Odong en Giovia, twee kinderen met twee verschillende verhalen.

Giovia is een meisje van ongeveer 12 jaar oud. De leeftijden zijn in Oeganda niet allemaal precies gekend, omdat er niet altijd een geboorteakte wordt opgemaakt en de moeders vaker veel dringendere(soms letterlijk levensbelangrijke) dingen aan hun hoofd hebben en het simpelweg niet meer weten.

De moeder van Giovia is naar het overlijden van haar man naar de sloppenwijk Danida verhuisd in de hoop haar kinderen naar school te kunnen sturen. Giovia woont met haar moeder, haar oma en 5 broers/zussen in een één kamer 'huisje' in de buurt van Jinja.
De basisschool is voor haar moeder nog net te veroorloven, maar als Giovia naar de middelbare school wil, moet ze daar zelf het geld voor bij elkaar zien te sparen. Haar moeder heeft daar met zoveel monden te voeden, simpelweg geen geld voor. 

Ongeveer anderhalve maand heb ik ook in Danida gewoond. Daar sprak Giovia mij op een dag aan in de hoop dat ik haar kon helpen met haar schoolgeld. Haar moeder is ernstig ziek en in de afgelopen maanden moest zij de zorgen in huis op zich nemen. Daarom kon zij niet sparen voor haar schoolgeld. Ik besloot Giovia te helpen en daarom kan ze nu een jaar naar de middelbare school. In deze tijd kan zij zich richten op haar schoolwerk, maar heeft zij ook wat meer tijd om haar schoolgeld van het volgende jaar bij elkaar te sparen.

Odong is een jongen van ongeveer 15 jaar oud. Na de traumatische dood van zijn vader is hij kort daarna ook zijn moeder verloren aan borstkanker. Borstkanker is een zeldzame doodsoorzaak in Oeganda, vaak is dit ondervoeding, geweld, malaria of ten gevolgen van HIV/AIDS.

Ondanks het feit dat Odong twee oudere zussen heeft is hij, als jongen, nu het hoofd van het gezin. Odong is een goede leerling en wil graag zijn kennis gebruiken om zijn familie, volk, maar vooral ook anderen te helpen.
Odong is opgegroeid in Karamoja, een van de droogste en armste regio's in Oeganda. Daar was eerst een schoolproject wat kinderen hielp met het betalen voor het schoolgeld voor de basisschool. Een aantal jaren geleden stopte dit project en daarom werd iedereen die het schoolgeld niet kon betalen, ook de weesjongen Odong, van school gestuurd. Zijn hoop op een betere toekomst en zijn doorzettingsvermogen op hard te werken om dit te bereiken is hij na al deze tegenslagen gelukkig niet kwijt geraakt! Meer dan een jaar lang werkte hij voor wie dan ook, om geld bij elkaar te sparen voor de busreis naar Jinja. Ook zijn zussen spaarden mee met alles wat zij konden missen. Toen ze uiteindelijk genoeg bij elkaar hadden gespaard ging Odong als 13 jarige d.m.v. een tweedaagse busreis naar Jinja. Hier kende hij helemaal niemand en had hij ook geen familie wonen.
Uiteindelijk is hij na vele omzwervingen terrecht gekomen bij een project wat hem wilde sponsoren zolang hij op de basisschool zat.
Afgelopen Januari heeft hij daar zijn basisschool diploma door behaald!

Er zitten in Oeganda soms wel 200 kinderen in één klas en hij was de derde beste leerling uit zijn klas! Ondanks deze geweldige prestratie wilde het project hem niet sponsoren voor zijn middelbare school opleiding. 

Ik leerde Odong in de eerste week dat ik in Oeganda was kennen en heb hem samen met vrijwilligsters Diede en Donna meegenomen voor een bezoekje aan zijn zussen in Karomoja. Hij had zijn zussen al die tijd niet meer gezien en zij wisten ook niet of hij nog langer in leven was.
Ze waren onbeschrijfelijk trots op hem voor zijn prestratie, maar waren ook bang. Hoe moest dat nu verder met hun broertje? Want ook zij hadden het geld niet om zijn middelbare school opleiding te betalen. Uiteindelijk hadden Diede en ik besloten dat wij er alles aan zouden doen wat we konden om Odong te helpen om naar school te gaan.

Deze zoektocht naar een sponsor was zeker niet makkelijk want tweemaal hadden we een sponsor gevonden en tweemaal trok deze zich terug. De tijd begon ook steeds meer te dringen, want als je de eerste schoolweek niet hebt betaald mag je niet meedoen. Als je de eeste schoolweek mist, moet je ook weer een jaar wachten, voordat je weer naar school kan.

Met nog twee dagen te gaan tot de eerste schooldag hebben we het uiteindelijk voor elkaar gekregen! Joepiee
Diede kreeg een donatie van haar familie die voor Odong was bestemd en ik kreeg een onverwacht donatie van een carnavalsvereniging in Den Dungen die ik voor Odong kon gebruiken. Na veel overleg had ik uiteindelijk ook een huis voor Odong gevonden, want hij woonde al die tijd nog in de onveilige sloppenwijk Masese. Op zaterdag 14 Februari heb ik Odong helpen verhuizen naar Sanctuary een project wat voornamelijk ex-straatkinderen huisvestigd en deze ook naar school helpt te gaan. Ook wonen er jongens als Odong die met een 'volledige sponsor' een huis en thuis nodig hebben. De directrice van Sanctuary ken ik persoonlijk erg goed, omdat ik rond deze datum ook ben verhuisd van de sloppenwijk naar de stad. De laatste drie maanden van mijn verblijf in Oeganda heb ik namelijk bij Melissa in huis gewoond! Daarom weet ik ook zeker dat Odong niet op een betere plek terecht had kunnen komen!

De afgelopen periode heb ik Odong ongeveer elke twee weken opgezocht en hij was elke keer zo gelukkig en dankbaar. Hij werkt hard en ik heb hem nooit verteld dat ik zo'n belangrijke rol heb gespeeld bij de financiering van zijn huisvestiging en opvang, omdat ik niet wilde dat hij hierdoor met andere ogen naar mij zou kijken.

Binnekort komt het rapport van het eerste schooltermijn eraan maar Odong heeft al verschillende tienen gehaald! Waarschijnlijk is hij weer (een van) de beste in zijn klas! Deze jongen weet zeker wat hij wil en is niet bang om hard te werken om het te bereiken. Wat hij het allerliefste wil is namelijk om dokter te worden! Ik heb veel ervaringen met dokters, maar de belangrijkste eigenschap die het dokters in Oeganda vaak ontbreekt, maar waarvan ik zeker weet dat het Odong niet zal ontbreken dat is 'werken met je hart'.

Gisteren heb ik het goede nieuws gehoord dat Diede een sponsor heeft gevonden voor de rest van Odong zijn middelbare school opleiding en als hij deze goede cijfers blijft houden hoop ik dat ik in de toekomst bij zal kunnen dragen aan zijn studie aan de universiteit!

Toen ik naar huis toe ging nam Odong mij een moment appart om me te bedanken voor alle goede zorgen. Hij vertelde dat hij sinds het overlijden van zijn moeder geen moederfiguur meer had gekend. Daar alle moeite die Diede, Melissa en ik voor hem gedaan hadden voelde hij deze liefde weer en zag hij een moederfiguur in ons alle drie!

Ik ben heel blij dat ik Odong heb leren kennen en dankbaar met alle hulp die ik nodig had om Odong te kunnen helpen.
Ik ben ook als een moeder zo trots op hem!