10 dagen; einde december, begin januari

Zaterdag 29 december 2012
Deze heerlijke zaterdag hebben wij vrij weinig gedaan. We sliepen uit, voor zover dat kon. Omdat de zon dagelijks al om 5 uur schijnt en Malawi dan al ontwaakt, is het een hele uitdaging om later dan 10 uur wakker te worden. Echt uitslapen zoals ik in Nederland gemakkelijker kan, gebeurt hier zelden. Ik kan me 1 keer herinneren, de dag van aankomst. Wat was ik kapot zeg. Ik ben er nu 3 weken, nouja iets langer want ik schrijf dit in Maart. Ik he been enorme achterstand op m’n blog, maar ik ben bereid om veel uurtjes erin te steken, zodat ik weer up-to-date ben met mijn blog. Nu weer terug naar de luie zaterdag die toch een beetje actief bleek te zijn. We gingen naar Shoprite, in het winkelcentrum van Blantyre. Aangezien Bart & Kelly weg waren, Linnea al een tijdje weg was, en we Samson voor de verandering eens niet wouden lastigvallen, gingen Wies en ik zelf naar de supermarkt. Onze eerste keer zonder begeleidende hulp. We kozen voor het openbaar vervoer. Eerst een bus vanaf de locale stop Tondole (op 6 minuutjes lopen) naar Limbe. Uitgestapt op Limbe Market, de ware bussenmassa. Schreeuwende conducteurs sleepten mensen en bagage hun busjes in. Zodra we uitstapten hoorden we al een paar keer: ‘My friend, where are you going?’ Dus we hebben beleefd geantwoord: ‘We are going to Blantyre.’ Waarop de reactie van een paar conducteurs een stuk somberder was dan eerst. ‘Ooh yes.. There is a bus that’s going to Blantyre. You are sure you are not going to Mulanje Border?’ ‘Yes, I am not going to Mulanje Border.’ Zodra je het busje uitstapt word er altijd in je gezicht geschreeuwd waar je heen gaat, en zodra je antwoord geeft loopt driekwart van de conducteurs al weg. Dan lijkt het allemaal niet meer zo agressief. Dan geven ze met een normal stemvolume aan waar een busje klaarstaat naar jouw bestemming, dat eigenlijk een prima system is. In Nederland ligt het hele OV stil met een vlokje sneeuw, hier rijden busjes nog als de regen met emmers tegelijk uit de lucht valt. Modderstromen, enorme windsnelheden en gladde en hobbelige wegen houdt de busjes niet tegen. Niet altijd even veilig, maar meer betrouwbaar in de zin van diensttijden. De busjes op Limbe zijn overal geparkeerd, en rijden door elkaar heen, met soms minder dan een centimeter ruimte tussen beide voertuigen. Dit is behoorlijk prefessioneel busjerijden, al zeg ik het zelf. De busjes geven ook aan waar ze heen gaan. Waar je in Nederland met een elektrisch bord aan de binnenkant van de voorruit de bestemming leest, lees je het hier van een houten bordje met rode verf af. Wel even wennen, maar het komt op hetzelfde neer. We mochten in een afgelegen busje dat zowat leeg was toen we erin stapten, een halfuurtje wachten totdat de bus vertrok. De diensstijden zijn prima. Zonsopgang tot zonsondergang. Vertrektijden kunnen alleen verschillen, behoorlijk verschillen. We reden naar het winkelcentrum zonder blogwaardige gebeurtenissen, pal naast het Kamuzu Stadion waar we de volgende dag (dus 30 december) naar de clash van de Malawiaanse voetbalcompetitie zouden kijken, de Big Bullets tegen de Mighty Wanderers. We deden wat boodschappen, en kwamen era an het einde achter dat we niet genoeg geld hadden. We haalden wat producten van het totaalbedrag af, en vervolgens ginngen we pinnen. Deze keer was het wel succesvol, maar voordat we boodschappen gingen doen waren de 2 automaten dicht. Lunchtijden ofzo geloof ik. Het is Afrika, dus een automaat was gewoon lunchpauze aan het houden, dat kan hier gewoon. Na het gedoe met het afrekenen bij de kassa gingen we met het openbaar vervoer weer terug naar het compound. We laadden de bescheiden weekboodschappen uit, en gingen eten. Die avond werd gekenmerkd door een winnende Ruben, die zijn geluk niet op kon met tienen en pesten. Ik heb winst op Wies gemaakt dat tot in de honderden kwacha’s opliep! Na een spectaculair spannende avond gingen we slapen, benieuwd wat het professionele voetbal die zondag zou brengen.

