Of je worst lust

Lieve Jan,

Vandaag zitten we precies twee weken in Vietnam. Ik ben gewend aan het vreselijke verkeer, kan de warmte trotseren en heb geaccepteerd dat de cultuur hier nou eenmaal anders is dan in Nederland. Elke dag heb ik dezelfde routine. 06:30 uur gaat de wekker, ik neem een koude douche (want er is geen warm water) en snijd mijn boterham met smeerkaas in vier stukjes voordat ik het met lange tanden naar binnen werk. Het lesmateriaal gaat in het mandje voorop de fiets en we rijden naar het project toe. Eigenlijk gaat het allemaal vanzelf. Hoewel ik het mentaal niet altijd makkelijk heb, heb ik geleerd met bepaalde situaties om te gaan. Ik zit hier niet voor wereldvrede en iedereen een beter leven te beloven met mijn komst. Ik ben hier voor het hele kleine beetje extra in de normen en waarden en een aai over je bol te geven. Het allerkleinste wordt gewaardeerd en misschien maakt dát het wat dit alles zo 'vanzelf' laat gaan. Je moet jezelf leren open te stellen voor hetgeen buiten je comfort zone. Het zogenoemde grenzen verleggen. Geloof me, Jan. Behalve het feit dat mijn grens meer dan 12.000 kilometer is verlegd, is er meer dan dat gepasseerd. Ik ben buiten de comfortzone gestapt. Ik heb mijn persoonlijke bubbel lichtjes doorgeprikt en hij staat enorm op klappen. Wanneer die bubbel klapt, ben ik er 100% van overtuigd dat het goed is dat ik gewend ben geraakt aan het verkeer en de cultuur. Dat elke aai over de bol nodig is geweest en de normen en waarden op z'n 'Brobbels' iets wat zijn bijgeschaafd. Wanneer de bubbel klapt, voel ik mij hier oprecht vertrouwd. Thuis niet. Ik zal mij hier nooit volledig thuis gaan voelen, want ik kan in geen enkel opzicht wennen of accepteren dat ze hier geen boerenkool met worst hebben. Maar dat is pas een zorg voor over drie weken.

Jan, ik heb nog één vraagje:

'Waar voel jij je thuis?'

Liefs,

Marjolein