Bye bye Paulien! Hello Nepal Part Two! - 2 November 2014

NAMASTEEEEE, mijn vorige blog was ik gebleven bij mijn trekking, die niet helemaal ging zoals ik had gehoopt. Zoals ik in mijn vorige blog al had verteld werd Shanti dus ziek in de nacht voordat we aan de trekking begonnen. Enorme buikpijn en kotsmisselijk, maar opgeven.. nee! Ik ging met een lege maag (want mijn ontbijt hield ik niet binnen) samen met de gids en Paulien naar ons vertrekpunt op de berg. Een taxirit van 1,5 uur.. waar ik maar weinig van mee heb gekregen. Mijn gedachten bestonden meer uit: `O nee, weer een hobbel.` `Oke, niet over mijn nek gaan.` Boven aangekomen dan ook op de eerste beste toilet de laatste restjes eten uit mijn lijf overgegeven (hopelijk zijn jullie niet aan het eten tijdens het lezen van deze blog, sorry). Toch voelde ik me daarna minder misselijk en besloot ik samen met de rest te gaan lopen. Het eerste half uur ging best goed, maar daar was ook alles mee gezegd. Ik stond te duizelen op mijn benen, en na 1,5 uur lopen zakte ik na elke 10 stappen door mijn benen. We hebben onderweg, volgens de foto`s en Paulien, prachtige dingen gezien, maar ook hier heb ik weinig van meegekregen. Gelukkig bereikte we na 2 uur een huisje waar het nichtje van de gids en haar man woonde. Ik vond het jammer voor Paulien, maar besloot daar gelijk naar een bed te vragen en heb tot het begin van de avond geslapen. Ook ``s avonds kreeg ik bijna geen eten weg en maar besloten tot de volgende dag te wachten. 

De volgende dag had ik kleur in mijn gezicht en had ik wel wat trek, fijn. Maar na een half omeletje gegeten te hebben, ging ik weer shaken op mijn benen en werd ik helemaal niet lekker. Omdat ik Paulien niet tegen wilde houden om het doel te bereiken en ik waarschijnlijk maar weer een paar uur kon lopen die dag, besloot ik om achter te blijven. Vond het echt lastig, omdat ik zo graag die berg op had gewild. Toch ben ik er in de loop van de dag en dagen achter gekomen hoe goed ik het niet had getroffen bij Sumi en Amrit in de bergen. Amrit, man van jaar of 35, met het uiterlijk van een indiaan, was super lief en had altijd een lach van oor tot oor. Sumi, was heel verlegen en durfde eerste niks tegen me te zeggen. Het huisje lag in de berg vallei, met watervallen om ons heen, naast een super blauwe berg rivier en overal bloemen, vlinders en dieren. Toen ik langzaam een beetje beter werd zag ik hoe paradijselijk het wel niet was. Elke ochtend ging Amrit het koude water in met een visnetje om te vissen, dan ging hij weer wat repareren, af en toe even wat mountain wine en een potje kaarten met de mannen uit de dorp en soms op jacht naar noten, bijen of andere dingen. Ik heb in de 4 dagen in het dorp veel mee mogen maken. Leren vissen met een stokje en een draadje, dat ik zelf de wormpjes nog mocht opgraven. Plassen in het kippenhok, dus als je `s nachts naar de wc ging stond een grote haan je aan te gluren. Dezelfde haan stond trouwens ook overdag opeens op het bed naast me, me aan te staren in mijn kamertje. Douchen kon in de rivier en toen ik stond af te drogen zag een een groene waterslang langs zwemmen. Ik kreeg van alles te eten.. speciale noten, zure vruchten, gefrituurde wespen (jaja!, brr), kleine visjes met vele graatjes en nog veel meer. Ook kwamen er natuurlijk nog veel andere trekkers voorbij en van een Nederlands paar kreeg ik een leesboek en van een engels paar heb ik leren patience met kaarten. Vissen is helaas niet zo mijn ding, want ik heb niks gevangen. Terwijl ik aan het vissen was kwam Amrit een keer met een enorme vis aangelopen. Omdat de hele dag door de trekkers en Nepalese mensen kwamen vragen of ik al wat gevangen had, kon ik die grote vis laten zien. Super grappig. Ook kwam Amrit op een middag een keertje naar me toe en zei `Shanti, come, come, fast, fast!`. Ik kwam het keukentje in en daar zat een klein vogeltje met een lange snavel. Het vogeltje was tijdens het vissen in zijn net gekomen en had een verwonding aan de zijkant van zijn hoofd en zijn oogje verloren. Het vogeltje werd gelijk in mijn handen gelegd en er werd een vuurtje gestookt. `Come Shanti`, ik moest het vogeltje bij het vuur houden om het op te warmen. Nadat ik een half uurtje bij het vuurtje had gezeten was het vogeltje opgedroogd en vond ik het tijd om het eten te geven. Ik kreeg een klein visje en stopte het voorzichtig in het bekje, het vogeltje wilde het niet.. Toen ik het vogeltje even mee naar mijn kamer wilde nemen en buiten liep, besloot het opeens om weg te vliegen. `Wat een pech, mijn gevleugelde maatje weg.`. In de loop van de dagen ook nog bevriend geworden met een mooi wit paard, het liep rustig langs de waterkant en had door de idyllische achtergrond iets weg van een eenhoorn. 1 dag heb ik alleen maar binnen kunnen zitten, regen, regen, storm, regen, rivier die super breed was.. dit bleek het gevolg te zijn van de storm die in het Annapurna gebergte veel schade heeft aangericht. Paulientje kwam de laatste dag weer terug met de gids, ze had super knap de top gehaald. De dagen erna had ze ook flinke spierpijn. Nog een laatste nachtje met Paulien samen en de volgende dag afscheid genomen van Amrit en Sumi. Sumi die zich in het begin niet had durven openen, had zich de afgelopen dagen langzaam durven uiten. We hadden onze eigen grapjes, grappige blikken en ze had best wat engels geleerd. Ik besloot ook als bedankje 1 van mijn enkelbandjes aan haar te geven en toen ik weg ging stortte ze in tranen uit, dat had ik niet verwacht. Het blijft bijzonder in hoe korte tijd je een band op kan bouwen. 