Zondag 30 december
We werden wakker op een lazy Sunday. We moesten om half 1 op Nthandizi busstation staan, om vervolgend met Sam en Abau naar het Kamuzu Stadion te gaan. Ik was rond half 10 in de ochtend al bezig met het tweede wasrondje van die dag, want de zonnige morgen stond mij in staat om snel de kleren te wassen, en ook wat bij te bruinen. De eerste was die om 9 uur hing was al in anderhalf uur helemaal droog. Snel alles opgevouwen, en inmiddels om kwart voor 11 was de tweede was al aan het drogen, wat belachelijk snel ging. Een licht briesje en stralende zon was perfect weer om natte kleren op te laten drogen natuurlijk. Bart en Kelly kwamen rond 12 uur terug, en toen kwamen we erachter dat we snel richting het busstation moesten gaan, wouden we niet te laat komen en in een overvol Kamuzu stadion belandden. Toen we een halfuur op busstation Nthandizi hadden gewacht, kwam Samson aanlopen. We dachten dat wij laat waren maar nee. Maar Abau was goed op tijd, we wachtten maar 5 minuutjes op hem, daar waren we blij mee. Abau was in een neutrale kleur gekleed; wit. Samson kwam daarentegen in felblauw aanlopen, de kleur van de Mighty Wanderers. Abau moest erom lachen en probeerde Samson te overtuigen dat hij vandaag beter voor het rood van zijn club Big Bullets kon gaan, maar Samson hield voet bij stuk en was blij om ons 4 witte persoontjes in het blauw gekleed te zien. We hadden geen idee welke club voor wat stond, op welke plaats in het klassement, de leukste mascotte of de beste spits had, we wisten niks, maar Samson zei dat we gewoon in het blauw moesten komen. Zonder dat we het wisten waren we opeens Mighty Wanderers fans. We doken snel een busje richting Blantyre in, want deze dag gingen ze direct naar Blantyre. Onderweg kwamen we vele fans van zowel de blauwen als de roden tegen, in een opgewekte en gezellige sfeer. We arriveerden bij de stop Blantyre Highway, pal tussen het winkelcentrum en het Kamuzu Stadion in, en deze keer gingen we niet richting links (winkelcentrum), maar staken we over naar rechts, richting het Kamuzu Stadion. We kwamen op het pad van 50 meter van het stadion af wel 20 kraampjes tegen, die alles verkochten. Flesjes drinken, vlaggetjes, zweetbandjes, samoosa’s (driehoekige snacks die zowel vegetarisch als met vlees kunnen zijn, die we die middag gegeten hadden en die erg lekker zijn), beltegoed en nog veel meer. We kochten niks, gingen naar binnen, kochten een flesje drinken, en gingen een puike plek om de wedstrijd zoeken. Samson had voorkeur voor een sfeervak, ik was ook wel benieuwd. Abau was het er niet mee eens om in een supportersvak voor de Mighty Wanderers plaats te nemen, en ging eenmans door naar de rode mensenmassa. Het was een fantastische middag. We hebben genoten van de sensationele sfeer, de dronken mensen om je heen, het gezang, het gedans, en het belabberde voetbal. Het voetbal was echt slecht. Er was geen sprake van positiespel. Wies en ik zagen hier wat wij onze spellers probeerden af te leren, geen pingpongvoetbal, de bal controleren en overspelen. Dat konden we de spelers van beide teams die middag ook aanleren, want het sloeg nergens op. De Wanderers verloren met 0-3, dus we hebben helaas geeneen keer kunnen juichen. Abau daarentegen belde ons bij de 0-3 op om ons triomfantelijk te vertellen dat het erg gezellig was in zijn Big Bullets supportersvak. Naast het slechte voetbal waren de spellers stuk voor stuk ijzereters. Echte onvermoeibare machines, breed en lang, snel en sterk. Ze gingen de duels behoorlijk wat feller in dan in Nederland. Geeneen keer een schwalbe gezien, dan word je zelfs door je eigen supporters uitgefloten hebben we gehoord. Voetbal willen de mensen zien, ookal is het van geen goed niveau. Toen ons team de 0-3 tegen kreeg vond Samson het tijd om te vertrekken. Ik heb een hekel aan vroege wedstrijdverlaters, maar hij legde uit dat het weleens naar zou kunnen aflopen. We waren niet de enige met die gedachte, aangezien een derde van de blauwe supporters de wedstrijd ook vroegtijdig verliet. We hadden uiteindelijk niks gemerkt van die negatieve spanningen, maar we konden het wel begrijpen. Ook ik zou niet graag in een Afrikaanse rel willen plaatsnemen. Ik heb er wat nare verhalen over gehoord die ik liever niet deel! Op de terugweg werden we nog een paar keer vriendelijk benaderd door Big Bullets supporters die ons ter plekke probeerde te overtuigen om voortaan als Big Bullets supporters door het leven te gaan. Ook nog een blauw wit vlaggetje gekocht bij de wedstrijd, dat de mede MW-fans (Mighty Wanderers, niet te verwarren met Modern Warfare) goed deed. Ze waren al te blij om azungus in hun supportersvak te hebben. Na deze prima dag gingen we maar weer eens slapen.

