Nepal: het land van de gebedsvlaggen

Vier maanden lang is Nepal mijn thuis geweest. Van die vier maanden heb ik drie maanden in een gastgezin gewoond, die me echt als familie behandelde. Vanaf de eerste dag voelde ik me er thuis. Ik heb een super tijd gehad.

Drie maanden lang heb ik me als vrijwilligster ingezet in een centrum met kinderen met een verstandelijke en/of fysieke beperking. Elke ochtend begonnen we met lichamelijke oefeningen en een liedje om iedereen welkom te heten. Elk kind werd individueel genoemd. Hierna begon de les. De kinderen werden op basis van niveau in drie groepen ingedeeld. De kinderen met het hoogste niveau kregen rekenles, Nepalese les en Engelse les en kregen dagelijks huiswerk. De middengroep kreeg basisles. Een beetje Nepalees en wat Engelse woorden, dingen als kleuren en lichaamsdelen benoemen. Ik had toezicht op het laatste groepje, waaronder een heel autistisch jongentje dat telkens dezelfde puzzel maakte, een meisje met epilepsie en zicht problemen en twee jongentjes van 5 waar ik mij voornamelijk mee bezig hield. Eén van hen was ontzettend slim en ondeugend, maar kon lichamelijk erg weinig. De ander had duidelijk ADHD, ook erg slim, maar nog erg jong in zijn doen en laten, snel afgeleid en als iets hem niet zinde ging hij erbij liggen en kreeg je niets meer van hem gedaan. Met deze twee jongentjes oefende ik het alfabet en wat getallen en ook het schrijven hiervan. We oefenden het lopen en deden wat simpele puzzels.

Na de les was het tijd voor nog wat meer lichamelijke oefeningen en yoga. De kinderen vertelden één voor één wat ze die dag hadden gedaan en vervolgens zongen we liedjes tot het tijd was voor de lunch. Ik hielp mee met de lunch en daarna begonnen de middaglessen. De meeste dagen speelden we spelletjes, bouwden met blokken en maakten puzzels, maar af en toe was het tijd voor muziekles, dansles, knutselles, balspellen en dergelijke. Dit waren altijd de leukste lessen waar de kinderen ook de meeste plezier in hadden. Rond drie uur werden de eerste kinderen door hun ouders opgehaald en tegen 4 uur, nadat alle kinderen naar huis waren, ging ik achterop de scooter terug naar huis.

Zo zag het programma er 6 dagen per week uit. Heel intensief en energievretend, maar ik kreeg er ook enorm veel voor terug. Tijdens die ene vrije dag per week ging ik shoppen in Thamel, sightseeën in de buurt of ging ik de natuur in. Tussendoor, als het zoveelste festival plaatsvond en ik een dag vrij had, ben ik met andere vrijwilligers meegegaan naar een weeshuis. Ik heb ook zelf weleens een dag vrij genomen om te gaan raften, naar een waterpark te gaan en een weekend canyoningen te doen. Deze dingen had ik ook echt niet willen missen, wat was dat gaaf!

Na drie maanden moest ik dan toch afscheid van iedereen nemen en ben ik naar Pokhara gegaan voor een meditatiecursus en sightseeing. Vervolgens terug naar Kathmandu om mijn ouders van het vliegveld op te halen en de volgende drie weken heb ik hen van alles laten zien en hen laten proeven aan de Nepalese cultuur. En wat een cultuur. We werden binnengevraagd bij een gezin voor een kopje koffie tijdens een enorme regenbui en een meisje van 16 met een baby kookte eten voor ons omdat we geen restaurant konden vinden :)

Voor ik ging leek vier maanden zo ontzettend lang, nu wens ik dat ik langer de tijd had gehad. De tijd vloog voorbij. Ik heb het ongelooflijk naar mijn zin gehad. Ik heb fantastische mensen leren kennen en van alles meegemaakt wat me voor altijd bij zal blijven. Dit is een land waar ik zeker terug zal komen!