Ik was erg blij in het hotel aan te komen, wel werden me daar pas de gevolgen van die enorme sneeuwbui duidelijk. Toen ik `s avonds even wc papier ging halen bij de receptie, zag ik een man staan aan de balie. Hij zag er verslagen uit en zei aan de telefoon `Can you please send a helicopter, there are still many dead bodies up there.` Ik heb geen idee meer hoe ik wc papier in mijn handen heb gekregen, maar ik stond even helemaal beduusd te luisteren. Deze man had duidelijk meer meegekregen dan hij had willen zien. We hadden al heel wat verhalen gelezen op internet, maar dit kwam erg dichtbij. Ik was even in shock, maar besloot terug te keren naar de hotel kamer. 

De volgende ochtend zag ik de man weer zitten in de lobby en vertelde Paulien wat ik de man had horen zeggen. Toen wij aan ons ontbijtje gingen, begon hij ook aan zijn ontbijt, maar het was hartbrekend om de man te zien. Hij zat met half betraande ogen machteloos voor zicht uit te staren. Toen Paulien naar binnen ging om ontbijt te halen, stond de man zijn verhaal te doen aan de staff en begon hij het daarna tegen Paulien te vertellen. Hij vertelde dat hij midden in de storm had gezeten. Al de 27e keer in zijn leven dat hij een berg beklom, maar dit was onwerkelijk. Hij was samen met zijn Zwitserse broer en vriend geweest. Ook was er een Nepalese gids en dragers mee tijdens zijn tocht door de bergen. Dit vertelde Paulien, toen Paulien lang weg bleef, besloot ik even te kijken waar ze was en viel midden in het gesprek. Tijdens de heftige storm had hij zijn broer met een gebroken been achter moeten laten en zijn vriend zijn tent was ingestormd. Vele mensen konden niet meer lopen van de kou. De man besloot met 2 dragers om door te lopen naar een volgend dorp om hulp te zoeken. Hij vertelde dat hij gered was door een helicopter. De 2 dragers waren er goed vanaf gekomen en hadden wat bevroren verschijnselen en de man had geen gevoel meer in de zenuwen onder zijn oog. Maar dit was voor hem niks.. de man stond trillend met zijn kopje koffie. Toen hij half stond te morsen en ik voorzichtig zei dat hij beter even zijn kopje neer kon zetten, sprongen de tranen in zijn ogen. Zo`n grote man, normaal een avonturier en je kon nu gewoon door zijn ziel heen kijken. De onmacht van het niet weten waar zijn broer en vriend waren, niks kunnen doen.. En wat moest ik hier nou op antwoorden? Wat kan je tegen zo iemand zeggen? Ik stond aan de grond genageld met tranen in mijn ogen. Beduusd, geen idee wat te zeggen.. Totdat ik besloot.. ik kan maar 1 ding doen. `Can I maybe give you a hug?`. Voordat de man had geantwoord sloeg ik mijn armen om de man heen, de man geeft me een intense knuffel en de tranen rollen over zijn wangen. Hij is zo breekbaar en we houden elkaar een flinke poos vast. Ik schrik zo van de intensiteit en houd mijn tranen niet meer in. Nog nooit van zo dichtbij zoiets meegemaakt, normaal weet ik altijd wat ik moet zeggen, maar dit raakt me in elke zenuw. De man uit hoe blij hij is dat we naar zijn verhaal wilde luisteren en ondanks dat ik me nog steeds machteloos voel, weet ik dat ik niet meer dan dit had kunnen doen. Als Paulien en ik in de hotelkamer komen kunnen we 10 minuten alleen maar even brullen, als kleine kinderen. Gelukkig lucht dit op en kan ik het een beetje los laten. De rest van de dag ben ik eigenlijk vooral boos op de wereld. Hoe kan alles nou vrolijk doorgaan, terwijl er een man zo verdrietig is.. 

