07/08/12
08/08/12
De vlucht van Wies en ik vertrok officieel om 3 uur in de middag. We stapten om 7 uur pas het vliegtuig in, door de hevige sneeuwval die dag. Niet zo'n heel vlijtig beginnetje vonden we zelf. Maar eenmaal treurig afscheid genomen en langs de douane geglipt, begonnen we eerst even de handbagage goed te ordenen. Vervolgens kreeg ik steeds meer zin om te gaan. At first was het toch heel erg spannend en helemaal nieuw. Maar naarmate ik met meer met Wies ging praten over onze aanstaande reis naar Malawi, kreeg ik steeds meer zin. We kregen beide een tegoedbon van €14.95 van de Amsterdamse luchthaven vanwege de 4 uur vertraging die we die dag hadden opgelopen. Met deze vouchers gingen we eerst wat sandwiches halen die niet allemaal benut zouden worden, en hadden we ook nog een degelijke MacDonald's maaltijd gescoord op dezelfde luchthaven. Toen het eindelijk tijd was om te boarden en om te ontsnappen aan het haast eindeloze 'Veel plezier' en 'Pas goed op je spullen!', besefte ik pas dat ik er eigenlijk veel in had. Als je maandenlang naar iets uitkijkt en dan opeens 4 uur langer moet wachten bovenop de lange wachttijd op Schiphol, word je best wel chagrijnig en wil je gewoon van het gedoe af zijn. Het verschrikkelijke gezanik met het geld maakte het er bovendien niet beter op. Een prepaid creditcard, travelers cheques en Amerikaanse dollars is al wat gedoe, maar als je erachter komt dat je niet eens grotere transacties dan €250 per keer kan maken en je vader te hulp moet schieten heb je vrij weinig zin in nóg meer gezeur en waardeloos tijdverdrijf. Nog even terugkijkend opdat ik lang heb moeten wachten besluit ik het nog wat beter uit te leggen. Na het leuke bezoek aan de GWK gingen mijn fans en ik nog een laatste vette maaltijd in de Burger King halen, waarna ik afscheid nam van mijn 2 kleine neefjes die helemaal uit Rijnsburg kwamen om mij met 2 zelfgemaakte vlaggen (de Nederlandse en de vlag van Malawi) uit te zwaaien, en ik ook nog een nog steeds ongeopend cadeautje heb ontvangen van mijn oom Johan die óók nog eens meekwam uit Rijnsburg om me persoonlijk een fijn bezoek te wensen en afscheid van me te nemen. Ik hoorde verscheidene malen dat de tante die bij het drietal hoorde het erg betreurde dat ze er niet bij kon zijn, maar ik waardeer het alsnog heel erg. Toen ik het Rijnsburgse gezelschap zag vertrekken wou ik het liefst door de grond heen zakken. Ik wou helemaal geen afscheid van hun nemen, laat staan van mijn ouders. Maar wat moet dat moet en we vervolgden onze weg richting de douane. Wat hele dikke knuffels en wat kleine traantjes (niet van mij!!) verder ging ik langs de douane. Ik herinner me het moment nog goed dat ik me voor het laatst omdraaide richting m'n zus, vader en moeder. Toen ik mijn hoofd weer vooruit richtte was ik toch over de mentale drempel heen. Het afscheid was genomen, nu waren Wies en ik op onszelf aangewezen. Er is sindsdien geen etmaal voorbijgegaan zonder dat ik aan die drie heb gedacht, een dag vond ik zelf te weinig had ik mezelf voorgenomen, vandaar een etmaal. Die dag ervoor had ik nog met m'n lieve 2 nichtjes doorgebracht, en met de leukste tante Alice & oom Chander, waarvan er eentje gister jarig was volgens mijn zuster, aan hun heb ik ook veel gedacht. Ook aan de hele familie van mijn vaders kant die ik op 5 december nog over de vloer heb gehad. Van de moeders kant mis ik ook erg. Nu ik denk ik iedereen wel heb genoemd ga ik verder over de vlucht van Amsterdam naar Caïro, niet zo speciaal. Door de 4 uur vertraging was oorspronkelijke bijbehorende vlucht naar Addis Abeba een kleine 3 uur daarvoor al ontsnapt, dus we vroegen aan de balie voor wat informatie. Een vrouw met een hoofddoek nam onze paspoorten mee, zo ook onze andere reisdocumenten. Een ander Nederlands paar werd voor ons geholpen en deelden ons mede dat zij moesten overnachten voor de vlucht naar Addis Abeba. De mevrouw met de hoofddoek vertelde ons dat we haar even moesten volgen. Na een passage door een kleine douane waar er aan beide kanten van het apparaat werd gerookt door de medewerkers, gingen we met een lift naar boven. De vrouw zei dat we hier 5 minuten moesten wachten en dan zou ze terugkomen met meer informatie. Omdat wij niet veel andere opties hadden deden we dat maar. Er ging een vlucht een kwartier later zagen wij op het scherm, dus we hoopten dat we die nog mee zouden maken, anders was er een optie rond 03:00 uur of anders een gratis overnachting. Na een halfuur te hebben gewacht bij een leeg restaurant inclusief een opvliegende ober die Wies en ik wijsmaakten dat wij om 10 over half 2 niet in een verlaten restaurant mochten uitrusten omdat wij geen klanten waren, kwam diezelfde vrouw terug om ons een hoop papieren te overhandigen. Vliegtickets waren het, en nog wat troep. We zagen dat wij op die vlucht van 3 uur waren gezet, met Etiopian Airlines, niet Egyptair zoals eerst gepland. Wies en ik, nu moe en blij met enig vervolg in onze reis, gingen op weg naar de desbetreffende gate. Daar mochten we een uurtje tot de opening van de gate wachten. We konden wel een stopcontact vinden om mijn telefoon weer even op te laden. Na een sandwich uit Amsterdam verorberd te hebben gingen we boarden. We zagen nog wat verdachte passagiers door de douane gaan, die hadden behoorlijk veel medicijnen vonden wij. Toen wij onze kaartjes moesten laten zien viel het me toen pas op dat we de stoelen 1A en 1C hadden. Mijn