Maandan 31 december 2012
Ik werd redelijk vermoeid wakker op oudejaarsdag. In Nederland had de jeugd nog 3,5 uur te gaan voordat ze legaal vuurwerk vuurwerk mochten afsteken. Vorig jaar zat ik voor de zoveelste te trappelen om met vuurwerk te mogen spelen, hoe kinderachtig het ook is, dit jaar was er een werkdag. Bart en Kelly waren vrij, dus Wies en ik waren als enige aan het werk. We gingen rond 8 uur richting Naizi Ground, waar we wat wedstrijden observeerden. Bangwe Celtic won met 2-0, maar het was geen beste wedstrijd. Het U16 team scoorde twee keer in de tweede helft tegen de concurrent Bangwe Reserve, wat geen reserveteam is maar een gewone teamnaam. En ja, Wies en ik vinden het ook een aparte teamnaam.. Toen we naar het compound ging even even wat lunchde en mijzelf even omkleedde voor een sportieve middag, kreeg ik weer wat energie om de dag voort te zetten. Toen we op het Youth Centre waren, Monica begroetten, en wat slokken water namen, ging ik in de computerruimte zitten om vervolgens de eerste 10 dagen van de blog up te loaden. Het was het eerste wat ik van me liet horen in ongeveer 3 en een halve week tijd, dus menig mens was blij. Ik had wat foto’s naar paps en mams gestuurd, die ze zouden doorsturen. Ik had nog niet echt van me laten horen, en daar had ik ook nog wel spijt van, maar internet is duur en als je geen stroomuitval hebt dan moet je jezelf er maar even te zetten om 2 uurtjes te blokken voor je blog. Zowat klakkeloos overschrijven uit mijn notitieboekje, dat dan 2 uur lang? Doet me denken aan school, werkstukken klakkeloos overnemen van het internet. Dat was een grapje natuurlijk, heb keihard me best gedaan voor de middelbare school en mijn met trots bezeten VWO diploma. Na die middag meegedaan te hebben met een leuk partijtje voetbal met onder 16 en onder 14 ging ik op weg naar huis. Het werd al aardig donker, en 2 ventjes die ik had getrained van onder 12 kwamen me vergezellen naar Namiyango, een kleine 40 minuten lopen, en ik kwam in het pikkedonker aan. Ik was wel blij dat ze me hadden vergezeld, en ze konden ook een klein woordje Engels wat de terugweg wel wat leuker maakte. Ik ging wat eten in ‘t compound, en toen vroegen de azungus zich af wat ze zouden gaan doen met Oud & Nieuw. We kwamen met het idee uitgaan. Sam gebeld, gedouched, mezelf aantrekkelijk gemaakt, toffe kleren aan, en toen een biertje gedronken voordat we op weg gingen. We gingen naar Chez Ntemba, we waren er nog nooit geweest, maar op de club was ere en bord dat ons vertelde dat het een International Club was. We waren benieuwd, en voor 1500 kwacha pp konden we als VIP gasten worden beschouwd. We kregen een onzichtbare stempel op onze handen, en liepen door de mensenmassa heen. Buiten was het feestje al gaande, behoorlijk gaande. Sommige mensen waren echt de weg kwijt, lagen languit op de betonnen vloer te slapen, of lagen stilletjes over te geven in een hoekje. Anders hadden gewoon een super fun time met dansen en lachen. We liepen door, zagen een deur en liepen daarheen. We gingen naar binnen toen de bewaker bij de deur ons met behulp van de discolichten identificeerde als VIP gasten. De stempels op onze handen gaven licht met de discolampen, best handig. We gingen naar rechts, een aparte kamer in. Dit was de VIP ruimte. Dit was cool! Een grote ruimte, 4 meter breed en 8 meter lang, loungebanken aan 1 stuk door, met een stuk of 3 tafeltjes. Dan had je een hekje, en vanuit daar kon je de dansvloer zien, en de dansvloer jou. We bleven daar een halfuurtje zitten onder het genot van een biertje. Daarna liepen we de deur uit. Recht voor me ontmoette ik de WC. Rechts van me was een trap, met een halflege dansvloer zo zou later blijken. Naar beneden was de enige echte dansvloer, waar we dus gebleven waren vlak voor middernacht en de ingang van het jaar 2013. Eenmaal buiten en 1 minuutje verder omhelzen en wensden wij elkander voorspoed in dit hopelijk gelukkige nieuwe jaar. Daarna hadden we nog wat gedanst, en toen hadden we nog een klein anderhalf uur gewacht op Wies die het nieuwe jaar goed was begonnen. Vervolgens naar huis gereden, we waren wel een beetje moe.

