Goede tijden, slechte tijden

Week 5 alweer hier in het mooie Afrika. Deze week begon echt helemaal super maar had jammer genoeg een wat minder mooi einde.... Dag 28 De komende tijd zullen we naar 2 creches tegelijk gaan omdat we nu 7 educatie vrijwilligers hebben. Drukke tijden hier opeens! We gingen maandagmorgen eerst naar Impumelelo creche. Een grote creche met iets van 80 kinderen. Je kon duidelijk zien dat deze creche in een betere buurt lag. De kinderen luisterden allemaal heel goed, hadden meer dan genoeg speeltjes en ze hadden een lerares op de creche, erg positief allemaal! HIV educatie daarentegen was weer eens op de Afrikaanse manier geregeld. Blijkbaar moesten de kinderen zich deze week inschrijven voor volgend schooljaar, wat resulteerde in een grote chaos op het schoolplein omdat er geen lessen waren. Opkomst: een magere 4 van de 12. In de middag heb ik weer een gezellige English Adult Class gehad. Dit was pas mijn 2de keer en moest het meteen alleen doen! Maar met een appeltje en een drankje erbij was het helemaal zo slecht nog niet! Dag 29 Dinsdag ben ik naar Malibongwe creche gegaan. De creche van mama Doris! Toen we aan kwamen rijden riep ze meteen: 'Hello Loes, how are you?' (Ze heeft mijn naam onthouden van maandag, zo lief!) De les was veel te lastig want de kinderen op deze creche zijn veel te jong! Dat wordt alles even omgooien voor de volgende dag! De creche zelf is een erg klein rond (diameter 5 meter) gebouwtje en meer een dagopvang dan een creche met ongeveer 20 kinderen. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat er geen les gegeven kan worden, gewoon weer een nieuwe uitdaging! Tijdens de HIV les waren er weer niet zoveel kinderen, dit keer weer 4! Maar wel 4 meiden die (na heel wat gegiechel) wel weten hoe ze een condoom om moeten doen! Voor de school hoeven ouders trouwens bijna niets te betalen, alleen voor de uniformen en 52 Rand (ongeveer 5 euro) per kind per schooljaar voor beveiliging. Goed geregeld! Stap voor stap, voetje voor voetje, misschien zelf teentje voor teentje help ik de kinderen hier op weg naar een betere en gezondere toekomst. In de avond zijn we lekker uit eten geweest voor Rolf (een van de vrijwilligers) zijn verjaardag. Hij is maar liefst 60 jaar geworden! Jaja het is nooit te oud om je dromen na te leven... Dag 30 Deze dag hadden we Shwele gelukkig bij ons op Malibongwe creche. Shwele = onmisbaar! Ze heeft de kinderen eerst een kleine preek gegeven dat ze goed naar ons moesten luisteren en op hun stoeltje moesten blijven zitten als wij een les gaven. Dit omdat ze anders niet naar de middelbare school kunnen omdat ze dat daar ook moeten doen. Ik heb de kinderen nog nooit zo braaf gezien, al hadden wij natuurlijk ook een geweldige 5 zintuigen les voorbereid! HIV les was in de ochtend heel erg fijn, het was wel even lastig de nieuwe vrijwilligers aan hun lot over te laten op de creche, maar ik moest (dit keer) 6 kinderen weer wat leren over hoe HIV overgedragen kan worden. In de middag was het weer tijd voor croc centre! Van schoonmaken is er niet echt veel terecht gekomen omdat er een boze krokodil in de pens lag, die onze hulp niet nodig dacht te hebben. Dus ik heb vooral de aapjes uit de boom gekeken...Over apen uit de boom kijken gesproken: toeristen die langs creches, scholen en langs (en soms zelfs in!) huizen lopen met hun dikke fotocamera's, 10.000 foto's trekken en vervolgens weer weglopen zonder ook maar een vinger uit te hebben gestoken voor die mensen = niet oke.. Verder met de croc centre. De dag had opeens een hele interresante wending gekregen toen Mark (baas) vroeg of wij mee wilden met de truck en boot een dode krokodil (doodsoorzaak