Emotionele achtbaan

Blijkbaar kan je ook teveel meemaken want ik heb gewoon geen tijd gehad om een nieuwe blog te schrijven.

Vorige week vrijdag ben ik naar Trichy geweest. Een plaatsje 150 km van Pondicherry. In dit dorpje wonen de ouders van Bruno. Zij hebben hier een lepratehuis opgestart en zijn daar met volle overgave, zelfs na de beroerte van de Bruno’s vader, mee bezig. Dit tehuis was dan ook vele malen beter dan het tehuis wat ik woensdag heb gezien. Nog steeds is het geen vergelijking met Nederland, maar het kan in ieder geval dus ook in India beter.

Zaterdag zijn we met zeven vrijwilligers en een Indiase familie op pad geweest. Wederom twee uur in de auto zitten maar dan sta je daarna wel op de krokodillenfarm. Was heel gaaf. Krokodillen, slangen en schilpadden in alle soorten en maten. Daarna gegeten op het strand, gewoon een dagje leuke dingen doen dus.

Dinsdagochtend zouden we met alle kids naar het strand gaan. Met nadruk op zouden. Na en tijdje zien we Bruno aankomen rijden die helemaal niet mee zou gaan die dag. Aan zijn gezicht te zien was er iets goed mis. Om een lang verhaal kort te maken…………….de vier kinderen die twee weken terug de benen hadden genomen en weer zijn terug gevonden, waren wederom weggelopen. Blijkbaar willen ze echt niet bij ons zijn. Toch is de zoektocht weer in volle gang, maar tot nu toe nog geen spoor. In plaats van naar het strand zijn we met de overige kinderen (zes) en twee nieuwe vrijwilligers naar de Gipsy’s gegaan. In de middag had ik al gepland om terug te gaan naar het lepra tehuis in Pondi. Ik vond het zo indrukwekkend en de mensen waren zo lief dat ik gewoon nog een keer heen moest. Blijkbaar werkte mijn enthousiasme over de mensen aanstekelijk, want uiteindelijk gingen we met zeven vrijwilligers. De mensen waren zo blij dat we er waren! Voor iedereen had ik koekjes gekocht en zo kon ik met iedereen een klein praatje maken. De vertalingen van Bruno (toen hij hoorde dat we heen gingen was hij zo blij dat hij meteen weer mee wilde)gingen door merg en been. Zo zaten Ine (vrijwilligster uit België) en ik samen met een oudere dame op de grond en hielden haar hand vast tijdens onze poging tot een gesprek. Deze dame vertelde vervolgens: “ik heb een aantal kinderen, maar zij willen mij niet meer zien om dat ik ziek ben en ze daar bang voor zijn. Deze jonge mensen komen ons opzoeken en durven met ons op de grond te zitten en om aan te raken. We zijn zo blij.” Voor de mensen die mij een beetje kennen hoe ik waarschijnlijk niet uitteleggen dat de tranen toen automatisch gingen stromen. Gelukkig had Ine het nog slechte dan ik en waren de dames dus vooral op haar gefocust. Ze hebben ons verteld echt heel blij te zijn en dat we niet meer om ze mochten huilen (stiekem lekker toch gedaan).
Voor mij was dit echt het afscheid met deze mensen, maar ik heb mijn doel bereikt. Meer vrijwilligers het laten zien in de hoop dat zij het ook weer zullen laten zien en dat er op die manier vaker bezoek komt bij de patiënten en dat er misschien zelfs wat gaat gebeuren met het tehuis. Volgend weekend gaan ze misschien zelfs al een dag met z’n vijven heen om schoon te maken en te schilderen! Ik hoop echt dat deze bal blijft rollen.

Woensdag was een dag van geld uitgeven. Met behulp van al jullie donaties heb ik een nieuwe koelkast en een rijstmaler kunnen kopen voor Samugam. Er zou eigenlijk nog meer gekocht gaan worden, maar helaas ben ik tijdens het shoppen tot de ontdekking gekomen dat er geld van me is gestolen. Al eerder heb ik dat idee gehad maar heb het weggewuifd door te denken dat ik het met de kinderen al besteed had. Toen er gister wederom 6000 roepie weg was viel het voor mij op zijn plaats dat ik me vorige keer echt niet vergist heb maar dat er wel degelijk (ongeveer) 4000 roepie miste. Ik kan niet beschrijven welk gevoel ik had want behalve boos en verdrietig voelde ik me ook heel schuldig tegenover iedereen die een donatie heeft gedaan. In plaats van verder te gaan met shoppen zijn we terug gegaan naar het Samugam tehuis en hier heb ik de hele doel overhoop getrokken. Heel dwaas, dat weet ik heus wel, maar hoopte zo dat ik het ergens zou vinden. Na een nachtje slapen is er voor mij één persoon waarvan ik denk dat hij het gedaan heeft, maar hard maken kan ik het niet. Vandaag kon ik niets doen omdat Bruno er niet was en ook mijn “hoofdverdachte” bleek opeens vrij te hebben. Mogen gaan ik hier zeker nog op door en als de mogelijkheid er is ga ik waarschijnlijk ook aangifte doen. Dan kan ik het geld misschien nog terug krijgen via de verzekering en komt het uiteindelijk toch nog bij Bruno terecht.

Vandaag was vooral het afscheid moeilijk. Bruno vertelde me gisteravond tijdens het eten dat de kinderen al een paar keer hadden gevraagd wanneer ik weg zou gaan en dat Bruno maar moest vragen of ik niet langer kon blijven. Toen Tamila doorhad dat ik weg ging en dat we elkaar mogen voor het laats zullen zien begon ze te huilen en wilde ze me niet meer loslaten. Een geweldig compliment, maar zo verschrikkelijk moeilijk.

India een emotionele achtbaan? Hoe kom je erbij?!