rechterwenkbrauw schoot omhoog, maar ik liet het maar lekker gaan, we zouden wel zien. Wij werden verwezen naar deze stoelen. Het eerste wat mij opviel was dat het first class was. Wij hadden hier niet extra voor betaald, dus de hele vlucht is extreem tof bevallen. We werden vaak benaderd door een knappe Afrikaanse madame in prachtige authentieke kledij, die ons onder andere warme handdoeken aanbood, 2 keer een glas jus d'orange, en een luxe ontbijt. Dat was het hoogtepunt van de reis, aangezien we bij uitstappen met onze neuzen op de feiten werden gedrukt. We kwamen aan op Addis Abeba. Niet het redelijk commerciële Noord-Afrika, maar het échte, mid-Afrika. Het was chaos. En met chaos bedoel ik 3 medewerkers die aan honderden roekeloze reizigers die hun volgende vlucht willen halen uit moeten leggen hoe of wat. Een medewerker heeft dus een 5 meter dikke cirkel van mensen om zich heen. Dat is echt drama met hoofdletter D. Het is een heel andere wereld die je opeens binnenstapt. We werden naar boven verwezen, waar het een nog grotere chaos was dan beneden, en ja, dat was mogelijk. Een soortvan hangar voor een vliegtuig was omgetoverd tot een luchthaven. Houten bordjes met metalen kettingen hingen in de lucht, die duidden de gates aan. Na wat gegokt te hebben op richtingsgevoel kwamen we bij de goede gate terecht, waar we nog niet mochten boarden maar volgens het elektronische weergavebord wel. Een tijdje later gingen we in de rij staan en daarna konden we weer boarden, helaas weer de ordinaire business class. We landden terwijl ik half sliep en half wakker was, in een soort van trance. Behoorlijk vermoeid pakte ik m'n tas want ik nam aan dat dit onze stop was; de luchthaven van Lilongwe. Ik had het aardig gehad met het reizen, ik wou zo spoedig mogelijk neerploffen op een bed. Wies kwam bezorgd naar me toe met het vraagstuk of dit wel onze eindhalte was. Ik wuifde het maar weg met de gedachte we zien wel. Wies zijn twijfels waren terecht want wij werden door een aardige Afrikaanse meneer op het feit gewezen dat dit dus niet Lilongwe was, maar een ander vliegveld. Wij stopten redelijk opgelucht onze tassen weer weg, en na een halfuur gingen wij weer op weg richting Lilongwe. Anderhalf uur later kwamen we vermoeid aan op Lilongwe International Airport. We werden door een trapje met een zwart omhulsel met op grondniveau gebracht en toen ik de laatste trede aftrad kwam ik erachter dat ik redelijk warm gekleed was voor half 3 in de middag in Afrika. Onder de witte zomerjas zat een grijze trui, en daaronder was een zwart T-shirt verstopt. Daarnaast had ik nog een rode tas op m'n rug, dus het was logisch dat ik na 5 seconden al zweet had op m'n voorhoofd. We liepen vervolgens naar de aankomsthal. Het ontvangstcomité was niet zo groot als ik had gehoopt, het waren 0 personen. In de 10 meter lange hal kregen wij een papiertje overhandigd waarop we wat informatie moesten schrijven over ons verblijf. Daarna gingen we na een stempeltje in ons paspoort gekregen te hebben naar de bagageband kijken. Wies en ik hadden al zo'n voorgevoel dat onze 3 tassen er niet zouden zijn. Dat voorgevoel werd bevestigd toen we na een halfuur geen bekende voorwerpen langs zagen komen. Na een tijdje gepraat te hebben met een medewerker en een Property Irregularity Report (PIR) te hebben meegenomen, was het tijd om maar verder te lopen. We hadden beiden erop gerekend en zo erg vonden we het niet. Ik had een hoeveelheid chocoladeletters meegenomen, 5 G's en een grote van La Place, dus snoep genoeg voorlopig. Ik werd nog opgewekter toen ik richting de uitgang liep dan wanneer ik eindelijk landde. Op ons wachtten 2 Nederlanders met een big smile, en een Afrikaan met een A-4tje met daarop: Ruben and Wies; SIW. Ik had liever een chauffeur die ons naar de goede bestemming bracht dan onze bagage op een of andere manier, dat zou wel goedkomen. De Nederlanders waren een stelletje, Bart en Kelly genaamd. We stapten in de witte auto en hadden geen idee hoelang de rit was, ongeveer 5 à 6 uur dachten we. Het werd uiteindelijk 7 uur, in het pikkedonker aangekomen. Op de weg erheen ook weer in die trance tussen slaap en wakker gezeten, wat uiterst hatelijk is. De eerste indrukken zijn uiteraard onbeschrijflijk, het is een compleet andere wereld waarin je je opeens bevind. Je gelooft je ogen simpelweg niet. In Malawi, Afrika, kan gewoon wat je in een Europees leven niet zal zien. Kippen in de bagagedragers van een fiets, te veel mensen in een busje, binnen een minuut al zoveel typische voorbeelden gezien maar er gaat simpelweg teveel door je heen om alles in een blogje te zetten. Tijdens de heenweg leerden we Bart en Kelly kennen, en gek genoeg kende ik Bart al. Hij kwam af en toe weleens in de supermarkt waar ik werkte, en hij viel me een paar keer op. Verder had hij in Mimizan gezeten, waar ik ook een tijdje had gesurfd. Hij woonde ook in Haarlem te verwachten was, was lang en had krullig haar. Zijn baard groeit snel, spreekt met een zachte G en heeft een relatie met de blonde Kelly uit Hoorn. Haar kende ik nog niet, evenals de chauffeur die nauwelijks Engels sprak. Gelukkig bracht hij ons naar de compound waar we moesten zijn, waar we voor middernacht gedesoriënteerd aankwamen. Na een kleine rondleiding, 5 mensen ontmoet te hebben van wie ik de naam op slag vergat door de vermoeidheid, en even snel een klamboe van het huis opgehangen te hebben, gingen we lekker slapen.
