Artikelsamenvatting bij Problem-Oriented Policing van Braga - 2010

Problem-Oriented Policing - Braga (2014)

Problem-oriented policing is probleemgericht politiewerk en dit houdt in dat de politie criminaliteitsproblemen identificeert, de onderliggende oorzaken analyseert, geschikte reacties implementeert en de waarde van deze benaderingen evalueert. In dit artikel worden de principes, praktijk en criminaliteitspreventie effecten van deze probleemgerichte aanpak onderzocht. In de praktijk wordt vaak gesuggereerd dat een probleemgerichte aanpak lastig te implementeren is, maar onderzoek toont aan dat deze aanpak vaak leidt tot een vermindering van criminaliteit.

Inleiding

Historisch gezien gaat de politie vaak incident-gericht te werk, waarbij het oplossen van individuele zaken centraal stond. Onderliggende oorzaken werden niet bekeken en problemen bleven bestaan, wat zowel burgers als politiemensen frustreerde. In 1979 introduceerde Goldstein het concept problem-oriented policing en inmiddels is dit een gebruikelijke criminaliteitspreventie- en controle strategie. Onderliggende problemen worden geïdentificeerd en verschillende benaderingen worden gehanteerd bij het zoeken naar de juiste oplossingen. Evaluaties lijken aan te tonen dat probleem-gericht politiewerk lijkt te werken.

Principes

In 1940 ontstond het standaard ofwel professionele politiemodel, waarbij drie operationele strategieën gehanteerd werden: preventieve patrouille, snel reageren en onderzoeken van serieuze zaken. De beperkingen van deze strategieën zijn inmiddels bekend, ze bleken namelijk niet te leiden tot een afname in criminaliteit. In 1990 waren veel criminologen en politie-academici het erover eens dat criminaliteit ontstaat door grote sociale invloeden en dat de politie als ‘crime fighters’ hier weinig aan kon doen. In 1979 kwam Goldstein met het idee dat de politie de problemen moest adresseren en niet enkel moest reageren op incidenten. De onderliggende redenen werden hierdoor namelijk niet geadresseerd. Goldstein’s benadering was breder bedoeld, namelijk ook voor bijvoorbeeld budgettaire problemen binnen de politie.

Het SARA model bestaat uit de onderdelen:

• Scannen: identificeren van een issue en bepalen of het een probleem is. Dit kan gebeuren op basis van de informatie die een agent heeft of als een burger een probleem komt melden. Ook het identificeren van ‘hot spots’ is een mogelijkheid of door groepen in de samenleving te raadplegen. De beste optie om problemen te scannen is door een combinatie van bovengenoemde manieren.

• Analyse: dataverzameling om de omvang en oorzaken van het probleem te bepalen. Analyse moet breder zijn dan het patrouilleren of de focus op herovertreders. Er kan bijvoorbeeld ook gekeken worden naar slachtofferenquêtes en gestructureerde interviews.

• Reactie: informatie gebruiken om de geschikte reactie vorm te geven. De reactie zal niet alleen moeten bestaan uit het arresteren van een dader of verdachte, maar ook op het verkleinen van de kansen om criminaliteit te plegen of informele sociale controle verhogen. Ook het aanpassen van de fysieke omgeving of het inzetten van civiel recht zijn mogelijke reacties.

• Assessment: evalueren van de reactie en eventueel het probleem herevalueren en reacties aanpassen. Evalueren is belangrijk, zodat de politie verantwoordelijk blijft voor haar optreden en zodat de politie kan leren over wat wel en niet effectief is. Het is belangrijk dat de focus ligt op resultaten en niet op de middelen.

Afhankelijk van de complexiteit van het probleem, kunnen de onderdelen door elkaar heen of tegelijkertijd plaatsvinden.

