‘s Nachts kwamen we aan op het vliegveld, rond vier uur. Zelfs op het vliegveld komen er al veel indrukken op je af. In de rij waar Ugandesen het land weer binnen konden komen, stonden twee meiden. De een droeg een hoofddoek en een lange jurk die haar lichaam volledig bedekte, de ander een kort wit rokje en een hemdje. Dit was toch tegen de wet?

Buiten aangekomen ontmoetten we meteen Samantha, Ali en William, onze expeditieleidster en chauffeurs. We werden uitgebreid geknuffeld en welkom geheten, erg leuk! Op de parkeerplaats vonden we onze krappe busjes waarmee we de komende weken zullen gaan reizen. Alle koffers werden op het dak geinstalleerd. Na een kort ritje kwamen we aan in Green Valley, onze hostel. Britt en ik vonden snel een kamer, waar het twee persoonsbed voor ons was. Dit zag er wel netjes uit! Wel zat het muskietennet vol met gaten.. De wc was vies, maar goed te doen. Er was tenminste een wc en wcpapier! Ook was er douche, ook al een luxe waar we helaas maar kort van hebben kunnen genieten. Het was een koud pisstraaltje in een klein hokje buiten, ijskoud. De grond en muren waren niet heel schoon, de beestjes vonden het volgens mij wel een lekker plekje. Na een lekkere douche en een heerlijk ontbijt, kregen we een welkomspraatje van Chantal, de regiocoördinatie, en Samantha. We werden even met onze neus op de feiten gedrukt, goed wassen, veel drinken, strikte malariapiltijd, goed oppassen, deet insmeren, aanpassen maar ook genieten. De rest van de dag genoten we inderdaad van de 6 uur lange reis naar Masaka, het project Pelido.

Kafas verteld ons zijn verhaal. Hij was een erg arm kindje en kon slechts naar school door de financiële hulp uit Amerika. Nadat hij zijn school had afgemaakt, en zijn community zag, wilde hij ook iets kunnen betkenen. Zo richtte hij Pelido op. Pelido helpt de lokale bevolking door de mensen te leren hoe ze dingen beter kunnen doen. Zo kan de bevolking vervolgens elkaar weer helpen. De komende drie dagen gaan we hier aan de slag. ‘S nachts slapen we in tentjes in de kerk onder de vleermuizen en muizen. ‘S ochtends kunnen we douchen in het gras achter de kerk met een teiltje koud water uit de watertonnen. Een kleine omheining staat er gelukkig wel, een soort opgehangen rieten matten. Als je naar de wc moet, moet je toch echt boven een gat gaan hangen in een van de hokjes. De hokjes stinken verschrikkelijk, en alles ligt onder de plas. Ook moet je oppassen dat er geen beestjes in je broek vliegen, aaaah. Het ontbijt wat we hier krijgen is wel erg luxe. Bijna iedere dag verse ananas en watermeloen.

Dan is het eindelijk tijd om echt aan de slag te gaan met Pelido. De groep is in drieën verdeeld en zo ruilen we iedere dag tussen de drie projecten. Maandag heb ik op het land gewerkt bij ‘landcare’. Hier hebben we de plantage zo bewerkt dat het water goed opgenomen kan worden. Zo kunnen de mensen dit vaker toepassen en dus efficienter werken. Toen het soort geultje af was, had iedereen al blaren en natte kleren van het zweet, maar het resultaat mag er wezen! In de middag kregen we een rondleiding door Masaka. Nu mochten we een kijkje nemen bij de ananasplantage, het huis van Kafas en een boerderij, waar we al het lokaal fruit mochten proeven. Passievrucht, papaya, suikerriet, zoete aardappel en jackfruit, best lekker. ‘S avonds zijn we rond het kampvuur gekropen met de jukulile. Met de songtekst erbij hebben we uren liedjes gezongen.