Heerlijk wakker worden
09/12/12
In Malawi staan ze tegen 6 uur op, of maken dan aanstalten om dat te doen. De zon is al om 5 uur op, dus van uitslapen is er vaak geen sprake. Om 12 uur waren Wies en ik opgestaan toch, het was ons redelijk gelukt. Ons werd een formidabele lunch voorgeschoteld; rundvlees met rijst en een soort van sla. Heerlijk bereid door de keukenprinses Loveness. Ik had de rust echt nodig en ik heb er dan ook met volle teugen van genoten. We gingen de gehele middag lekker shoppen. Veel halve liter waterflesjes gehaald, 4 Carlsberg pilsjes, wat Fanta, eieren, brood, chips en wat koekjes. Eindbedrag was 8100 mK, dat staat gelijk aan iets meer dan €20. Dat is opzich wel redelijk. Het water (viel me op) was heel erg goedkoop, wat ook zou moeten omdat je van kraanwater ziek kan worden, in de vorm van diarree enzovoort. Toen we uiteindelijk bij de kassa in de lange rij stonden, viel het me op dat er bij 1 van de 2 open kassa's er met muntgeld werd betaald. En met betaald bedoel ik een paar 30 centimeter grote torens van 10 mK. Waarom zou je dat doen als een pak koekjes al snel tot 800 mK kan oplopen? Het bewees maar weer de financieel benauwde situatie voor de bevolking van Malawi. Maar ik stond in de rij te wachten totdat er een Malawiër een gesprek met mij aanpapte. Na alleen al een muli banji (Hoe gaat het) te hebben gehoord, rook ik een aardige hoeveelheid alcohol. Ik maakte zo maar even een gok dat het epicentrum van die alcoholische geluidsgolven zijn mond zou kunnen zijn. Ik vroeg hem ernaar en hij bekritiseerde mijn opvatting met het argument dat hij niet dronken was, wat ik ten zeerste betwijfelde. Zijn doel was om voor te dringen met 3 producten, en aangezien wijzelf 20 producten hadden vond ik het helemaal prima. Het was de eerste dag daar en mijn hoofd stond totaal niet naar een discussie met een Malawiër. Vervolgens liepen we de trap af langs de mensen die ietwat verotte stukken tropisch fruit verkochten. Daarna gingen we even naar een lokale kruidenier om wat muggenspray te kopen, aangezien de onze ergens in een ander land waren samen met de rest van de bagage. Het viel mij op dat er naast de kruidenier een menigte was, en na het te hebben gevraagd kwam ik erachter dat het een Islamitische trouwerij was die zich daar aan het afspelen was. Na het winkelen gingen we terug naar het compound. We hadden alles in de koelkast en andere kasten gestopt, toen pakten de 4 Nederlanders een bal en gingen we voor het compound een balletje trappen. We zagen al wat kinderen rond ons compound, van zowat alle leeftijden. We vonden het wel tijd om de buurmensen te ontmoeten. Het begon wel apart. 4 jongeren die een beetje verdwaasd om hunzelf heenkeken, op zoek naar een groepje kinderen die misschien wel mee wouden doen. Een bal raakte de grondn en werd verscheidene keren rondgetrapt waardoor de kinderen in een omtrek van ongeveer 100 meter doorkregen dat deze 4 zungu's bestonden. Meerdere paren ogen werden langzamerhand onze kant op gericht. Na 3 minuten stond er een handjevol kinderen in een cirkel om ons heen. Op een gegeven moment kwamen er 2 wat ouderen erbij, die eerst om wat 'skills' vroegen. Geen probleem. Na onze 'skills' te hebben laten zien kregen we het mede dankzij die 2 voor elkaar om 2 teams van 6 tegen 6 op te trommelen, gemixt. Het was ook zoals altijd wordt beschreven. Tientallen jongeren en volwassenen langs de weg die kwamen kijken naar dit spektakel. Het was zo ongelooflijk om dit voor de eerste keer te doen. De kinderen wisten niet wat ze overkwamen. Als je al naar hun zwaaide liepen ze giechelend terug naar hun vrienden om het leuke nieuws te vertellen. De wedstrijd bleef tot de laatste minuut spannend, bij het laatste doelpunt werd er zelfs gejuichd door de toeschouwers. Mijn team had gewonnen, met onder andere Wies en een uitstekende keeper. Ter afsluiting van de dag heb ik Wies, Bart en Kelly afgemaakt met pesten, 2 potjes gewonnen onder het genot van een Deens biertje. Vervolgens tot een uurtje of 1 of 2 in de ochtend door lopen praten met Wies, wat wel vaker voor zou komen.