Eerste dag van 2013
Wij werden wakker, en gelijk begroet door een warm en liefdevol zonnetje dat onze huidcellen graag kapot wou maken door wat zonnestralen. Na een klein overleg tussen alle huisgenoten besloten we om een dag lekker te gaan luieren aan het zwembad bij het 4 sterrenhotel Sunbird Mount Soche. We stapten met de minibusjes richting Blantyre. Na de tussenstop Limbe Market en Blantyre Highway kwamen we aan op Blantyre Market. Na een kleine 7 minuutjes lopen kwamen we enigszins bezweet aan bij het grote hotel. We liepen door de ingang, over de marmeren vloer met links allerlei souvenirs e, rechts een muur. We sloegen rechtsaf, zagen aan onze rechterhand een restaurant Picasso’s dat er wel fancy uitzag, maar we sloegen linksaf, naar buiten. De nog steeds felle zon begroette ons opnieuw. We liepen een eindje, vervolgens een trapje af, betaalden 1500 kwacha, en gingen daarna lekker liggen op een strandstoeltje in het gras. Lekker de hele middag geluierd en lekker gerelaxed. Om kwart voor 6 stonden we pas op, en wandelden hetzelfde pad terug. We gingen eten, we hadden een reservering in het fancy restaurant Picasso’s gemaakt dat in het hotel zat, en namen plaats. Een vriendelijk uitziende over kwam naar ons toe, begroette ons en nam onze drankjes op. 10 minuten, een paar beslissingen over het eten, en een halve Fanta Pineapple later kwam hij terug om de keuze van het voor- en hoofdgerecht op te nemen. Ik bestelde als voorgerecht een spinazie-kaas quiche, met een zoet, rood, pirp-piri achtig sausje. Het waren 2 kleine stukjes, maar het was me toch een potje lekker, sjongejonge. Daarna was het tijd voor het hoofdgerecht, de aanbevolen kip-pesto penne schotel. Dat was overheerlijk. Sinds 2 weken weer eens lekker gegeten, werd weer eens tijd. Als toetje 3 dingen van chocola, ik ga het niet eens beschrijven. Oke, maar kort! Het was lekker. Daarna naar huis gereden met een taxi, en met een redelijk volle buik in slaap gevallen.

Woensdag 2 januari 2013
Wies werd ziek wakker, en Kelly ook. Onze Wies had al een tijdje racekak, dus hij vond het tijd om het ziekenhuis maar eens te bezoeken. Ondanks dat er 2 bewoners van het compound ziek waren, voelde ik me uitstekend en ik ging maar eens een dagje werken. Ik ging naar Naizi, bekeek wat wedstrijden, en ging vervolgens terug om te lunchen bij het compound. Daar kwam ik erachter dat Wies definitief was vertrokken naar het ziekenhuis, en ik er definitief op aangewezen was om deze dag alleen door te brengen. Aangekomen rond een uurtje of 1 op het Youth Centre ging ik even computeren. Mail checken etcetera, niet zo belangrijk. Na een kwartiertje begon ik met een training in elkaar flansen. Dat was goed gelukt vond ik zelf, en om half 3 ging het de training proberen op het veld zelf. Na de training ging ik terug naar het compound. Ik trof daar Wies aan die aardig positief over zijn ervaringen in het ziekenhuis was van vandaag. Het was een doorsneedag die zo tegelijkertijd zo speciaal is.

