Mid-januari

Dinsdag 8 januari
We waren vroeg opgestaan. Gingen rond een uurtje of 9 beginnen aan de lange, altijd lange reis naar het Youth Center. Het is altijd een moeilijke weg zo vroeg in de ochtend, en als je aankomt bij het Youth Center ben je ook meestal gesloopt, dorstig en bezweet. Maar ik merk wel dat ik aan het eind van de reis altijd wakker ben, wat wel zijn voordelen heeft. In Nederland, toen ik naar de middelbare school fietste kwam ik soms ook bezweet aan omdat ik te laat wegging, maar ik was nog steeds aanzienlijk slaperig de eerste paar uren. Toen ik na 10 minuutjes op het Youth Center weer fris en fruitig was, ging ik samen met Wies weer aan de ID kaarten werken. Na een paar uur gingen we de training voorbereiden voor die middag. We hadden een hele goede training in ons hoofd, maar wat er die middag in werkelijkheid gebeurde was erg anders. Het was een complete chaos. Alle leeftijden waren er op een of andere manier, iedereen liep naar de leukste oefening toe. Bijvoorbeeld, we hadden die middag een conditie oefening en een afrond oefening op doel. We begonnen met een even aantal spelers bij beide oefeningen, maar na een minuutje of 5 was driekwart van de conditie oefening weg, verhuist naar de afrond oefening. We wisten dat het zo ging, maar het is simpelweg zo moeilijk om bij te houden welke speler waar in de rij staat, en bij welke oefening hoort. We probeerden tevergeefs twee keer een handjevol spelers terug te sturen naar de oefening met de minste spelers, maar ze kwamen 3 keer terug, waarna we het opgaven. Het feit dat Abau niet bij de training was maakte het er beslist niet makkelijker op. Hij kent de spelers tenminste, terwijl wij er precies een maand zijn en net 1 of 2 gezichten herkennen. We waren na afloop van de training het erover eens dat het anders moest. Wies en ik wouden een trainingsschema voor een week maken. We zouden het de volgende dag aan Abau voorstellen, die deze dag zijn telefoon ook geeneen keer opnam. Soms heb je geen enkel idee wat iemand aan het doen is als je iemand nodig hebt. Ze zijn niet in de buurt, niemand weet waar diegene is, diegene neemt zijn of haar mobiel niet op, en bovendien zie je diegene de hele dag niet. In dit geval is diegene Abau, die ons de volgende dag ook niet verteld had waar hij was, omdat wij het vergeten te vragen waren. We gingen na de training maar lekker snel terug naar het compound, om wat te eten en daarna lekker te slapen.

Woensdag 9 januari
Abau belde ons wakker met de boodschap om hem te ontmoeten op Nthandizi busstation, om daarna naar Limbe te gaan. We stapten niet bij station Limbe Market uit, maar 1 stop daarvoor, in Limbe Town, bij een busstation Petrode. We stapten uit, waarna we verscheidene busconducteurs moesten teleurstellen met de boodschap dat we verder geen bus meer gingen nemen. We liepen 5 minuutjes, eigenlijk 2 of 3 minuutjes naar een sportzaak. We liepen naar binnen, zagen allemaal sportartikelen om ons heen. Ballen, pompen, trofees, medailles, we zagen zelfs gezelsschapspelletjes... Pokeren.. Zelfs ganzenborden en slangen en ladders. We waren hier om een paar pompen te scoren, aangezien die vaak wel nodig zijn om ballen op te pompen in en rond Bangwe. Als we deze kochten, kwamen er gewoon mensen naar het Youth Center of naar het huis van Abau om voor een pomp te vragen, die konden ze enkele minuten lenen om de bal op te pompen, en dan konden ze weer een paar dagen door met de bal waarna de bal waarschijnlijk stukgaat, gestolen wordt of ergens heen wordt getrapt waar niemand in mag, of niemand de bal kan vinden; voetballen gaan hier niet zo lang mee. We gingen daarna door naar de markt van Limbe, lopend, om voor materialen voor de goaltjes te kijken. Het was aardig duur, maar aan het eind van de dag hadden we gelukkig wel de prijzen voor de goals. Voordat we gingen kijken zei Abau dat het wel zou moeten lukken om 4 kleine goaltjes voor 20.000 kwacha te kunnen halen. Eindprijs was, die 20.000 kwacha is het bedrag wat nodig is voor metaal om 1 goaltje te kunnen maken. Je had 4 lange buizen van ongeveer 4 of 3 meter nodig, en je had er daar 5 van nodig om een compleet klein goaltje te kunnen maken. We hadden besloten om 40.000 kwacha uit te geven, ongeveer 100 euro, aan genoeg metaal materiaal voor 2 kleine goaltjes. We waren wel een beetje pissig, want het gebeurt vaak dat Abau naast de prijs zit, maar dat hij ons zo een verkeerde prijs gaf, waren we wel een beetje ongelukkig over. We zeiden tegen Abau dat hij een smid moest regelen die de goaltjes kon maken, en dat we wellicht de opmetingen ergens zouden kunnen opmeten met hem, als hij de opmetingen van de kleine goaltjes niet wist. We hadden ook nog witte verf in gedachten, en een net voor het goal, dan zouden ze er top uitzien. De goaltjes zouden er net uitzien zoals de goaltjes bij de SureStream Football Academy; professioneel. Alleen hopelijk veel goedkoper, aangezien de goaltjes bij SureStream een paar honder euro waren per stuk. We zeiden dat Abau een smid moest contacteren, zodat we hem ook konden vertellen hoe we de goaltjes precies wouden, zodat het lekker snel zou kunnen gaan. In de middag hebben we een traininkje gegeven aan onder 10 & onder 12, wat veel beter ging dan gisteren. Abau was er ook bij, en hij had de kinderen uitgelegd dat ze niet moesten wisselen van oefening, niet voordringen in de rij, en ons moesten gehoorzamen, wat ze hiervoor al goed deden, maar nu perfect. Het had geholpen, want die training ging perfect, we waren heel blij, Wies en ik. In de avond hebben we Linnea weer weerzien, na 2 weken afwezigheid, aangezien ze aan het reizen was met haar ouders. We hadden die avond even besproken hoe ze het had gehad, en hoe wij de tijd zonder haar hebben besteed. Daarna gingen we uiteraard slapen.