Terug naar school
10/12/12
Deze ochtend moesten we 09:00 in de les zijn, we kregen de verwachtte eerste introductiedag. Het zou niet de enige zijn, want we kregen alleen een stukje Geschiedenis en wat politieke achtergrond. Interessant was het zeker, maar een vroege ochtend was het ook. Ik was nog redelijk moe dus af en toe sukkelde ik af en toe bijna in slaap. Na die les gingen we even wat lekker warm eten voor het middagmaal, geprepareerd door Loveness alweer. Heerlijke rijst met een prima sausje met wat gekookte eieren erbij. Hierna gingen we naar het centrum van Blantyre, ditmaal met het openbaar vervoer. Geen OV kaart niks, alleen tig busjes bij een busstop die dagelijks verandert. Schreeuwende chauffeurs, allemaal bestemmingen hoor je voorbij komen. Na de regen deze dag, zijn de modderstromen de veroorzakers van griezelig vieze vloeren van de 4 meter lange busjes waar maximaal 20 mensen in kunnen. Er zijn 4 banken op een rij, van hopelijk een meter lang. Daar zitten 4 personen op per bank. Voorin in het busje zit de chauffeur, iemand zit op de plaats van de bijrijder, en 1 iemand ertussen. Diegene die de bestemmingen schreeuwt en de mensen in de bus propt bukt bij de schuifdeur, zodat het totaal op 20 uitkomt. Als het busje gaat rijden en je gegarandeerd na 5 seconden het eerste gat in of het eerste heuveltje oprijdt waardoor er een kans is dat je een lichaamsdeel kan stoten tegen een deel van de bus, viel het me op dat elk mogelijk waarschuwingslichtje van het busje daadwerkelijk knipperde. De tank was leeg, de accu deed het niet meer omdat de batterij na 350.000 km gesloopt is zonder ooit vervangen te worden. Naast dat zowat elk busje tot op het metalen bot versleten was, was de busrit verschrikkelijk goedkoop (50-100mK), en de mensen die erin zaten waren heel aardig, en we hebben dankzij hen hard gelachen. Eerst moesten we naar G4S (koerierservice) voor onze tassen. Na wat klein gedoe is dat verholpen; ze zullen de bagage van Lilongwe halen voor 12.000 mK. Daarna gingen we naar het winkelcentrumn weer met het openbaar vervoer, dat oprecht een hele toffe ervaring is, en leuk blijft. Daar gingen we massaal tientallen duizenden Kwacha's pinnen voor de boodschappen. Water moest gekocht worden, keukenspullen zoals een vaatdoek, keukendoek, afwasborstel, handzeep, waspoeder in zakjes en wat voedsel. Vervolgens opperde ik om samen met Sam terug te gaan naar het compound om het groene PIR te halen, want die had de koerierservice nodig om de bagage op te halen. Samson en ik gingen de stad in, op zoek naar een degelijke taxichauffeur die ons heen en weer kon brengen. Dat was gelukt, en in een versleten Mercedes-Benz werden we teeruggebracht. Onderweg zagen we een individu die nat werd gespetter door een voorbijrijdend busje; door de harde regenval waren er enorme plassen water en moddermoerassen ontstaan. Naast het feit dat de taxirit ongeveer 14.000 mK bedroeg en redelijk comfortabel was, was de verontwaardigde blik van de natgemaakte Malawier het hoogtepunt van de reis. Na het afleveren van het PIR gingen we terug om bij het winkelcentrum een bekende uit een van de vele busritten die dag te weerzien, en vervolgens herenigd te worden met een lachend Nederlands trio. De reden voor de vreugde was het feit dat Wies een traditioneel Malawisch gerecht compleet verkeerd aan het nuttigen was. De drie deelden ons mede mee dat zij het gehele winkelpersoneel de winkel uit hebben zien lopen enkel en alleen om Wies toe te lachen. Na ook wat bijgepraat te hebben gingen we met 5 man mede dankzij het openbaar vervoer naar huis. Toen we aankwamen hoorden we dat de bagage van Wies en mij naar de luchthaven van Blantyre werden gebracht, en morgen zouden we ze terugkrijgen. Na dit prachtig nieuws gingen we nog een beetje praten, tot het moment dat er een paar gevleugelde insecten binnenvlogen. Opeens waren het er 5. Toen riep Bart: 'Jongens kom eens hierheen!' In het buiten raamkozijn van zijn gedeelde slaapkamer met Kelly zagen wij zeker honderden van die vliegjes, opkruipend tegen het raam om naar binnen te komen en zo bij het licht dat aanstond in de kamer te komen. We probeerde deze aanval te stoppen en dar lukte weliswaar. We gingen naar ons schoolgebouwtje, en daar waren wij getuige van een ware plaag. Duizenden waren het, al niet tienduizenden. Vliegend bij het licht, zoemend en kruipend nadat ze hun vleugels kwijt zijn geraakt om te paren. Ons werd verteld dat dit kleine formaat eenmalig langskwam, maar dat er nog een groter formaat moet komen, die eetbaar is. Die worden Ngombi genoemd en dat is een delicatesse in Malawi. Na dit spektakel gingen wij flink de binnenkant van onze ogen bekijken.
Hoog bezoek
11/12/12
Deze zonnige dag die regenachtig eindigde bestond voor een groot deel uit school. We kregen deze dag nog geen les betreffende de lokale taal Chichewa, dat kwam pas op de mooie datum 12-12-12. We begonnen de schooldag met een paar lessen tradities en cultuur. Wij hebben veel geleerd, al deze informatie komt uiteraard aan bod als ik het toevallig tegenkom. Onder andere afscheidsceremonies, trouwerijen, en de duidelijke aanduiding dat de term 'zungu' (witte) niet negatief wordt bedoeld, en beslist niet racistisch moet worden opgevat. Diezelfde middag werden ik en de 4 anderen vergezeld door een gastcollege van Marcel Chisi, de Executive Director van AYISE. Hij vertelde alles over AYISE, met wie ze samenwerkten, waar alle vrijwilligers vandaan komen en wanneer ze zijn ontstaan. Tijdens een van de lessen zonder Marcel erbij reed er een auto het compound in. Deze auto was van de koerierservice, en de achterbak bevatte de langverwachtte bagage van Wies en ik! In onze vreugde verlieten Wies en ik direct de les om de tassen op te halen. We brachten deze naar de kamer, en pakten vlug een paar dingen uit. In de avond na de lessen konden Wies en ik verder. Aan het einde van het euforische sorteerfestival werd ons compound en een behoorlijk wijde omgeving getroffen door een blackout. Lichten gingen uit, koelkasten gaven geen koelte meer af en bovendien was het donker buiten, dus er viel niks te zien. Een van de guards zagen we pas totdat hij glimlachtte. Zaklantaarns en kaarsen waren binnen no-time aan. Het 25-jarige Zweedse meisje Linnea uit het andere gebouw pal naast de onze kwam ons vergezellen. We begonnen met wat bijpraten van de dag voordat we aan een paar heerlijke en goedkope mango's begonnen, gepaard met pindakaas, chocoladepasta, aardbeienjam, boter, zout, mayonaise en een hoop droog brood. Toen we wouden beginnen met een spelletje genaamd Weerwolven van 999 games, die ook Kolonisten hebben gemaakt, viel de regen met liters tegelijk naar beneden. De combinatie van een spannend spel, sfeervolle kaarsen en kletterende regen zorgden voor een hele mooie afsluiting op een leerzame en natuurlijk onvergetelijke dag in het prachtige continent Afrika.