Als we het hotel vertrekken om naar Bandipur te gaan, wensen we de man nog 1 keer `goodluck` en we besluiten eerst even kopje thee te drinken om te kalmeren. We wilde eerst gewoon samen naar Bandipur gaan, maar wat blijkt uit toeval... Lokman (vader van de familie) vertrekt met wat Nederlandse gasten, neefje Rajin en Marisa naar Bandipur en we mogen meerijden met hun jeep. Paulien en ik krijgen toch maar van alles op ons pad, verwonderlijk. We maken nog een stop bij de davis falls, een waterval die uitkomt in een diep gat in de grond. Ook de jeeprit is erg leuk. De nederlandse gasten mogen voorin en op de achterbank in de jeep. Paulien, Lokman, Rajin en ik mogen op de bankjes die in de achterbak zijn geplaatst. Lekker krap! De Nederlandse gasten zijn erg grappig en droog en het is leuk mee te maken hoe zij Nepal beleven. Eenmaal aangekomen in het dorpje gaan de wijnflessen open en wordt het een hollandse gezellige avond. Lokman besluit de lokale sterke mountain wine te drinken en is dan ook snel een beetje van het padje af. Vooral als hij als klein mannetje besluit Marisa en mij over zijn schouder te gooien en ons zo te tillen, merken we het effect van mountain wine. Het hele dorpje moet lachen. Tot laat in de nacht zit ik onder een mooie sterrenhemel lekker te kletsen over van alles en nog wat met het neefje. Eens even uithoren hoe het tienerleven er nou aan toe gaat in Nepal. Als ik op een gegeven moment naar de sterrenhemel kijk, zie ik opeens iets bewegen.. een grote vallende ster. Na het indrukwekkende verhaal van deze ochtend, is het voor mij makkelijk te bedenken wat ik wens. Met een lach en een traan sluit ik de dag af.. Ongelofelijk. 

De volgende dag vertrekt Lokman en iedereen erg vroeg en Paulien en ik besluiten nog een dagje in Bandipur te blijven. Het dorpje is typisch Newari, een Nepalese kaste waar ook Lokman en zijn familie van zijn. Er zijn overal typische Newari huisjes met kleine ingangen, houten balkonnetjes en nieuwschierige schoolkinderen. Zo lief. Ook besluiten we een berg op te lopen en op de top is een soort plek vanwaar je 360 graden uitzicht hebt over de vallei, het annapurna gebergte en vele mooie andere bergen. Amazing! We zitten er een poosje met grote ogen om ons heen te kijken. Je ziet overal kleine dorpjes, een grote rivier, de grote enorme besneeuwde toppen in de bergen en dan wachten we tot de zonsondergang. Brrrrr, kippenvel momentje. Het is zo stil en vredig! Als ik `s avonds ga slapen besluit ik toch nog even gebruik te maken van de goede wifi in het hotel en kijk ik of er misschien nieuws is dat er 2 Zwitserse mannen zijn gered. Na wat research kom ik opeens een artikel in de New York times tegen waar onze man zijn verhaal verteld, op deze manier komen we erachter wat zijn naam is. Het artikel sluit af met de woorden `De broer en vriend werden zaterdag gered.`. Dat is vandaag.. Wat een enorme opluchting!! Blijer kan je me op dat moment niet maken en ik kan met een gerust gevoel naar bed. 

De volgende dag is een reisdag. We gaan weer terug naar Bharatpur. De plek waar we met de familie Dashain hebben gevierd, gaan we nu Tihar vieren. Tihar is het lichtfestival, alles wordt versierd met een soort kerstlichtjes. We besluiten met onze bagpacks de lokale bus in de springen. Onze backpacks mogen we gelukkig in het gangpad leggen en er zijn nog 2 plekjes achterin de bus. Naja eerder anderhalf.. mijn zitgedeelte mist voor de helft en ik kan dus met 1 bil op de stoel zitten. Ook hebben we het voor elkaar gekregen om de zwakste bus van allemaal te nemen. Bij elke heuvel is het duimen dat we erop komen. We gaan zo langzaam dat we net niet achteruit rollen. We besluiten maar liedjes te zingen en er een feestje van te maken. Uiteindelijk komen we op bestemming, hallelujah! `s Avonds worden we blij van alle mooie lampjes die aan gaan, elk huis is versierd. De meeste gekke en flitsende kleuren.. lasers.. van alles. 