Donderdag 3 januari 2013
Wies en ik gingen de hele dag training geven. Om half 9 in de ochtend stonden we daar, op het veld bij het Youth Centre. De dauwdruppels van de ochtend waren in grote getalen te zien op het gras. De kinders waren met z’n twintigen om 9 uur, en toen begon ik al met een lekker positiespelletje. Ik ben er nu bijna een maand, en ik begin al een paar namen te onthouden. Zo ken ik Isaac, ookwel Isaaci genoemd door de ventjes op het veld. Mensen uit Malawi plakken achter heel veel woorden of namen een ‘i’. Ik ken ook Jabba, Gaga, Raficki en Nicki.Stuk voor stuk prachtige karakters. Isaaci is echt een ondeugend ventje. Een vreselijk goede voetballer, heel fel en brutaal altijd, maar als aanvaller of aanvallende middenvelder is dat altijd fijn. Jabba is een heel rustig, en een beetje nerveus soms en heel bescheiden en wat verlegen. Hij heeft van de leuke kleine flapoortjes, maar als voetballer is hij echt one of a kind. Hij gaat altijd vol in de duels, en als hij de bal eens verliest stopt hij niet met rennen voordat hij de bal terug heeft veroverd. Mooie eigenschappen die niet elke speller bezit. Gaga is een tof peertje. Kleine jongen die altijd op de training te vinden is, goede voetballer met een inzicht waar je echt bang van word als tegenstander. In een wedstrijd tegen de bikkels van 13 en 14 jaar oud (under 14), stal hij de show op het grote veld. Met een 2-1 overwinning voor Black Eagles was hij absoluut de matchwinner met beide treffers en fraai spel. Ik was er niet bij, wat ik ten zeerste betreur, maar wat ik over die wedstrijd had gehoord was alleen maar Gaga deed dit, Gaga deed dat. Raficki is een keeper, die graag onze aandacht wil. Grappig gezichtje, en een aanstekelijke lach. Niet een goede veldspeler, maar een uitstekende keeper voor onder 12. En dan als laatste Nicki, de beste laatste man die 11 jaar oud is die je ooit zult zien. Een schattig gezichtje, stil maar een machine op het veld. Je ziet niet vaak iemand hem passeren, en als laatste man en aanvoerder is hij de werkende kracht achter het onder 12 team van Bangwe Celtic. Hij had ons ooit limoentjes cadeau gegeven omdat hij het werk wat Wies en ik in B.C.S.D. steken erg waardeerde. Vergeet ik nooit meer. Zaterdag stond de SureStream Academy op het schema, er was een klein toernooitje daar en hopelijk zou het wel doorgaan, dus er moest hard getraind worden. Van half 9 tot half 12 getrained, vervolgens een lunchpauze van een uur voor mij. Daarna nog even wat gecomputerd, maar na 10 minuten was er een blackout, waarna ik gedwongen was om maar buiten een balletje te trappen. Ookal was het 1 uur, er waren 4 jongens waarmee ik wat ging hooghouden, voorzetten geven en vrije trappen nemen. Om half 3 kwamen er meer jongens aan, en om 3 uur begonnen we met de tweede trainingsessie voor U14 en U16. Wies bleef rustig in het Youth Centre zitten met wat pijnstillers, hij deed maar niet mee met de training wat een verstandige beslissing was. Na een drie kwartier durende wandeling terug snel wat avondgegeten, en vervolgens lekker geslapen.

Vrijdag 4 januari 2013
Ook deze dag gaven we 2 trainingen aan de 4 leeftijdscategorieen. We deden 5 tegen 4 aanvalssituaties, met 30 seconden per aanval. Deze oefening hadden de jongens van U10 en U12 nog niet gezien, en ze waren heel enthousiast, en blijkbaar vonden ze het een erg leuke oefening. Met deze oefening probeerden wij de kans op een geslaagde aanval verhoogt. Tussen de ochtend en de middagtraining hadden we even tijd om aan de ID-kaarten te werken, die we voor elke speller proberen te ontwerpen. We hadden een Word-documentje, met spelerinformatie zoals naam, geboortedatum, geboorte- en woonplaats. We moesten daar een fotootje in plakken, die we de afgelopen week van spelers hadden gemaakt. Het is belachelijk saai copy-paste werk. Fototje selecteren, openen met paint, verkleinen en plakken in het Word documentje. Het is niet vermoeiend, maar het is wel ongelooflijk saai. We moesten onszelf er echt tot zetten om meer dan een uur ermee bezig te zijn. Het is echt een moodkiller, als je van een baan wel chagrijnig wordt is het deze wel. Heel eentonig en voorspelbaar werk, maar af en toe kon je wel hard lachen om een grote neus of flaporen of zoiets, maar daar bleef het vermaak