Eerste chichewa lessen!
12/12/12
We begonnen de dag vroeg om kwart voor 9, of rond 9 uur. Sam was een halfuur te laat voor zijn leraar rollenspel. Hij heeft het de hele week uitstekend gedaan trouwens. We kregen heel veel informatie voor 1 dag naar mijn mening, aangezien ik tijdens mijn middelbare schoolcarrière elke dag nauwelijks wat leerde (fopje). We moesten anderen in het compound vervelen met onze nieuwgeleerde woordjes en kleine zinnetjes. Gelukkig konden ze het allemaal waarderen en speelde de conversatie glimlachend mee. Nadat ik helemaal opgewonden was geworden van het leren van de lokale taal was het tijd om de lokale markt op te zoeken voor de eerste keer. De markt die we bezochten was in de buurt, 7 minuutjes lopen zonder tegenslagen. Sam schatte een lange 20 minuten, maar wat uiteindelijk bleek was een lachertje. Een bergje op, een beetje omlaag lopen en that's it! We waren ongeveer op de helft toen de doorzichtige waterdruppels uit te lucht kwamen vallen. Zodra deze de grond raakten waren ze bij lange na niet meer doorzichtig. De inmiddels bruinrode moddermassa vertrok na de landing direct naar lager gelegen gebieden. Deze oneffenheden in de grondverdeling zorgden voor massieve plassen water, die niet voor zichtbare problemen zorgde behalve irritate en schijnbare chaos op straat. Nadat het ergste van het noodweer achter de rug was vervolgden de 4 zungus samen met Loveness en de naar beneden hollende modderstroom hun weg naar de markt. Naast het feit dat de kenmerkbare wanorde op een markt werd verergerd door de modder, gladde stenen en schreeuwende verkopers, waren de methodes die gebruikt werden om de verkoopwaren vers te houden uiterst origineel maar slecht. We kochten wat eieren, mango's en Kelly schafte een doek met een print die leek op de veren van een pauw aan. Vervolgens gingen we nog 7 minuten teruglopen naar een kleinere markt, die we niet gingen bezoeken, maar van een afstandje eventjes bekeken. Aangekomen bij ons huisje gingen we wat eten en wat daarop volgde kan als een eerdere gebeurtenis worden beschouwd. De kleine vliegjes kwamen weer in invasiegetallen aanzetten. We waren er deze keer helaas goed op voorbereid, de lichten gingen direct uit en de ramen onmiddellijk dicht. Geen last van de mini-ngombi gehad.
Eerste zon uit Afrikaans gebied
13/12/12
Vandaag hadden we de laatste les Chichewa. De lessen werden gegeven op een kantoor naast ons gebouw, dus binnen hetzelfde compound. Dat kantoorgebouw heeft ook 2 andere kamers die als slaapkamer fungeren, en een volgestampte opslagplaats. Dat was niet te interessant, aangezien wij gister een behoorlijke hoeveelheid lesstof tot onszelf hadden genomen. Toen ik dit in het logboek opschreef met de pen zag ik een kaars langzaam opbranden in een fles Malawische Rum, die we zelf niet hebben opgedronken, deed het me denken aan de zon van die middag. Deze zon voelde zeker anders als het Europese gemiddeld zeeklimaat zonnetje, dit was de echte evenaar zon, brandend en zonder medelijden. Mijn huid had het hoogstwaarschijnlijk niet overleefd zonder mijn factor 30 zonnebrand spray die ook nog de Spaanse zon in Lloret de Mar heeft meegemaakt. Inmiddels is die ook al op omdat het voor een ochtend al nodig is om het 5 keer overal op je huid te smeren zodat je niet hevig verbrand. Ik heb deze dag ondanks lichte neus- en wangverbranding toch een aardig kleurtje gekregen. Na de les gingen we een uur zonnen, en langer dan dat is niet comfortabel meer zonder een zwembad of een degelijke plens water in je gezicht. Omdat de kaars in de fles geen brandstof meer had om te branden, ging het licht in de huiskamer uit, en op hetzelfde moment ging het licht in de slaapkamer van Kelly & Bart uit. Daar zat ik dan, compleet in het donker. Na het sexueel betasten van de muur kon ik het lichtknopje eindelijk vinden, en kon ik doorgaan met schrijven. Toen er regen zachtjes op de daken begon te druppelen, is de stortbui van gisteren alweer vergeten, zo leek het. In Nederland maak je dat soort stormen maar 3 keer per jaar mee, maar hier gebeurt het om de 3 dagen zeker wel 1 keer. De donkerbruine akkers rondom het compound waren al 20% groener in vergelijking met het moment toen ze voor de eerste keer zagen 2 dagen geleden. De vegetatie geniet zichbaar optimaal van de afwisseling snikhete zon en regen die land laat overstromen. Na het bezoek aan de lokale supermarkt gingen we het lokale voetbaltalent maar weer eens testen. Na 5 minuutjes hooghouden samen met Bart en Wies van de Hollandse squad hadden we wederom een publiek van ruim 30 kinders. En een minuut later verscheen de tegenpartij van 3 man. 2 ongeveer 20 jarigen en een 14 jarige, die het tegen 3 zungus op durfden te nemen. Ze waren geen partij. We versloegen ze met fraai spel op een relatief klein veld. De goals hadden we opgesteld met snel bemachtigde bakstenen, en de bal had Bart meegenomen. Het kleine veld gaf reden tot straatvoetbal, en bij een panna (bal door de voeten) van zowel Wies als ikzelf, hoorden we luid en duidelijk 'iiiiiiiii' vanaf de zijkant, wat Afrikaans is voor 'oeeee'. Zoals wij Nederlanders 'oeee' zeggen als de bal de lat raakt of rakelings langs het doel schiet, of er een panna wordt gemaakt, zo ook in het Afrikaans door middel van 'iiiii'. Persoonlijk vind ik 'iiii' veel leuker, het heeft wel iets. In de avond hadden we opnieuw een blackout wat aanleiding gaf tot het opnieuw uit de kast halen van de kaarsen, die toen ik dit heb geschreven, heb zien opbranden.