De dag erna is de eerste dag van het 5-daagse feest aangebroken. De dag van de kraai, een dag waarop de vogels worden vereerd, dus er worden wat zaadjes buiten gestrooid. Wij luieren de hele dag een beetje en spelen spelletjes. We leren een Indisch spel; carramboard. Een spel waarbij sjoelstenen over een bord in gaatjes in de zijkant moeten worden geschoten. Een soort van poolen, maar dan in het klein, zonder lange stok en ballen haha. Leuk om te doen en ik ben er nog niets eens zo slecht in. Op het bord wordt bloem gestrooid om het wat meer te laten glijden allemaal, maar dit is voor mij een mooie mogelijkheid om het kind in me los te laten. Ik verdeel wat bloem in mijn handen en laat een mooie afdruk achter in het jongste neefje zijn gezicht, hihihihi. Eind van de middag gaan we naar de Tiharmarkt met Rajin, Paulien, Marisa en ik. Een soort kerstmarkt, maar dan met alles wat je nodig hebt om Tihar te vieren. Vooral de laatste dag van Tihar is belangrijk, broervereringsdag. Waar zussen en nichtjes, broers en neefjes vereren. Overal is gekleurde poeder, foute bloemenkransen, bakjes snoep met grote strikken eromheen, meer verlichting, plaatsjes van alle goden en godinnen in vele glitter en gouden versies.. van alles! Tussen alle winkeltjes en kraampjes lopen groepjes kinderen langs met een schaal met kaarsjes, poeder en geld. Bij elk winkeltje zingen ze een Tihar liedje, waarin het woord `DAUSIRE` steeds wordt gezongen door de hele groep. De kinderen vragen met dit liedje om een offer van geld, snoepjes en rijst. Omdat hier word geloofd dat alle kinderen nog een stukje god in zich hebben, geven de kinderen in ruil een `blessing` voor de winkel of het huis. Een soort halloween, sint maarten idee... Maar dan hindoeïstisch. 

De volgende dag is het de dag van de hond. Als ik `s ochtends dan ook even naar het winkeltje van de tante en oom ga om goedemorgen te zeggen, zie ik een mooie witte hond lopen. Ik krijg van de oom en tante wat brood en vlees om aan de hond te geven en mag daarna een rode stip op zijn hoofd maken. De hond blijkt `sweetie` te heten en ik ben stiekem een beetje verlief op dit beest. En nadat ik de hond eten heb gegeven is dit natuurlijk wederzijds! Ik ga lekker nog even knuffelen met de hond (jaja, onverstandig.. vlooien, hondsdolheid.. ik weet het), maar deze hond is gewoon lief. En daarna is het tijd om de bus te nemen samen met de 2 neven, Rajin en Sachin.. want.. Paulien en ik hebben een rafting tripje geboekt en de jongens mogen mee. Ze zijn helemaal blij als we het vertellen, al is het jongste neefje wel echt zenuwachtig.. Logisch, want hij kan niet zwemmen. Maar hij heeft ook wel veel zin om mee te gaan. Voor vertrek krijgen we van tante Laxmi natuurlijk nog een rode stip op onze kop om ons te beschermen tijdens ons uitstapje en de reis. Nadat we met z`n 4tjes in de juiste bus terecht zijn gekomen, krijgen we weer een stukje Nepalese cultuur mee. De politie stopt onze bus en er is wat geschreeuw. We vragen wat er aan de hand is. Het blijkt dat de bus te vol zit en de conducteur een boete krijgt. Ik ben helemaal verbaasds.. een volle bus?? Dit is de meeste lege bus die ik ooit heb gezien in Nepal! Er zijn zelfs nog lege stoelen, huh? De