CRvB 14 oktober 2014 - Arrest

Feiten

In september 2005 heeft appellant bij het CWI bijstand ingevolge de Wet Werk en Bijstand (WWB) aangevraagd met ingang van januari 2005. Bij besluit van 24 november 2005 heeft het college appellant met ingang van 8 september 2005 bijstand toegekend. Appellant heeft bezwaar gemaakt tegen de ingangsdatum. Het college heeft dit bezwaar ongegrond verklaard. De rechtbank het beroep ongegrond verklaard. De Raad heeft deze uitspraak vernietigd, en bepaald dat aan appellant vanaf 27 januari 2005 bijstand wordt toegekend. Het college heeft aan appellant alsnog bijstand verleend over de periode van 27 januari 2005 tot en met 7 september 2005, welke in maart 2010 is uitgekeerd.

De appellant heeft toen verzocht om vergoeding van de materiële en immateriële schade. Het college heeft toen € 2.543,34 aan wettelijke rente toegekend over de nabetaling van de bijstand die betrekking had op de periode januari t/m september 2005 (schadeperiode). Voor het overige heeft het college de vergoeding van (im)materiële schade afgewezen. Appellant heeft in hoger beroep aangevoerd dat de rechtbank bij het beoordelen van de materiële schade ten onrechte aansluiting heeft gezocht bij de rechtspraak van de Raad over schade die voortvloeit uit de vertraagde uitbetaling van de bijstand, terwijl hij heeft aangevoerd dat de schade voortkomt uit de vertraagde statuswijziging van niet-uitkeringsgerechtigde in uitkeringsgerechtigde.

CRvB

Een beslissing over de vergoeding van beweerdelijk geleden schade is een zelfstandig schadebesluit, als deze schade het gevolg is van een besluit waartegen bezwaar en beroep mogelijk is (materiële connexiteit). Ook is het vaste rechtspraak van de Raad dat het beroep tegen een zelfstandig schadebesluit wordt beoordeeld door de bestuursrechter die bevoegd is te oordelen over het beroep tegen het schadeveroorzakende besluit (processuele connexiteit). Appellant heeft aangevoerd dat de gestelde schadeposten voortvloeien uit het onrechtmatige besluit en dat zijn schade niet wordt gecompenseerd door de nabetaling en de wettelijke rente.

Inzake de materiële schade stelt de rechtbank dat aansluiting wordt gezocht bij rechtspraak van de Raad. Voor zelfstandige vergoeding van uit het tijdelijk gemis aan voldoende inkomsten voortgevloeide kosten is, naast de toekenning van de wettelijke rente, geen plaats. De appellant heeft niet aannemelijk gemaakt dat het gestelde mislopen van financiële voordelen een gevolg is van het ontbreken van de status van bijstandsgerechtigde.

Voor de vraag naar de toekenning van immateriële schadevergoeding, moet naar vaste rechtspraak van de Raad ook zoveel mogelijk aansluiting worden gezocht bij het civielrechtelijke schadevergoedingsrecht. Voor nadeel dat niet in vermogensschade bestaat, heeft een benadeelde overeenkomstig art. 6:106 lid 1b BW recht op een naar billijkheid vast te stellen schadevergoeding. De wetgever heeft daarbij het oog gehad op ernstige inbreuken op de persoonlijke levenssfeer alsook op andere persoonlijkheidsrechten van de betrokkene. Over de immateriële schade stelt de Raad dan dat de appellant i.c. niet aannemelijk heeft gemaakt dat hij zodanig heeft geleden dat sprake is van geestelijk letsel dat kan worden beschouwd als een ernstige inbreuk op zijn persoonlijke levenssfeer dan wel op andere persoonlijkheidsrechten als bedoeld in art. 6:106 lid 1 BW. De rechtbank heeft daarvoor in de verklaring van de huisarts onvoldoende grond gevonden, nu die verklaring alleen in algemene zin is verwoord dat appellant ernstige psychische problemen heeft.

De appellant heeft ook verzocht om vergoeding van immateriële schade wegens schending van de redelijke termijn van art. 6 lid 1 EVRM. Of de redelijke termijn is overschreden moet worden beoordeeld aan de hand van de omstandigheden van het geval zoals de ingewikkeldheid van de zaak, en het processuele gedrag van verzoeker gedurende de gehele procesgang. I.c. heeft de procedure een periode beslagen van meer dan 4 jaar zodat de redelijke termijn is overschreden.