Donderdag 10 januari
Ik had prima uitgeslapen, Wies was deze donderdag vroeg op om mee te helpen met de daycare. Nog een lekker wasje gedraaid wat heel mooi was opgedroogd voordat ik weg was naar het Youth Centre. Nadat ik de opgedroogde was weer had opgevouwd en terug had gelegd in de kast, ging ik in m'n eentje op weg naar Bangwe. In je eentje word je op een of andere manier meer aangesproken door lokalen, dan wanneer je met meerdere personen bent. Vandaag zouden de Canadezen komen, die zouden 2 maanden met ons verblijven in Bangwe, en ook slapen in het compound, althans, in ieder geval 1 Canadees. We waren benieuwd wanneer ze zouden arriveren. Ik kwam op het Youth Centre aan, nam een slokje water, en bereidde me voor zonder Wies op de training. Bart en Kelly waren er ook, en we begonnen met een paar voorzetten. Later kwamen de dames ook aan, de voetbalsters. We waren ongeveer een uurtje voorzetten aan het doen, toen er ook kleine kinders mee gingen doen. We stonden op een gegeven moment met meer dan 20 man voor de goal. Onder andere Bart, Wies en ik stalen uiteraard de show. We zagen een auto van het compound aanrijden, en keken aandachtig naar de achterbank. Daar identificeerden we een azungu met een zonnebril op, een blondine. Bart liep weg om zichzelf voor te stellen, maar Wies en ik gingen behoorlijk lekker met de voorzetten, dus we wachtten totdat de Canadeze maar naar ons toe kwam. Na 10 minuten kwam ze naar buiten, stelde zichzelf voor. Kaitlin Walker heette ze, ze was hier al een tijdje in Lilongwe, ongeveer een weekje of 2. Ze zag er heel vrolijk en sportief uit, een goed teken. Ze was ouder dan ikzelf, waar ik al bang voor was. Ik trok de conclusie dat ik nog steeds de jongste in het compound was, met mijn 18 jaar. Naast dat ik daarvan baalde wist ik dat ik dat ik gewoon de coolste van allemaal zou blijven, ongetwijfeld. Kaitlin was 21, en nadat we onszelf hadden voorgesteld bleef ze een minuutje aandachtig kijken naar de skills van Bart, Wies en natuurlijk ikzelf, waarnaar ze verder liep naast Monica, van wie ze een rondleiding kreeg bij het Youth Center. Daarna gingen we een training geven, en liepen naar huis in tegenstelling tot Kaitlin, die een lift naar het compound kreeg. Toen we bij het compound aankwamen kwamen we Marcel ook nog tegen, die ons informeerde met het feit dat de andere Canadeze ook in 'ons' compound zou verblijven, aangezien ze het niks vond in het compound bij Mulanje. Marcel kennende, bleven de 3 Hollandse mannen een halfuur met hem praten over alles en niets, en gingen ons gebouw binnen toen het donker was, terwijl we in de schemer het compound binnenkwamen. Het is altijd binnen een kwartiertje donker in Malawi, als de schemer eenmaal aanzet. Zonsondergang lijkt lang te duren omdat de zonsondergang je dagelijks opvalt omdat ie zo ontzettend mooi is, maar lang duurt ie niet. 5 minuutjes, misschien wel minder. We gingen de huiskamer binnen en zagen een redelijk kleine brunette zitten. De naam van de andere Canadese was Cynthia Hannigan. We stelden onszelf opnieuw voor, maakten een klein praatje van een paar minuutjes, en gingen vervolgens douchen. Daarna hebben we een toffe avond gehad, de hele avond gepraat, want veel te vertellen hadden ze wel, zo zou later blijken dat ze elke dag veel te vertellen hadden, wat wel grappig maar soms ook wel slightly irritant was. We kwamen veel te weten, dat ze elkaar al kenden voordat ze op reis gingen, maar lang niet, ongeveer een paar dagen, wel wat meer dan de 1 dag die Wies en ik hadden voordat we samen naar Malawi gingen. Ze woonden in dezelfde stad toevallig, allebei uit huis en allebei een studie. Kailtin was erg sportief, wat mijn vermoeden bevestigde. Ze deed op universiteitsniveau mee aan rugby, wat hoog is in Canada, en ook in de Verenigde Staten. Ze waren allebei een tikkeltje feministisch, wat soms indrukwekkende en interessante discussies opleverde. Ze hadden een goed gevoel voor humor, en bovendien heel open en aardig. Cynthia zou eerst in een ander compound verblijven, maar zoals Marcel ons zojuist had verteld, vond ze het helemaal niks, en ze legde ook goed uit waarom. Ze zat daar in haar eentje, en ze was aardig verrast (net zoals Kaitlin) door de redelijke luxe van dit compound. Douches, een keuken en een goede slaapkamer vonden ze aanzienlijk leuk. Ook het feit dat er draadloos internet of WiFi was, maakte ze uitzonderlijk gelukkig. We leerden ze aardig goed kennen, maar nog niet helemaal goed, maar we hadden veel tijd om dat te doen natuurlijk. Dit weekend waren we van plan om naar Majete Wildlife Reserve te gaan voor de verjaardag van Bart, en we dachten eraan om ze uit te nodigen, maar nog niet nu, op het juiste moment. Dat zou ook een puike kans zijn om ze veel beter te leren kennen, wat ik persoonlijk wel prettig vond aangezien ik nog 2 maanden met ze moest doorbrengen. Die avond ging iedereen slapen, uitgeput van het praten, althans ik wel.
Vrijdag 11 januari
Wies ging weer vroeg op voor de daycare, ik niet. Ik ging lekker slaapie doen, tot een uurtje of 9. Heerlijk. Daarna ging ik naar het Youth Center en weer eens werken aan de ID kaarten, waar vrij weinig van terecht kwam, ik kon mezelf er echt niet tot zetten. Van de 3 uur heb ik 3 kwartiert aan de ID kaarten gezeten. Deze inefficientie deed me denken aan school. In de middag deden we een moddertraining, aangezien overal op het veld modder lag. We konden er niet omheen. Het was irritant, want we willen bijna altijd een serieuze training neerzetten, maar door de regen gaat de training meestal niet door, en als het geregend heeft voor de training is het gewoon een modderbad, training is dan geen training meer. We zijn wel elke keer blij om te zien dat spelers serieus proberen te doen, maar als je ziet dat iedereen gaat lachen als een speler voluit onderuit gaat op het veld, moet je zelf toch ook lachen en komt er wat kinderachtige energie. We lieten dan af en toe ook iemand struikelen, of duwden iemand de modder in, waarna we aan het eind van de training moesten rennen omdat een paar spelers wraak wouden, maar die ze niet krijgen, aangezien de trainers vele malen sterker en sneller waren dan de spelers. En als we dat niet waren gebruikten we wat bewegingen om de spelers zachtjes modder te laten happen. Een hele vermakelijke middag gehad, ookal was de training niet veel van een training, maar lol staat dan ook voorop in deze sport. In de avond ging de crew uit naar Chez Ntemba. Ik was uiteraard ook meegegaan, een prima avondje. De Canadezen waren dus ook wel prima mensen om mee uit te gaan. Een gezellige avond gehad op voorbereiding van Majete, waar zij ook meegingen. Ze waren blij dat ze meegevraagd waren, en ik had zin om mijn allereerste safari ooit te doen!
