Het leven van een gezin in Cordova, Cebu, Filipijnen

Het leven van een gezin in Cordova, Cebu.

Iedere maandag word ik opgenomen in een ander gezin. Hier ga ik sochtends naartoe en savonds word ik weer opgehaald door Metchie van Alouette.

Afgelopen maandag was mijn hostfamilie het gezin van Ate Angela, een vriendelijke altijd lachende dame die ik al eens eerder had ontmoet. Ate Angela heeft vier kinderen, opzich vrij weinig hier in Cebu. Twee jongens en twee meisjes, waarvaan het oudste meisje een sponsorkindje van Alouette foundation is: Regina.

Wanneer we door de straten van Cordova wandelen, vraag ik mij af waar ze zal wonen. Telkens als we richting een huisje lopen, blijkt daarachter nog een kleiner straatje te zijn met nog meer verborgen huisjes.
Uiteindelijk gaat Angela mij voor door een klein ongelijk houten poortje. We zijn thuis, zegt ze.

Thuis voor mij betekent: de kachel lekker hoog, zachte bank met een dekentje, mijn familie en vrienden om mij heen en een lekkere kop thee.
Mijn thuis is zo anders dan haar thuis.
Bijna al mijn onderdelen voor thuis, ontbreken bij haar thuis.

Haar huis staat op houten palen, de vloer is gemaakt van bamboestroken waarbij je moet oppassen dat je niet op de gebroken bamboe stapt. De enige kamer is de huiskamer die niet groter is dan 3 bij 4 meter. Ze slapen op de grond, hebben plastic zakken als deur en tevens voor de ramen. Er staat één oud klein bankje, een kleine televisie, een gordijn die voor kastdeur dient en wat plankjes met spulletjes aan de muur. Het toilet bestaat uit een houten plank in een hoek van de tuin, waarachter zich de 'badkamer' bevindt, waarschijnlijk niet meer dan een gat in de grond.
In deze kleine ruimte leeft het gezin van Ate Angela.

Haar man: Tami, werkt als conciërge op een privé school. Angela werkt niet en zorgt voor haar drie kinderen. Drie? Ze heeft toch vier kinderen? Ja drie. Haar oudste dochter, Regina, leeft in het huis van haar oma, omdat ze een zeer gevoelig meisje is.
Dit vertelt Angela mij terwijl we naar het huis van Regina en haar oma lopen.
Op dit moment kan Regina niet naar school, omdat ze ernstige uitslag heeft over haar hele lichaam. Regina heeft namelijk ergens iets van de barbecue gegeten.
Ook vertelt Angela dat haar dochter qua emoties zeer gevoelig is. Ze neemt gauw het verdriet van anderen in zich op en moet daarom vaak huilen. 'Elke keer als Regina huilt, voel ik zoveel pijn in mijn hart.' Zegt Angela. 'En ik wil haar graag mee naar huis nemen, maar mijn huis is gewoon niet schoon genoeg.'

Het huis van oma is één van de weinige stenen huizen hier in Cordova en is daardoor een soort opvanghuis voor enkele familieleden geworden.

Later in de middag vertrekken wij weer terug naar het huisje van Ate Angela. Er loopt een klein jongetje rond, dat is haar jongste kind. Waar de andere twee kinderen zijn, weet ik niet.
Het begint te regenen en Angela heeft het koud. Helaas heeft ze geen deken savonds, vertelt ze. En heeft ze het snachts zo koud omdat de tegen door het dak komt en je door de bamboe-vloer de grond kunt zien.

Hoewel ik nu misschien alleen maar negatieve berichten neerzet, is Ate Angela zeer dankbaar. Ze oogt totaal niet ongelukkig. Ze straalt zelfs een beetje.
Omdat ze iets heeft wat haar iedere dag weer hoop en liefde geeft: God.

Zelf hou ik mij niet vast aan één god, of één geloof. Maar ik kan mij inbeelden dat religie voor haar leven een must is. Omdat ze niets anders heeft, dan de houvast van de verhalen uit de bijbel en de liederen die ze met haar vrienden en familie in de kerk zingt.

zie ook: http://elisemarcus.waarbenjij.nu/