Dinsdag heb ik bij een gezinnetje een oven gemaakt met de Pelidobegeleider. Een vrouw woonde er met haar twee zoontjes, die altijd thuis waren omdat ze telkens van school werden gestuurd omdat de moeder niet had kunnen betalen. We leerden de zoontjes hoe ze klei konden maken en hoe het dan bewerkt moest worden. De Pelidobegeleider liet uiteindelijk zien hoe een stoof er uiteindelijk uit moest zien. Ze hebben echt hard meegeholpen terwijl wij onze voeten vies maakten door de klei te stampen. Hierna kregen we water van ze, terwijl zij er waarschijnlijk zo lang voor moeten lopen en sjouwen om zo’n schoon water te krijgen. Een raar idee. Ik duwde mijn voet in de bak met water en het jongste jongetje ging meteen aan de slag. Hij maakte heel mijn voeten schoon, met nagels en al! Hier had ik niet om gevraagd! Maar wel erg leuk en speciaal haha. In de middag hielden we ons bezig met het schooltje naast de kerk. In het grasveld lazen we boekjes met de kinderen om Engels te leren. Ik denk dat dit serieus erg nuttig voor hen was. Daarna was er tijd voor een goed potje voetbal. Bovenop mijn roze broek kreeg ik een mega geel tshirt om het tegen het schoolvoetbalteam op te nemen. Een paar honderd toeschouwers keken hoe ik de bal weer eens miste. Niet zo’n succes, maar wel erg leuk. 1-1 was de eindstand, dat schijnt al erg goed te zijn! In de avond zaten we weer bij het kampvuur gezellig.

De derde Pelidodag ben ik aan de slag gegaan bij het waterproject. Hier moesten we met schoppen en kapmessen aan de slag om de waterbron van het dorp schoon te maken. Het gras aan de zijkant moest eerst weg, daarna het vieze water, en als laatste de modder en vervuilende planten. Dan kon er weer nieuw water in. Wederom hielp het dorp hard mee, terwijl de kindjes in een kringetje eromheen zaten. Blaren zijn alweer wat groter, al valt het bij mij vergeleken met anderen nog wel mee. Nu lekker lunchen, jammie! ‘S middags was de afscheidsparty. Dit was zooooooo mooi. De kinderen van het schooltje zongen liedjes voor ons. Iedereen durfde en danste enthousiast. Ook de mzungu’s, wij, werden een voor een geroepen om mee te doen. Ontzettend leuk en zelfs emotioneel. Ons Pelido diploma is binnen!

Een erg leuke tijd gehad bij het eerste project, dit bevalt me echt goed!

Donderdagochtend vertrokken we naar het volgende project, Kim en Kim. De reis duurde maar vier uurtjes, dus dat was een meevaller. Bij Kim aangekomen hebben we even de bedden verdeeld en de spullen een beetje uitgepakt. Vrij snel daarna begonnen we aan onze eerste onderneming. Ik mocht beginnen op het land van Kim en Kim. Hier kregen we een rondleiding en hebben we wat mensen geholpen. Dit land is bedoeld voor de productie van eten voor ondervoede kinderen en wordt bewerkt door de ouders van ondervoede kinderen. Ondertussen liggen de kinderen op de ziekenhuisafdeling die de Kim’s hebben opgericht. Door middel van een speciaal programma kunnen de kinderen er dan weer bovenop komen. Erg mooi project. Donderdag avond had ik toch wel echt een dipje. Een nieuwe omgeving, dus weer opnieuw een beetje wennen, zorgde bij mij toch wel voor wat heimwee. Ook komen die wc’s en de douches (die er dus niet zijn) mij echt de keel uit. Afrika is niet niks, het kan ook best zwaar zijn.

Vrijdag was echt weer een hele leuke dag. Slaap doet wonderen, en ook het programma zat vandaag mee. We mochten met de boda boda’s mee op huisbezoek. Zo controleerden we de geneesde kinderen op gewicht en vroegen we even goed door hoe het met ze ging. Erg indrukwekkend om een aantal toch wel slechte thuissituaties te zien. De boda boda’s waren wel super gaaf. Lekker crossen door de Afrikaanse hobbelige landschappen, echt ontzettend stoer. In de middag bekeken we nog de pindakaasfabriek op het land. Dit was vooral erg leuk om t zien, en erg lekker! Het doel is om ondervoeding te voorkomen door meer pindakaas te eten, omdat daar zo veel voedingsstoffen in zitten. Eenmaal thuis was het weer zover, weer de tassen inpakken. Zaterdagochtend stond de wekker namelijk al om zes uur. Vroeg!