Zaterdag 12 januari
We hadden tot 12 uur uitgeslapen, we zouden nog langer kunnen, als Suzio er niet stond met de witte auto van AYISE. De bedoeling was dat we door hem naar Majete gebracht zouden worden, wel op onze eigen kosten natuurlijk. De auto, chauffeur Suzio en de brandstofkosten waren voor ons. Als je het met 7 mensen moet delen valt het uiteindelijk wel mee voor de een uur durende reis naar Majete. We gingen rond een bepaald tijdstip dat ik me niet herinner op weg naar Majete, maar kwamen er wel om 5 uur aan. Het begon al donker te worden, en we wouden een Night Drive doen, maar besloten dat toch niet te doen. Voor de ingang zag ik al een zwijn, de Pumba van de Lion King. Ik was al helemaal euforisch dat we er waren, kon niet wachten om in zo'n typisch safari karretje te springen en al het mooie wat de natuur in Malawi te brengen had te zien. Er waren allemaal exotische dieren aanwezig in Majete, waar wij er maar een bescheiden aantal te zien kregen die ochtend. We sloten die avond af met een heerlijk avondmaal bij het restaurant van het Wildlife Reserve. Toen ik tijdens een spelletje even rond ging kijken met een geleende zaklamp van Cynthia, keek ik naar beneden bij het restaurant, en zag 2 weerspiegelende rondjes bij een klein drinkplaatje op 30 meter afstand. Ik had geen idee wat voor dier het was. Ik riep de anderen erbij en met z'n allen ontdekten we nog een paar ogen bij het water, en we waren enorm benieuwd wat zich daar bevond. We concludeerden dat het de Pumba's waren, maar we wisten het natuurlijk niet zeker. Toen we terugliepen, besloten Bart, Kelly en Linnea om al te gaan slapen, en de vertegenwoordigers van Nederland en Canada bleven een uurtje langer op voor een spelletje en een biertje, in de hoop om een ander dier te zien, wat volgens de medewerkers mogelijk was. Het zou niet de eerste keer zijn dat een olifant of een neushoorn in de nacht langs de slaapplekken zouden lopen. We waren positief zenuwachtig. Maar die avond hebben we geeneen dier waargenomen, maar wel een paar leuke kaartspelletjes gespeeld. We gingen uiteindelijk maar ook slapen, wel moe van de reis met de auto, en uitzinnig benieuwd naar de volgende dag.
Zondag 13 januari
We gingen om 5 uur op, iedereen ging onder de douche en om 6 uur stipt stond te natuurlijk typische safari auto klaar om te gaan rijden. De zon was al een tijdje op, en ik was reuze gespannen wat we die dag zouden meemaken. We reden op een typische weg weg van onze slaapplek, met een hele leuke gids, die veel kon vertellen. We hadden die dag een krokodil, nijpaarden, antilopen, waterbucken, apen, buffels, exotische vogels, zwijnen en nog meer dieren die ik nu over het hoofd zie gezien die dag. Het was prachtig, ik was erg onder de indruk. Wat ik vooral leuk vond aan de safari was dat je geen idee had wat er om het hoekje was, of in of achter elke boom. De constante spanning om een indrukwekkend dier te zien vond ik het leukst. We hadden het weer ook mee. Een klein halfuurtje een beetje regen waar ik de dupe van was aangezien ik voor zat, maar die drie uur waren prachtig, en de natuur was onaangeraakt mooi in Majete Wildlife Reserve. Op de terugweg aanschouwden we nog een keer het ogenstrelende dal waar Majete zich in bevond, en na de 2 uur durende terugreis stopten we onderweg nog even bij de Shoprite om wat boodschapjes te doen. Boodschappen eigenlijk. We hadden de auto toch gehuurd, dus we konden heen waar we wouden, en aangezien het een grote auto was waar veel boodschappen in pastten, was het een tactisch succesvolle zet. Ik was wel weer blij om weer in 't compound te zijn, maar ik miste Majete ook wel. We sliepen er in een tent van de zaak, echt in het wild, zo voelde ik me ook. Maar ik vond het zeker niet erg om erug te zijn, ik heb weer heerlijk geslapen in het compound.
Maandag 14 januari
De gehele maandag hadden we een blackout. Aan de ID kaarten viel dus niet te werken, en Wies en ik waren onszelf een beetje aan het vervelen bij het Youth Center waar we dus helaas vroeg waren heengegaan in de ochtend. Wies en ik waren een beetje aan het praten in het computerlokaal, totdat we op een gegeven moment de andere deur, de kleine opslagruimte die grenst aan de computerruimte, opendeden. We wisten al dat het er een zootje was, dus we besloten om het op te ruimen. Na anderhalf uur kwamen we erachter dat er heel erg veel ongebruikte dingen lagen. Toen we vroegen waarom, antwoordde Monica dat zij en de organisatie waartoe al die gedoneerde voorwerpen behoorden, AYISE, bang waren dat al die dingen gestolen zouden worden. Maar, waar zit de logica dan, dachten Wies en ik. Het zijn gedoneerde voorwerpen. In plaats van ze te gebruiken, en de jeugd te vermaken en te leren waarvoor het bedoelt is, en enig risico loopt dat die voorwerpen daadwerkelijk gestolen worden, sla je ze op in een gesloten afdeling van het gebouw waar niemand erbij kan. Het is dus veilig, maar niemand kan het gebruiken? Als ik donateur van die voorwerpen was of Wies, zouden wij het niet toestaan waren wij het erover eens. Als het gestolen word is het pech, maar de organisatie heeft er toch niet voor betaald. De donateurs zullen wel enigszins teleurgesteld zijn dat hun dingen gestolen zijn, maar het is in ieder geval gebruikt. En de dief speelt of leert er misschien ook nog van, of verkoopt het en gebruikt het geld om eten te kopen. Dat geld stimuleert de economie weer enigszins. Ik moet hierbij echt aan de dominosteentjes van het economieproject dat ik met m'n paps heb gemaakt denken. Constant redeneren en relativeren, wat heeft dat tot gevolg, en is het positief of negatief? In dit geval is het negatief. Niemand heeft er baat bij als gedoneerde voorwerpen niet worden gebruikt. Maarja, Malawianen overtuigen kan soms heel moeilijk zijn, vooral de organisatie AYISE. Monica gaat wel over het Youth Center, maar als Wies en ik de spullen willen gebruiken moeten we Marcel raadplegen, die ongetwijfeld altijd voet bij stuk houdt bij soms verkeerde idealen. Dus we legden onszelf erbij neer, we hadden het tenminste goed opgeruimt, veel troep weggegooid en een schone plek gecreeerd. In de middag hadden we voetvolley gedaan onder andere, voor de training. Hierbij gebruikten we het volleybalnet, waar Monica ons gelukkig toestemming voor kon geven, en de spelers vonden het ontzettend leuk maar wel moeilijk. Elke keer als ze een duidelijk punt scoren, kijken ze je vraagachtig aan of de bal wel in was of niet. Het was een prima training! Die avond gingen we met Bart naar Game Haven, weer voor zijn verjaardag. We gingen uiteten, en ik had overheerlijk gegeten. Een lekker biefstuk, maar de service was niet al te best. Restauranten in Malawi staan erom bekend dat je geregeld lang moet wachten voor je kan beginnen met eten, maar dit was belachelijk. Anderhalf uur geleden onder de honger, en 2 of 3 keer gevraagd waar het eten bleef. Het eten was wel echt heerlijk, ookal vergaten ze mijn barbequesaus waar ik uiteindelijk niet voor betaalde. De frietjes moest ik ook terugbrengen omdat ze niet gaar genoeg waren, en al helemaal geen 400 gram waren. Een beetje beroerde service, maar wel een uitzonderlijk vermakelijke avond gehad bij Game Haven. Daarna gingen we met Dennis terug, en kwamen nog wat wilde dieren tegen, met enorme horens. Eenmaal terug bij het compound viel ik heel voldaan van deze dag in slaap.
