Verlengingsverzoek alimentatietermijn - Arrest

HR 21 mei 2010, Verlengingsverzoek alimentatietermijn (E-21)

Casus

Partijen zijn op 18 november 1971 met elkaar gehuwd en in 1995 scheiden zij van elkaar. Bij de echtscheidingsbeschikking is bepaald dat de vrouw fl. 1.250,- per maand krijgt toegekend van de man. De onderhoudsplicht is van rechtswege op 30 mei 2007 vervallen. De man heeft, na advies van zijn advocaat om nog 3 maanden door te betalen met het oog op het verstrijken van de termijn voor indiening van een verlengingsverzoek, de uitkering doorbetaald tot en met augustus 2007. Op 1 november 2007 verzoekt de vrouw de Rechtbank om verlenging van de onderhoudsplicht, waarna de Rechtbank de onderhoudsplicht verlengt tot 29 augustus 2009 (de pensioengerechtigde leeftijd van de man), met bepaling dat een verlenging van deze termijn niet mogelijk is.

De man stelt hoger beroep in. Bij beschikking vernietigt het Hof de bestreden beschikking en verklaart de vrouw niet-ontvankelijk in haar verzoek omdat zij haar verzoek namelijk niet binnen drie maanden heeft ingediend. Haar argument dat de termijn pas begint te lopen op het moment dat de uitkering feitelijk is gestopt, vindt volgens het Hof geen steun in de wet.
De vrouw stelt hierna cassatieberoep in en zij keert zich o.a. tegen de verwerping van haar standpunt dat de termijn van drie maanden pas begint nadat de uitkering feitelijk is beëindigd.

Hoge Raad

De Hoge Raad moet oordelen of het termijn van drie maanden uit art. 1:157 lid 5 BW begint te lopen op het moment dat de uitkering feitelijk of van rechtswege wordt beëindigd.

Volgens de Hoge Raad slaagt de klacht. Volgens de Hoge Raad moet worden aangenomen dat aan de alimentatiebedragen die na de maximumtermijn van 12 jaar worden betaald, een overeenkomst ten grondslag ligt. Zo’n overeenkomst tot het laten voortduren van de onderhoudsplicht kan ook stilzwijgend worden gesloten. Nu uit art. 1:158 BW blijkt dat art. 1:157 lid 4-6 BW van overeenkomstige toepassing zijn als in de overeenkomst geen termijn is opgenomen, moet worden aangenomen dat bij voortzetting van de betalingen de vervaltermijn van 3 maanden in het algemeen niet gaat lopen op het moment dat de termijn van twaalf jaren verliep, maar pas op het moment waarop de overeengekomen verlenging van de wettelijke alimentatietermijn eindigt. Bij het ontbreken van aanwijzingen voor een ander tijdstip moet ervan worden uitgegaan dat verlenging in ieder geval is overeengekomen tot het tijdstip van de laatste feitelijke betaling.

De Hoge Raad vernietigt daarom de beschikking van het Hof.