onbekend) ophalen op lake St. Lucia. Why not? Zittend op een bootje met een krokodil achter je rug en op z'n Afrikaans achter op de truck, wat een aparte en super vette ervaring! Dag 31 Donderdagochtend was moeilijk voor mij omdat ik niet goed geslapen had en daardoor erg moe was. Maar eenmaal op creche kijkende naar al die lachende kinderkoppies voelde ik me weer helemaal prima! Op HIV les hadden we weer ons groepje van 6 en hebben we alle stof herhaald voor hun grote test op vrijdag. Spannend! In de middag hadden de vrouwen van Adult English Class een kleine test om te kijken hoe ze ervoor staan. Ze waren super nerveus, maar ik hun testen onderhand al nagekeken en ik moet zeggen, ik ben onder de indruk van de dametjes. Dag 32 Vrijdag stond ik met een super goed humeur mijn bed uit. We hadden ons super goed voorbereid voor onze les over vormen tot laat in de avond (ja 10 uur is al behoorlijk laat hier hoor!) en het was deze dag ook de dag van de grote HIV test! Maar ik kwam jammer genoeg op een hele andere manier in aanraking met HIV. Shortboy is overleden.. Shortboy was een 12 jarig jochie die in ons medische programma zat. Er was bij hem al sinds zijn 6de HIV geconstateerd. De medicijnen wilden maar niet aanslaan waardoor hij eruit zag als een erg klein en extreem dun mannetje. Daarom hebben wij heb shortboy genoemd, zijn echte naam is en Zulu naam en te moeilijk voor ons. Zelf heb ik heb nooit ontmoet, maar wel op een foto gezien. We waren al wekenlang bezorgd om hem maar hij is uiteindelijk donderdag op vrijdag nacht gestorven. We moesten ons plotseling klaarmaken voor een begrafenis... We gingen eerst langs de supermarkt om eten voor hun te halen en daarna naar hun huis. Daar werden we welkom geheten door de familie; Ooms, tantes, oma, zus, neefjes en nischtjes (moeder en vader zijn er niet, weet het verhaal daarachter niet, maar is jammer genoeg niet zo moeilijk om te raden). Het is zo geweldig hoe gastvrij mensen hier zijn. We mogen deelnemen aan zo een ontzettend intiem moment van een familie en ze zijn ons er zo dankbaar voor! Het gemeenschapsgevoel is hier zo ontzettend sterk en iets waar wij allemaal nog wel iets van kunnen leren. Dit wordt ook wel Ubuntu genoemd: 'Ik ben omdat wij zijn' We mochten met z'n allen in een rond huisje plaatsnemen waar hij onder een wit deken lag. Aldaar hebben de vrouwen prachtig gezongen. Toen Shwele de gogo wilden bedanken voor onze uitnodiging kreeg ze de woorden niet meer uit haar keel, ze moest huilen. Het brak echt mijn hart haar zo te zien huilen en toen kon ik het ook echt niet meer houden. Dit is zo oneerlijk! Eenmaal buiten gingen we onder een tent zitten en kwamen enorm veel kinderen en leraren aan. De kist werd voor ons gezet en de kinderen hebben prachtige liederen gezongen voor hun klasgenootje. Ik kende veel van de kinderen die daar stonden te zingen. Waar is die glimlach die ik altijd zie? Hartverscheurend. Na de mis zijn we naar de begraafplaats gegaan. Daar is hij onder prachtig gezang van de vrouwen begraven. Het zand in het graf gooien maakte alles opeens zo definitief. Hij is echt weg, een jochie van 12. Uit zijn lijden verlost. Wat een rotziekte! 'If you ruin the children, you ruin the nation' -Principle of high school Khula- Dag 33 & 34 Zaterdag zijn we lekker even gaan uitwaaien op het strand. Even lekker rust. We zijn nog 2maal lekker gaan uiteten met de meeste vrijwilligers en hebben en heel fijn en relaxed weekend gehad. Dit was een week met veel ups en een hele grote down. Hopelijk laat Afrika zich volgende week weer van een wat zonnigere kant zien! 'Afrika can make you smile and break your hearth, all at the same time' -Min- Sawubona!