Dinsdag 15 januari
's Ochtend gingen Wies en ik een bezoekje brengen aan Naizi Ground. Daar vonden wat wedstrijden plaats. Normale wedstrijden, maar we hadden ook een gast om te vermaken. Patrick, de hoge piet van de SureStream Football Academy was te gast bij ons. We wisten niet precies wat we met hem aanmoesten, Wies en ik. Abau vroeg of we hem wilden vermaken. Hij zei dat de voorzitter van Bangwe Community Sports Development, ik, hem moest begroeten, en dat we hem wat te drinken en te eten moesten geven. We hadden wat koekjes en bananen gekocht, met wat fanta, sprite, cola en water. We gingen zitten in een hoek van het veld, en aanschouwden een stuk of 5 wedstrijden. De hele tijd vroegen we onszelf af wat we precies aan het doen waren en wat me moesten doen. Abau stond langs de zijlijn, niet bij ons in de hoek van het veld. Waarom hij dat deed was ons een raadsel. Hij wou zich buiten deze afspraak houden, de voorzitter en de Algemene Secretaris, Wies, moesten hem de gehele middag maar vermaken. We praatten wat over algemene voetbalproblemen, zoals valsspelen met foute leeftijden doorgeven en dat kinderen altijd te laat zijn voor training. We praatten over hoe het ging met zijn voetbalacademie, hij vroeg hoe het ging met onze sport en ontwikkelingsorganisatie. Hij stelde voor om samen te werken met onze organisatie, maar we zijn niet met concrete plannen en afspraken gekomen die middag. We hoopten dat het in de toekomst wellicht zou werken, maar dat zijn maar speculaties. De middag hadden we vrij, toen gingen Wies en ik vlijtig zonnen, en uiteindelijk verbranden. Er kwamen ook af en toe wat kinderhoofdjes boven de muur, kijken wat wij aan het uitspoken waren. Wies en ik besloten over te koppen met die ventjes, het was wel schattig. Voor de rest van de dag hebben we geen blogwaardige dingen gedaan, zelfs geen training want we hadden geen zin om naar het Youth Center te lopen. Maar niet getreurd, er is niet altijd een trainer daar, Herbert.

Woensdag 16 januari
Ik was er beroerd aan toe deze nacht. Ik had mijn rijst met wat troep erbij te snel opgegeten de avond van dinsdag 15 januari, waardoor ik behoorlijk moest overgeven die nacht. Ik ben maar liefst 3 keer naar de WC gerend om vervolgens mijn maag te legen via m'n mond. Echt verschrikkelijk was het, ik was blij dat ik nog wat heb kunnen slapen, misschien 3 hele uurtjes. De rest van de avond heb ik wakker gelegen, en zo werd de vreselijke buikpijn benadrukt. Sorry dat ik het vertel, maar in mijn braaksel zag ik ook een complete maaltijd. De rijst was niet eens gekauwd, je kon het zo weer verpakken leek het wel. Eigen schuld, dikke bult, maar dit was echt heel erg naar. Ik was blij toen ik die ochtend wakker werd en de anderen vertelde dat ik maar niet meeging, en thuis bleef uitzieken. Ik moest ook wel een beetje lachen toen ik Wies vertelde dat de eerste keer dat ik moest overgeven, heel snel de klamboe neer beneden trok, om een sprintje te trekken naar de deur, die open proberen te trekken, maar erachter kwam dat die op slot was. De sleutel zat erin, en in alle haast draaide ik de sleutel om, en die sleutel die weigerde om de deur te openen, maar accepteerde om op de grond te vallen, in het pikkedonker. Ik kon niet geloven wat ik meemaakte, en dacht dat ik in onze slaapkamer zou bevallen van een braaksel boodschap, maar ik pakte gelukkig direct de sleutel op, stopte hem feilloos in de opening, en draaide in een ruk de sleutel om en de deur open. Ik rende naar de keukendeur, die verdorie ook op slot zat. Maar ik was inmiddeld een expert geworden in het omdraaien van sleutels met heel veel haast, dus 3 seconden later zat ik met m'n hoofd bij de WC, afvragend wat er die dag mis ging dat ik zo moest overgeven. Maar na die vreselijke nacht werd ik wakker, en besloot te herstellen die dag. Wies had vandaag de eer om de doeltjes op te halen, de lucky bastard! Ben ik er eens een keer niet bij, mag hij dat gelijk doen. Ik baalde er wel van toen hij mij dat die avond had verteld, maar ik zei dat ik al blij genoeg was dat ik me beter voelde als afgelopen avond en nacht. Ik hoopte dat ik donderdag weer door kon om de goaltjes die we voor de jongens gekocht had, te bekijken.

Donderdag 17 januari
Vandaag hadden we vrij ‘gekregen’ in verband met de demonstraties in Malawi. Deze demonstraties waren er doordat de Malawiaanse munt, de Malawian Kwacha (mK) verder devalueerde. Oppositiepartijen in het land maakten van deze kans graag gebruik, en legden de schuld bij de huidige presidente, Joyce Banda. Zij was de vorige president opgevolgd, toen hij kwam te overlijden. Zij was toenertijd de vice-president. Doordat de oppositiepartijen iedereen in Malawi opfokte over dit feit, werd menig mens in Malawi gek en werden er demonstraties aangekondigd vandaag. Wij werden voor de zekerheid in het compound gehouden door de AYISE staff, die ons uitlegde dat het niet altijd vreedzame demonstraties zijn. Dat konden we wel begrijpen, en toen we ‘demonstratie Malawi’ intikten op Google, zagen we waarom. Bij de afbeeldingen van vele gewonde mensen waren krantenartikelen die negatieve boekdelen spraken. We hadden verder geen bewijs nodig, we vonden het prima zo en waren de hele dag niet buiten het compound van AYISE te vinden. We hadden een vrij rustige dag, en van agressieve of uit de hand lopende demonstraties waren er in onze buurt geen sprake. In en rondom Blantyre waren geen niet-vreedzame demonstraties. Wel werd er in Limbe een paar bussen traangas gegooid door de politie, maar voor de rest was dat het wel. Menig azungu in het compound had een handwasje gedraaid en iedereen had wel wat van de zon meegepakt. Ik had de mensen die mee wooden doen hartenjagen gespeeld, maar natuurlijk had een stuk of 5 van de 6 potjes gewonnen, er was zowat geen tegenstand als je normal met hartenjagen tegen behoorlijke tegenstanders speelt zoals m’n vader, oom en tante, me zus en af en toe ook wel mijn moeder, die nog steeds niet helemaal het spelletje snapt als ze eens verliest. Ik was kneiterhard verbrand op mijn rug. Helaas ontdekte ik dat pas te laat, toen ik een T-shirt aan wou doen. Maarja, pijn leert, en ik ga nooit meer zolang in de Afrikaanse zon zitten zonder mezellf goed in te smeren. Ik had m’n eigen rug ingesmeerd, en bij sommige plekken kwam ik niet goed bij. Misschien na 5 minuten mijn arm ongezond in wat verschillende richtingen strekken, maar het geduld had ik er niet voor omdat ik simpelweg heel veel zin had om te gaan zonnen. Het zag er heel grappig uit, en ik voelde vrij weinig van het feit dat ik ernstig verbrand was, gelukkig. Je kon precies zien welk deel ik wel en niet had bereikt met mijn zonnebrand. Cynthia had er nog een leuke foto van gemaakt. Toen ik een ontzettende jeuk kreeg op mijn rug die avond, waardoor ik zowat niet kon slapen, had ik het idee dat er iets goed mis was met mijn rug, vanwege het verbranden van die dag. Maar gelukkig viel ik wel in slaap, ik had mezelf nog maar eens een extra keertje ingesmeerd met heerlijk ruikende bodylotion. Het voelde een klein beetje beter, maar alsnog was het slapengaan een uitdaging voor mij. Ik was benieuwd hoe mijn rug er de volgende dag uit zou zien.

