¡Hola a todos!

Blog nummer 2 is hier en brengt jullie, sorry daarvoor, weer vooral fantastische vakantie verhalen over dit mooie land (en een verhaal over een spin in onze badkamer) maar ik ga ook een beetje in op de eigenlijke reden dat ik hier ben; vrijwilligerswerk en de milleniumdoelen.

Om maar gewoon met de deur in huis te valen, het is hier nog steeds geweldig, prachtig, warm en mooi! Zondag hebben Jessica, Elena en ik de vulkaan Irazu bezocht, we moesten vroeg weg om eerst de bus naar Cartago te nemen en vandaar een bus naar de top van de vulkaan. Cartago is een redelijk grote stad met een prachtige grote kerk een mooie ruïne in het centrum. De vertrekplaats van de bus vonden we snel, maar toen begon het wachten... Na een uur kwam onze bus dan toch eindelijk aan en na tien minuten proppen zat (of stond) ook iedereen er in. Eenmaal op de vulkaan moet ik toegeven dat het het wachten zeker waard was! De krater was enorm,  met een diameter van meer dan een kilometer en heel diep, je kon er ook een heel stuk naartoe lopen omdat alleen de hoofdkrater was afgesloten. Nadat we helemaal naar het hoogste punt waren geklommen en mooie fotos hadden gemaakt, die overigens zowel hier als op facebook staan, namen we de bus terug naar Cartago. Daar aten we wat en namen daarna de bus terug.

De rest van de week bestond voornamelijk uit alledaagsheden; naar Spaanse les, de luiaarden in de bomen zien kimmen,  meer Spaans oefenen en vanuit de hangmat over het dal uitkijken. Maar woensdag ochtend werd al deze harmonie ruw verstoord door een harige, zwarte spin, zo groot als een hand (!) die had besloten in onze douche te gaan wonen. Iedereen gilde en keek de andere aan, zich afvragend of iemand dapper genoeg was om hier iets aan te doen, nee dus. Gelukkig verbleven er twee stelletjes in de hostel die nacht waarvan een man dapper genoeg was om de spin op een bezem te scheppen en van het balkon te kieperen, ik ben hem eewig dankbaar! Als hij er niet was geweest waren we waarschijnlijk gewoon gestopt met douchen! Een andere, veel leukere onderbreking van onze routine was de kookles die we donderdag kregen van Tatiana, onze docent Spaans. We maakte yuca´s, een typisch Costa Ricaanse plant, een soort zoete aardappel maar dan in de vorm van een lange, dikke, bruine wortel. De yuca´s moesten gekookt, gepureerd en daarna maakte we er gevulde rollen van met bonen en gehakt, daarna moesten ze gefrituurd, het was heerlijk!

Dan nu iets meer over de serieuze dingen hier in Costa Rica, ik ben natuurlijk nog niet begonnen met mijn vrijwilligerswerk en heb tot nu toe behoorlijk de toerist uitgehangen, maar ik heb wel degelijk bepaalde dingen gezien en er over nagedacht, dit bllijft namelijk een ontwikkelingsland. Voordat ik er iets over schrijf wil ik eerst iets heel duidelijk maken; Costa Rica is absoluut geen achtergebleven 3^de wereldland! De economie is behoorlijk en er is goed en gelijkwaardig onderwijs, maar ook de mensen zijn zelfbewust, heel vriendelijk en gastvrij en erg trots op hun land. We moeten dan ook niet zo arrogant zijn om te denken, wij helpen hen wel even met ons geld en onze middelen, want ze willen veel zelf doen. En op de meeste punten doet Costa Rica het al erg goed met de milleniumdoelen, op de punten van gelijke kansen, onderwijs, kraamsterfte en minder armoede scoren ze bijvoorbeeld prima. Maar op het ó zo belangrijke punt van milieu, waaronder toegang tot water, toegang tot sanitaire voorzieningen en ontbossing vallen, scoren ze niet zo goed. Nadat we die spin in onze douche hadden gehad kwam ik die middag in het dorp langs een moeder die met haar kindje naast zich de afvalbakken langs ging om bruikbaren dingen te zoeken, ja ik vond die spin in onze douche heel vervelend, maar ik had tenminste een douche! Ik hoop dat mijn vrijwilligerswerk, hoe klein ook, iets kan veranderen maar ik hoop vooral dat ik mensen kan bereiken en doen inzien hoe goed wij het hebben en hoe we mensen kunnen helpen.

Om toch nog met iets vrolijks en vakantie-achtigs te eindigen; morgen ga ik met een groepje raften en ik heb er enorm veel zin in en ik zal de foto´s natuurlijk delen!

Besos en tot snel,

Kerime