De vliegreis

Eindelijk was het zover. Vandaag begon onze reis naar Malawi. Na een jaar lang hard werken en sparen, na de gemene inentingen en leuke shopsessies met kwijtgeraakte boodschappenlijstjes, konden we eindelijk inpakken. Na veel geprop, geduw, geperst, in- en uitpakken paste uiteindelijk alles in de backpacks.

Om 15.00 uur vertrokken we naar Brussel. ik wilde afscheid nemen van mijn familie en vriendje op het vliegveld.

Rond 17.00 uur was de Malawigroep compleet, sommige ouders konden samen kletsen en sommige konden geen afscheid.

Het inchecken verliep vlot. De douane echter… Dat was niet zo geweldig. Mijn deet en die van 2 anderen werden afgenomen. ‘I really need this!’riep ik nog de Wallonische vrouw achterna. Helaas, iedereen moet naar de regels luisteren…  

Op het vliegveld was het verder veel wachten. In het vliegtuig was het ook veel wachten, slapen en vies vies vies eten eten.

En na 16 uur zitten, kwamen we met houten kont aan in Malawi. Op het vliegveld werden we opgewacht door onze lokale expeditieleiders, Ghadfrey en Aïsha. De expeditie kon beginnen!!!

Pakachere

De eerste nacht in Malawi hadden we doorgebracht in camp Mabuya. De ochtend daarna gingen we vroeg door naar Pakachere. Dit was een lange reis van 6 uur. We gingen met 2 busjes, ik zat in het busje dat het meest uit elkaar viel. In het begin vonden we het wel iets hebben, het voegde tenslotte iets toe aan het reizen door Malawi. Het reizen werd nog specialer, omdat we én links reden én er altijd allerlei mensen langs de weg liepen. Maar na 1 uur hadden we toch echt wel last van onze kontjes en onze knietjes (weinig beenruimte en versleten bankjes).

Onderweg moesten we vaak stoppen voor een rijbewijs controle en bovendien stopten we om de twee uur om te kunnen genieten van de geweldige sanitaire voorzieningen bij elk prachtig tankstation in Malawi (hoor het sarcasme). De wc’s hadden óf geen deur, óf ze trokken niet door, óf geen wc-papier óf gewoon alles tegelijk… Op deze momenten werd het desinfectiemiddel zeer gewaardeerd.

Het laatste stukje voor Pakachere was het ergste stukje. Het busje voelde als een achtbaan. We werden door elkaar geschud, van stoelen afgesmeten, we stuiterden op onze plekken en alsof dat niet erg genoeg was, dachten we dat het busje uit elkaar zou trillen. Dit allemaal in de laatste 20 meter.

Bij Pakachere konden we meteen aanvallen op onze late lunch van 15.45 uur. Het bestond uit een Malawiaanse specialiteit. Het waren *tromgeroffel* gevouwen driehoekjes. Het was super!! Er waren drie soorten: een met kip, een met gehakt en een vegetarische.

Hierna konden we onze tent weer opzetten.

’s Avonds hadden we rijst met kip te eten gekregen, dit echt wel lekker. Hierna was het dan tijd voor de Chichewa les. Enkele voorbeelden zijn:

-          Muli bwanji? = Hoe gaat het met je?

-          Ndili bwino kaya inu? = Met mij gaat het goed en met jou?

-          Ndili bwino zikomo = Met mij gaat het goed dankjewel.

-          Ayi = Nee

-          Inde = Ja

Dit hebben we dagelijks bij de projecten gebruikt.

Na deze les gingen we rustig slapen. ’s Nachts rond een uur of 5 schrok ik wakker van de naburige Moskee. Ik draaide me naar Loes (waar ik mijn tent mee deel) om te vragen of zij het ook hoorde, maar Loes lag als een roosje te slapen. Na een tijdje was het stil, ‘Yes!’ dacht ik. Maar helaas te vroeg gejuicht... Het ging daarna weer verder.

Die ochtend ging ik naar de koude douche, omdat daar een geen rij was. We moesten tenslotte allemaal douchen met 3 douches. Dit was de snelste douche van mijn leven, ze had niet gedacht dat de koude douche zó koud was.

Na het ontbijt, toast met omelet, gingen we erop uit. Er was voor ons een speurtocht door Zomba uitgezet. Dit moest helpen om de taal beter onder de knie te krijgen (bekentenis: die dag hebben we geen woord Chichewa gesproken… Tijdens de speurtocht zijn we wel veel in aanraking gekomen met de lokale bevolking. We kregen vragen voorgelegd, die we moesten beantwoorden. Alleen de clue was, dat alleen de lokale bevolking het antwoord kan weten en dat wij het dus aan de lokale bevolking moeten vragen.