bij. In de middag kwamen de schattige kinders van de daycare naast het Youth Centre langs om de stoelen langs te brengen. Het was de eerste keer dat ik het zag, het was echt heel grappig. Elk kind had 1, 2, 3 of misschien wel meer stoeltjes op hun hoofd, en zo liepen ze een redelijk moeilijk parkour van een metertje of 300 van de daycare naar het Youth Centre. Ik zat achter de computer, aan de ID-kaarten aan het werken, en Wies was aan het poepen, toen ik een paar kaar 'Odi' hoorde, van een afstandje. Odi is chichewa voor pardon. Dus ik ging kijken wat er aan de hand was, en plots zag ik een stuk of 50 kindertjes met allemaal wat stoelen op hun hoofd. Ik vond het een heel schattig en grappig gezicht. Ik moest de voordeur van het Youth Center even opengooien, en vervolgens de deur van het computerlokaal, voordat de kinderen in een keer door konden lopen om de stoeltjes neer te zetten. Ik stond om het hoekje in het computerlokaal, en ik zag alle kindjes van de daycare gaan, voor zover ik ze kende. Die middag hadden we wederom een trainingssessie. Opnieuw gingen we aanvalssituaties trainen, sinds wij vonden dat dat nodig was voor aankomend weekend, de SureStream Football Academy. We waren daar de hele middag mee bezig om onder 14 en onder 16 te vermaken, en ze vermaakten zich wel terwijl ze ook heel serieus en geconcentreerd waren. Na de training hadden we het wel gehad, we werkten met elkaar een 5 liter water fles naar binnen, en begonnen toen weer aan de lange terugtocht naar Namiyango. Diezelfde avond hadden we tot laat tienen gespeeld, en rond 11 uur waren we vermoeid genoeg om lekker het bed in te duiken. Als ik niet om 6 uur op moest voor de SureStream Football Academy zou ik wel tot later doorgegaan zijn met winnen.

Zaterdag 5 januari
Vandaag weten jullie wel wat er op het schema stond. Om 6 uur opgestaan, wat echt heel lastig voor mij was, ondanks dat het zonnetje scheen alsof het 10 uur was. Ik hou van uitslapen, zelfs in Malawi. Maargoed, ik had me er snel overheen gezet, want naar deze dag keek ik al weken uit. Eindelijk, de SureStream Football Academy. Wies en ik hoopten dat het goed zou gaan, en dat we niet weer terug naar Namiyango gingen omdat de busjes van de voetbalacademie ons niet kwamen ophalen. Maar, toen we het Youth Centre in zicht kregen zagen we al dat dat niet het geval was. We zagen twee openbaar vervoer busjes, en een behoorlijke lading jeugd en wat oudere mensen rondom deze twee vervoersmiddelen staan. Naast deze aangename verrassing was er nog een aangename verrassing, wij waren te laat, en Abau stond er al. Sinds dit niet vaak voorkomt, waren wij natuurlijk uitzinnig van vreugde. Wij gingen naar Herbert, de coach van Bangwe Celtic, om hem een hand te geven, en vervolgens stapten we een busje in. Wij mochten lekker voorin, omdat we anders ons hoofd stoten. Nog niet eens de 'straat' van 25 meter uitgereden, of de spreekkoren in het chichewa begonnen al. Een heel sfeervak zat blijkbaar achter ons, ze gingen de gehele reis van een uurtje door met zingen, klappen en fluiten. Het was uitzonderlijk leuk om mee te maken, ik heb leuke filmpjes en foto's gemaakt. We pakten wat spreekkoren mee, zoals: 'Manoma, manoma!' Wat mieren, mieren! betekent. De mieren is de bijnaam van de spelers van de Mighty Wanderers, net zoals Feijenoorders vieze kakkerlakken zijn! Ook werd er iets gezonden met daarna lang 'Aaaaaah' erachter. Zoals, wat ik ook op video heb: 'Blablabla Robeni, aaaaaaaah. Blablabla Wiezi, aaaaaaaah'. Het was grappig om te horen, al had ik geen flauw idee wat ze nou precies zeiden. Na een hobbelige heenrit kwamen we aan bij de Surestream Academy. De auto toeterde 5 minuten voor een grote donkergroene poort, waarna er een klein, vierkant luikje openging. Er werd vervolgens een hoofd horizontaal door het vierkantje geschoven, en daarna kwam roteerde het hoofd naar de gezonde verticale stand. Een paar ogen keek ons even aan, vervolgens kwam er een brede grijns op het gezicht van de man. Het niet-complete gebit werd daarbij vertoond, waar ik even binnensmonds om moest grinniken. Nadat de poort volledig werd opengegooid reed het busje langzaam naar binnen. Wat wij zagen was een stadion, en een goed, gezond uitziend veld, en wat kinderen die op de tribune zaten. We