De apartheid, nog steeds zichtbaar aanwezig

Ondanks dat het einde van de Apartheid in de geschiedenisboeken is geschreven zijn er toch nog sporen achtergebleven. Het valt op dat de in de ogen van de opgeleiden zogeheten simpele banen zoals caissière, vuilnisman, pompbediende, autobewaker en serveerster vervult worden door zwarte Zuid-Afrikanen.  Bijna overal waar ik kom wordt er voor me gerend en als ze zelf vinden dat het te lang duurt worden er honderden excuses gemaakt. Ik voel mij ongemakkelijk, het leven in een stad/land waar een multiculturele samenleving heel normaal is heeft mijn ogen voor discriminatie enigszins gesloten. In de Townships lopen en wonen geen blanken, er wonen alleen maar zwarten en ik word dan ook raar en wantrouwig aangekeken als ik er rondloop om zorg te verlenen aan hun mede bewoners. Ondanks dat er al wat progressie is gemaakt is de droom van Mandela nog niet in vervulling gegaan. Iedereen is voor de wet gelijk maar toch zijn er ongelijkheden in de economische statussen. De meerderheid van de zwarte en colored Zuid-Afrikanen leven in armoede en hebben niet de basis benodigdheden zoals elektriciteit, schoon drinkwater en een normale huisvestiging. Daarnaast is het school en het gezondheidssysteem voor de zwarte Zuid-Afrikanen ook beperkt en krijgt niet iedereen in Zuid-Afrika gelijk onderwijs of gezondheidszorg. De economie wordt door blanken geregeerd waarin het kleine groepje zwarte elite zich staande probeert te houden. Het is dan ook niet vreemd dat de inwoners van Zuid-Afrika de blanken met rijkdom en de zwarte met armoede associëren. Een groot aantal, namelijk 25%, van de Zuid-Afrikaanse bevolking is werkeloos, dit aantal is verdubbeld sinds het einde van de Apartheid in 1994. Omdat er niet genoeg banen worden gecreëerd door de overheid, creëren de mensen zelf wel banen en je moet dan ook niet vreemd opkijken dat als er iemand op de parkeerplaats op je auto wil passen voor geld. Het is dan ook de bevolking niet kwalijk te nemen dat ze boos zijn op de huidige president Jacob Zuma die 23 miljoen uitgeeft aan het renoveren van zijn eigen huis.

Ook in sommige plaatsen zoals bijvoorbeeld Jeffrey’s bay is de Apartheid nog duidelijk aanwezig. Als ik op het strand loop zie ik een deel waar de zwarte en waar de blanke bevolking ligt. Het schrijnt me als ik hiernaar kijk en ik kan er dan ook maar niet goed aan wennen. Als ik aan het zwemmen ben lopen er twee zwarte jongens langs die vlak bij mij in het water gaan staan. Er springt een blanke man op van zijn handdoek en jaagt ze op een agressieve wijze weg. Ik sta verbijsterd aan de grond genageld. De man komt lachend naar me toe en zegt: zo die horen hier niet he! Ik zeg dat ik niet wist dat de Apartheid hier nog aanwezig was en draai me om. De blanke visie op de Apartheid is tot op de dag van vandaag nog steeds racistisch. De vele oudere blanken die ik heb gesproken vinden het jammer dat de Apartheid is afgeschaft omdat naar hun zeggen toen alles beter was geregeld, vroeger was alles immers beter net als volgens de ouderen in Nederland. Momenteel worden er veel banen door de zwarte regering aan zwarte mensen gegeven om er zo voor te zorgen dat zij ook nog kansen krijgen. Dit kunnen de blanken maar slecht verkroppen en vinden het dan ook niet eerlijk dat zij daardoor geen werk hebben. Daarnaast is het zo dat ieder bedrijf een percentage van 30% aan zwarte medewerkers moet hebben omdat het anders niet aan de wetten voldoet. Ik vind het moeilijk om met deze mensen te praten, ik snap aan de ene kant wel wat ze bedoelen maar mijn gedachten zijn bij de miljoenen (zwarte) mensen die in golfplaten huisjes leven. Bij de mensen en kinderen die soms vier uur moeten lopen naar hun werk of naar school en dat soms zelfs op blote voeten moeten doen omdat hun schoenen anders teveel slijten. Aan de kinderen in de klas die hun arm naast de mijne leggen en de haren op mijn arm gaan aaien gewoon omdat dit zo anders aanvoelt en omdat ik er zo anders uitzie met mijn sproeten.