Vrijdag 18 januari
Vandaag hebben we de contracten afgemaakt. Het zware kopieer en plak werk zat er eindelijk op. Wies en ik hebben weer gebikkeld die morgen, maar het resultaat mocht er zijn. De door Abau ontworpen ID-kaart en contracten hebben we met de eigen hand gemaakt, wat wel lasting was maar het was gedaan. Daarnaast hebben we foto’s van meer dan 500 spelers op de beide formulieren geplakt. We waren er blij mee. Die dag hadden we Abau weggestuurd om verf en andere troep te halen op de markt, wat we nodig hadden voor de doeltjes die we willen sponseren. We waren van plan er 2 te maken, omdat het veel duurder is dan verwacht. Toen Abau die vroege middag al terugkwam met verf, besloten Wies en ik er extra vaart achter te zetten, en de goaltjes gelijk te gaan verven. De goaltjes waren al bij het Youth Center, we hadden een handjevol kinderen de 8 verschillende onderdelen van de goaltjes mee laten brengen, dat niet meer dan 5 minuutjes lopen was. Gelukkig was elk onderdeel niet zwaar, ik kon elk onderdeel in m’n eentje tillen. Maar ik bend an ook een uitzondering als het gaat om kracht, dus bij elk onderdeel van de 2 goaltjes waren 5 kinderen mee aan het helpen met tillen. Het verven van de doeltjes ging gepaard met enorm veel nieuwsgierigheid van de ventjes die we trainen. Ze vonden het heel erg interessant. Ze hadden al een vermoeden dat de goaltjes voor hun waren, maar ze wisten niet dat de goaltjes wit geverfd zouden worden. Eerst deden we een bordeauxrode grondverf over alle 8 onderdelen, en vervolgens, wanneer de 1e lag opgedroogd was, gingen we verder met de eerste witte laag. Toen de eerste witte laag gedaan was, vonden we het wel genoeg. Het was genoeg geverf voor een dag, waren we het allemaal over eens. De goaltjes moesten eerst opdrogen van de witte verf voordat we ze ergens konden opslaan. Gelukkig hadden we toestemming van Monica gekregen om de 8 onderdelen voorlopig in de computerruimte van het Youth Center op te slaan, wat een beetje lastig was om de grote onderdelen daar te krijgen, maar net als Buurman en Buurman kregen Wies en ik het zonder problemen voor elkaar. We gingen in de schemer naar huis, behoorlijk trots van wat we die dag voor elkaar hadden gekregen. We hadden die avond een drukke planning. We zouden eerst uiteten gaan bij Chez Macky gaan, een welkomsdiner voor Cynthia en Kaitlin, net zoals Bart, Kelly, Wies en ik ook hadden gehad toen we aankwamen. We hadden er wel zin in, we hoopten niet dat het weer zolang zou gaan duren als de vorige keer wat betreft de wachttijd voor het eten. Maar zo leuk als dat het een welkomsdiner was, was het ook minder leuk. Deze maaltijd met de AYISE staff, Marcel, Dyson, Monica en Sam, diende tevens voor een afscheidsmaaltijd van Bart en Kelly. Dit was natuurlijk net iets minder, maar ze hadden een hele toffee tijd hier gehad en die tijd vergeten zullen we allemaal zeker niet. We gingen op weg met 2 auto’s naar Chez Macky. Een kleine 35 minuutjes later kwamen we daar aan. Niet veel was veranderd sinds ons eerste bezoek. De live band zat er weer, in dezelfde positive als de vorige keer. Weer dezelfde 4 mannen trouwens, en weer stond de muziek te hard, opnieuw was het een beetje fris, het eten was ook weer lekker, de bediening was niet bepaald soepel, maar het uitzicht en de sfeer was uiteraard het leukste van de avond. Na het eten en de goede gesprekken hadden we besloten om uit te gaan. We gingen eerst naar Chez Ntemba, maar toen we daar concludeerden dat het niet veel soeps daar was, gingen we door naar Mustang Sally, waar we een goed avond hadden.

Zaterdag 19 januari
We waren in de ochtend allemaal aan het uitslapen van de vorige avond. We kwamen laat aan, zo tegen een uurtje of 4, en moesten onder andere over de muur heenspringen van het compound, aangezien de bewaker(s) in slaap waren gevallen, terwijl ze aan het werk waren met ons ‘beschermen’. Soms vragen we onszelf af waarom de bewakers er uberhaupt staan. We hadden de hoeveelheid slaap wel nodig, aangezien we die middag de afscheidswedstrijd van Bart hadden gepland. Aangezien Bart en Kelly de volgende dag al weggingen was dat wel gepast. Ik had er wel zin in, we zouden tegen de spellers uit de buurt spelen, van 16 jaar en ouder. Echte, echte beesten dus. Toen we op deze belachelijk zonnige dag richting het Youth Center liepen met alle 7 azungus, kwamen we Samson tegen. Hij deed uiteraard mee met deze wedstrijd, hij wou het niet missen. We zagen al meerdere bekende spellers op het veld staan toen we aankwamen. We waren benieuwd wat deze wedstrijd zou gaan brengen. De eerste helft scoorden we een stuk of 6 keer, als ik het goed gegokt heb. De tel kwijtraken gebeurt snel in dit sort wedstrijden, er word ontzettend vaak gescoord. Bart en Wies scoorden allebei een doelpunt, terwijl Kaitlin en ik zoals altijd de achterhoede op slot hielden, de nul gehouden. Na een flinke tankbeurt van anderhalve liter was het tijd voor de tweede helft. Plezierig verbaast zagen we dat er nu een heel dameselftal aan onze kant stond. We vroegen onszelf af wat era an de hand was, maar tegelijkertijd legden we onszelf erbij neer, het maakte ons niet zoveel uit. We wisten inmiddels dat de dames ook echte machines waren, die ook echt goed konden voetballen, snel waren en hard konden schieten. We waren aan de kant van de dames. Het voetbal liep niet zo gesmeerd als in de eerste helft, maar het was te doen. We wonnen uiteindelijk met iets in de richting van 15-9. Bart had zijn tweede doelpunt gemaakt, en zijn carriere doelsaldo verdubbeld, als keeper zijnde. Wies viel de tweede helft nof even in, maar vanwege zijn eeuwig durende lies blessure duurde het niet lang voordat hij spijtig weer langs de kant ging zitten, bij de 3 blanke dames die eruit zagen als koninginnen, op een stoeltje op een heuveltje met wat water en wat snacks. Ze werden ondervraagd door een man die politieke kwesties kwam aanpappen. Echt leuk vonden ze het zienbaar niet, en de wedstrijd was ook blijkbaar niet zo leuk voor hun, dus zo’n leuke afscheidsmiddag had Kelly blijkbaar niet. De brandende zon maakte het er allemaal niet beter op, en zeker niet voor de