neef verteld dat dit heel typisch is, de politie is zo corrupt als de pest! En de mensen hebben het maar gewoon te pikken.. Hmm, in Nederland zou dit een schandaal zijn. We komen aan bij het dorpje waarvan onze raftingtrip begint en moeten daar nog even wachten op andere toeristen. Er zijn al wel 2 chinezen gearriveerd en die maken van de gelegenheid gebruik om een flinke fotoshoot met ons te doen. Ze spreken geen woord engels, maar er worden zeker 50 foto`s van ons samen met hun gemaakt. Alsof we al jaren beste vrienden zijn.. naja gewoon lief lachen en `nihau` zeggen maar. Als ik `namaste` zeg kijkt het chinese meisje me vreemd aan.. `huh, weet ze het woord namaste niet?`. Zou ze wel weten in welk land ze is? Een beetje vreemd. Na een poosje blijkt dat er bij ons in de boot nog een echtpaar komt en wat blijkt.. Nederlands, hoe toevallig. De neven vertellen trots de Nederlandse woordjes die wij hebben geleerd en het klikt gelijk. Met onze nieuwe gadgets (mooie witte helm, rood reddingsvestje en roze peddel) vertrekken we naar de rivier.. Oei, die ziet er van een afstand een stuk vredenlievender uit. Even een shock adrenaline door mijn lijf. Na uitleg van commando`s en een leuke groepsjel gaat onze boot met het Nederlandse echtpaar, de neven, het Chinese koppel, een Nepalese instructeur en wij eropuit. We beginnen rustig, maar dit veranderd binnen 5 minuten. We gaan de grote golven in. De eerste golf botst gelijk aan mijn kant de boot in en ik weet me nog snel vast te grijpen. De Nederlandse man voor mij is te laat, valt gelijk uit de boot en gaat gelijk kopje onder in de grote golven.. `Oke Chantal, rustig blijven, de man kan zwemmen.` De adrenaline giert door mijn lijf, maar ik kan gelukkig rustig nadenken en gebruik de instructies van de Nepalees. De man is het dichtsbijzijnd aan mijn kant van de boot, ik bied de punt van mijn peddel aan waar hij aan vast kan pakken en trek hem naar de boot. Hier kan de gids hem weer in de boot heisen. Een goede afloop, maar hierna giert de adrenaline door mijn lijf. Ook de neven zitten wel een beetje te bibberen. Een stukje verderop is de rivier gelukkig super rustig en is het een veilig stukje om te zwemmen. Dit laat ik me niet nog een keer zeggen en ik spring gelijk het water in. Ook de neven durven zich erin te laten vallen, aangezien het reddingsvest hun boven water houd. Je ziet eerst de angst in Sachin zijn ogen, maar nadat hij doorheeft dat hij niet verdrinkt, vind hij het geweldig. Voor het eerst van zijn leven aan het `zwemmen`. Zulke dingen vind ik heerlijk om te zien, zo leuk dat we hen dit avontuur hebben kunnen geven. Dan is het weer tijd om de rivier te trotseren en dit gaat ons goed af. `Forward`, `Faster faster`, `Left side`, `STOOP`.. we trotseren de grootste golven. Na het raften krijgen we nog typisch Nepalees eten.. jeeeeej, weer dalbat haha. Dat hebben we nog niet genoeg gegeten. Als we bij Nepalezen zijn krijgen we zelfs dalbat als ontbijt. `Bat` betekend rijst en `dal` zijn linzen. Paulien en ik zijn vergeten droge kleren mee te nemen, oepsie, dus we gaan met vochtige kleren weer in de bus naar huis. De neven zijn laaiend enthousiast en ik ga ook met een lach op mijn gezicht slapen. 

