Tijdens een gesprek dat ik laatst met mijn vrienden hier had kwamen wij tot de conclusie dat je ongeveer drie maanden nodig hebt om het gevoel te krijgen dat je een nieuwe stad en/of cultuur redelijk kent. Inderdaad had ik de afgelopen twee weken pas echt het gevoel dat ik mij als een ware inwoner van Rio de Janeiro door de stad kon bewegen. Doordat ik niet meer loop te stuntelen met metrohekjes, enigmatische betaalsystemen of andere Braziliaanse rariteiten en ik het Portugees steeds professioneler uitspreek voelt het net alsof ik niet meer opval in de massa en er niet meer uit zie als een toerist. Maar dat is natuurlijk een illussie.
Ik ben zo’n enorme gringo. In een periode van drie maanden Rio-zon ben ik denk ik twee tinten bruiner geworden. Ik ben gegaan van wit naar gebroken wit. Het feit dat het hier elke dag gemiddeld 26 graden was en ik aan het strand woon kon daar ook niet veel aan veranderen. Maar goed, met mijn Nederlandse uiterlijk en kledingstijl was mijn kans op volledige integratie toch al bijna nul, dus ik had mijn gringoheid al snel geaccepteerd en omarmd.
In drie maanden Rio heb ik deze prachtige wereldstad leren kennen, het leven in de favela’s verkent, veel nieuwe mensen ontmoet en mijzelf letterlijk het ziektebed in gefeest (al had de dengue-mug daar wellicht ook een aandeel in). Als afsluiter van deze drie maanden had ik bedacht dat het leuk zou zijn om een uitje te organiseren voor de pupillen in favela’s. Ik heb veel reacties gekregen op mijn oproep waarin ik vroeg om een donatie voor dit idee. Uiteindelijk stond er 700 euro op de projectrekening!
Echter, toen het tijd was om de activiteit te plannen begon het nogal onrustig te worden in Rio. Zoals misschien wel duidelijk was op het nieuws in Nederland waren er nogal wat protesten in Rio de Janeiro de afgelopen weken. Er heerst hier flink wat onvrede over de manier waarop de overheid met het belastinggeld is omgegaan en dat zorgt voor onrust in de stad. Ik besprak dit met de Braziliaanse trainer in de favela’s en wij kwamen tot de conclusie dat het waarschijnlijk geen geschikt moment was om met om en nabij de vijftig kinderen door het centrum van Rio te gaan lopen. Wij waren verantwoordelijk voor het welzijn van de kinderen, en konden geen risico nemen.
Het was dus tijd voor een nieuw idee. Voordat ik bedacht om de kinderen mee te nemen naar een plek die ze nog nooit hadden gezien, was mijn plan om een soortgelijke inzamelactie te houden met als doel om het materiaal dat hier op de trainingen gebruikt wordt aan te vullen of te vervangen. Het is natuurlijk heel aandoenlijk om twee vriendjes één paar voetbalschoenen te zien delen (en dan moeten ze maar net allebei met het andere been voetballen), maar het leek mij erg leuk om de jongetjes te kunnen voorzien van goed materiaal. Gelukkig stemden de geldschieters in met dit plan en kon ik samen met mijn Braziliaanse vriend voor 700 euro aan voetbalmateriaal voor de trainingen gaan kopen.
Ik weet nog goed dat ik zelf als jongetje in de F’jes zoveel mogelijk op de professionele voetballer wilde lijken. De jongetjes in de favela’s zijn hierin niet anders, misschien zelfs nog iets fanatieker. Er is bijvoorbeeld een jongetje hier dat als één van de weinigen scheenbeschermers heeft. Er gaat bijna geen training voorbij of hij laat mij even zien dat hij scheenbeschermers draagt, wat hem er dus iets professioneler uit laat zien. Het was dus mijn doel om de jongetjes zo professioneel mogelijk aan te kleden op de trainingen.
Uiteindelijk hebben we het volgende aan materiaal gekocht: twee volledige keeperstenues inclusief bescherming, dertien paar voetbalschoenen, vijftig paar kousen, tien paar scheenbeschermers, twee wisseltrofeeën (voor elke leeftijdscategorie één) twee topscorer- en keepertrofeeën (idem), zes aanvoerdersbandjes, vier paar keeperhandschoenen (twee per leeftijdscategorie), een officiële gele en rode kaart en een stopwatch. Er trainen ongeveer vijftig jongetjes mee in de buurt (met een gemiddelde van dertig per training), dus besloten we om vijftig paar kousen te kopen om aan de jongetjes cadeau te doen. Sommigen van hen spelen nog op blote voeten, en een paar voetbalkousen maakt ze al een stuk cooler. De rest van het materiaal is vanaf nu eigendom van de training, en wordt dus gerouleerd. We hebben bijvoorbeeld tien paar scheenbeschermers gekocht, aangezien er bij partijtjes altijd maar tien spelers tegelijk in het veld staan.
We bedachten dat het leuk zou zijn om een toernooi te organiseren waarbij we het materiaal zouden presenteren aan de kiddos. Op die manier konden we alsnog een leuke dag voor de kinderen organiseren. Dit toernooi werd omgedoopt tot de eerste ’Copa Amigos da Holanda’, als blijk van waardering voor iedereen die een bijdrage heeft geleverd aan deze actie. Met het geld dat over was (want ja, voor 700 euro kan je hier veel kopen) hebben we een snack-service ingehuurd, en frisdrank en tussendoortjes gekocht.
Het toernooi vond afgelopen zaterdag plaats en het was echt geweldig! Voordat de wedstrijden begonnen deelden we aan iedereen de kousen uit. Alle kinderen met de oogverblindend witte kousen naast elkaar was echt een prachtig gezicht. We hadden dus een aantal trofeeën gekocht, en dat vonden de voetballertjes al helemaal het einde. Met een ekster-achtige obsessie bekeken ze de glimmende bekers en ze streden harder dan ooit in het veld om ze te bemachtigen. We hadden twee groepen, één voor de wat jongere kinderen en één voor de wat oudere kinderen. Elke groep streed om een beker, een topscorerstrofee en een keeperstrofee. Gedurende het toernooi hadden we eten en drinken klaar staan, de zon scheen en de kinderen hadden het naar hun zin. Het was echt een heerlijke dag. Iedereen die hieraan bij heeft gedragen wil ik hierbij nogmaals heel erg bedanken!
Zie hieronder een link met foto’s van het toernooi. Het feit dat de boys hier en daar wat ernstig kijken is aan de ene kant te verklaren door hun focus op het voetbal, maar komt vooral door het feit dat ze enorm stoer gaan kijken wanneer je een camera voor hun neus houdt. Het blijft een macho-cultuur. Bekijk vooral ook even de twee korte filmpjes van de uiteindelijke winnaars op het einde.
http://josnorio.smugmug.com/Other/Copa-Amigos-da-Holanda/30541542_VGtzr2#!i=2634892485&k=LFNcK8L
Wachtwoord: caracol (kleine letters)
Ik ga nu nog een maandje vakantie vieren in Colombia. Dit was mijn laatste verslag vanuit Rio, het was echt de ervaring van mijn leven. Bedankt voor het lezen, en tot ziens in Nederland!
Access:
Public
Add new contribution