In flanders fields...

In Flanders fields the poppies blow
Between the crosses, row on row
That mark our place; and in the sky
The larks, still bravely singing, fly
Scarce heard amid the guns below.

We are the dead. Short days ago
We lived, felt dawn, saw sunset glow
Loved, and were loved, and now we lie
In Flanders fields.

Take up our quarrel with the foe:
To you from failing hands we throw
The torch; be yours to hold it high.
If ye break faith with us who die
We shall not sleep, though poppies grow
In Flanders fields.

De titel van dit gedicht was ook de titel van de projectweek over de eerste wereldoorlog bij ons op school. In deze projectweek hebben we vanalles geleerd over de eerste wereldoorlog. We hadden twee dagen lang workshops over de 'grote oorlog' bij verschillende vakken. Zo keken we bij frans een film, maakten we een schilderij bij tekenen en maakten we een poster over de poppies bij biologie. De twee dagen na deze workshops zijn we met de hele groep naar Ieper gegaan. Ieper is een stad in West-Vlaanderen, België, bijna over de grens met Frankrijk. Deze stad heeft erg te lijden gehad onder de eerste wereldoorlog. We zijn hier naar een museum geweest en hebben verschillende plaatsen bezocht die iets met deze oorlog te maken hadden (waaronder verschillende begraafplaatsen). Vooral deze plaatsen waren het die een diepe indruk op mij maakten. Toen ik op de begraafplaats stond en van de gids het verhaal erbij hoorde wist ik niet wat ik moest zeggen. Er zijn zo veel vreselijke, nutteloze dingen gebeurd. Precies dit gevoel, er geen woorden voor hebben, had ik ook in Afrika. Daar gebeuren nog steeds zo veel verschrikkelijke dingen... Toen ik erover na ging denken vond ik nog een overeenkomst: Buiten dat het leven hard was/is, in Afrika én in de Eerste Wereldoorlog zijn de mensen blij met kleine dingen. In de oorlog waren het de poppies, die hoop gaven in oh zo moeilijke tijden. Maar ook de wapenstilstand met Kerst.

Ook in Afrika kwam ik erachter dat mensen met hele kleine dingen blij zijn: Een ballon, sticker of alleen al de wetenschap dat er 'mzungu's' zijn die willen helpen. Deze week heeft me dus weer aan het nadenken gezet: Hebben wij dan echt deze harde omstandigheden nodig om blij te zijn met kleine dingen?
In Ieper had ik het geluk om samen met iemand anders de krans te mogen leggen tijdens de last post. Dit is een herdenking die iedere avond om 20:00 uur wordt gehouden onder de menenpoort in Ieper. Ik vind het een heel mooi idee dat deze herdenking nog elke dag plaatsvind, en ben dan ook heel erg blij dat ik hier aan mee heb mogen helpen. Natuurlijk om de doden van deze vreselijke oorlog te herdenken, maar ook om er weer even bij stil te staan dat wij het vreselijk goed hebben en dat we de kleine dingen wel eens wat meer mogen waarderen.