Ho Chi Minh City

Lieve Jan,

Eindelijk, na 14 uur vliegen en eindeloos geduld, zit ik in Vietnam. Gisteravond zijn we aangekomen. De hele weg naar het hotel toe hebben we ademloos zitten kijken naar wat er om ons heen gebeurd. Vietnam is druk. Ontzettend druk. Je komt werkelijk ogen en oren te kort. Ik zou graag wat extra oren en ogen willen hebben, want dat zou het oversteken een stuk makkelijker maken. Zebrapaden en stoplichten kunnen beter functioneren als 'zzp'er', want hoewel ze er wel zijn heeft het geen enkele zin. Alles en iedereen rijdt door elkaar heen. Bumperkleven kennen ze niet. Laat staan verkeersregels. Eenmaal (veilig) in het hotel aangekomen hebben we besloten om de veel te zware tassen te dumpen, wat te gaan eten en daarna lekker te gaan slapen. Want daar hadden we overduidelijk behoefte aan na zo'n lange vlucht.

De volgende morgen werd ik wakker. Wakker in de stad Ho Chi Minh. Het is wel duidelijk dat de Vietnamese zich vooral niets van tijd aantrekken, want nog voor 08:00 uur galmde vanuit het park voor ons hotel muziek door de hele stad heen. Het is dus aanpassen hier. Aan de cultuur, aan de mensen die van alles proberen te verkopen, aan de ranzige geur die op straat hangt, aan het gespuug, het gehoest en het uit de neus gesnoten snot op de stoep. Aanpassen aan alles wat niet is zoals het in Nederland gaat. Hoewel ik ergens verlang naar huis, voor de duidelijkheid: ik heb geen heimwee, geniet ik ook absoluut hier van. Het is fijn om ver weg te zijn en een totaal ander land te mogen ontdekken. Het is fijn om, ondanks al het getoeter, de chaos en de vele mensen, rust te hebben. Maar het is vooral fijn dat ik niet alleen ben. Zonder Renske had ik dit nooit gedaan. Had ik niet het paleis van de president van Vietnam bezocht. Had ik niet een echte vietnamese loempia gegeten en betaald met een briefje van 20.000 VND.Omgerekend is dat nog geen 70 eurocent. Had ik niet nu in Vietnam mijn blog geschreven voor diegene in Nederland. 
Jan, het is hier, ondanks het geklaag, prima te doen. Ik moet er nog aan wennen, dat zal het zijn.

Morgen gaan we naar Can Tho, waar we ook vrijwilligerswerk zullen gaan doen. Buiten begint het al donker te worden, dus ik denk dat we zo maar eens een hapje gaan eten.

Jan, ik heb nog wel een vraag voor je:

'Wanneer was jij blij dat je niet alleen was?'

Liefs,

Marjolein