Behavioral and neurobiological mechanisms of extinction in Pavlovian and instrumental learning - Todd et al. (2014) - Artikel

Samenvatting bij het artikel: Behavioral and neurobiological mechanisms of extinction in Pavlovian and instrumental learning - Todd et al. (2014)

Extinctie houdt in dat de geconditioneerde reactie vermindert wanneer de stimulus of de vrijwillige actie herhaaldelijk optreedt zonder de bekrachtiger. De laatste jaren is er sterke vooruitgang geboekt in het inzicht in de onderliggende neurobiologische mechanismen van extinctie.

Principes van extinctie

Allereerst moet duidelijk zijn dat extinctie niet hetzelfde is als verval. Extinctie betekent niet dat de effecten van het leerproces verdwijnen; dit wordt bewezen door spontaan herstel, vernieuwing (renewal), herstelling (reinstatement) en snelle heracquisitie (rapid reacquisition).

Context speelt een cruciale rol bij extinctie. Context is een complex fenomeen, omdat het uit diverse externe en interne cues kan bestaan.

Daarnaast is extinctie afhankelijk van generalisatie en nieuwe leerprocessen die gestuurd worden door predictiefouten.

Een laatste principe is dat extincitie een retroactief interferenctieproces is.

Neurobiologische mechanismen

Het meeste onderzoek naar neurobiologische mechanismen bij extinctie wijst op synaptische veranderingen tijdens het leerproces. Met name NMDA-receptoren lijken een grote rol te spelen. Het blokkeren van deze receptor verstoort het extinctieproces. De NMDA-receptoren in de basolaterale amygdala zijn van belang tijdens het extinctieproces, terwijl die in de infralimbische prefrontale cortex nodig zijn na de training. Interacties tussen deze receptoren en de context spelen een rol bij de expressie ervan. In de verwerking van de context is de hippocampus betrokken. Onderzoek wijst inderdaad uit dat de hippocampus betrokken is bij veranderingen in het extinctieproces.

Een ander onderzoeksgebied is gericht op de rol van de predictiefout. Endogene opioïden spelen waarschijnlijk een rol bij de negatieve predictiefout. Daarnaast spelen dopamineneuronen in de middenhersenen een rol bij leren van eetgedrag. Dopamineneuronen spelen eveneens een rol bij extinctie van geconditioneerde angst.

Wat betreft de rol van NMDA-receptoren is onderzoek gedaan met D-cycloserine (DCS), een NMDA-agonist. DCS versterkt angstextinctie en faciliteert de consolidatie van extinctie in het geheugen. Daarom zou DCS mogelijk gebruikt kunnen worden in de behandeling van angst. Hierbij moet wel rekening gehouden worden met de bevinding dat DCS vooral kwantitatief invloed heeft, en niet kwalitatief.

Een andere implicatie is dat het ophalen van een herinnering de herinnering instabiel maakt. Tijdens het ophalen kan de herinnering dus veranderd worden. Ook lijkt herstel van de aangeleerde respons minder sterk wanneer extinctie vlak na het ophalen van de herinnering in gang gezet wordt. De vraag hierbij blijft of de retrieval-extinctieprocedure leidt tot verval van de herinnering of dat deze slechts minder makkelijk toegankelijk wordt.