WAT heb ik gegeten??

”Heb je al gegeten?”

”Mja, het gaat wel goed, dankje”, zeg ik. Terwijl ik een kokhals probeer te onderdrukken.

Mijn antwoord op deze Chinese versie van ‘Hoe gaat het ermee?’ is eigenlijk niet helemaal waar. Maar ik wil mijn taxichauffeur niet ongerust maken, zijn taxi ziet er schoon uit, net gepoetst, als ik hem vertel hoe ik me echt voel zet hij me straks op straat.

Ironisch genoeg komt het juist door hetgeen dat ik net gegeten heb dat ik me beroerd voel. Ik was na een dagje rondleiden bij de grote muur en het zomerpaleis wel toe aan wat te eten. Dat kreeg ik uiteindelijk. En hoe.

China is niet gemaakt voor balletjes. Deze week merkte ik het weer; een pitbull mentaliteit hebben is vaak verstandiger als je hier werk te doen hebt dat niet kan wachten. Ik moest bijvoorbeeld langs een hotel om een reservering te maken voor een klant, en mevrouw de receptioniste wilde pas het bonnetje geven nadat ik mijn ‘don’t mess with the waiguoren’ (formeel voor buitenlander)- gezicht opzette. Ook waaroms, waarvoors en wies worden niet op prijs gesteld, nieuwsgierige aagjes kosten alleen maar tijd en moeite.

En nu zit ik in mijn taxi te hopen dat hij niet teveel optrekt. Mijn anti-bal mentaliteit komt me deze avond toch wel duur te staan. Te enthousiast…

Tot zover dit kaaskopklaagsalvo, ik beloof niet nog meer te klagen in deze laatste blogpost die ik schrijf in Beijing.

Ik vind het erg leuk te kunnen schrijven dat het samenwerkingsverband tussen China Inside en een organisatie die zich inzet voor kinderen van migranten deze week geheel tot stand is gekomen.
Ik houd me deze laatste stagedagen dan ook vooral bezig met de afronding van de samenwerking. Het maken van promotiefolders, de laatste taken voor de taalschool en de toeristen, en natuurlijk mijn koffer proberen in te pakken. (Hoewel het leven hier best goedkoop is, laowai zijn in Beijing en dan ook nog eens vrouw is toch wel een beetje een aanslag op je portemonnaie.)

Ook heb ik mijn stageonderzoek afgemaakt, ik ben benieuwd hoe de beoordeling zal zijn die deze weken volgt. (Mijn persoonlijke mening: Ik ben zeker tevreden over het resultaat, maar haat computers voor de rest van mijn leven en Windows live al helemaal. Tip voor iedereen die gaat werken in China MAAK BACKUPS OP EXTERNE HARDE SCHIJVEN EN KOOP EEN MACBOOK OID! )

*Waarschijnlijk maar de eerste 2 weken alleen Euroshopper. Ja. Euroshopper, wel wat anders dan shaobing… af en toe Hoogvliet eigen merk misschien, aardappels.…. Hagelslag. Of pindakaas. Beiden. Blegh nee doe maar gewoon toch Jiaozi, of een suanlatang als ik weer thuis ben. Nederlandse kost. Tja… Als het moet…in ieder geval nooit, nooit meer hetzelfde als vanavond… *

Terug in Nederland heb ik besloten zeker nog actief te blijven op https://www.worldsupporter.org/en en activiteiten te organiseren, om zo fonds proberen te verdienen voor de school voor kinderen van migranten, het nieuwe vrijwilligersproject van China Inside.

Misschien komt het wel doordat ik nog steeds wel 100 nieuwe dingen zie als ik de straat opga, maar ik heb wel 100 ideeën voor fondswervende activiteiten. Misschien is niet elk idee even realistisch, maar ook stoere pittbuls (werk in uitvoering) hebben dromen nodig en ambitie moet er zijn.

• Privacy is hier wel, maar op andere manieren en om andere redenen….Siwen komt thuis. Het is 21:30. “Heb je al gegeten?” zegt de vrouw die net een schaal in sojasaus gestoofde tofu brengt naar die schijnbaar gedesillusioneerde Laowai, die toch geen Russin blijkt te zijn. ‘Vreemd, wat doet ze hier nu al voor de 5e keer?’mompelt ze…

  “Nee, ik wil noodles!”, zegt Siwen. En de vrouw pakt een kom noodles. De leraar was tevreden over het huiswerk van Siwen. Ze had dan ook veel geoefend…

Er knakt nog een peultje. Een pinda wordt gedopt, een spies omgekeerd. Op tv is een film over Shaolin krijgers bezig. Neefje gooit met boontjes, de vrouw dreigt met vroeg naar bed als hij niet ophoud. Niet dat het nu nog ‘vroeg ‘ is, maar dat schijnt voor niemand hier een probleem te zijn. De laowai rekent af en gaat de stad nog even in, de winkels zijn toch nog lang open en ze moet nog zonnebrandcrème hebben. Het wordt namelijk 40 graden morgen, en ze moet naar het zomerpaleis. Siwen zegt ‘Bye byeee’ tegen de Laowai. Het is een van haar favoriete restaurantjes, Sichuanees, gerund door een heel gastvrij gezin. *

“Zaterdag al weg! Zozo, en …wat ga je denk je het meest missen? Haha Chinees eten?” Vraagt mijn taxichauffeur.