Na de speurtocht kreeg ieder groepje een boodschappenlijst en moesten dit halen. Bij mij deed Aïsha alles. Zij liep naar de kraampjes van haar vriendinnen en daar hebben we de spullen gehaald. Bij de kippenman heeft Aïsha onderhandeld, zodat we op de goede prijs zouden uitkomen. Wij hebben eigenlijk niks gedaan, alleen de spullen gedragen…

Wanneer ieder groepje terug was aangekomen in Pakachere, begon de kookles. Als eerste was het aan de jongens om de kippen te slachten. De een was er beter in dan de ander (hé Sam… ).

Na het avondeten, waarbij we de zelf geslachte kippen, super vieze zima en een beetje sla hebben gegeten, was het tijd voor een toernooi Bawo, een typisch Malawiaans spel.

Liyo

De volgende ochtend vertrokken we naar het eerste project, Liyo. Toen we aankwamen werden we hartelijk begroet door Liyo vrijwilligers en kleine kindjes van de school naast het Liyo gebouw. We begonnen met het zingen van het volkslied, van Nederland en Malawi. Niemand was hierop voorbereid, we hadden het niet verwacht en waren dus verrast. Dat is waarschijnlijk ook een van de redenen waarom wij zo armzalig klonken vergeleken met de lokale mensen.

Na een speech kregen we het programma te horen en werden we ingedeeld in groepjes.

Ik ging met haar groepje na een korte wandeling eerst naar de ‘chief’ van een community, waar we de bezoeken gingen doen. Als eerste gingen we bij een vrouw langs, die van haar fiets was gevallen en pas over een maand naar het ziekenhuis kan. Ze liet haar wonden zien, die inmiddels aan het zweren waren. Het viel me op dat die vrouw en haar dochter ons erg onderdanig begroetten. Terwijl we gewoon gelijk zijn. De vrouw vroeg tevens om wat rijst. Na haar zijn we naar een gehandicapte man geweest, die ook aids heeft. We moesten even op hem wachten. Hij vertelde over hoe leefde met zijn handicapt en hij vroeg om mest om zijn eigen rijst te verbouwen. Op de terugweg bedacht ik me dat de gehandicapte man beter bezig was om mest te vragen. Hij was meer bedacht op lang termijn en zij meer op kort termijn. Dit vond ik zeer opvallend, de man die meer beperkt was, dacht beter na over de toekomst dan de vrouw.

’s Middags kregen we frietjes!!! Later hoorden we dat ze dit deden om ons thuis te laten voelen.

Daarna had ieder weer een eigen programma in groepjes.

Ik ging samen met Sam, Max en Lodewijk een dak maken bij een oude mevrouw. Dit vond ik erg leuk om te doen. Ik wilde eigenlijk op het dak staan, om het stro aan te pakken en dit over het dak te verspreiden. Maar door de ‘chensji’ (dit is een doek, die als een rok om het lichaam wordt gebonden) die alle vrouwen verplicht om moeten, kwam ik de ladder niet op. De vrouw was na afloopt super blij dat we haar dak hadden gemaakt. Onze armen zaten helemaal onder het stof van het stro. De vrouw wees ons waar we dat eraf konden wassen. Een andere vrouw hielp me. Toen ik klaar was met min handen wassen, wees de vrouw naar mijn rechterarm, die ook helemaal onder de stof zat. Toen ik weer dacht dat ik klaar was, wees de vrouw op mijn linkerarm, die ook helemaal onder de stof zat. Pas toen mijn armen helemaal stofvrij waren, mocht ik pas gaan. Ik heb het geprobeerd om het met zo weinig mogelijk water te doen, om hun water te sparen. Want ze hebben al niet zo veel water. Het viel me dus echt op dat ze wilden dat ik schoon wegging, ookal hebben ze niet veel water. Zo dankbaar waren ze dat wij hun dak hadden gemaakt. Dat vind ik echt onvoorstelbaar. Toen we terug naar Liyo liepen, kwamen steeds meer kinderen bij ons lopen. Ik liep op een gegeven moment met 4 kinderen aan mijn armen. We hebben op het laatst moeten rennen om die kinderen achter te laten, anders kwamen ze ons achterna.

Voor het ontbijt, de volgende dag, hadden we afgesproken om om 7.20 uur te verzamelen. Wij als Nederlanders met onze Nederlandse cultuur waren allemaal stipt op tijd. Zij als Afrikanen met hun Afrikaanse cultuur kwamen om 7.45 uur precies op tijd. Eindelijk begrepen we wat iedereen bedoelde met Afrikaanse tijd. 60 minuten is geen één uur…

Na het ontbijt werden we weer opgedeeld in groepen.