De volgende dag was de dag van Laxmi. Laxmi is de godin van de welvaart. De tante waar we in huis verblijven heet ook Laxmi, dus is het wel zo netjes dat het hele huis super schoon wordt gemaakt. De godin van de welvaart houdt natuurlijk niet van nare geurtjes, dus het is 4 uur opstaan en boenen maar. Ik besluit de dag te beginnen met een ommetje in de buurt. De buurt waar we verblijven is erg rustig en mensen zijn op een leuke manier nieuwsgierig. De dag dat we aankwamen had ik kennis gemaakt met een vrolijk enthousiast oud dametje, wat ik azur ama (omaatje) noemde. Ze pakte gelijk mijn hand vast en begon een heel gesprek in Nepalees. Terwijl ik nu `s ochtends rondloop zie ik haar op een balkonnetje van een huis staan en gebaard ze dat ik even binnen moet komen. Voorzichtig loop ik dus naar het huis, waar ik door haar kinderen en kleinkinderen super lief wordt ontvangen. 1 dochter, Bineeta, is 23 jaar, studeert journalistiek, kan super goed zingen, woont in haar eentje in Kathmandu (wat erg uniek is voor meisjes alleen) en is 1 en al enthousiasme. Zo leuk om met haar lekker te lachen. Natuurlijk willen ze hun gast ook nog wat aanbieden, dus krijg ik nog een lekker kopje thee. Omaatje zit alleen maar te stralen dat ik op haar bank zit en lach zich rot als ik wat Nepalees spreek. Een oud vrouwtje, maar vol positieve energie. Ik vermaak me kostelijk, klets heerlijk en plots bedenk ik me dat de rest natuurlijk niet weet waar ik uithang, tijd om naar huis te gaan. Omaatje geeft me nog even een rode stip op mijn hoofd, omdat ik toch echt 1 van haar kleindochters ben nu en ik beschermd moet worden. Iemand van de familie waar ik verbleef had me gelukkig naar binnen zien gaan, dus waren ze niet ongerust. Leuk hoe je hier de allerliefste mensen ontmoet! `s Middags gaan we nog even op stap om kadootjes te kopen voor de broers van de familie, dit kan ik makkelijk samenvatten.. Langdradig, niet kunnen kiezen, veel onderhandelen, 1000 winkels in en uit.. Ik besluit snel de bus terug te nemen met Marisa en Paulien. Op de terugweg naar het huis komen we wel opeens een groep dansende kinderen op straat tegen. Professionele boxen en allemaal ingestuurde dansjes om een klein beetje geld te ontvangen. Zo leuk om te zien hoe de jongste jongens en meisjes al alle verliefde Bollywood dansjes nadoen. Bollywood dansjes zijn de over de top kleffe en romantische, blije dansjes met duizend sprongetjes en buikdansachtige bewegingen. Tegenovergesteld van Dashain is Tihar echt een straatfeest, ook wij moeten natuurlijk nog even onze dansmoves laten zien op straat en de hele buurt gaat helemaal los samen met ons. Elke dansmove die wij doen wordt nagedaan en na 2 minuten dansen staat er opeens een drie rijen dikke kring aan buurtbewoners om ons heen. Om Laxmi te eren, wordt er eerst een cirkel van koeienstront op de grond gemaakt (omdat de koe het heilige dier van Laxmi is) en daarna wordt er van gekleurde poeder een mandala gemaakt. Op de mandala worden kleine bakjes gevuld met olie en een lontje gezet en deze worden aangestoken. Ook overal op de balkonnen staan deze lichtjes, sprookjesachtig! Iedereen geeft zijn eigen draai aan de prachtige gekleurde mandala`s en de hele buurt fonkeld. Wauwie! `s Avonds is het alweer tijd voor ons om een avondje liedjes met `DAUSIRE` te zingen. De kinderen gaan voor het huis heel hard zingen, net zolang dat alle ouders geld hebben geofferd. En ze halen eigenlijk best veel op! En dit gaat zo`n 3 uur lang door.. 3 uur lang na elke zin `DAUSIRE` zingen wordt een kleeeeeeein beetje (sarcasme) vervelend. Het lied blijft dan ook nog lang in mijn hoofd hangen. 