stapten uit, de kinderen haastten zich naar de tribune om vervolgens daar plaats te nemen. Wij liepen in een rustig tempo richting de tribune, om de omgeving even goed in ons op te nemen. Om de tribune en het veld was een grote muur, en de enige ingang was zover ik wist de poort waar wij zojuist met het busje doorheen reden. Nadat we een hoge piet van die organisatie hadden ontmoet, Patrick, namen we plaats, en observeerden de grasmaaier van de organisatie. De organisatie van deze voetbalacademie was blijkbaar goed, aangezien ze ook een puike kantine hadden, en een daaraan grenzend kantoor, met een behoorlijke flatscreen TV, en nog eentje in de kantine, die live wedstrijden van de Engelse Barclays Premier League weergaf. Na al deze details hadden we ongeveer 2 uurtjes gewacht totdat de regen voorbij was. De regen was behoorlijk erg, en het midden van het enige grasveld veranderde in een klein moerasje. Toen de regen niet meer zo erg was, ging onze onder 10 het veld op. Nadat wij in de kleedkamer de opstelling in het chichewa bijwoonden, gingen we weer naar buiten, liepen heel officieel de trap af, gaven de scheids een hand, namen een teamfoto, en stonden de rest van de wedstrijd naast het halve veldje waarop de wedstrijd werd gespeeld. Natuurlijk wonnen ze, want ze zijn een fantastisch team. Ze speelden niet zo goed als dat wij geoefend hadden, maar ze hadden de SureStream Football Academy wel ingemaakt, als trainers waren we trots en voldaan. Hetzelfde gebeurde met het onder 12 team. Daarna was het de beurt voor de onder 14, die speelden tegen het onder 14 van SureStream. Daar verloren we helaas van, want de tegenstander was belachelijk goed. Daarna speelden we tegen een andere tegenstander dan de SureStream Football Academy, waarvan ik de naam ben vergeten. De onder 12, onder 14 en onder 16 speelden met 4 teams in de poule, dus de finale zou een andere dag gespeeld worden. Onder 16 won de wedstrijd met een nulletje of 4, zonder enige moeite. We hadden niet anders verwacht. We kregen ook een degelijke lunch, maar het was wel koud helaas. Ja jullie hebben het goed gelezen, koud. In Malawi ja, dat kan. Ik vind het inderdaad ook raar, maar aangezien we in een kort broekje en een T-shirt liepen, en het de hele middag geregend had, kon dat eigenlijk niet anders. We gingen weer terug met het busje met een voldaan gevoel. Drie van de 4 teams waren door, naar de finale of hadden de enige wedstrijd gewonnen. We waren trots. De rest van de dag hebben we rustig aan gedaan, en toen we in het Youth Centre aankwamen gingen we direct naar huis. Ik kwam Sam nog tegen, en liep met hem naar huis, Wies kwam iets later doordat zijn busje iets later vertrok. Die avond gaven Bart en Kelly een laptop aan Sam, voor zijn studie journalistiek. Hij was er uitzinnig blij mee, en omhelsde Bart en Kelly als een klein kind dat zojuist een enorme doos Lego had ontvangen van zijn ouders. Dat was mooi om te zien. Daarna gingen we slapen, althans, Wies en ik. We waren best gesloopt door het vroege opstaan en het frisse weer terwijl we koud gekleed waren. Geen wonder dat ik binnen 5 minuten lekker lag te dromen.

Zondag 6 januari
Deze dag hebben we heel erg weinig gedaan. We hadden uitgeslapen van de vorige dag waarbij we vroeg op moesten staan, ik heb nog een wasje gedraaid, we hebben de markt even bezocht om wat kleine dingen te kopen, zoals een doek met echte Afrikaanse printen, wat eieren en mango's. Eieren waren behoorlijk goedkoop, goedkoper dan mango's. Eieren waren 10 kwacha per stuk, mango's waren 50 kwacha, als ik me niet vergis. We hadden 30 eieren gehaald en een stuk of 10 mango's, voordat we weer vertrokken. Het regende kneiterhard, zoals een vriend van me zou zeggen, maar we baanden ons een weg door de bruinkleurige wegen met stenen, modderstromen, busjes die heuvels af gleden, en onderuitglijdende mensen, overal. Om de dag vol te maken wil ik het even hebben over eieren. De kippen lopen in Malawi overal rond. Soms vraag ik me af wie de eigenaren van al die loslopende kippen en kuikens zijn, maar ik heb geen idee. Ik Nederland zie ik niet zovaak kippen, dus ik vind het leuk en apart om ze hier in zulke grote getallen te zien. In het begin jaagde ik ze voor de grap weg, waardoor de kippen op hun grappige manier