Ik ging in de morgen met Iris en Daniëlle in een klaslokaal schilderen. Ik heb het alfabet afgemaakt, waarmee een ander groepje de vorige dag is begonnen. Bij iedere letter heb ik een woord geschilderd, zodat ze meteen Engelse woorden leren. Dit vond ik echt super leuk om te doen. Ik heb ze gewoon wat lesmateriaal gegeven. Dat is echt een geweldige gedachte.

In de middag ben ik naar de children’s corner geweest. De children’s corner is opgericht om de kinderen preventief van straat te houden. We deden gezamenlijk spelletjes, terwijl we in een kring stonden en daarna konden we apart met kinderen spelen. De kinderen waren hartstikke lief en vroegen vaak in het Engels naar onze namen. Het was super.

Weekend!!

Op vrijdag ochtend vertrokken we vanuit Liyo, we gingen eerst het St. Luke ziekenhuis. We kregen daar een interessante presentatie, over Malawi en ziekhuizen, en een rondleiding. Vanaf deze dag begonnen mensen zich niet lekker te voelen. Sommige konden niet mee en moesten in het busje blijven. Deze mensen hadden al last van diarree.

Op zaterdagochtend moesten we al om 5.30 uur opstaan, want we gaan op safari!!

Na een halve maaltijdreep en thee, was het tijd om op de Jeep te stappen. Ondertussen was het 6.15 uur. De safari was echt super vet! In de namiddag wisselden de groepen en ging ik op de boot ook op safari. Hier hebben we niet alleen veel nijlpaarden en olifanten gezien, maar ook prachtige natuur bij zonsondergang.

Op zondagochtend vertrokken we vanuit de lodge om een mis bij te wonen. Jongens en meiden moesten apart zitten, dat vond ik heel apart.

Na de mis vertrokken we terug naar Pakachere, vanuit hier ging de groep mensen die zich goed genoeg voelden mee naar het Zomba Plateau. De zieken bleven in Pakachere, wij dus ook.

Maandag

’s Ochtends werd er een voetbaltoernooi georganiseerd bij het project Chayof. Hierbij werden we dik ingemaakt door de lokale jeugd.

’s Middags ging ik naar Bwalo. Hier heb ik eerst met de straatkinderen, die Bwalo opvangt, getekend. Daarna hebben we met z’n allen de was gedaan. We hebben ook een rondleiding gekregen in het centrum van Bwalo. Er is hier plaats voor 10 jongens. Normaal mogen de jongens maximaal éé jaar bij Bwalo blijven. Dat moeten ze echt terug geplaatst geworden bij familie. Natuurlijk wordt er gekeken naar wat de problemen thuis zijn en waarom de jongens van huis zijn weggelopen om op straat te leven. Hiervoor zoekt Bwalo oplossing. Er was een uitzondering. Er was een jongen die al drie jaar in Bwalo woont. Hij wordt beschuldigd van hekserij. Als hij thuis zou wonen, dan werd hij gestenigd en geofferd. Voor zijn eigen veiligheid blijft hij dus bij Bwalo. Als afsluiting hebben we de stoelendans gedaan. De Nederlanders waren er toch beter in…

Dinsdag

Op dinsdagochtend wisselden de groepen van projecten. Ik ging naar Chayof.

Ik ging eerst naar een schooltje, daar werden we door zingende kinderen ontvangen. Nadat we met die kinderen te hebben gezongen en spelletjes hebben gedaan, werden we aan het werk gezet. Ik heb samen met Janna de badkamer, waarmee de andere groep de vorige dag is begonnen, afgemaakt. Daarna hebben we met de hele groep de kleren gewassen.

Voor de lunch gingen we naar een ander schooltje, waar we ook presentaties zouden houden. De lunch was rijst, net zoals de meeste lunches die we hebben gehad. We waren de rijst ondertussen zat. We hadden verschillende onderwerpen, waarover wij een presentatie gingen houden: onderwijs, milieu, religie, vrije tijd en sport en cultuur. Ik moest presenteren over de religie in Nederland. Deze presentatie zorgde voor opschudding… Hoe kan het dat zoveel Nederlanders niet geloven? ‘When you go back home, you tell them who Jesus is!’ zei een docent van die school. Wat zij niet wisten, is dat maar 2 mensen van onze hele groep gelovig zijn. Dit was een shock voor hen. De directeur probeerde meteen de hele groep klassikaal te overtuigen, docenten probeerden de mensen naast zich te overtuigen. Ikwas op dat moment erg blij dat ik gelovig ben, terwijl de anderen raar werden aangekeken.  Het was een aparte ervaring, de Malawiaanse bevolking gaat er meteen vanuit dat ook wij allemaal geloven.