Begin van het weekend
14/12/12
We kregen vandaag op 'school' bezoek van personeel van het Youth Centre, de werkplek van Wies en ik, en van het weeshuis, pal naast het Youth Centre, de werkplek van Kelly & Bart. Bauleni, of Abau genoemd, BCSDD (Bangwe Community Sports and Development Director) en hoofd van de sportafdeling van het Youth Centre. Henrey en Maria van het Sister Lilian Orphanage waren er, en Linnea vergezelde ons ook aangezien ze een dagje 'thuis' bleef, in het compound, om op haar MacBook te werken. Na de vergadering gingen we onszelf even omkleden. De 'Dutch Squad' werd de 'Zungu Malawian Squad', we hadden de originele shirts van het nationale team van Malawi gehaald, the Flames of Fire. We pakten het dichtbijzijndste OV busje om naar het Youth Centre te komen. Na 4 minuutjes werden we afgezet, en liepen we nog een kwartiertje naar boven. Toen we op een gegeven moment met z'n negenen langs een lange muur liepen, zagen we een afgelegen kerkje op de voet van een berg liggen. We merkten op dat het de day-care/weeshuis was waar Kelly en Bart zouden gaan werken. Naast het verlaten kerkje omgeven door akkers lag het Youth Centre. Veel konden we er nog niet van zien, want we gingen het kerkje eerst binnen. De kerk, niet groter dan een doorsnee Nederlandse huiskamer, bezat een tiental versleten houten banken en een te vaak gebruikt schoolbord met oude wieltjes eronder, voor zover je het wieltjes kon noemen, met de cijfers 0-14 erop geschreven. Toen wij binnenkwamen werden die getallen hardop geoefend door ongeveer 30 kinderen, allemaal jonger dan 4 jaar. Tegen de tijd dat we plaats hadden genomen op een van de bankjes, had het merendeel zijn of haar concentratie verloren en zijn of haar hoofd onze richting op gedraaid, om ons vervolgens vol ongeloof van top tot teen te bekijken. Ik vond het prachtig, de kinderen waren zo schattig en zo lief, keken zo aandachtig naar je, ik smolt al gewoon van de blikken die ze mij toewierpen. Na het oefenen van cijfers nam Maria het woord. Daarna Henrey. Ten slotte Samson, om de 5 blanken voor te stellen. Auntie Kelly en Uncle Bart bijvoorbeeld, dat zeiden de kinderen in koor na. Heel erg spectaculair. Er werd een cirkel gemaakt, iedereen pakte elkaars handen vast en begonnen te zingen en te dansen, werkelijk waar fantastisch. Het was een van de schattigste dingen die ik ooit heb mee mogen maken. Ik vond het ongelooflijk om te zien hoe gelukkig de kinderen hier waren, als je ziet wat er voor hun is zodra ze de d opvang verlaten. Het is een prachtig tafereel om te zien. Er werd nog een enkele foto buiten het weeshuis geschoten met alle kinderen en de zungus erop, en toen was het tijd om het Youth Centre te verkennen. Het Bangwe Youth Centre, pal naast de opvang, was opgericht door AYISE, waarvan het logo er groot in blauw op de voorkant van het gebouw staat. Ook hier werden we weer aangekeken wat nu wel doorgaans als normaal kan worden beschouwd. We liepen langs het 1e voetbalveld, voor zover het als een voetbalveld mag worden gezien. 2 doelen zonder netten, als de bal erlangs of erdoorheen gaat is het 20 seconden pauze, want dan wordt de bal gehaald wat zo lang kan duren. Een totaal hoogsteverschil tussen de 2 doelen van ongeveer 2 meter, op willekeurige plekken groeit er (weinig) gras. Scheuren in de grond en harde stenen, gaten in de grond van wel 20 cm, en rondom het veld een geul van ongeveer 40 cm. Het leek me leuk en onvoorspelbaar om op dat veld te spelen. We gingen eerst het Youth Centre binnen, en ontmoetten daar Monica, een guard van het Youth Centre en een ander personeelslid. Sorry dat ik weinig namen onthou maar als je meer dan 100 mensen leert kennen in een week, vergeet je wel veel namen. We kregen verder het 'goede' voetbalveld te zien, wat alsnog afgekeurd zou zijn in Nederland (maar wat niet). Het basketbal-, volleybal-, en korfbalveld hebben we ook aanschouwd, wat allemaal van steen was en dus niet overgebruikt kon worden zoals de voetbalvelden, deze velden verkeerden in goede conditie. Na een ruzietje om wat speeltijd op het basketbalveld te hebben meegemaakt konden we op het mindere voetbalveld een balletje meetrappen. Abau legde het spel stil wat toen gaande was, om de Flames of Fire mee te laten doen. De 3 Nederlanders hadden zin om even te voetballen. Wies en ik hoorden bij de skins (shirtloos), en Bart bij de voetballers met shirt. Het ging verrassend genoeg niet om de doelpunten, maar om het balbezit. Dat was toch wel apart aangezien er 2 doelen waren. Desalniettemin ging het er fel aan toe en was iedereen gedreven om zijn best te doen. Door het onvoorspelbaar veld was balbezit al moeilijk genoeg, concludeerde ik. De bal stuiterde overal van je weg, en achter je bal aan rennen en je benen niet breken en/of schaafwonden oplopen door struikelen was al een uitdaging op zich. Ik vreesde het ergste voor m'n benen, en gelukkig had ik me na 5 seconden voetballen alleen maar ernstig verstapt, daar bleef het bij. Na de zweetpartij gingen we weer op weg naar het compound. Tijdens de hobbelige terugrit kwam ik erachter dat ik blaren ter grootte van de dop van een potje Mediteraans Zeezout, op beide voeten. Voor de echte fans heb ik er ook een foto van. Snel gedouched bij terugkomst, en wat Jodium erop gepleurd en toen om 8 