Start van het vrijwilligersproject

Na 13 uur gevlogen te hebben stapte ik het vliegtuig uit, waarbij mijn gehoor direct asociale geluiden opving. Het klonk als (babi) pang pang. Een zakenman was aan het scheten. Even later werd er onbeschaamd geboerd; welkom in Hongkong. Mijn vlucht was overigens erg gezellig, want er zaten twee Amsterdammers (60+) naast me die wel van een wijntje hielden. 

Ik deed natuurlijk gezellig mee. Wel toevallig, want ook zij gingen voor vrijwilligerswerk naar de Filipijnen.

Na twee uurtjes vanaf Hongkong kwam ik aan in Manilla waar iemand mij zou opwachten van de organisatie. Na een uur te hebben gezocht/gewacht duurde het mij iets te lang. Ik voelde mij in de steek gelaten, verraden. Gelukkig was er wifi op het vliegveld en kon ik via Facebook contact met hem opnemen. Mijn chauffeur bleek in de file te staan en was onderweg. Deze vriendelijke man pikte mij uiteindelijk na anderhalf uur wachten op, waarna we vervolgens de andere vrijwilligers op gingen halen.

Na de kennismaking met de groep en de organisatie kregen we rust. Het was tijd voor een maaltijd. Er werd een visschotel voorgeschoteld, waarbij bij een octopus de darmen eruit vielen. Om elkaar wat beter te leren kennen zijn we nog even een club ingegaan om wat biertjes te drinken. We werden als koningen behandeld, want er werd even een tafel in het midden van de club gezet. Een goed begin in de Filipijnen!

 

De volgende ochtend begon met een begraafplaatstour. Het klonk saai, toch was dit het absoluut niet. We gingen naar deze plek met behulp van een jeepney, een soort kleine, open bus. De naam is afkomstig van jeep knee, omdat je zo dicht met knieën tegen elkaar zit als hij vol zit. 

Een zeer enthousiaste gids leidde ons rond door een 54 hectare grote begraafplaats. En het was niet zomaar een begraafplaats. Mensen woonden en leefden hier, tussen en op sommige graven. De armoede van de Filipijnen werd blootgesteld. 

Ook lag de begraafplaats vol met graftakken. Takken die van de acacia (boomsoort) waren afgebroken, een schitterende boom dankzij haar sierlijke groeivorm. Dit kleedde de begraafplaats dan ook iets aan. 

Na de tour hebben we uitleg gekregen over de Filipijnen, qua cultuur, geschiedenis etcetera. Het enthousiasme van onze "groepsleider" spatte ervan af en vertelde het erg boeiend! Natuurlijk werd verteld over de milleniumdoelen (doelen opgesteld door de VN). Een doel is bijvoorbeeld: alle kinderen moeten naar school. Ook het worldsupporterprincipe is uitgelegd. Het doel van worldsupporter is om jongeren mondiaal burgerschap te stimuleren, tijdens en vooral na een internationale ervaring. Hetgeen wij als vrijwilligers een bijdrage aan gaan leveren.

 

Smog is geen onbekend iets in deze grote stad met maar liefst 11 miljoen inwoners. Wanneer je over straat loopt krijg je gratis chemische dampen van auto's en jeepneys in je longen. Een cadeautje van de vriendelijke Filipijnen, want vriendelijk zijn ze zeker. Het mooiste is misschien nog wel hun manier van groeten, fronsen met de wenkbrauwen en een klein knikje met het hoofd geven. Een manier die ik gauw onder de knie had en momenteel dagelijks toepas. 

 

De derde dag behoort tot nu toe tot de meest indrukwekkende dag. Samen met onze vrijwilligersgroep hebben we een tour gedaan door sloppenwijken. In Metromanilla, een district waar bijvoorbeeld de hoofdstad Manilla onder valt, bestaat 50 procent uit krottenwijken. De grond waarop de krottenwijken zijn gebouwd is eigendom van de regering. Althans het grote deel, want sommigen wonen illegaal. 70 families leefden bijvoorbeeld onder een brug, waarbij eens in de zoveel maanden ze hun huis moesten verlaten vanwege overstromingen. Het bizarre is dat sommige mensen in een "huisje" leven van 2 m2. Soms met 5 man, haast onmogelijk en onvoorstelbaar. Tpch vond ik ze er niet ongelukkig uitzien, een jong meisje was bijvoorbeeld een tekening aan het maken in het donker. Een lach stond op haar gezicht en dus ook op de mijne. 

Degenen die aan het water/rivier wonen gebruiken zo nu en dan een matras of koelkastdeur om door de rivier te peddelen om op zoek te gaan naar vuilnis dat zij kunnen gebruiken. Denk aan tonnetjes of emmers of iets anders wat voor hen waardevol lijkt. De rivier ligt namelijk vol met afval, wat merendeel van de bevolking daar dus gewoon loost. Natuurlijk komt er ook wat troep in wanneer er een overstroming is en vervolgens alle straten "schoonveegt". Bij straten moet je niet denken aan asfalt of klinkerverharding, maar meer aan modder en puinwegen met overal afval erlangs. 

