Het sponsorgeld en de tweede week

Hallo allemaal,
De eerste week zit erop, dus bij deze het eerste verslag. Het was lastig om een internetcafe te vinden dat open was en nu we hier zitten plakken de toetsen als een gek, dus typen gaat ook niet makkelijk (dus alvast sorry voor typfouten)

Zaterdag 13 juli
De dag van vertrek. Papa en Thomas brengen ons en onze 6 koffers en 4 tassen handbagage naar Schiphol. Edith en Tom waren er om ons thuis uit te zwaaien.
Eenmaal op Schiphol wilden we onze koffers zelf inchecken, maar hij gaf aan dat de koffer te zwaar was. Wat bleek, elke koffer mocht maximaal 23 kg wegen en wij hadden onze 2x 23kg gecompenseerd. Als gekken moesten we alles overladen en 1 min voor het sluiten van de boarding ritsen we de laatste koffer terug dicht. Het is gelukt.
Hierna verloopt alles prima en zitten we een uur van tevoren te wachten op het vliegtuig met bijna alleen maar Ghanezen om ons heen.
In het vliegtuig worden we flink verwend en kijken we film, waarna we om 8 uur lokale tijd (in Nederland is het 2 uur later dan hier) landen. We worden opgehaald door Tina en zij brengt ons naar het hostel.
Buiten zijn we onze koffers gelijk kwijt aan 'behulpzame' Ghanezen die onze koffers in een open pick up leggen. We houden ons hart vast, want wat rijdt de chauffeur hard en wat lopen er veel mensen op straat.
De auto's rijden als gekken en toeteren maar in het rond. Tina hoort ons een aantal keer schrikken en zegt Welcome to Ghana. Ondertussen zijn we al aan de rijstijl gewend.
In het hostel krijgen we een kamer met airco, eten nog wat rijst wat voor ons klaar stond en gaan slapen.

Zondag 14 juli
Om 7:30 kregen we ontbijt met de andere vrijwilligers in het hostel. Na het ontbijt werd aan ons gevraagd of we mee wilden naar de kerk, dus met 8 blanke mensen gingen we naar de kerk. Het duurde 3 uur en tussen elk van ons kwam een Ghanees zitten, zodat ze uit konden leggen wat er gebeurde. Het was erg indrukwekkend om mee te maken.
In de middag zijn we naar een luxe strand geweest waar we even konden bijkomen van alle nieuwe indrukken.
Terug thuis hebben we gedoucht: een emmer koud water boven je hoofd leeg gieten en wassen maar, we zullen er aan moeten wennen. Gelukkig hebben we een klein kraantje waar precies je hoofd onder kan om je haar uit te spoelen.

Maandag 15 juli
Vandaag hebben we geld gewisseld en Ghanese dans en trommelles gehad. Voor het geld wisselen zijn we het grootste deel van de dag op pad geweest, omdat veel banken gewoon leeg waren.

Dinsdag 16 juli
We gaan naar een kunstmarkt waarbij iedereen je spullen aansmeert. We lopen er niet gemakkelijk rond, hoewel ze wel veel mooie spullen hebben.
In de middag gingen we naar een andere markt waar wij een grote attractie waren. Wij mochten zelf geen foto;s maken, maar de mensen van de markt maakten wel foto;s van ons en lachten en wezen toen we langs kwamen.
In de avond kregen we een voorstelling in ons hostel, waar we ook ons aangeleerde dansje nog een keer uitvoerden.

Woensdag 17 juli
Vandaag is de dag dat we naar het weeshuis gebracht worden. Na iets meer dan een uur rijden vanaf het hostel waren we bij Mums Care. Van Grace kregen we een rondleiding terwijl de kinderen op school zaten. ALs laatste kregen we onze kamer te zien en de gemeenschappelijke doucheruimte. Er is geen stromend water en al het water moet gepompt worden bij de waterput. Zelf moeten we met emmers de ton binnen en bij het weeshuis vullen, zodat we kunnen douchen en het toilet door kunnen spoelen.
Om 12 uur gaan we naar het weeshuis om voor de kinderen eten op te scheppen en krijgen daarna ook de kinderen te zien. We worden van alle kanten aangevlogen. De kinderen gaan eten en wijzelf ook.
Om 2 uur, na school, gaan we weer terug om met ze te spelen en namen te leren. Je weet niet hoe je je aandacht moet verdelen en er wordt snel gehuild, wanneer je een kind wijst op iets wat niet mag.

Donderdag 18 juli
In de ochtend gaan we helpen om de schooluniformen aan te trekken. Naakte lijfjes komen op ons afgerend en we helpen ze met het zoeken naar een geschikte onderbroek in een veel te grote tas. Na het aankleden, wat bijna een uur duurde, gingen de kinderen naar school en zijjn wij aan de slag gegaan met water halen en met emmers op ons hoofd naar binnen te tillen.
We leren de kinderen in de middag beter kennen, maar het blijft wennen. Ze kunnen slecht samen spelen en delen snel een klap uit aan elkaar.
Gelukkig zijn er ook heel veel erg lief en vallen gewoon op je schoot in slaap. Aan knuffelen hebben we in ieder geval geen gebrek!
Ze zijn onder de indruk van onze kleur, sproetjes en het haar van Lizelot en mij. Alles wat ze zien aan je vragen ze.

Vrijdag 19 juli
We kennen het grootste deel van de namen van de kinderen en zij weten dat alle vrijwilligers in het weekend weg gaan. Na het middageten vertrekken wij naar Cape Coast.
Met taxi, trotro en taxi maken we het gelukkig tot de kust. Van tevoren hadden we nooit gedacht dat we het zouden redden. In de trotro zaten we met 17 andere Ghanezen hutje mutje om ons heen, maar alles is goed gekomen.
We hebben cocktails gedronken en hamburger en pizza gegeten op het strand. Heerlijk was dat. Door de week zien we vooral veel rijst, kip en rode saus, wat na een week ook wel gaat vervelen.
Een taxi brengt ons naar het hotel.

Zaterdag 20 juli
Vandaag gaan we naar Kakum en naar Cape Coast Castle. In Kakum National Park loop je over touwbruggen op 40 meter hoogte door toppen van bomen. Dit was erg leuk om te doen en mooi om te zien. In de middag brengt de taxi ons naar het slavenkasteel van Cape Coast. Dit was erg indrukwekkend om te zien en we hebben mooie foto's gemaakt.
We eten nog een keer in hetzelfde tentje aan het strand en gaan op tijd terug naar het hotel. Om half 7 wordt het hier al donker en dan wil je liever niet meer op straat zijn.

Zondag 21 juli
We ontbijten op het strand en relaxen hier wat. Ik typ mijn verslag in het internetcafe en hierna gaan we met de trotro weer terug naar het weeshuis. We vinden het toch wel fijn om weer terug daar naartoe te gaan.

Dit is snel ons avontuur van de afgelopen week. Het is heel anders hier, maar we wennen er langzaam aan.

Liefs,
Marion, Rozanne en Lizelot