Tijdens mijn laatste maand in Nepal ontmoette ik een bijzondere jongen, in Pokhara. Ik heb drie weken samen met mijn ouders rondgereisd, en 9 dagen daarvan hebben we in Pokhara doorgebracht. We aten elke avond in hetzelfde plaatselijke restaurantje. Daar werkte Suresh, een jongen van 22. De eerste avonden hield hij zich nog een beetje op de vlakte, maar hij werd steeds opener en heeft zelfs regelmatig bij ons aan tafel gezeten. Hij droeg ideeën aan voor wat we de komende dagen konden doen en vertelde van alles over zichzelf.

Het restaurant is van zijn vader en hij en zijn broer werken samen in de bediening. Ze kijken regelmatig naar kookwedstrijden op tv en dat is ook zeker te merken aan het eten, heerlijk! Suresh’ broer durft niet zo goed Engels te praten, alhoewel ik er zeker van ben dat hij het goed kan. Suresh is dan ook degene die ons meestal bedient, of eigenlijk zijn broer opdracht geeft ons te bedienen. Hij vindt dat hij daar als oudste recht toe heeft.

Hoewel hij de oudste is, is hij geenszins van plan het restaurant van zijn vader over te nemen. Suresh wil muzikant worden. Hij heeft grote dromen. Als hij eenmaal doorbreekt, zal hij ook in Nederland komen optreden. Maar hij is ook realistisch.

Voor het geval de muziekcarrière niks wordt, doet hij een studie naast zijn werk. Een aantal keer per week gaat hij naar college. Als de avond vordert, besluit hij een aantal nummers voor ons te spelen. Niet verkeerd, maar hij heeft nog flink wat oefening nodig… Ondertussen haalt zijn broer nog wat ijs voor ons op.