Kansen

Gisteren heb ik gehoord, dat ik ondanks het drukke jaar met daarin Uganda, geslaagd ben. Ontzettend blij heb ik gister en vandaag de dag doorgebracht, en nu zit ik op wereldsupporter.
Dat brengt me altijd terug bij Uganda.
Het maakt me aan het nadenken over Uganda.
En het doet me Uganda missen.

In Uganda hebben we een begin gemaakt met het leren lezen/schrijven aan geestelijk gehandicapte kinderen. Vaak denk ik bij mezelf dat ik zo graag zoveel meer had gedaan, ook al was dat praktisch onmogelijk in twee weken Uganda. Niet omdat dat mijzelf een goed gevoel had gegeven maar omdat ik meer en meer het besef krijg dat wij allemaal op 1 wereld leven, en dat we niet dezelfde kansen krijgen. Terwijl iedereen wél diezelfde kans verdient.

Soms snap ik dat niet. Dan begin ik daarover na te denken. Soms avonden lang in bed, soms als ik op de fiets zit, en soms als ik in de trein zit naar school.

Wat zou het toch geweldig zijn als élk kind, gehandicapt of niet, een gelijke kans kreeg. Ik mag dan niet heel veel bereikt hebben toen ik in Uganda was, maar ik heb een paar kinderen, een paar maar, een kans gegeven die niemand ze nog afneemt.