje verbonden en heb ik de andere kinderen bij me gehouden (niet echt een groot succes, maar goed).
Dit soort dingen zijn best ingrijpend en het is dan ook heel fijn om ’s avonds nog even te kunnen napraten. Daarnaast gebeuren er gelukkig ook heel veel leuke dingen. Zo zijn de kinderen verschrikkelijk blij als we ’s ochtends aankomen. Binnen no time zit er één op je rug, hangen er twee aan je armen en de volgende gaat op je voeten staan zodat hij “mee kan lopen”. Ook sommige gezinnen zijn heel dankbaar als we aankomen bij de vuilnisbelt. We zijn echt de enige mensen die daar überhaupt komen!
Komende week ga ik beginnen met de bekostiging van het dak van het toilet bij Samugam. Dit zit er tijdens de storm in december afgewaaid. De mensen van Andra Pradesh hebben helmaal geen huizen mee door de storm en zijn momenteel bezig met het bouwen van de frames voor de nieuwe huizen. Ook hiervoor zal ik (nou ja eigenlijk iedereen die gedoneerd heeft) de daken gaan betalen. Helaas zal dat waarschijnlijk maar voor tien van de veertig huizen gaan lukken, maar het is in ieder geval een begin.
Ik zou nog veel mee kunnen vertellen, maar ik denk dat jullie nu wel genoeg gelezen hebben .
Hopelijk werkt internet mee deze week dan zal ik mijn ervaringen weer met jullie delen.

Veel liefs