uur een tijdje gewacht op Dyson, om vervolgens met de AYISE groep uiteten te gaan. Dyson, Sam, Monica, Marcel, Linnea, Bart, Kelly, Wies en ik zaten een halfuur later in een luxe restaurant met leuke live muziek te piekeren over ons avondeten. De plek was erg sfeervol, kerstverlichting, kaarsjes, en een goede temperatuur zorgden voor een fijn verblijf gedurende de avond. De gereserveerde tafel voor The Nine (niet te verwarren met The Nine van Lord of the Rings) zaten op 10 meter afstand van het bandje dat muziek speelde, maar we hoorden het alsof ze pal naast ons muziek maakten. Ze hadden de versterker op maximaal vermogen gezet, zodat je af en toe wat kraakjes hoorde in de muziek, wat wel jammer was, want ze waren echt goed. Het uitzicht was werkelijk waar spectaculair, ik had helaas mijn camera niet meegebracht maar de volgende keer dat ik er ben zal ik proberen een visueel beeld te schetsen van het mooie tafereel. We hadden een heel erg leuk gesprek dat lang duurde voordat we ons eten kregen. Iedereen at de eerste 5 minuten in stilte, om weer wat keelbrandstof te krijgen. Toen we weer energie hadden om te praten, vergat ik dat ik 10 minuten daarvoor zowat omkwam van de honger. Na een paar biertjes en wat lekkere spareribs, die toch minder waren dan bij mijn vorige baan, werden we in 2 groepjes naar een concert gebracht. Het plan was om daar met iedereen te genieten van live muziek van de grootste artiesten van Malawi, maar vanwege omverwachte drukte bij de ingang gingen we naar een andere club, Mustang Sally. De chaos zowel binnen 500 meter om het gebouw heen als 50 meter voor de deur, werd veroorzaakt door honderden mensen die met z'n allen tegeljk door een smalle deur wouden gaan. De glazen deur had het zwaar, zo zag ik. Krassen, deuken en barsten lieten mij het ergste vrezen. Tot het moment dat wij wegreden was de deur niet geknapt, en konden de bewakers, die ongelooflijk veel zweetten, de menigte onder controle houden met onder andere een taser. De dronken mensen die ons maar niet met rust lieten en de wanorde rondom het gebouw zorgden voor een memorabele avond, die nog niet eens begonnen was. Bij Mustang Sally ging het allemaal wat makkelijker, vooral de entree. 500 mK en toen waren we binnen. Een heerlijke nacht gehad verder, en met de taxi in het pikkedonker bij het compound afgezet.
Vrije dag #1
15/12/12
Rond 12 uur/half 1 constateerden Wies en ik dat we uitgeslapen waren. Na een lekker ontbijtje hadden we gestemd voor een bezoek aan de Shoprite in het winkelcentrum. Anderhalf uur en 54.000 mK verder hadden we wel genoeg voor ongeveer een week. Ongeveer €120 is dat, dus €24 de man, wel te doen dus. Toen we een taxi woyden nemen om naar het compound terug te gaan, kwamen we erachter dat het heel, heel hard regende. We besloten maar 3 kwartier te wachten op een matige maaltijd terwijl we bijna flauwvielen van de honger. Vervolgens met een waggele taxi teruggereden voor 3000 mK. We zouden die avond pannekoeken maken voor het avondeten, maar het werd toch maar brood in vergelijking met onze luiheid. Iedereen ging redelijk vroeg naar bed; rond 9 uur wat, eigenlijk laat is aangezien het om 6 uur donker is. Dat is te vergelijken met 11 uur in Nederland, want na 3 uur in het donkerste donker te hebben geleefd vertelt je biologische klok dat het bedtijd is. Daarbovenop waren we nog moe van afgelopen nacht in Mustang Sally.
Vrije dag #2
16/12/12
Ik werd redelijk ziek wakker. Zwetend, inclusief buikpijn en hoofdpijn. Alle mogelijke Afrikaanse ziektes waarvoor ik in Nederland was gewaarschuwd kwamen direct in mij op, maar ik had het beter dan Wies, zou zo blijken. Beiden hadden we moeite om uit bed te komen, maar in het vooruitzicht om een kerk te bezoeken wou ik er wel graag uit. Geen normaal kerkbezoek, nee! Een gospel kerkbezoek. Ik was reuze benieuwd. Ik kwam uit bed, maakte een ontbijtje klaar en een paar minuten later was ik alweer op pad richting de kerk met Bart, Linnea en Kelly. Wies bleef toch maar absent thuis, en Samson zou ons dichtbij de kerk opwachten, zei hij tenminste. We mochten mooi in de inmiddels gevaarlijk agressieve zon een halfuur wachten. De Afrika-tijdmentaliteit sloeg weer toe. Toen er eindelijk een bekende man in pak gekleed onze richting op kwam lopen pakten we onze spullen weer op en liepen we een lange 10 minuten richting de kerk. Toen we er aankwamen werden we natuurlijk weer aangestaard met groot ongeloof, maar als religie ermee te maken heeft voel het iets naarder. Ik voelde me nog steeds duizelig en belachelijk ziek, maar een paar teugen uit de 5 liter waterfles die Bart droeg verloste mij van wat pijntjes. Na weer een kwartier wachten zonder enige uitlef sloeg persoonlijke frustratie wel toe bij mij. Ik had schoon genoeg van het staand wachten in de nog altijd felle zon. Zitten op een steen naast een betonnen afvoer gad ook vrij weinig voldoening. Tot er eindelijk wat beweging in de dag kwam en het wachten voorlopig voorbij was, konden we de kerk binnenstappen. Voor we binnen mochten komen hadden we een kleine donatie gegeven en werd iedereen gewogen. Toen ik binnen was, werd ik op slag betoverd. Links mocht ik gaan zitten. Voor mij een rij kinderen, naast mij Bart en achter mij Samson en nog 2 gelovigen. In de anderen banken rechts zaten alle