Op dinsdag ben ik pas weer aangekomen bij mijn vrijwilligersproject. Ik ben voor een lang weekend terug gegaan naar het hostel in Cuboa, Manilla. Dit was heel fijn; even zelf kiezen wat je eet, even niet de enige buitenlander zijn en met andere Nederlanders kletsen in een stad dat veel te bieden heeft. Vrijwilligerswerk doen in een ontwikkelingsland is niet altijd leuk. Een andere cultuur, men die je soms niet begrijpt en andersom. Ze vinden het heel raar dat je als jonge vrouw alleen reist. En ik begrijp hun ook niet altijd. Dus, ik was er tussenuit voor het weekend en heb lekker cocktails gedronken met een vriendin uit Nederland en heb pizza gegeten. Daarnaast hebben we een shoppingmall bezocht. Bizar, je kunt daar alles vinden; van de metro-ingang tot een ijsbaan. Verder heb ik gekeken welke plaatsen ik na het vrijwilligerswerk wil bezoeken in de Filipijnen en verlenging van mijn visa geregeld. Het was een heel leuk weekend en ik had weer zin om naar Haven for the Elderly te gaan.

Net als vorige keer ging ik met ov. Dat is het leuke aan vrijwilligerswerk, je doet meer dezelfde dingen als de lokale inwonders. Als toerist had ik waarschijnlijk de taxi genomen. Het ov is namelijk best ingewikkeld en niet even gemakkelijk op te zoeken op het internet. Eerst nam ik de gedeelde taxi en daarna een jeep. Beide totaal niet confortabel, maar ik vind het geweldig en het geeft me het gevoel van vrijheid. Natuurlijk was ik de enige buitenlander. Ik zat naast een man die in Vietnam als fabrieksarbeider werkt en net terug kwam. Hij had zijn familie al drie jaar niet meer gezien en gaat na een maand weer terug. Het lijkt me ontzettend zwaar, maar hij was blij, want z’n salaris is goed. Hij is 1 van de vele Filipijnse arbeiders die in het buitenland werkt en z’n familie zelden ziet. Bij Haven for the Elderly hopen de collega’s die ik spreek ook een baan te vinden in het buitenland.

Nu ik wat meer door heb de dietary service allemaal doet, heb ik een eigen projectje bedacht om te gaan doen. Ik ga van alle ouderen de voedinstoestand ik kaart brengen. Dat houd in dat ik met de houseparents ga praten over de de voedingsiname en eetlust van de ouderen en naar de medische achtergrond en het gewichtsverloop kijk. Ik vind het heel goed dat de ouderen elke 3 maanden worden gewogen, maar er is nog geen handig overzicht. De grootste uitdaging voor Vivian is om het menu binnen het budget van ongeveer 1 euro per dag, per persoon te houden. Hiervan worden drie maaltijden van gekookt, maar voor snacks, koffie, vitaminepillen en melkpoeder etc. zijn ze afhankelijk van donaties. Dit is de rede dat iedereen hetzelfde eten krijgt en het geen prioriteit heeft om persoonlijk voedingsadvies te geven. Wanneer we straks weten hoe groot het probleem van ondervoeding is, kunnen ze dat gebruiken om meer donateurs aan te trekken.

Het was me opgevallen er in de activiteitenkamer eigenlijk altijd dezelfde dingen worden gedaan: dammen, met duplo spelen of een boek lezen. Dit doen ze tussen de activiteiten door, want de ouderen kunnen deelnemen aan allerlei activiteiten. De zingen veel kerstliedjes, zijn aan het oefenen voor het kerstoptreden, doen twee keer per week aan gym en er is vaak kerk. Ik had het idee gekregen om een memoryspel te maken, zodat ze daar ook mee kunnen spelen en gelijk hun geheugen kunnen trainen. In het weekend ben ik dus gaan printen, knippen en plakken. Ik heb gekozen voor kerstplaatjes, omdat ze hier zo ongelovelijk gek zijn op de kerst (In de Filipijnen zie je al vanaf september overal kerstversiering en en hoor je kerstliedjes in de malls). ‘Dus kerstplaatjes moeten aanslaan’, dacht ik. Samen met een hele groep hebben we de plaatjes ingekleurd. Ik vond het heel leuk dat iedereen altijd zo enthousiast is en de kaartjes een persoonlijke touch kregen.