Glitters en taart

De reden dat ik hier in een gastgezin verblijf is tweeledig: enerzijds leer je daardoor een stuk sneller Spaans, anderzijds krijg je de kans de cultuur van veel dichterbij mee te maken. Woensdagavond was voor beide doeleinden een uitstekend uitje, want mijn gastmoeder vroeg me of ik mee wilde naar de verjaardag van twee vrienden van haar. Zo’n kans liet ik natuurlijk niet aan me voorbijgaan, dus na het avondeten begaven we onszelf naar het huis van één van de jarigen.

Als op een kinderfeestje deelde men aan iedereen fluitjes, toeters en glittermaskers uit, die overigens veel te klein waren voor het grootste deel van het gezelschap. De kindjes stelden het echter niet op prijs als we de maskers afdeden, dus met afgeknelde hoofden wachtten we af tot de andere jarige arriveerde. Voor Julio was het namelijk een surpriseparty!

Toen beide jarigen hun plek achter de taarten hadden gevonden, was het tijd om liedjes te zingen. Al ben ik niet helemaal zeker of het gezongen ‘Happy Birthday’ de Peruaanse versie van het lied was of gewoon ontzettend vals, iedereen vond het prachtig! Het uitblazen van de kaarsjes was vervolgens wel heel snel gedaan, want op beide taarten schitterde slechts één kaarsje: een vraagteken. Niemand wist hoe oud de mannen waren geworden!

Na het uitblazen van de kaarsjes leek het eten van de taart mij een logisch vervolg, maar eerst was het tijd voor lasagne met crackers. De Peruanen zijn gewend om uitgebreid te lunchen en vervolgens niet te dineren, dus wellicht hadden ze deze extra maaltijd nodig om de relatief late avond door te komen. Als toetje werd vervolgens uitgebreid gesmuld van de verschillende taarten, bladerdeeghapjes, popcorn en snoepjes.

Daarna werd er gezegd dat het tijd was om te gaan dansen, dus ik liet mij graag verrassen door de danstalenten van dit gemiddeld redelijk oude gezelschap. De twee kinderen onder hen leek het echter beter als ik met hen de openingsdans zou doen en toen diverse mensen aanmoedigend mijn naam begonnen te roepen, had ik weinig andere keus... :)

Dat beide jarigen toch zeker al wel zestig jaar oud moeten zijn geweest, had geen enkel gevolg voor hun dansbehoefte, dus binnen enkele seconden stond iedereen middenin de woonkamer de geoefende salsaheupen eens goed los te gooien! Daarna ging de dans over in een soort polonaise rondom een Sint Maarten-achtige lampion, waar de jarigen geblindoekt met een stok op moesten slaan. Eén voor één vielen de ogen, mond en haren eraf, waarna er steeds enthousiaster werd geslagen tot de lampion het uiteindelijk begaf en een enorme hoeveelheid snoepjes eruit op de grond viel. Iedereen, jong en oud, stormde erop af en eigende zich zo veel mogelijk zoetigheden toe. Al hoorde ik later dat dit spel, piñata genaamd, ook in Nederland op sommige kinderfeestjes wordt uitgevoerd: ik had er nog nooit van gehoord en het was hilarisch om te zien hoe alle bejaarden zich uitleefden!

Even plotseling als dat iedereen zich op de dansvloer had begeven, was het feest ook weer afgelopen: een paar mensen pakten een plastic zakje en zamelden wat rotzooi en afwas in, waarna het huis zo goed als opgeruimd was en binnen een paar minuten stond iedereen weer op straat. Dat was een mooi avondje!

De volgende ochtend, met de glitters van het masker nog in mijn haar, was het tijd voor meer taart. Eén van mijn huisgenoten was jarig en op de ontbijttafel stonden maarliefst drie soorten gebak klaar. Honger hoeven we hier niet te lijden. :)