vrouwen. Mannen en vrouwen waren dus gescheiden, kinderen niet. We hoorden al een magisch gospel zangkoor, en toen ik goed keek en mijn zintuigen activeerde voelde ik de puurheid van het geloof. De blijdschap van het met elkaar zijn en de vrijheid en tegelijkertijd de eenheid van het geloof in God. Het is onmogelijk om een negatieve vergelijking te geven ten opzichte van de Nederlandse kerk. De kindernevendienst heb je hier niet, het respect en het geloof viel zowat van de kindergezichten af te lezen. Het respect en het ongeloof dat ik hier wérkelijk was en dit meemaakte kon je van mij gezicht afnemen. Ik kan een boek schrijven over de onvergetelijke ervaringen daar. 2 getuigenissen die voor een sobere Nederlander als een leugen overkomen, maar de reactie van de kerkbezoekers en de puurste uitingen van de getuigenden deed een knopje in me omzetten. Het kinderkoor deed mij zeker smelten, en na elk gezang, ging iedereen voor zichzelf hardop bidden. It was a one of a kind thing to see. Na de kerkdienst gingen we Wies ophalen die zich prima voelde, maar als het aan zijn achterste lag niet. Inmiddels hadden alle Nederlanders diarree en Wies wel het ergst. Dit zestal liep vervolgens naar het huis van Samsom waar we Nsyma voorgeschoteld kregen. Dat ging er wel in. Een kleine huis-, keuken- en slaapkamer voor de Nederlandse begrippen, maar een zeldzame middenklasse voor de Afrikaanse. Na het warme middageten vervolgde we onze reis naar het Youth Centre, waar een wedstrijd tegen de lokale talentjes op het schema stond. Het was te warm voor mijn Messi shirt, dus alleen een mouwloos hesje, een zwart nike broekje, korte zwarte sokken en een bruin paar Pantofola d'Oro schoenen was de outfit voor mij. Rechtsback was de positie van mij, maar door het gebrek aan voetballend inzicht van de tegenstanderd stond ik vader rechtshalf. 5-2 overwinning, spierpijn en hoofdpijn waar je u tegen zegt was het uiteindelijke resultaat. Gelukkig thuisgebracht met de auto, dat bespaarde veel moeite en energie. 3 uur in de Afrikaanse middagzon zweten eist al behoorlijk wat uithoudingsvermogen. Eenmaal thuis goed gegeten en een heerlijke douche genomen, die mijn koortsen ook enigszins wegnam. Na een vermoeiende dag had ik zo lang naar een bed verlangt, en eindelijk kon ik gaan slapen. Ik hoopte dat Wies en ik beter waren morgen, door de eerste werkdag in het Bangwe Youth Centre.
Goede nachtrust!
17/12/12
Gelukkig voelde ik me fit en goed, ik moest half 7 op, maar Wies bleef toch maar een dagje thuis om uit te zieken. Ik had er zin in. De zon had er blijkbaar ook zin in, aangezien ze weer scheen zoals gisteren. Onderweg met z'n 4en, ging ik eerst met Abau mee om een halfuur te wachten. Daarna gingen we met z'n tweetjes richting het Youth Centre. Eerst nog even vlug de day-care bezocht om Bart en Kelly te observeren, maar die troffen we bij het Youth Centre aan. Toen zij weg waren gingen Abau en ik naar het veld. Daar stond een handjevol 10 jarigen vol spanning te kijken. Omdat er van een duidelijke instructie geen sprake was, vroeg ik Abau wat nou de bedoeling was van deze dag. Hij zei in traag en haperend Engels dat ik misschien een training kon geven. Tegen de tijd dat hij het laatste woord had uitgesproken waren de kinderen van 12-10 jaar en ik al klaar voor de warming-up. Ik stond erop dat Abau meedeet met de warming-up, en de kinders en ik vonden het ook heel leuk dat hij mee had gedaan. De hele ochtend van 9 tot half 12 in het bloedhete zonnetje training gegeven, op het 'goede' veld, de begroeide helft. In vond het heerlijk. De beste maandag ooit, voor zover ik me kan herinneren, en het middaguur had nog niet eens geslagen! Ik had ongeveer 3,5 uur pauze gekregen om genoeg te drinken en wat te eten. 2 liter water en wat lekkere spaghetti verder, kwamen er wat kleine kinderen die op hun broers en zussen van de day-care aan het wachten waren. Daar gingen Bart en ik ook nog even snel een balletje mee trappen. Toen Abau op kwam dagen (een half uur te laat) kwam hij met de boodschap dat er niks te doen was, aangezien het hard regende en een volwassen man uit Malawi bang was voor wat regen. Ik had daar niet voor niets 3,5 uur gezeten, en ik ging het veld op met een bal. 10 minuten later waren er 15 jongens die in de stromende regen wel mee wouden doen met voetballen. Het was geen training, ook geen wedstrijd of partijtje. Voorzetten en de bal in het goal koppen of iets dergelijks, maar het was fantastisch. Het deed ze werkelijk waar niks, ik kreeg gel in mijn ogen en moest even 5 minuutjes mijn haar goed doen door de regen, en de kinderen kregen modder in hun ogen en het deed ze niks. Vallen en opstaan, echte doorzetters. Ik herkende wat jongens van diezelfde ochtend, die hadden meegetrained. Ze kenden mijn naam al, ik werd Robin genoemd, door Abau die Ruben compleet verkeerd verstaan had. In sommige zat echt talent dat nog veel meer ontwikkeld kon worden, en ik zag daar een uitdaging voor mijzelf in. Ik was benieuwd of ik die jongens wat kon bijbrengen. Daarna, compleet doorweekt en redelijk moe, lekker naar huis gegaan. Ik had Wies verteld hoe mijn eerste dag op het Youth Centre was, wat ik had gedaan en wat er was gebeurd. En uiteindelijk genoten van mijn welverdiende nachtrust.
Access:
Public
Add new contribution