ABRvS 28 dec. 2011, ECLI:NL:RVS:2011:BU9436 - Arrest

ABRvS 28 dec. 2011, ECLI:NL:RVS:2011:BU9436

Feiten

Op 7 juni 2007 heeft het college van burgemeester en wethouders van Haarlemmermeer een sticker aangebracht op het woonschip van appellant waarop staat vermeld dat het voertuig wordt aangemerkt als een voertuigwrak en dat de eigenaar 14 dagen de gelegenheid heeft het voertuig te verwijderen, bij gebreke waarvan het college gebruik zal maken van zijn bevoegdheid tot het uitoefenen van bestuursdwang. Bij brief van 9 juli 2007 heeft het college medegedeeld dat de op 7 juni 2007 aangebrachte sticker de term 'voertuigwrak' ten onrechte niet is doorgehaald en veranderd in 'woonboot'. Verder heeft het college in die brief te kennen gegeven dat sprake is van een voornemen tot handhaving.

Bij besluit van 8 december 2008 heeft het college appellant onder aanzegging van bestuursdwang gelast om het woonschip gelegen in de Ringvaart, aan de Nieuwemeerdijk, drie weken na verzending van het besluit te verwijderen en verwijderd te houden.

De bezwaren van de appellant tegen de sticker van 7 juni 2007 en de brief van 9 juli 2007 zijn niet-ontvankelijk verklaard en het bezwaar tegen het besluit van 8 december 2008 is ongegrond verklaard. De rechtbank heeft het beroep ongegrond verklaard.

ABRvS

De appellant heeft o.a. betoogd dat de rechtbank ten onrechte van oordeel is dat de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6 lid 1 EVRM niet is geschonden, zodat zij ten onrechte niet heeft beslist op het verzoek tot schadevergoeding.

De vraag of de redelijke termijn is overschreden, moet volgens de Afdeling worden beoordeeld aan de hand van de omstandigheden van het geval. Daarbij zijn van betekenis de ingewikkeldheid van de zaak, de wijze waarop de zaak door het bestuursorgaan en de rechter is behandeld, het processuele gedrag van appellant en de aard van de maatregel en het daardoor getroffen belang van appellant, zoals ook uit de jurisprudentie van het EHRM naar voren komt (o.a. arrest Frydlender tegen Frankrijk, en arrest Pizzati tegen Italië).

Zoals de Afdeling eerder heeft overwogen is in zaken zoals deze, die uit een bezwaarschriftenprocedure en twee rechterlijke instanties bestaat, in beginsel een totale lengte van de procedure van ten hoogste 5 jaar redelijk. Daarbij mag de behandeling van het bezwaar ten hoogste één jaar, de behandeling van het beroep ten hoogste 2 jaar en de behandeling van het hoger beroep ten hoogste 2 jaar duren. Omstandigheden kunnen overschrijding van deze behandelingsduren rechtvaardigen.

Ook heeft de Afdeling in een eerdere uitspraak overwogen dat in gevallen zoals deze, waarin in beroep bij de rechtbank is aangevoerd dat de redelijke termijn is overschreden, de rechtbank daarover op basis van de voormelde voor de behandeling van het bezwaar en het beroep gestelde termijnen haar oordeel moet geven. Bij die beoordeling geldt dat de behandeling van het bezwaar en de behandeling van het beroep tezamen niet meer dan 3 jaar mag duren en dat een vertraging bij één van beide behandelingen kan worden gecompenseerd door voortvarendheid bij de andere behandeling.

Ten tijde van de uitspraak van de rechtbank had de procedure van bezwaar en beroep in totaal drie jaar en zeven maanden geduurd, terwijl deze hoogstens drie jaar had mogen duren. Deze lange duur wordt volgens de Afdeling niet gerechtvaardigd door de ingewikkeldheid van de zaak of het processuele gedrag van de appellant. Uitgaande van een tarief van € 500,00 per half jaar dat de redelijke termijn is overschreden, waarbij het totaal van de overschrijding naar boven wordt afgerond, zal de Afdeling het college met toepassing van artikel 8:73 van de Awb veroordelen tot betaling van een bedrag van € 1.000,00 aan de appellant, als vergoeding voor de door hem geleden immateriële schade. Het betoog slaagt.

Kern: uit de jurisprudentie van het EHRM volgt dat bij overschrijding van de redelijke termijn voor het nemen van een besluit, behoudens bijzondere omstandigheden, spanning en frustratie als grond voor vergoeding van immateriële schade kan worden verondersteld.