spelers, en zeker niet voor de mensen die een volle wedstrijd speelden. Een kwartier voor het einde van de wedstrijd ‘kwamen de dames voor hunzelf op’, want het was hun tijd om te trainen. Dit deden ze door middel van ontzettend kinderachtig door het veld lopen, jongetjes die aan het kijken waren wegjagen, en de wedstrijdbal wegschieten. Door deze goede manier van onderhandelen borrelde mijn bloed bijna tot een kookniveau. Ik wou de dames die dat allemaal deden en boos waren dat wij hun tijd inpikten helemaal tot moes slaan, maar op een of andere manier hield ik mezelf op controle, en maar goed ook, anders kwamen er 15 dames mij opeten, want vergeet niet dat het echte beesten zijn. Wat mij en ook andere mensen zo ontzettend kwaad maakten was de manier waarop ze het veld claimden. Met onderhandelen kwamen we er zeker wel uit, aangezien de wedstrijd nog maar een kwartier duurde en ze daarna de rest van de dag het veld mochten gebruiken. Een kwartiertje, doe even normaal, stelletje mafkezen. En het ergste was daarnaast nog dat sommige van de dames die het ene moment nog meegevoetbald hadden met ons in de wedstrijd, ook toegaven dat wij nog wel het veld mochten gebruiken, totdat de wedstrijd afgelopen was. Dit was een heel tof gebaar, maar een paar dames waren blijkbaar even woedens als mij, die konden geen word van de tegenpartij horen. Dus zo werd er een einde gemaakt aan de leuke maar lange drie uur durende wedstrijd. We waren complete uitgeput, we waren opperdepop. Als klap op de vuurpijl liet Cynthia nog even weten dat ze het helemaal eens was met de dames, en dat ze het goed vond dat ze ‘voor hun rechten opkwamen’. Toen had ik echt heel erg moeite om mezelf in controle te houden. Ze houdt zich de hele middag er niet mee bezig, maar ze claimt maar een willekeurig standpunt zonder enige interesse in wat er werkelijk speelt te geven. Ik word, eerlijk gezegd, al pissig nu ik aan dat moment terugdenk en het nu opschrijf. Gelukkig was daar weer een auto van het kantoor om ons op te halen. Een douche en wat eten deed wonderen. Die avond hebben we met een grote hoeveelheid snacks de laatste paar avondmomenten doorgebracht met Bart en Kelly, en alle relaties weer hersteld. Daarna gingen we slapen, natuurlijk.

Zondag 20 januari
Deze ochtend stond het vertrek van 3 Nederlanders op het schema, exclusief mijzelf. Wies, Bart en Kelly gingen weg, ze gingen door Malawi rezien. Wies kwam wel terug naar Blantyre, en tegenstelling tot Bart en Kelly die na het reizen het vliegtuig terug naar Nederland instapten, en begin februari weer in Nederland waren. Wies kwam na 3 dagen weer terug. Hij zou met Bart en Kelly meegaan naar Zomba Plateau, daar een paar dagen blijven, en nog 1 dag naar Liwonde National Park gaan, en daar op safari gaan met Bart en Kelly. Ik was benieuwd met wat voor verhalen hij zou terugkeren. Maar het afscheid was toch lastig. Als je bijna 2 maanden lang met elkaar optrekt, dagin, dag uit, is het niet makkelijk om zomaar doei te zeggen. Maar wat het wel makkelijker maakte, is dat ze beide ook in Nederland wonen, en ook dichtbij, aangezien Bart bij een supermarkt zijn boodschappen doet waar ik heb gewerkt, wat nog niet eens 10 minuten fietsen is. Met de gedachte in het achterhoofd dat we elkaar in Nederland weer weerzien was het allemaal wat makkelijker. Wat leden van AYISE, onder andere Sam, Marcel en Loveness waren daar om afscheid van de 2 te nemen. Ze hadden beide meer moeite met Sam dan Marcel en Loveness, aangezien Sam ontzettend veel moeite voor hun gedaan heeft om ze te helpen met de daycare, en hij is daarbij ook behoorlijk beloond, met een tweedehands laptop die eigenlijk eerstehands is, dat ding was amper aangeraakt. Nadat ik uiteraard in tranen uitgebarst was omdat ik Wies 3 dagen niet ging zien (fopje!), was het tijd om weer terug te keren naar de Afrikaanse wereld, terwijl Bart en Kelly zich realiseerden dat hun verblijf in The Warm Heart of Africa er echt bijna op zat. Ik keek ze nog even na terwijl de witte 4x4 van AYISE wegreed, met daarin de 3 Nederlanders, een hoop bagage en Suzio, de beste chauffeur van AYISE. We vervolgdem onze zondag zoals alle, vrij weinig gedaan, maar alleen met 4 personen in plaats van 7. Ik ging daarna voor de eerste keer in het verblijf slapen zonder medereiziger Wies in dezelfde kamer. Veel verandering maakte het niet, want na 10 minuten lag ik alweer te slapen.

Maandag 21 januari
Deze vroege ochtend ging ik samen met Linnea op weg naar het Youth Center, om vervolgens de hele middag een blackout te ervaren. We verveelden ons stierlijk in het kantoor waar ik nu deze blog zit te schrijven, tot het middaguur, waarna Monica en Linnea porridge (rijstepap) gingen maken op een vuurtje met kool, aangezien de stroom nog steeds niet terug was. Aangezien ik nog steeds niet normaal verveeld was, was ik gefascineerd om ere en halfuur naar te kijken. De rijstepap wordt hier gemaakt met water, niet melk. In Nederland vind ik rijstepap heeeeeeeeerlijk als mijn moeder de rijst kookt in melk, en daarna met wat suiker en kaneel mengen. Maar hier in Malawi, als je de rijst eerst kookt met water, is het veel minder lekker. Zelfs met een aanzienlijke lading melkpoeder smaakt het niet zoals thuis. Het is te vergelijken met bier, en bier zonder alcohol. Het bier staat symbool voor de rijstepap gekookt in melk, en het bier zonder alcohol staat gelijk aan de rijstepap gekookt met water, en gemengd met melkpoeder. Het is gewoon niet hetzelfde, en dat proef je. Het is gewoon jammer, maar ik moest wat eten, en zo slecht was het niet. Maar de voorkeur ligt natuurlijk bij de door mijn moeder geprepareerde rijstepap, gekookt met melk. Tot kwart over 2 heb ik nog steeds niks kunnen doen, en om kwart over 2 heb ik snel een training in elkaar geflanst, en vervolgens een kwartier later tot half 6 uit zitten voeren. Weer een heerlijke middag, en dat maakte de zure blackout van die morgen meer dan goed. Die ventjes trainen is zo leuk, dat is iets wat ik echt ga missen in Nederland. Zelfs als ik besluit om zelf een jong team op mijzelf te nemen, zal het niet hetzelfde zijn als deze leergierige, grappige knulletjes.

