Hoi!
Ik weet eigenlijk niet eens hoe en waar ik moet beginnen.
Oke. misschien gewoon bij het begin.
We zijn zondag ochtend om half 5 aangekomen in Uganda, na een enorm lange vlucht. Na een korte nacht in een backpackershostel in Entebbe zijn we een 4 uur durende autorit gaan maken op weg naar het project waar we nu zijn: Pelido. En ik kan je vertellen, de autoritten in Uganda zijn stukken leuker en intressanter dan in Nederland, en waarschijnlijk dan waar dan ook. Er is zoveel te zien onderweg! Het lokale vervoersmiddel hier is de boda boda, goedkope scootertjes. En daar kan serieus alles op mee. 5 mensen op één boda boda, 2 mannen en 2 geiten, iemand met een varken, en dat allemaal levend! Het mooiste is eigenlijk nog wel de vrolijke mensen, en dan vooral de kleine kinderen, die waarschijnlijk nog nooit blanke mensen hebben gezien, ze zijn zó blij wanneer we langs rijden, en naar ze zwaaien! ‘bye mzungu! bye mzungu!’ wat betekent, doei blanke!En dan staan ze er allemaal bij te zwaaien en springen. Als je in Nederland in de auto en naar mensen gaat zwaaien verklaren ze je voor gek.
Natuurlijk zijn er ook minder leuke dingen te zien, zoals kindjes van waarschijnlijk nog geen 6 jaar die met volle jerrycans water langs de weg lopen,en kinderen die gewoon aan het werk zijn. Dan moet je je even realiseren dat je dat zelf ook zou kunnen zijn.
Gister zijn we in drie groepen verdeeld, en iedere groep ging wat anders doen. Mijn groep ging helpen bij een water project. Na een lange autorit en een ferme afdaling kwamen we aan bij een klein vijvertje. Het was de bedoeling om het hele vijvertje leeg te scheppen, zodat er weer schoon water in liep, want dit water werd gewoon gebruikt door de mensen. Na een tijdje kwamen er ook een aantal kindjes aangelopen, die kwamen dus ook water halen. Doordat het best zwaar werk was kregen we dorst, maar het is dan toch moeilijk om je waterfles te pakken, met schoonwater, wat de mensen hier dus niet kunnen betalen, terwijl die kinderen dus waarschijnlijk meer dan een uur lopen om wat ‘vies’ water mee naar huis te nemen..
Dat was even genoeg voor nu, want er staan nog mensen hier in de rij voor de laptop
liefs, Danique
(dit bericht is geschreven toen ik nog in Uganda zat)
Add new contribution