De vierde dag is de dag van jezelf. Hierbij komt ook nog dat het voor de Newari kaste nieuwjaar is. Vele mensen uit onze familie en alle andere mensen van deze kaste gaan in grote stoeten motors, met vlaggen en bordjes met `proud to be newari` door de hele stad rijden. Een stoet met veel kleur, muziek en 100e motoren en scooters. `s Middags komt de oudste broer van de familie aan en deze heeft (jammer genoeg) een karaokeset meegenomen.. de hele dag staat het volume op 100% en zingen de kinderen hard mee. Leuk voor even, maar na een paar uur gaat je hoofd er van bonken. Ik en Marisa besluiten maar even een rondje te lopen en gaan naar de Nepalese markt om lekker een beetje rond te struinen. Als we terug komen is het tijd om een kleine mandala voor onszelf te maken op de keukenvloer. Iedereen maakt van kleurenpoeder een eigen mandala vorm op de vloer. Het is 1 kleurenschilderij! De avond wordt met een lekker mountain wijntje afgesloten. Marisa en Paulien vinden dit iets te sterk, maar ik ben bang dat ik toch de alcohol smaak van mamsie mee heb gekregen. Een lekker glaasje sterke drank vind ik toch wel genieten (thank you mama). 

De laatste dag van Tihar is aangebroken, broertjesdag, dit is de belangrijkste dag van Tihar. De hele dag hangen de zussen in de keuken om 100 soorten lekkers te maken. Er worden weer mooie mandala`s op de keukenvloer gemaakt en elke broer neemt zijn plaats in. Ik mag weer een sari (prinsessenjurk) aan en ben hier helemaal happy om.. Voel me toch altijd weer als een klein meisje in de mooiste prinsessenjurk van het land. Misschien toch ook maar eentje aanschaffen en als ik me dan wat minder voel in de Nederland, kan ik hem even aantrekken om me weer beter te voelen. Maar het is broersdag, geen sari dag.. terug naar de broers. De broers moeten een heel ritueel doorstaan. We zitten daar als 3 westerse een beetje beduusd te kijken naar alle bombari. Eerst worden de oren van de broers gewassen met olie (brr, lijkt me vies gevoel), daarna wordt met deze zelfde olie een blaadje nat gemaakt en deze wordt op het hoofd van de broer rondgedraaid (12x). Daarna is het tijd voor 7 gekleurde stipjes op het voorhoofd, deze worden in een rijtje boven elkaar gezet, feestelijk. Daarna gaan de zussen echt zegenen. 12x wordt een bakje met bloemen op de grond getikt, tegen de knieën getikt, tegen de schouders getikt en dan leeggekieperd boven op het hoofd. Hierdoor ontstaan een enorme toren bloemblaadjes op het hoofd. Hierna wordt hetzelfde gedaan maar dan met aanraking van handen in plaats van het bloemenbakje. Het lijkt op een soort heilige gymnastiek. Na het eren komt het offeren en krijgen de broers fruit, lekkers, een ei, een bakje met snoepjes en een cadeau. En dit per broer, er gaat dus heel wat tijd overheen. Ook Marisa, die Lokman ondertussen als haar broer is gaan zien, mag het ritueel uitvoeren. Erg mooi om het van zo dichtbij mee te maken. 
Dus broertjelief, ook jij bent mij heeeel veel waard! Ik heb alle spullen gekocht om het proces te herhalen, dus bereid je maar alvast voor in Nederland! 
`s Avonds is het voor de laatste keer tijd om `DAUSIRE` te zingen, ditmaal bij iemand anders thuis. Gelukkig de laatste avond.. ik kan het gewoon niet meer aanhoren. Vind het een leuk ritueel hoor, maar kunnen ze niet een paar nieuwe liedjes bedenken haha? Op het eind van de avond worden we gevraagd om nog even mee te gaan naar `azur ama` haar huis. Marisa en Paulien kunnen geen `DAUSIRE` meer horen en kruipen onder de dekens. Ik besluit nog even met de familie mee te gaan. Azur Ama is zo blij dat ik er ben en trekt me gelijk de dansvloer op. De hele familie kijkt toe, moet ik er toch altijd weer een beetje overheen zetten. Sta ik dan in mijn mooie rode prinsessensari, blote buik zit daaronder en dan dat bollywood dansen. Iedereen is laaiend enthousiast en omaatje is door het dolle. Rond een uurtje of 23.30 wordt er opeens op het hek gebonst.. politie! De muziek moet uit.. feestje afgelopen! Apart dat de politie hier zoveel bepaald, maarja.. `Er is pas echt goed gefeest, als de politie is geweest.` Dat zal een typische student zeggen. 

De volgende dag is het tijd voor de reis terug en de laatste daagjes zijn aangekomen voor Paulien. De dagen erna gaan we dus lekker 2 dagen op souvenirtjes jacht en langs de belangrijkste mensen in Kathmandu om nog even afscheid te nemen. Bij de familie van het winkeltje kopen we nog een mooie tas, bij de oude buurvrouw drinken we nog thee en krijgen we een prachtig afscheidscadeau (oorbelletjes, kettinkje), bij elk winkeltje richting ons oude appartementje steken we even ons hoofd om de hoek om doei te zeggen. Iedereen herkend ons nog na onze maand reizen en iedereen vind het heel leuk om even `doei` te zeggen. We kopen leuke souvenirtjes en ik koop ook een heleboel dvd`s. In de familie van ik komende tijd ga verblijven hebben ze namelijk net een nieuwe dvd speler, dus voor 25 cent per dvd koop ik de allernieuwste dvd`s. Dvd`s die bij ons nog niet eens uit zijn, super leuk winkelen. 

En dan is de tijd aangebroken om `doei` te zeggen tegen Paulus! Om 5 uur `s ochtends gaat de wekker en nemen Paulien, Luna (dochter van de familie) en ik een taxi naar het vliegveld. Na een lach en een traan vertrekt Paulien door de poort en is het tijd om te beginnen aan het volgende hoofdstuk. Ik zal de komende 2,5 maand verblijven bij Lokman, Kamela en hun dochters Lina (11) en Luna (15). Ook is Marisa (nederlandse vrouw) nog in huis en bieden ze onderdak aan neefje Rajin en nichtje Pusa. En ook nog studente Moena, dus genoeg drukte en gezelligheid. Lokman werkt als manager in een hotel, een best goede baan voor hier, maar een salaris van maar 120 euro per maand. Kamela is de typyische zorgmoeder, wat een liefje! Super geïnteresseerd en vind het leuk om dingen over nederland te leren. Ze wonen net wat buiten de rand van Kathmandu in een rustige buurt, Jalpachowk. De familie is vele jaren geleden bevriend geraakt met een Nederlandse man en deze man komt bijna elk jaar een weekje langs. Deze man betaald de studies van de dochters, heel lief. Dit is de grootste reden waarom ze in een best groot huis kunnen wonen, want van 120 euro kom je anders niet zo ver. Deze dag vul ik op met films kijken met deze lieve familie en om 8 uur val ik om van vermoeidheid. 

