Peter R. de Vries over de grens

Vanavond bleef ik eens plakken na Flikken Maastricht op Nederland 1. Na de break zou Peter R. de Vries met zijn nieuwe misdaadprogramma verschijnen. Sinds mijn grote liefde voor Ghana (nu ongeveer een jaar of anderhalf á twee) is Peter R. de Vries voor mij niet meer "de man die Joran van der Sloot ontmaskerde" maar eerder de vader van Kelly de Vries. Kelly is voor mij absoluut een groot voorbeeld wat betreft ontwikkelingssamenwerking. Sinds een aantal jaar is zij de directrice van de MeetKate foundation, een stichting die zich onder andere in zet voor de lokale bevolking rond Agona Swedru (waar ik vlak bij zat) door een basisschool, een kinderdagverblijf en een sholarship voor middelbare scholieren. Dit doen zij geheel in samenwerking met de lokale bevolking, en alles gaat zoals dat in de Ghanese maatschappij gaat. MeetKate is ook zelfvoorzienend door onder andere een eigen kippenboerderij.

Terug naar die vader van Kelly: Peter R. Vanavond stond in de aflevering centraal hoe "witch doctors" in Oeganda kinderen mishandelen en/of vermoorden om bijvoorbeeld de geslachtsdelen van de kinderen ritueel te verbranden. Te walgelijk voor woorden, en ik vond dit als Afrika-liefhebber dus reuze'interessant'.

Voor mij zijn berichten uit Afrika altijd meer beladen dan denk ik voor de gemiddelde Nederlander. Wanneer mensen praten over kinderen uit Afrika, kinderen zonder ouders, HIV-besmette kinderen en in dit geval: kinderen die worden vermoord voor iets waarvan een ex-witch doctor zelfs toegeeft dat het nep is, zié ik kinderen voor me. En geen kinderen die ik ooit op een billboard voor WarChild of iets dergelijks heb gezien. Ik zie Zoé, ik zie Yvon, Nobel, Richmond, Dida, Michael, Stephen, Franc, Meffia, Mia, Ama, Thomas, Mawuli, Kwame, Rose, Junior. Ik zie deze kinderen voor me, ik ken ze, ik weet wat ze het liefst doen, ik weet met wie ze omgaan, ik weet hoe goed ze het doen op school. Ik zie echte gezichten, en dat maakt al die schrijnende voorbeelden van Afrikaanse kindjes voor mij alleen nog maar echter.

Tijdens deze aflevering stonden af en toe de tranen in m'n ogen en het kippenvel op mijn armen. Ik zal je waarschuwen: sommige fragmenten zullen te luguber en schokkend voor woorden zijn.

Bekijken de afleveringen op NPO

Ik ben dankbaar dat ik dit soort dingen niet in Ghana heb hoeven zien, ik ben dankbaar dat wij er hier in Nederland waarschijnlijk allemaal hetzelfde over denken als Peter R. de Vries en ik ben vooral dankbaar dat er mensen in Oeganda zijn die deze mening met ons delen: mensen die dit vreselijke feit willen verbieden en de kinderen een mooie toekomst willen geven. Bedankt.

"We zijn allemaal ooit kind geweest. Met onze grenzeloze dromen en verlangens, en vrijwel allemaal hebben we ons vergenomen het later, als we groter waren anders, beter te doen. Maar hoe kan het dan dat er op de wereld nog steeds miljoenen en miljoenen kinderen lijden, geëxploiteerd worden en geen toekomst hebben." - Peter R. de Vries