wegrenden, als een penguin op steroïden. Ik weet niet waardoor het komt, misschien door de voeding van de kippen waar de kippetjes trouwens zelf voor moeten zorgen, maar het eigeel is in Malawi best zeldzaam. Het is voornamelijk wit, het eigeel. Dat ziet er niet altijd even smakelijk uit, maar het smaakt prima. Het vlees daarnaast ook. Op de markt zijn er ook slagerijen. En niet slagerijen die je gewend bent in Nederland, en zeker niet met de kwaliteitscriteria van Nederland. Zo zie je bijvoorbeeld geregeld een varken op een houten tafel, dood uiteraard, en die wordt ter plekke uit elkaar gesneden en getrokken door de slagers. Een keer liepen we net voorbij op het moment dat een varkenshoofd er net afgehakt werd. Helaas bleef het hoofd nog hangen aan een draadje, dus we konden zo in de keel van het varken kijken. Niet echt lekker of zo iets dergelijks, maar het was uiteindelijk wel grappig. Niks wordt hier gespaard in Malawi. Alles wordt opgegeten. Niet verwonderlijk dat je soms wel eens gebraadde kippenhoofden of kippenklauwen krijgt. Daarnaast verkopen ze ook geroosterde sprinkhanen, vissenogen, en natuurlijk de bekende Ngombi, de vliegjes die we de eerste week in invasiegetallen zagen. Best wel apart, wat het Malawiaanse eten je af en toe voorschoteld. Dan krijg je je bord, dan kijk je neer op je bord en vervolgens maak je je ogen wel even groot en daarna valt je mond geregeld open van wat de mensen verwachten dat je hier naar binnen werkt. Maargoed, verder niks blogwaardigs op zondag de zesde.

Maandag 7 januari
Deze maandag was de school begonnen voor de kinderen. Voor de eerste keer sinds wij hier aankwamen gingen de kinderen eindelijk naar school, na de redelijk lange onderbreking van een paar weken. We merkten het al toen we in de ochtend op weg gingen naar het Youth Centre. We werden nog niet eens half zo veel aangesproken door kleine kinderen met de tekst 'Azungu bo!'. Ik bleef hier onverschillig bij, maar toen we in de avond teruggingen merkte ik wel dat ik sommige kindjes wel mistte. Sommige kinders die je begroeten zijn zo ontzettend schattig. In Nederland kunnen ze net mama of papa zeggen, maar hier zeggen begroeten ze witte mensen als ze al 2 jaar oud zijn. Superleuk. Toen Wies en ik op het Youth Center aankwamen gingen we een ochtend beesten aan de ID-kaarten. Wederom moesten we onszelf ertoe zetten om een ochtend eraan te werken. We kwamen ver, we hadden veel gedaan, maar we waren er wel behoorlijk klaar mee tegen het middaguur. In de middag gingen we trainen, en kwam Kelly bij ons kijken. Zij heeft onder andere foto's lopen schieten, ook ben ik naar boven gelopen op de berg, en vandaar wat foto's gaan maken, die heel mooi bleken te zijn. Je hebt een heel ander overzicht als je wat hoger gaat staan, dan zie je de achterkant van het Youth Center en kan je over heel Bangwe kijken. Daarna ging ik nog even terug om de training goed af te sluiten, met een mooie zonsondergang. Maar, toch ging het regenen. Excuseer mij, niet regenen, maar stortbuien. Weer ongelooflijk om het mee te maken. We zagen geen levende ziel meer op straat, overal zocht iedereen dekking. Iedereen van de training zocht ook dekking van de regen bij het Youth Center. Niet binnen het Youth Center, maar erbuiten, onder de zomerhuisjes, of net buiten de deur, waar je ook nog een beetje droog staat. Maar in combinatie met de soms venijnige wind word iedereen die zich buiten bevindt gewoon nat, geen excuses. Het weer is hier soms meedogenloos, de zon en zelfs de regen. Toen we op een gegeven moment een wit stipje in de verte zagen veranderen in een witte auto, een witte 4x4 en daarna een auto van AYISE, konden we opgelucht ademhalen; we werden naar het compound gebracht. In dit soort tijden ben je gewoon blij dat er weldegelijk veel rekening met je wordt gehouden door de organisatie. We werden begroet door Suzio, en na het afsluiten van het Youth Center sprintten we de 5 meter naar de auto, om vervolgens compleet doorweekt plaats te nemen op de achterbank. Na de kleffe terugtocht even een koude douche gepakt, en in de avond genoten van het grotendeels Nederlandse gezelschap, met ook Linnea als vertegenwoordiger van Zweden. Na een avondje elkaar beter leren kennen, ging ieder voor zichzelf een lekker dutje doen.