¡Hola a todos!
Blog nummer 20 is hier, jeetje zo veel al weer! En het gaat over een week van hoogtepunten en diepe dalen, maandag bezochten we namelijk een paar huizen in de buurt waar onze school is en dat was werkelijk vreselijk. Maar dit was ook de week van verjaardagsfeestjes, salsalessen en morgen een uitje naar een waterpark! Maar ik begin met onze ervaringen van maandag, een inkijkje in het leven van de kinderen in het project.
Vanaf maandag begon ook Sarah in Caras Alegres, ze helpt voor drie weken in de Guarderia. Zoals meestal bij nieuwe vrijwilligers was er een rondleiding voor haar door de wijk waar het project is, zodat de nieuwelingen een beetje gevoel krijgen voor de situatie van de kinderen. Toen Ida en ik begonnen was daar alleen niet genoeg tijd voor door het opstarten van het schooljaar, dus kregen wij alle drie alsnog de kans. Als eerste gingen we naar het huis van Sandra, omdat Ida had aangegeven haar te willen sponsoren leek het een goed idee te zien waar en hoe zij leeft. Sandra´s huis is maar een paar straten van de school af, nou ja huis, eigenlijk mogen die paar krotjes de naam huis niet dragen. Aan een vieze, stoffige binnenplaats liggen namelijk een toilethokje, een wasplaats, een houten krot waar walmen rook van een kookvuur kwamen, en de grootste "kamer" een van hout, golfplaten en stenen gebouwd krot. In deze kamer van nog geen 20 vierkante meter, zonder ramen, vloerbedekking of waterdicht dak slapen ieder nacht 11 mensen... Sandra deelt het met haar 6 broers en zussen, haar ouders en grootouders, de volwassenen slapen op de drie vieze, doorgezakte bedden terwijl de kinderen met z´n zevenen de vloer delen. Het was zo ontzettend vreselijk om deze leefomstandigheden zo dichtbij te zien, Sandra had ons al verteld dat ze geen bed had, maar dat ze dit treurige, van vliegen vergeven stukje aarde haar huis moet noemen is echt intens treurig.
Naar Sandra´s huis gingen we aan de andere kant van de wijk op bezoek in het huis van Perla, een 5 jarig meisje uit mijn klas. Haar huis en leefomstandigheden zijn in materiële zin beter dan die van Sandra, ze woont in een kamer die ze alleen met haar ouders en baby zusje hoeft te delen en ze hebben in ieder geval een plankenvloer. Maar de problemen van Perla gaan verder dan haar woonomstandigheden, haar ouders zijn zo arm dat ze af en toe niet op school is om met haar moeder mee naar de markt te kunnen, om daar groente en fruit te verkopen. De kamer waar ze woont is een deel van het huis van haar oma, tantes en ooms. Zoals hier in Guatemala namelijk normaal is krijgen de vrouwen heel jong kinderen en omdat haar moeder de oudste dochter van het gezin is scheelt Perla in leeftijd maar 5 jaar van het jongste broertje van haar moeder. Haar oma kan echter niet goed voor haar kinderen zorgen nadat ze een aantal jaar gelden een hersenbloeding heeft gehad. Ze loopt nu met een looprek en heeft zelfs al moeite met praten, daardoor is ze op de hulp van haar oudste dochters aangewezen en moeten Perla´s moeder en haar zus het hele gezin onderhouden. Ze gaan dan ook geregeld bedelen op markten in de stad en de kinderen van rond de 10 kunnen daardoor niet naar school.
Ondertussen kabbelt het leven in de middagen en in de talenschool voort, met filmavondjes en afstudeerfeestjes. Dinsdag was bovendien de verjaardag van Ella, daarom gingen we uit eten bij El Sabor de La India, een Indiaas restaurant met verrukkelijk eten. Woensdagmiddag gingen we met een een groepje naar een salsales in een dansstudie vlak bij de school, op de woensdagavonden is de entree voor een bekende salsaclub namelijk gratis en daar wilde we die avond heen. Wat lessen waren echter wel nodig, vooral voor mij dan, want jeetje dat totale gebrek aan Latijns-Amerikaanse souplesse is wel heel duidelijk. Gelukkig werd het toch nog een hele leuke avond want het mooie van salsa is dat je als meisje niet zo veel hoeft te doen als de jongen een goede dansers is kan hij gewoon leiden! Vrijdagavond was er toen ook nog een feestje in het appartement van Gabriel en Ronaldo voor Ella´s verjaardag, waar we plannen hebben gemaakt om morgen met z´n alle naar Xocomil te gaan, een waterpark op een uurtje afstand van Xela.
Zo wordt het contrast tussen de dingen doe ik op mijn werk zie en de dingen die ik in mijn vrij tijd doe steeds groter. Ik krijg soms het gevoel dat ik niet genoeg doe voor de kinderen aan de andere kant realiseer ik me dat onderwijs en zo een venster naar de wereld het enige is dat ze echt kan helpen. Alleen is dat weten met mijn hoofd niet genoeg voor mijn hart, ik wou dat het zo veel sneller ging!
Besos en tot snel,
Kerime
Access:
Public
Add new contribution