Een ander beroep wat iemand beoefende was koper scheiden. Met een hamertje sloeg hij bijvoorbeeld simkaarten of andere kleine dingetjes stuk waar koper in zat. Het is geen vetpot wat hij ermee verdient, maar op die manier kun je eten, water en misschien elektriciteit kopen. Dit is namelijk afwezig in de meeste gedeeltes van de krottenwijken.

Tijdens deze tour viel mij vooral op dat de mensen en met name de kinderen extreem aardig en vriendelijk waren. De kinderen waren zo blij om buitenlanders te zien en niet eens om op een sluwe mamier te bedelen. Slechts 2 keer is er gevraagd om geld, terwijl ik tientallen kinderen heb gezien. 

Al snel had ik vriendjes en vriendinnetjes gemaakt, gaven we high-fives, een boks en hadden we de grootste pret, fantastisch! Sommige van hen gingen naar school en konden daardoor een beetje Engels praten. Deze interactie met hen was mooi en leerzaam.

Na ons bezoek aan de brug en wat mensen gesproken te hebben gingen we met een tricycle (soort fiets met een verlengsstuk aan de zijkant voor passagiers) naar het meest indrukwekkende gedeelte van de krottenwijken. Toen we arriveerden werd onze neus direct belaagd met een vervuilde lucht. We waren beland op een vuilnisbelt. Ongelooflijk, maar er woonden mensen tussen afval. Ik vond het droevig, toch gaf één ding mijn hart vreugde. De kinderen waren opnieuw blij en super lief. Ze zagen er wel wat smeriger uit, maar dit deed ze blijkbaar weinig. Ze speelden met elkaar, maar helaas ook met afval. Althans dat dacht ik. Toen ik dit navroeg bleek het tegendeel waar te zijn. Ze waren niet aan het spelen hiermee, ze waren afval aan het sorteren. Kortom, aan het werk. Dit vond ik het ergste om te zien en om te horen en greep mij behoorlijk aan. 

Ouders, veelal de mannen, collecteerden ook afval, 's nachts wanneer men het afval op straat zet. De vuilniszakken werden dan omgegooid en er werd gekeken of er iets waardevols tussen lag. Op deze manier kon misschien 100 pesos per dag verdiend worden, wat een schamele 2 euro is. 

Op gegeven moment zagen mijn ogen bloed, van een haan. Er was zojuist een illegaal hanengevecht geweest. Een activiteit die voornamelijk de mannen plezier oplevert.

Eten en drinken was daar natuurlijk spotgoedkoop, maar daar durfde ik mij niet aan te wagen. Het afval van de KFC werd daar namelijk gebracht, opnieuw gefrituurd en vervolgens verkocht. Dit gaat dus om afgekluifde kipkluifjes. Poten van kippen, varkensharten en overige organen waren ook te koop. Een onsmakelijke gedachte. 

Ondanks dat ik medelijden had met hen, verzachtte de pijn door de blije hoofdjes van de kinderen te zien. Ik heb zelfs nog even als springbok gefungeerd, wat ze natuurlijk prachtig vonden. Ik had het idee dat de kinderen toch gelukkig zijn, ondanks dat ze in deze situatie 

leven.

Na deze intensieve dag hebben we het rustig aan gedaan, want we waren best aangeslagen. 

De volgende dag begon ontzettend vroeg, 06.00 uur 's ochtends, want er stond een fietstour voor de boeg. De relaxtheid, waar van te voren in het verhaal over de Filipijnen verteld was, was ver te zoeken. Onze dagen waren namelijk goed volgepland.

Het was wel erg gevaarlijk om hier te fietsen, aldus onze gids. Wellicht omdat hij zelf niet zo behendig was met fietsen, want als ik dit vergeleek met Zuid-Amerika was het zelfs voor klungels op een fiets een makkie. Qua veiligheid is de Filipijnen überhaupt prima. Geen moment heb ik mij nog onveilig gevoeld, zelfs in wat ongure straatjes niet.

 

Na deze intensieve dagen hadden we 2 dagen vrij. Een mooi moment om even het land te verkennen. Onze bestemming was een eiland, Puerto Galera. De palmbomen, wit zand en een mooie lichtblauwe zee wachtte op ons, prachtig. 

' s Avonds hebben we nog een typische cultuuravond gehad, een ladyboys show. Het blijft apart om te zien, maar toch best geinig, voor een keer. De volgende dag hebben we nog even genoten van het zonnetje en de schone lucht, want daarna gingen we weer op naar het vervuilde Metromanilla.

 

Vandaag hebben we veel gebrainstormd over de komende dagen, over de opzet van een module voor een tour en voor de 2 weken op de boerengemeenschap. Ik ga daar samen heen met twee vrijwilligers, Koen en Mark, twee jonge Leidenaars met een enorrrrrm kakkerrrsaccent - althans zo klinkt het voor mij. Het plan is om boeren te gaan helpen op allerlei manieren, bijvoorbeeld een afscheiding te maken tussen rijstvelden en hun groentetuintje of het ophogen van beplanting, vanwege ziekteverspreiding en waterafvoer. Ik hoop vooral te kunnen praten met de boeren en iets te kunnen leren over hun manier van doen en denken. Ik kijk ernaar uit! 

 

Nu zijn jullie voorlopig weer even op de hoogte. Ik ga morgen weer fijn, vroeg aan de slag. Chao chao!!