Hope for Malawi

Vandaag bezochten we het laatste project van onze expeditie, Hope for Malawi. Hier verblijven we 2 dagen. We waren hier de eerste vrijwilligers die ze ooit hebben gehad. Dus toen we aankwamen was iedereen erg enthousiast. We begonnen hier met een rondleiding en daarna gingen we lunchen. Raad eens wat we hadden? Ja, inderdaad, rijst!! Op dit moment verlangde iedereen wel naar een broodje kroket, kaas of een frikandel speciaal. De accommodatie Hope for Malawi zag er netjes uit.

Die middag werden we weer in groepjes verdeeld.

Ik ging een douche maken. We moesten beginnen, dus moesten we het stro meenemen. Dat was echt vet zwaar. De lokale mensen deden veel zelf. Ik heb dus de hele tijd gevraagd wat ik kon doen en nam ook initiatief om te helpen. Mijn groepsgenoten waren iets minder actief dan ik bezig geweest. Pas op het laatst werden we pas echt aan het werk gezet. Het einde was dus leuker dan het begin. We waren pas om 17.45 uur klaar en toen was het al bijna donker.

De volgende dag zou de laatste project dag zijn. We begonnen de ochtend met het ontbijt. Daarna werden we weer in groepjes verdeeld.

Ik zou vandaag een muur metselen van een wc-gebouw. Dit vind ik het leukste om te doen. Ik was de enige van mijn groepje, die de hele tijd heeft doorgewerkt. De rest heeft een paar keer een pauze genomen, om bij te komen. Ik heb ook water moeten dragen, naar de plek, om cement te maken. Ik heb de emmer de hele weg op mijn hoofd gedragen, dat vond ik super vet om te doen.

In de middag heb ik samen met twee anderen kleren gewassen, die zouden we doneren bij Hope for Malawi. Hier waren ze heel erg blij mee.

Cape MacLear

Na een lange reis van Hope for Malawi naar Cape MacLear, door de bergen, kwamen eindelijk aan bij het Lake Malawi. En wat was het mooi! Hier konden we heel goed ontspannen, voordat we terug zouden vliegen naar Nederland.

Op zaterdag zouden we met de hele groep een boottocht maken om een eilandje in Lake Malawi. Ook zijn we naar de markt geweest, daar hebben we allerlei souvenirs gekocht.

Die avond hadden we ook een bonte avond. Niemand had hier echt zin in, maar uiteindelijk was het toch wel een leuke avond. Er was zelfs een opening act van een lokale band Na de bonte avond was er nog een gezellig kampvuur op het strand. Geweldig!

Camp Mabuya

We vertrokken vanuit Cape MacLear naar camp Mabuya om 7.30 uur en om 12.30 uur kwamen we dan eindelijk aan. Dit was de laatste rit met de busjes. Ik zal ze niet missen. Op camp Mabuya hebben we de hele dag niks gedaan, iedereen was wel aan deze laatste paar dagen toe om niks doen. We sliepen deze keer ook weer in echte bedden, de tenten moesten we doorgeven aan de volgende groep.

De terugreis

We vertrokken ’s ochtends om 9.30 uur. Het was toch best lastig om afscheid te nemen van Aïsha en Ghadfrey. Ghadfrey hield nog een speech, maar hij kreeg al snel tranen in zijn ogen en veel mensen daarna volgen. Het werd een grote knuffelpartij. Uiteindelijk moesten we dan toch echt afscheid nemen en gaan. We werden in andere busjes vervoerd. Het bijzondere was, was dat we dit keer in hele comfortabele stoelen zaten. Geweldig, zelfs met riemen!

Op het vliegveld moesten we door een kapotte printer lang wachten. Iedereen wilde nu zo snel mogelijk naar huis, vele maakten ook op het laatste moment hun geld op. Ik had nog 4000 kwacha over (1 euro = 525 kwacha). De vliegreis was lang en saai, in Ethiopië moesten 6 uur wachten (boringgggg). Uit verveling ging ik met vier anderen drie borden friet eten à 114 birr (1 euro = 20,7 birr).

Uiteindelijk konden we om 00.00 uur boarden en vlogen we om 00.35 uur het laatste negen uur durende stuk naar huis.

We waren toch wel erg blij om weer thuis te zijn. Met een fijn bed, eigen wc en broodje leverworst.

Maar het was een geweldige reis!