Zware tijden, letterlijk en figuurlijk!

Zaterdag 17, zondag 18 en maandag 19 augustus – 20.30 uur Nederlandse tijd

Laten we beginnen bij de zaterdag. Wekker op half 6 om de zonsondergang te zien.. van zo’n mooi uitzicht moet je immers genieten! Helaas ging de zon aan de andere kant op… Domper… dan maar lekker van het uitzicht en de frisse lucht genieten. In de ochtend lekker ontbeten met een tosti (not), maar veel beter hadden ze niet… Afijn, een kindje in Afrika zou er blij mee zijn zegt mama altijd, dus Petra was er blij mee! J

Na een ontbijtje zijn Stephanie en ik eigenlijk gelijk een kano gaan huren voor de hele dag. Een uitgeholde boomstam zonder zwaartepunt. Gelukkig brengen wij genoeg zwaarte mee en bleef de kano in evenwicht. Heerlijk peddelen over Lake Bunyonyi! Even uitvogelen hoe de besturing werkte, maar al zigzaggend zijn we aan de overkant bij een klein eilandje gekomen! Aanmeren bij een steigertje en relaxen maar. Daar waren we immers voor gekomen dit weekende Lekker pootje baden in het zonnetje, een kleine fotoshoot voor de kijkers thuis en een slokje water voor de dorst. Tegen lunchtijd weer terug naar het restaurant, en maar wederom de tosti met kaas en tomaat bestled, wat frietjes on the side! De mayonaise was dan wel weer erg lekker! Belgische import! Na de lunch een van onze medevrijwilligers ook maar meegevraagd om ons te vergezellen in het bootje. Hij als een echte diva voorin relaxen, wij lekker paddelen. Heerlijk even wat krachttraining voor de armen. @Theo Deijk, misschien ook een nieuwe vorm van krachttraining naast het stenen sjouwen voor seizoen 2014/2015? De stroming zat goed in het water maar we gingen als een speer. Lekker liggen op de stijger, waar we later werden vergezeld door de rest van de vrijwilligers die dat weekend mee waren. 8 half naakte vrouwen op een steiger, dat moet er grappig uit hebben gezien! De lucht trok dicht dus snel terug roeien. Dat ging ons iets beter af dan de rest.. die deden er bijna 20 min langer over! Stephanie en ik, power vrouwen! ’s Avonds gingen we met de hele groep bij Bird’s Nest eten, een ander hotel op loopafstand. Wouw wat een uitzicht en wat een mooie zonsondergang achter de bergen! Dan heb ik het over het eten nog niet eens gehad… Leek wel een 4 sterren restaurant… Heerlijke avocado salade met bacon en tomaat en een bruchetta met salsa! Daarnaast een flesje wijn voor Hettie, Stephanie en mij. Dit flesje beviel zo goed en ging er zo snel doorheen dat we besloten om er 2 mee te nemen naar ons verblijf voor bij het kampvuur. Binnen no time, leeg…. Wat een zuipschuiten die Hettie en Stephanie. Laat Ruben het maar niet horen…

Zondag nog even heel kort met Ivan kunnen bellen via skype totdat opnieuw de stroom en dus het internet uitviel… Afijn nog een weekje en dan worden we weer herenigd! Vroeg uit bed, nog even een heel tof souvenier gescoord voor de beste jongen en rap het busje in… 8 uur durende rit waarvan ik meer dan de helft geslapen heb denk ik. Net op tijd wakker om de zebra’s te spotten! 2 kuddes gezien langs de weg.. . Nog mooier dan in Safaripark Beeksebergen. Bij aankomst in Masaka nog even gegeten bij plot. Stephanie was samen met Hettie en Marleen even naar de Mukwaya kliniek geweest voor een malaria test. Alle drie al een paar dagen diarree dus niet heel onverstandig. Het verlossende telefoontje. 3x raak, malaria! De apotheek is daar dus ook weer leeg geshopt.

Vandaag was de planning eigenlijk onbekend. We dachten zelf naar mama Kayemba’s huis te gaan om verder te bouwen. Dit werd voor Marlies en mij eerst het kippenproject. 20 jerrycans met water sjouwen…. 20 liter per stuk, dat hakt er wel in. Afijn alles om de spiertjes te kweken. Tussen 500 kippen de jerrycans op de kop in de ton gooien terwijl je aan alle kanten gepikt word. Mzungu’s vallen in de smaak bij de kippetjes. Jam jam. Even terug naar de office en toen kregen we de mededeling dat we een stoof gingen maken bij de moeder van Joseph. Iets wat we nog niet hadden gedaan maar wel op mijn verlanglijstje stond! Ik voelde me niet helemaal top dus iets lager tempo dan normaal. Stephanie nog steeds zwakjes dus die ging voor wat lichter werk vandaag. Onze jajja Jacky de Jackrussel bulderde als gewoonlijk door. Bouwvakker. Lekker stampen in de modder, ik hou er van, Jacky ging voor het gooi werk, met uiteindelijk een mooi resultaat en ik kon solliciteren voor een rol als neger. Vies van top tot teen. De foto’s volgen morgen op fb.

Bij de office rond half 3 dan eindelijk lunch, spaghetti! Daar was dan eindelijk Lillian die ik al de hele dag zocht. Ik had namelijk nog 1 wens… naar de gevangenis in Masaka. Die ging vandaag in vervulling. Jeetje wat is dat indrukwekkend! De mannen, een stuk of 750 zitten met 131 mensen in een kleine barak, 2 kleine wasruimtes en 2 gaten in de grond voor de behoeftes. Ze zitten van half 5 ’s avonds tot 7 uur in de ochtend opgesloten. Bizar. We kwamen binnen, even de tas afleveren en door naar het kantoor van de dicrecteur. Hier moesten we ons verantwoorden en uitleggen waarom we er waren. Wat voelde ik me gigantisch bekeken door al die mannen achter het gaas. Geen bewaker gezien daar… Na een kort gesprekje met de directeur en nadat hij zeker wist dat we niet van een of andere actie organisatie waren mochten we door naar de vrouwen department. Hier zitten +/- 50 vrouwen en een aantal kinderen. Kinderen tot 2 jaar, daarna worden ze bij de moeder weggehaald en bij familie of een organisatie ondergebracht…. Daarnaast ook een aantal zwangere vrouwen. We kwamen binnen en werden met geklap onthaald. Heel ongemakkelijk, als 19 jarig meisje loop je daar… Buigende en klappende vrouwen voor je…. