Hof ’s-Gravenhage 16 maart 2011, LJN BP8941 - Arrest

Hof ’s-Gravenhage 16 maart 2011, LJN BP8941

Rechtsvraag

Wanneer kan met succes aanspraak worden gemaakt op de som ineens van artikel 4:36 BW (salaire différé)?

Casus

In 2008 overlijdt erflater, met achterlating van zeven kinderen. Eén van hen, verzoeker in de onderhavige zaak, is ontevreden over vaders testament. Hij beroept zich op de som ineens van artikel 4:36 BW. Hij stelt dat hij als meerderjarige in het bedrijf van zijn vader heeft gewerkt – van 1 juli 1971 tot 1 juli 1974 – en dat hij daarvoor geen passende beloning heeft ontvangen. Hij berekent de som op € 17.411 (hoofdsom) en voegt daarbij de wettelijke rente over een periode van 34 jaar, hetgeen hem op een totaal van € 126.248 doet komen.

In eerste aanleg is de vordering afgewezen op grond van verjaring, aangezien een vordering van loon naar het destijds geldende recht reeds na een jaar was verjaard, aldus de kantonrechter.

Hof

Door het hof wordt vooropgesteld dat het geschil zich beperkt tot een vordering van € 17.411, in plaats van € 126.248. Verzoeker heeft ter zitting desgevraagd verklaard en erkend dat hij volgens zijn eigen stelling aanspraak maakt op grond van het erfrecht en dat de vordering uit hoofde van erfrecht eerst opeisbaar is zes maanden na overlijden van de erflater in wiens nalatenschap beroep op de som ineens wordt gedaan. De vader is overleden op 30 juli 2008. Gelet op bovengenoemde omstandigheden heeft de verzoeker ter terechtzitting zijn vordering gewijzigd en verminderd tot een bedrag van € 17.411,67.

Vaststaat dat de verzoeker in de periode waarover een passende vergoeding wordt verzocht (1 juli 1971 tot 1 juli 1974) werkte op de boerderij van de vader. Zijn reguliere werkzaamheden bestonden uit het melken van koeien, sorteren van aardappels en spruiten, trekker rijden met ploeg etc. Verzoeker is tot zijn 18^e naar school gegaan en heeft vanaf zijn 18^e tot zijn 24^e (en ook daarvoor) op de boerderij gewerkt. Het hof is uit de stukken en het besprokene gebleken dat alle (zeven) kinderen, voor zover zij na meerderjarig worden op de boerderij werkten, werden voorzien van kost en inwoning en kleding en een vergoeding kregen. De vergoedingen voor onder meer de verzoeker zijn ook in de fiscale rapportages verwerkt. Uitgaande van die rapportages acht het hof het aannemelijk dat die uitbetalingen hebben plaatsgevonden. Voorts werd het school- en cursusgeld voor alle kinderen betaald. Hij heeft desgevraagd verklaard en erkend dat zijn carrière niet is geschaad door zijn werkzaamheden op de boerderij in de jaren 1971 – 1974.

Op grond van bovenvermelde feiten en omstandigheden is het hof van oordeel dat in redelijkheid en billijkheid niet kan worden uitgegaan van de juistheid van de stelling van de verzoeker dat hij destijds geen passende vergoeding heeft ontvangen. Het hof is derhalve van oordeel dat de verzoeker thans in redelijkheid en billijkheid geen aanspraak kan maken op uitkering van een som ineens, ondanks de omstandigheid dat de verzoeker aanspraak maakt op grond van het erfrecht en er in het onderhavige geval geen sprake is van verjaring. Dat de verzoeker de gang van zaken met betrekking tot de (mislukte) toetreding tot de maatschap met zijn vader en de uitkomst van het testament van de vader als onrechtvaardig heeft ervaren, doet aan het bovenstaande niet af.