Ik heb een interview gehouden met onze begeleider bij het opknappen van Mother of Peace en haar geadopteerde dochter Happiness. Dit verhaal heeft mij en mijn familie en vrienden toen ik het hen had verteld erg geraakt, want het is best confronterend.

Happiness is nu rond de 16 jaar. Vanaf haar geboorte tot haar 4e leefde zij rond en in een soort pub waar mannen kwamen. Een soort gezellige dorperige pub. Zij was verlaten door haar ouders en had niks anders. Ook heeft happiness een aandoening aan haar botten waardoor zij niet kon lopen. Haar voeten stonden helemaal naar binnen de andere kant op. Ze heeft namelijk een aandoening aan de groei van haar botten. Zij moest hierdoor altijd op de grond zitten en zich zelf met haar handen verplaatsen, of op de rug van iemand. Om aan eten te komen ging zij natuurlijk naar die pub, wat een beetje het enige was wat zij had. In die pub werd zij doorgegeven aan alle mannen die daar zaten om hun wensen te vervullen (op seksuele wijze). Ook om aan eten te komen moest zij een aantal mannen af. Jaa en dit allemaal terwijl zij 4 en jonger was. Ze kon dus ook niet lopen wat ook niet hielp, zij werd doorgegeven doormiddel van mannen die haar dan op hun rug droegen. 

In haar vierde levensjaar is zij soortvan bevrijdt door een man die zag wat zij allemaal moest meemaken. Hij heeft haar naar Mother of Peace gebracht (een weeshuis) waar Happiness nu woont en geadopteerd is. Zij heeft een aantal operaties doorstaan waardoor haar benen nu rechtstaan en zij kan lopen. Over een paar jaar krijgt zij er nog een paar waardoor ze haar botten met stalen stangen (ofzoiets) plek gaan proberen te geven waardoor die de ruimte krijgen om toch nog een beetje te groeien. Happiness is namelijk best wel klein. 

Happiness heeft nu een veel beter leven, wel een trauma achter de rug. Maar ze is echt een top meid. Zij heeft mij echt veranderd en ik mis haar ontzettend.