Community policing is erop gericht om sterke partnerships te ontwikkelingen tussen de politie en gemeenschappen om gezamenlijk moeite te doen om criminaliteit te verlagen en veiligheid te verhogen. De drie belangrijkste elementen van community policing zijn:

• Burgerparticipatie

• Decentralisatie van het maken van beslissingen

• Het oplossen van problemen als reactie op criminaliteit

De probleem-gerichte aanpak wordt vaak gebruikt als framework voor het oplossen van problemen in gemeenschappen.

De situationele preventie theorie houdt in dat veranderingen in de lokale omgeving kan leiden tot een afname in mogelijkheden om criminaliteit te plegen. Er worden dus geen grote sociale problemen getracht te veranderen, zoals armoede of ongelijkheid, maar veranderingen in lokale omgevingen teweeggebracht. De situationele preventie analyse gebruikt ook een model van het identificeren van een probleem, reactie en evalueren van de reactie. De vraag die centraal staat is waarom daders criminaliteit begaan op die specifieke plek, doelwit en tijd. Deze theorie biedt dus mogelijkheden voor de probleem-gerichte aanpak, omdat de focus ligt op de mogelijkheden voor criminaliteit. De rationele keuze theorie gaat ervan uit dat criminaliteit voortkomt uit doelgericht gedrag om te voldoen aan een behoefte van de dader, die daarvoor bewuste keuzes maakt. Deze theorie wordt vaak gecombineerd met de routine activiteiten theorie, die ervan uitgaat dat criminaliteit plaatsvindt als een dader, doelwit en afwezigheid van een bewaker samenkomen.

Praktijk

In de praktijk blijkt de probleem-gerichte aanpak vaak lastig te implementeren, bijvoorbeeld door slechts een oppervlakkige analyse van het probleem, traditionele reacties en het negeren van de evaluatie-fase. Problemen bestaan dus in alle fases van het SARA-model. De probleem-gerichte aanpak blijkt in de praktijk dus vaak te verschillen van de aanpak zoals Goldstein deze bedacht had. Goldstein heeft suggereert dat de probleem-gerichte aanpak zou moeten komen vanuit een hoofdbureau en niet vanuit de politiemensen op straat, omdat zij te druk zijn met het oplossen van dagelijkse problemen. Een voorbeeld van een ideae probleem-gericht project is het Boston Gun Project, waarbij de verschillende fasen van het SARA-model doorlopen werden.

Preventie

Het wijdverspreid gebruik van de probleem-gerichte aanpak is een indicator voor de praktische waarde van deze benadering. Echter, het sterkste empirische bewijs voor de werking van de probleem-gerichte aanpak komt voort uit drie systematische reviews. Hieruit blijkt dat een beperkte probleem-gerichte aanpak, ook wel probleem-oplossing genoemd, beter lijkt te werken dan traditionele strategieën. Uit een andere review blijkt dat bij tien van de elf evaluaties significante effecten met betrekking tot criminaliteitsafname werden gerapporteerd en waarbij een probleem-gerichte aanpak gehanteerd werd.

Conclusie

De belangrijkste conclusies van dit artikel zijn:

• Traditionele politiestrategieen zoals preventieve patrouilles en reacties op incidenten hadden niet het gewenste resultaat

• Een alternatieve benadering is problem-oriented policing, waardoor onderliggende situaties en dynamiek beter begrepen kan worden en betere benaderingen gehanteerd kunnen worden

• Operationeel gezien krijgt problem-oriented policing structuur door middel van het SARA model: Scannen, Analyse, Reactie, Assessment

• Problem-oriented policing wordt door politiemensen vaak lastig gevonden om te implementeren

• Bestaand evaluatie onderzoek toont aan dat de probleem-gerichte aanpak noemenswaardige impact heeft op de vermindering van criminaliteit en wanorde

• Zelfs wanneer de probleem-gerichte aanpak niet volledig wordt geïmplementeerd, is er sprake van criminaliteitsvermindering. Dit toont de robuustheid van de probleem-gerichte aanpak aan.