Dinsdag 22 januari
Deze dinsdag heb ik een beetje uitgeslapen en wat gewassen, om vervolgens rond half 10 naar het Youth Center te gaan en daar aan wat mailtjes te werken. Even mijn vader en moeder gemaild zoals ik bijna elke dag hier doe. Ik heb geen Malawiaanse SIMkaart, en ook geen Malawiaanse telefoon, dus communicatie met Baulin was stroef, maar ook niet nodig. Toen hij rond een uurtje of 3 bij het Youth Center aankwam terwijl ik training aan het geven was, vertelde hij dat hij naar Limbe was geweest om zwarte verf en een kleine kwast te kopen, zoals we van hem gevraagd hadden een week geleden. Typisch Afrikaans, maar we mogen blij zijn dat er iets word gedaan, ookal duurt een simple taak 2 weken. Die middag hadden we een klein toernooitje gedaan, Abau een team, ik een team, Herbert een team, en de beste speler kreeg ook een team. Natuurlijk had mijn team gewonnen, en natuurlijk had ik 4 keer gescoord in 3 wedstrijden, maar ook zonder scoren en als ik alles had verloren had ik een fantastische middag gehad. Het trainen houdt maar niet op met leuk zijn.

Woensdag 23 januari
Deze woensdag ging ik vroeg naar het Youth Center om maar te gaan werken aan mijn blog. We hadden geen project om op de computer te doen –op het moment- dus de blog was een goede 2e keuze. Ik had in mijn concepten van mijn BlackBerry toestel ongeveer 14 dagen van de blog staan, opvolgend aan mijn eerste 10 dagen. Aangezien mijn BlackBerry het bij mij bekende witte scherm vertoonde waardoor ik niks kon zien en de telefoon dus onbruikbaar was, was ik zowat 14 dagen van de blog verloren. Maar de telefoon deed het nog, ik had alleen een nieuw scherm nodig, waar ik al een maand achteraan zit, maar het duurt een tijdje daar aangezien hun BlackBerry scherm dealer in Lilongwe zit, en dus moet ik wachten op die vent voordat ik een nieuw scherm voor mijn telefoon heb. Tot die tijd ziter een gat in mijn blog van 14 dagen, maar ik had alleen de eerste 10 dagen geupload op internet. Ik ging dus verder vanaf de 25e dag dat ik hier was. Aan het einde van de dag, rond een uurtje of kwart voor 6 was ik bij de 31e dag van December. Het is moeilijk hoor, om je uren achter elkaar te concentreren wat aan het begin van de reis wel leuk is, maar naarmate je hier langer bent steeds saaier en ietwat eentoniger wordt. Toch heb ik 6 dagen geschreven, en lekker uitgebreid, zoals ik zelf wel leuk vind om te doen. Veel details, zodat jullie weten hoe alles precies is, alsof jullie erbij zijn. Maar alsnog, een uitgebreide blog en foto’s vertellen net het echte verhaal, het zit er niet eens dichtbij, dichtbij de ervaring zelf. Toen ik in het donker thuis kwam van de lange loop vanaf het Youth Center, was ik best uitgeput. Ik had die middag niet getrained omdat mijn schoenen nog helemaal doorweekt waren van de training van gisteren, en vandaag waren ze niet modderig meer maar steenhard, alsof je een stalen schoen probeert aan te trekken, het geeft total niet mee. Maar toen ik thuiskwam heb ik de schoenen een beetje vochtig gemaakt zodat morgen de schoenen hopelijk weer om mijn voeten pasten. Toen ik mijn kamer binnenliep besefte ik dat het niet meer mijn kamer was maar onze kamer. ‘Heey mafkees’ ‘Heey man. Ouwe pijp!’ ging de conversatie toen ik ‘m weer zag in de kamer terwijl hij zijn tas aan het uitpakken was. Hij vertelde me even snel dat de reis terug naar Blantyre niet bepaald soepel was, en dat hij vaak lang had moeten wachten, wat natuurlijk erg frustrerend is voor die arme jongen. Moe leek hij niet, want die avond heeft hij aan ons verteld hoe het was, wat hij allemaal op safari had meegemaakt met boze olifanten en andere dieren. Het was weer leuk dat hij bij ons was.

Donderdag 24 januari
We gingen vandaag de tweede witte laag op de goaltjes verven. De 8 onderdelen stonden nog steeds in de computerkamer van het Youth Center, en we haalden de onderdelen daaruit, en plaatsten ze buiten en vervolgens een uurtje schilderen. Nadat we nog een uur hadden gewacht totdat de goaltjes droog waren, zagen ze er prachtig uit. We waren enorm trots toen we de goaltjes zagen in de zon. Het begon stukje bij beetje steeds meer op een professionele organisatie te lijken. Maar niet alleen wij waren trots, de kinders en Abau ook, en ook Herbert die zoals altijd geen emotie toonde bij het vertonen van de goaltjes. We moesten helaas menig mens teleurstellen met de boodschap dat we deze goaltjes niet gingen gebruiken voor de middag. We wouden zeker weten dat de goaltjes droog waren, we wouden niet dat er ronde plekken op de goaltjes waren die de grondverf vertoonden, doordat er een bal tegenaan werd geschoten. Maar het was opzich wel leuk om ze teleur te stellen, zo zagen we hoe ontzettend veel zin iedereen had om de goaltjes te gebruiken. In plaats van te voetballen gingen we die middag rugby’en. In de kast grenzend aan het computerlokaal die Wies en ik hadden opgeruimd toen we niks te doen hadden, hadden we onder andere een rugby gevonden, naast allemaal andere troep. We hadden zoveel speelgoed gevonden waar niks mee gedaan werd. Dus met deze rugby gingen we het toepasselijke spel spelen, waar de kinders niet bekend mee waren. We kregen hulp van Herbert bij het uitleggen van het spel, die ons uitermate goed hielp ermee. Aangezien we de leeftijden een beetje gemixt hadden, zag je natuurlijk dat de grote, sterke beren de bal vaak hadden en wat meters (yards) meepakten. Ze vonden het erg leuk om te doen, een nieuw spel, wat ook erg zwaar voor hun was. Aan het einde van de trainingsessie zag je pas goede tactieken, zoals in het echte rugby. Het was leuk om te zien hoe ze als team samenwerkten, en soms elkaar tegen de grond beukten zonder genade. Die avond was er verder niks blogwaardigs gebeurd.