“mwaaaaa………Ja alles wel.. maar kunnen we misschien snel doorrijden? Ik voel me niet zo goed. “ zeg ik. En hij rijd iets sneller door.

Alles wel, dat zeker! Het meest zal ik toch echt mijn zwerftochten door de stad en het gevoel van ‘hutong trash in chique’ dat ik daarvan krijg missen. Het zwemmen tussen Beijingers, door de hitte letterlijk op straat of in het zwembad. Zelfs de geur van vlees dat net iets te lang in de zon heeft gelegen. De kerstliedjes in de nachtwinkel 7/11.
De wandelingen bij het Houhai meer, in de parken met- of zonder hoepel of Chinees danslint onder mijn arm…

Ook wat mijn stage betreft (want er moet ook hard gewerkt worden!): Alles! De spanning en het avontuur bij het zoeken van sociale organisaties, het rondleiden, de ontmoetingen met mensen uit allerlei landen, alle lessen van mijn stagebegeleidster…de kick van niets kunnen verwachten, ook al geloof ik door mijn onontkoombare Nederlanderschap nog steeds te vaak in agenda’s en (weers-)verwachtingen.”

FILE
*”Het leven is als wachten op een taxi. Veel mensen staan eindeloos aan de straatkant te wachten, maar krijgen nooit een taxi. Anderen wachten ook heel lang, maar vinden uiteindelijk wel een taxi . En enkelen hebben meteen na hun eerste handgezwaai een taxi. Zij hebben geluk.”

Wijze woorden van mijn taalmaatje, die hij sprak tijdens onze (voorlopig) laatste taxirit in Beijing samen. We waren gaan wandelen bij Houhai, een groot meer met daaromheen (toegegeven: ook erg toeristische) cafés en muziektentjes. Het was onze laatste avond samen voordat mijn vliegtuig vertrekt. Maar we zeiden geen vaarwel na onze Beijing Summer cocktail, want we gaan elkaar zeker weten nog zien. *

Het vinden van deze stage, alle ervaringen die ik hier heb opgedaan en lessen die ik heb geleerd zijn als korte taxiritten, soms met files (e-mails die niet gelezen worden, zenuwslopende wachttijden bij visum bureaus, uitgebreid rochelende oudjes die slecht ter been zijn voor je op straat als je haast hebt), soms met alle stoplichten op groen (De organisatie die uiteindelijk akkoord is gegaan, mijn stageonderzoek, de rondleidingen, chilipepers en tofu na een nachtje erg weinig slaap…)

Heb ik al gegeten? Ik heb in ieder geval geproefd meneer de taxichauffeur. Van zure regen, van angstzweet van ouderdom. Van de tranen van daklozen, van de inkt van de kalligrafie kunstenaar zonder armen, van de as van wierrook bij de Yonghegong Lama tempel, van de lollies bij de school voor kinderen van migranten …Bitter en zoet. Spicy en flauw. En zout, vele, vele korrels…

Dat vrijheid in Nederland niet hetzelfde is als vrijheid in China, net als rijkdom en gemiddelden Co2 in longen. Dat ik zowel in Nederland als hier de mogelijkheden heb naar de universiteit te gaan. Te trouwen (of iets dergelijks) met iemand van wie ik houd, in plaats van met een volle bankrekening. De vrijheid om naar de Albert Heijn te gaan als het me echt niet uitkomt om een omweg te nemen naar de Aldi… Dankbaarder zijn met wat je zelf al hebt en daarmee vooruit proberen te komen, in plaats van vooral dankbaar zijn met wat je krijgt…. Lessen die ik meeneem naar Nederland, lessen voor het leven!

THUIS
“Gaat het wel, je ziet zo bleek.”
* Arme taxichauffeur. Hij denkt misschien dat het aan hem ligt…Nee Judith, daar niet aan denken. Denk pitbull mentaliteit, denk niet-ballerig, het kan jou niets schelen wat de chauffeur denkt. Betaal. BETAAL NU EN GA NAAR BED. Nee. Dit gaat fout. Oh nee.. neeee... Ga ik Beijing missen? Ja meneer taxichauffeur. Alles. Zelfs dit soort momenten. Hoewel…*

Ik strompel de taxi uit en geef over in de goot. Gelukkig kijkt niemand me raar of boos aan, we zijn immers in een uitgaansdistrict waar drank elke avond rijkelijk vloeit.

Lams testikels.

Een ‘delicatesse’ zeiden ze…maar achteraf toch niet zo geschikt voor een soft balletje, dat ik ondanks mijn stagetijd hier toch nog ergens ben…