De school staat

Het is zo ver! De school staat, er word les gegeven, de groep is vertrokken uit Puerto Cabezas en mijn vakantie is begonnen!
Wat een intense weken waren het aan het einde van het project zeg. Ik heb werkelijk teveel meegemaakt om hier allemaal op te schrijven!

Ik heb nog lessen, spellen, examens, certificaten en deels aanbevelingsbrieven gemaakt om aan de lokale bevolking duidelijk te maken hoe belangrijk is om iets goed neer te zetten (ivm met orkanen) en ook hoe ze dit zouden moeten doen.
Tussendoor heb ik nog zoveel mogelijk op de bouw gewerkt om ook dit deel van het project mee te pakken en contact te houden met de lokale bevolking.
Ik ben me nog meer thuis gaan voelen hier in Nicaragua en had op een gegeven moment helemaal niet meer het idee dat ik op reis was, zodra ik me heir bewust van werd heb ik mezelf weer even goed laten kijken wat hier allemaal is en hoe anders het leven hier eigenlijk is van Nederland.

De laatste weken van de bouw waren geweldig, zo mooi om te zien hoe al dat harde werk (want dat was het) zo in de laatste weken helemaal samen komt tot een schitterend eindresultaat (ondanks dat het roze is geworden). Er staat nu een school die niet alleen orkaan bestendig is maar ook nog eens er goed uit ziet, duurzaam is, gevuld word met opgeleide docenten en versierd is met educatieve wandschilderingen. Bij de opening was er dan ook niets dan lof en tevreden gezichten en ook een traantje hier en daar. Deze opening was tegelijk ook voor mij het moment om van alle lokale mensen afscheid te nemen want de dag er na ben ik al weer naar het westen gevlogen om met het slotstuk van deze reis te beginnen. Ik heb allen kleren die ik niet meer persee nodig had weg gegeven aan een jongen hier die zo goed als niks heeft en de kleren veel beter kan gebruiken dan ik. Het lijkt een kleine bijdrage maar voor de mensen hier is het een geschenk.
Als ik nu vanuit de verwesterse stad Leon terug kijk op het project ben ik niet alleen trots op wat ik (we) hebben neergezet, ik ben er ook van overtuigd dat we hiermee zowel voor de lange als de korte termijn een positief effect hebben op het leven van de mensen hier! Ook ben ik dankbaar dat ik zoveel van deze mensen en mijn collega's heb mogen leren en dat het mij gegunt is om deze ervaring mee te maken.

De laatste weken waren zwaar, veel werk, ziekte(parasiet) maar ik heb elk moment zo intens mogelijk proberen mee te maken. Een geweldig verjaardagsverassingsweekend in een boomhutje aan zee, avondjes stappen, omgaan met de locals en niet te vergeten de dankbaarheid van de mensen.
Zoals ik in het begin al schreef heb ik veel meer mee gemaakt en zijn er vele overdenkingen mijn gedachten gekruist over het project, de gevolgen de invloed en de princiepes maar dit is niet de tijd en de plek om het te omschrijven. Met al het plezier ga ik deze zaken over 2 weken aan iedereen vertellen die het maar wil weten maar eerst ga ik samen met Marieke genieten van 2 weken heerlijke vakantie!

Daarna zal ik in Nederland jullie kennis laten maken met kokosoorbellen en tassen waarvan de rijstzakken ook gemaakt zijn! Dit om ook het project van volgend jaar te steunen.

Een video van het eindresultaat staat over 2 uur op mijn youtube kanaal
http://www.youtube.com/user/andrestephandessens