Huh? Kenia?!

Wij zouden dus van Londen naar Nairobi komen, om na anderhalf uur over te stappen op het vliegtuig naar Lilongwe. Echter nadat wij waren geland in Nairobi, werden wij geconfronteerd met een vuurzee en pikzwarte rook die het vliegveld geheel had verwoest. Na een kwartier besloot de piloot dat het toch veiliger was on ergens anders te parkeren, dus reed hij ons vliegtuig naar de plek van de cargo-vliegtuigen. Om het halfuur riep de piloot om dat hij het ons zou laten weten wanneer hij wist wat het plan was, en om obs gerust te stellen deelde hij mede dat we nog genoeg stroom en lucht aan boord hadden om zo nog vier uur te blijven staan. Feest. We hadden net een negen uur durende vlucht achter de rug (die trouwens wel erg gezellig was, veel gekletst en gelachen) waarin we misschien twee uurtjes hadden geslapen. Gelukkig kwam toen na drie uur de verlossende mobiele alternatieve slurf aanrijden om ons uit het vliegtuig te leiden. Net op tijd want iedereen begon al helemaal gek te worden van dat stilzitten in dat muffe vliegtuig. Dus vervolgens zetten wij alles onze eerste stappen op Afrikaans grondgebied, eindelijk :) Aangezien alles natuurlijk een beetje geïmproviseerd moest worden, zaten in het gebouw van de cargo zo een twintig paspoortcontroleurs op een rij achter houten tafeltjes. Dit was een redelijk grappig gezicht aangezien de paspoort controle meestal echt super professioneel verloopt. Ze waren wel allemaal heel aardig, en braaf werd er bij ons allen een Keniaanse stempel gezet met de tekst 'emergency' eronder. Vervolgens moesten we onze koffers op gaan halen. Maar gek genoeg konden wij nergens onze koffer vinden (alsof we niet al genoeg pech hadden kwam dit er ook nog bij). Dus na het gevraagd te hebben bleken onze koffers op onbekende bestemming te verkeren, maar na even te hebben gewacht, had een aardige meneer het goed voor ons uitgezocht, en bleken onze koffers waarschijnlijk al in Malawi te zijn...nu wij nog! Daarna moesten we buiten gaan wachten op bussen. Er was namelijk bekend gemaakt dat er echt geen vliegtuigen meer zouden vertrekken, dus dat alle overstappers in een hotel moesten overnachten. Na heel lang wachten zaten toen ook wij eindelijk in een busje, en even later vertrokken we. En jeetje, dat verkeer hier is eng! Waren we niet bezig een koe aan te rijden(die het overigens gelukkig wel had overleefd), dan waren we bezig drie keer dezelfde helling proberen te beklimmen, waarbij het busje uit overmacht eerst een paar keer genadeloos achteruit omlaag ging rijden, aangezien het busje de helling niet aankon. En waren we niet andere auto's van alle kanten aan het inhalen, dan sjeesde et nog wel even snel een brommer of een vrachtwagen voorbij op twee centimeter afstand. Of we werden natuurlijk een kwartier lang aangehouden door de politie. Kortom; alles hier is een avontuur op zich een in het verkeer verveel je je geen minuut. Nu lig ik op bed in ons vijf sterren hotel (ja wij snappen ook niet hoe het kan wij hadden ook een of ander achtergesteld verwaarloosd hotelletje verwacht, maar oke) en de staf hier is echt heel aardig. Vooral de bewakers bij de lift vinden het leuk om even te babbelen met ons. Nu maar even ook gaan slapen, net als de rest van de groep ;)