Een jaar geleden Uganda - Nu een boek

Een jaar geleden... Een heel jaar alweer..

Of noujah.. bijna, op 20 dagen na dan. Maar ik herinner het me nog als de dag van gister. Net geslaagd, middelbare school zit erop. Klaar om aan een nieuw deel van ons leven te beginnen, maar eerst die reis naar Uganda, waar we al zo lang naar uit zaten te kijken. Een jaar lang gespaard, gewerkt, geploeterd, maar ook wel gelachen en momentjes van geluk. Veel mensen die ons hebben geholpen deze droom waar te maken. Een jaar geleden.

Nog elke dag denk je er aan terug. De ene dag iets meer dan de ander, maar elke dag schiet het woord Uganda even door je hoofd heen. Je herinnerd je de mooie momenten, het lachen met de groep, de zonsondergang, de sterren, de inside jokes, de leuke en lieve Ugandezen, de geweldige actieviteiten en de cultuur die in zoveel opzichten zo anders is dan het onze. Maar natuurlijk denk je soms ook aan de nare dingen, de honger, ziektes, kinderen die niet naar school kunnen. 

Mijn worldsupporter periode mag er dan bijna op zitten, maar dat wil absoluut niet zeggen dat ik zal stoppen met mezelf in te zetten voor deze wereld. Ik leef in een omgeving waar alles goed is. Ik heb een liefdevolle familie waar geen nare of chronische ziektes voor komen, ik kan naar school en mag mijn eigen toekomst bepalen, ik leef zonder angst voor aanslagen, geweld en oorlogen, ik hoef me geen zorgen te maken over of ik de dag wel zal over leven of dat ik zal sterven van de kou of honger. Mijn leven is vrij zorgeloos. Natuurlijk heb ik net als ieder ander zorgen, maar "first world problems, are no problems".

Zo'n reis als Uganda en Moldavië vergeet je niet.. nooit. Het is een belangrijk deel van je leven en dat zal het altijd blijven. Als je mij een week na de reis gevraagd zou hebben of ik veranderd was, zou ik nee geantwoord hebben. Maar het heeft me wel degelijk veranderd, alleen komt het stukje bij beetje. De cultuur shock komt pas als je terug bent en je gaat steeds meer inzien dat onze westerse cultuur ook absoluut niet geweldig is. Ik kon me in het begin zo kwaad maken als mensen voor niets de kraan aan lieten staan, als ze oppervlakkige grapjes maakten over afrikanen of andere culturen of als goed voedsel zomaar werd weggegooid. Dat is de eerste fase. Daarna komt de fase waarin je opgeeft. Je wordt zo moe van duizend keer vertellen dat deze dingen echt niet kunnen. Zomaar eten weggooien terwijl zo veel mensen daar dood gaan van de honger. Mensen die zo vaak spijbelen van school, terwijl er daar zoveel kinderen nooit naar school zullen kunnen gaan en daardoor dezelfde toekomst krijgen als hun ouders. Na deze fase komt de verdriet fase. Je gaat terug denken aan hoe geweldig het was, hoeveel je geleerd hebt en natuurlijk hoe erg je alles mist. Tenslotte acceptatie. Op een gegeven ogenblik komt er een moment waarin je de verschillen in cultuur accepteert. Wij leven nou eenmaal anders dan andere mensen op de wereld. Dit is onze cultuur en die is niet geweldig. Ook aan onze cultuur moet veel veranderd worden, maar je kan nou eenmaal niet alles vergelijken, omdat de situatie zo erg anders is. Het is niet eens meer appels met peren vergelijken, het is letterlijk hollandse aardbeien met Ugandese mango's verglijken. Dat is niet mogelijk. En je kunt ook niet je hele levensstijl aanpassen aan dat van hun. Al je geld storten en in een oud houten hutje in een bos gaan wonen, zonder elektriciteit en warm water, alleen omdat de mensen in Uganda het ook niet hebben. Dat zou nergens op slaan, want daarmee red je de Ugandese bevolking niet en bovendien gaat dat niet samen met onze eigen cultuur. En zoals ik al zei kun je je kwaad maken over alles wat andere mensen doen en zeggen, maar je kan het niet zomaar van de een op de andere dag veranderen in je eentje. Daar zijn meer mensen voor nodig en andere middelen. Wat we wel kunnen doen is andere mensen erbij betrekken, want hoe meer mensen in zien wat er in de wereld gebeurd, hoe sterker we staan en hoe beter we iedereen kunnen helpen.

Zoals ik al zei, deze worldsupporterperiode mag dan bijna afgelopen zijn, maar ik ga niet stoppen met het helpen van mensen. Het zit in mij en het gaat er nu nooit meer uit. Ik zal vertellen en schrijven wat ik gezien en gehoord heb, laten zien wat ik gedaan heb en natuurlijk zoveel mogelijk hulp bieden altijd en overal. 

Een jaar later, maar ik ben zeker niet vergeten wat ik gezien heb, wat ik gedaan heb en wat ik gevoeld heb. Daarom ben ik bezig met een inzamelings actie op school, om geld in te zamelen voor een project waar ondervoede kinderen geholpen worden. Bovendien ben ik samen met Danique Kouwen een boek aan het schrijven met onze ervaringen. Eigenlijk stiekem nog een beetje geheim omdat we eerst niet zeker wisten of het door kon gaan en of we het af zouden krijgen, maar inmiddels zitten we al op 110 pagina's en hebben we al een ontwerp voor de voor en achterkant. 
Deze boeken willen we verkopen, zodat de mensen in onze omgeving een indruk krijgen van wat we gedaan, gevoeld, gezien en gehoord hebben. De winst van al deze boeken gaan we verdelen over de projecten in Oeganda waar we geweest zijn. We willen er zelf absoluut geen geld aan over houden. De planning is dat hij na de vakantie wel af moet zijn. Een mooi doel, met hopelijk nog mooiere resultaten en blije gezichten!

Groetjes Nienke,