Vrijdag 25 januari
Vandaag zijn we met Abau naar de F.A.M. (Football Association of Malawi, vergelijkbaar met de KNVB) geweest, wat toevallig en gelukkig in Blantyre was gesitueerd. We gingen daarheen om te kijken of wat we deden wel legaal was. We wouden ID kaarten en contracten geven aan de spelers, maar wat nou als grote voetbalclubs of voetbal academies daar nou helemaal geen boodschap aan hebben? Precies, dan zou ons werk voor niks zijn. We wouden weten of we op het goede spoor zaten. We hadden met z’n drieeen gesproken met de heer Casper nogwat. Een hele aardige, gezette man ergens in z’n mid-twenties. We leerden nadat we weg waren van de F.A.M. dat deze man vroeger een ventje was die bij B.C.S.D. van Abau voetbalde. Deze connective moest wel wat moois teweegbrengen. We wouden het met Casper hebben over onze projecten. We gingen zitten in zijn kantoor, een kubieke ruimte met een rotzooi die bestond uit dozen, papier, kaartjes, computer dingen, en wat matig comfortabele stoelen. Ik ging in een van die matig comfortabele stoelen zitten die er het meest comfortable uitzag, achter een bureau met een beamer daarop. Met die beamer liet hij onder andere de officiele vorm van de ID kaart zien die ze gebruiken bij grote talenten die bij grote voetbalclubs spelen. We hadden een goed gesprek gehad, en we hadden hoop gekregen voor een goede afloop van het project met de ID kaarten. Hij vertelde ons dat we hem het document met daarin onze ID kaart en onze contracten moesten toesturen, dan zou hij ernaar gaan kijken zodra hij ze binnenhad op de mail, en daarna zou hij het aanpassen en terugsturen naar ons, dan konden wij al die informatie invullen en daarna uitdelen aan de spelers, zij zouden het terugbrengen en klaar was lang project. In theorie, natuurlijk, we hadden geen idee hoe het werkelijk zou gaan verlopen, maar we waren positief dat we dit project af zouden kunnen maken voordat wij hier weg waren. Toen we met het openbaar vervoer weer bij Nthandizi uitstapten, gingen we richting het Youth Center, een klein kwartiertje lopen. Deze middag ging het gebeuren! We gingen de goaltjes gebruiken, wat lang geduurd had, stond eindelijk op het punt om te gebeuren. We maakten partijen. Ik een team, Abau een team, Wies een team en Herbert een team. Ik hoef natuurlijk niet te vertellen wie er gewonnen heeft, wie anders als ikzelf zou in jullie gedachten komen bij deze vraag? De andere teams waren geen partij. Maar daar ging het niet om, ik en ALLE andere spelers hebben zo ontzettend genoten van de goaltjes. Het is weer eens wat anders dan pionnetjes gebruiken, of jassen als een goal. We gebruikten de grote netten voor de grote goals, en wikkelde die om de kleine goaltjes, en daardoor was ere en hoopje van het net naast het goal te vinden, omdat het net veels te groot was voor de kleine goaltjes. Het volgende project was dan ook netten vinden die goed pasten op de kleine goaltjes. Maar wat zag het er goed uit! We hadden er inmiddels ook al B.C.S.D. op de latten van de 2 goals geschreven, en aangegeven welke delen bij welke goaltjes hoorden, omdat je de goaltjes in elkaar moest schuiven elke keer, hadden we de cijfers 1,2,3 en 4 gebruikt om de goaltjes uit elkaar maar vooral bij elkaar te houden. Ook stond er op de achterkant van de lat ‘Wies’ en ‘Ruben’, om nog maar even aan te geven welke jongemannen dit aan hun gegeven hadden. Het zag er heel erg mooi uit, en als vrijwilligers was dit het toppunt van het geven zover. We waren uitzinnig blij, en ze werkten heel goed! We moesten de voetballers en de fans er wel even aan herinneren dat er niet aan de goaltjes gehangen moest worden door hunzelf, want de goaltjes kunnen wel wat dragen maar het is niet het sterkste soort metal dat er bestaat. We hadden er geen zin in dat we opnieuw naar de smid moesten binnen een week om een onderdeel wee rte laten repareren. Maar het was een hele toffe dag!

Zaterdag 26 januari
Vandaag waren we naar Blantyre gegaan, met ze 5en, om de hoogste berg van Blantyre en omstreken te beklimmen. Niet beklimmen, meer wandelen. We hadden een hotel geboekt, en al vroeg stond Dennis, een taxichaufeur, klaar om met ons naar Blantyre te gaan. Ieder had kleine tas met spullen bij zich, aangezien we maar 1 nachtje in het hotel sliepen, en vervolgens weer terug naar het compound zouden gaan. Toen we een eindje op weg waren, en uiteindelijk bij het hotel aankwamen waarvan ik de naam ben vergeten, gingen we naar binnen om onze reservering aan te geven bij de receptive. We hadden van tevoren aan de telefoon al over prijzen en dergelijke gesproken. 15 dollar zou de kamer zijn, voor 1 nacht dachten we, gewoon doen. Toen we bij het hotel aankwamen zagen we een aangenaam uitzicht, en mensen hadden er prima ontbijt. So far so good. We werden vergezeld door een medewerker naar onze kamers. Daar aangekomen zagen we niet wat we wouden zien. 2 kamers, eentje voor drie personen met een 2persoonsbed, en een kamer met 2 enkele bedden. De kamer was zo eentonig, het was het totaal niet waard voor 1 avond. Teleurgesteld door de service gingen we weg, want we hadden een veel betere kamer verwacht. Dan maar weer in het compound slapen, dat was veel beter. We gingen wel alsnog de berg beklimmen, en reden door naar de berg. We kwamen door een poort aan, betaalde de bewaker 1000 kwacha om binnen te komen aangezien het park dicht was, maar hij bedacht zich bij het aan zien komen van 5 azungus. We begonnen aan de wandeling die ongeveer 2 en een half uur in beslag zou nemen, inclusief terugtocht. Het was een prachtige tocht, en we kwamen nog wat locale bevolking tegen, wat ook leuk was. Het weer zat ons mee, de gehele wandeling. Heerlijke zon zonder onderbrekingen. Nadat we terug waren gelopen en een spectaculair utizicht hadden bewonderd was het tijd om in te stappen bij Dennis en onze plannen nader te bepalen. Origineel zouden we terug gaan naar het hotel, maar aangezien het hotel een flop was hadden we besloten om naar een bakker te gaan waar alleen Cynthia en Kaitlin het bestaan van afwisten. Zij gaven de aanwijzingen voor Dennis, en vlakbij het Sunbird Hotel was er een plaats, Food Plaza, waar we uitstapten. We liepen door een poortje, en lieten daar Dennis achter bij zijn auto. Daar zagen we inderdaad een bakker, en liepen daar naar binnen. Omdat ik die dag nog niks had gegeten, had ik aardig wat honger rond een uurtje of 1. Ik had toch wel de neiging om de hele zaak leeg te kopen, maar ik had mezelf bedwongen. We hadden 3 grote broden gehaald, Wies en ik. Daarna gingen we naast de bakker eten, Food Savannah, waar ik een heerlijke beef burger had gegeten met patatjes, en nog een extra lading patatjes. Het ging erin, met hulp van de andere 4. Na het middageten liepen we 5 minuutjes met een volle buik naar het Sunbird hotel, en gingen de rest van de middag luieren bij het zwembad aangezien we toch in de buurt waren. Nadat de zon onder was vonden we het wel tijd om te gaan eten, en waar anders dan Picasso als je toch in de buurt bent? We hadden weer fantastisch gegeven. Na het eten waren we uit gegaan, naar Mustang, waar we ook een goede nachtbesteding hadden gekregen.

Zondag 27 januari
Heerlijk uitgeslapen van de leuke avond, tot een uurtje of 11, en vervolgens wakker geworden en ontbeten met een brood van de bakker van Food Plaza, wat ongelooflijk lekker was. Het was het eerste malse brood wat we naar binnen hadden gewerkt sinds Wies en ik hier in Malawi kwamen. Het was wennen, maar onze smaakpupillen hadden het behoorlijk naar hun zin. Een heel brood was genoeg om Wies en ikzelf blij te maken en te verzadigen. De rest van de dag hebben we yahtzee gespeeld, en pesten, tienen en hartenjagen, zowel buiten als binnen. Een heerlijke luierdag. Niks over te zeggen verder, vrij weinig gebeurt.