De volgende dag maak ik eerst kennis met buurvrouw Ria. Zij hebben een nieuw wit babykonijntje en ik mag even langskomen om die te knuffelen. Ook krijg ik gelijk een kopje thee en de buurvrouw kletst er lekker op los. In de middag staat er op de planning van mij en Marisa om langs te gaan bij een Nederlandse vrouw van 26 die ondertussen 2 jaar in Nepal verblijft. Marisa had deze vrouw ontmoet ergens in een winkel en we waren uitgenodigd om te komen kijken in haar zelf opgezette schooltje. En misschien even kijken of we hier nog wat kunnen betekenen. We nemen de bus van een uur en worden opgehaald door deze vrouw. Ze heeft een school opgericht voor kinderen uit de sloppenwijken. Dit project loopt nog maar 6 maandjes en ziet er goed uit, maar af en toe merk je dat ze nog een beetje zoekende is hoe ze dingen aan moet pakken. Het is ook niet niks op die leeftijd in zo`n land. Ze verteld dat ze de liefde van der leven heeft ontmoet en toen is blijven plakken. De kindertjes op het schooltje zijn onwijs lief en mijn ogen gaan gelijk glunderen. Het lijkt me onwijs leuk om hier komende maanden mijn handen uit de mouwen te kunnen steken. Echt een top top top initiatief! Het is ook interessant om te horen waar je als blanke in Nepal zowel tegenaan loopt. Ze heeft geweldige verhalen. Ook heeft Maureen trouwens een onwijs lieve hond en kat. Eindelijk een kat waar ik even mee kan knuffelen, ook niet verkeerd haha. We eten nog even met zijn alle een hapje en dan is het tijd om naar huis te gaan. 

Gisteren was mijn onwijze luierdag. Wow wat was ik lui. Mijn enige voornemen was om te douchen, zelf dat is mislukt. De hele dag films kijken, luieren, films kijken en meer niet. Hoe heerlijk eigenlijk. Al is het wel slim om naar buiten te gaan, aangezien het nu in de huizen echt wel koud aan het worden is. Het is misschien nog wel 20/25 graden buiten, maar dat is echt in de zon. In de niet geïsoleerde huizen hier kan het echt wel koud zijn. Brr! Zeker ook `s nachts.. ik zit nu gewoon te typen met mijn gevoerde jackje aan, misschien toch nog maar wat warme dingetjes inslaan. Gelukkig heb ik hier wel een soort pluizige fleece legging met een foute panterpint kunnen kopen, helemaal hip hier en lekker warm. Ben benieuwd hoe koud het hier kan worden, zo met enkel glas en zonder verwarming is het best een beetje bibberen. 

Vandaag besloot ik een keertje te koken. Wraps! `s Ochtends samen met Lina boodschapjes gaan doen. Leuk zo al je producten scoren op lokale markjes, maar soms lastig peilen of je wordt afgezet. Al zijn de meeste Nepalezen super eerlijk. In een klein winkeltje vond ik mayonaise en ketchup om een cocktailsausje met knoflook te maken. En de wrap werd gevuld met sperziebonen, aardappel, champignon, tomaat en paprika. Lekker, ook de hele familie vond het smullen! In de middag ben ik samen met Marisa weer op bezoek gegaan bij de slapende godin. De lokale busjes was weer een feest, vooral met Marisa. Marisa weet altijd de grapjes bij iedereen los te maken en de busrit is dan ook altijd lachen. `You think my daughter is beautiful?` vraagt ze dan en dan gaan gelijk alle jongens in de bus blozen, heel grappig. Aangekomen bij de tempel van de slapende godin was er blijkbaar iets gaande. Het was super druk, overal was muziek en mensen brachten enorm veel offers. We zijn er nog steeds niet helemaal achter, aangezien we gemengde verhalen kregen over de drukte, maar indrukwekkend was het wel. Mensen offerde van alles.. geld, lakens, snoepjes, sieraden.. van alles. Leuke middag. Nu ondertussen al lekker een avondje aan het typen, want goh wat liep ik achter. Ook zoveel meegemaakt afgelopen 2 maanden, hopelijk nu wat rustiger aan. Even echt opgaan in het familieleven en dat combineren met nog vele dingen die ik kan doen. 

Ennn.. het is nog niet 100% zeker, maar ik denk dat ik het wel kan vertellen. Mama komt mij eind december, begin januari opzoeken! Zo leuk! Kan niet wachten om van alles te delen en dit prachtige land te laten zien. NAMASTE MAMA! 

En nog even een klein stukje om lieve Paulus te bedanken voor alle leuke dingen. Wat hebben wij toch veel meegemaakt, heel veel. Onwijs leuk om met iemand te reizen die zo hetzelfde reageert op alles. Door alles letterlijk ons te laten overkomen, zal misschien niet alles zijn gegaan zoals we wilde (naja eigenlijk bijna niks gegaan zoals we wilde), maar mochten we 2 maanden nog veel leukere wegen bewandelen. Wat hebben wij veel meegemaakt! Geef een knuffel aan de meiden in Utrecht! 

Mijn boek, deel 2, is alweer bijna af, haha. Als ik eenmaal begin met vertellen.. Hopelijk hebben jullie vandaag kunnen genieten van de mooie zonnige herfstdag. Naar zeggen, was het wel 22 graden daar in Nederland. Lekker nog even genieten hoop ik. Dankje voor de leuke reacties weer, leuk om te lezen en bedankt voor het lezen! 

Bye bye bye bye bye!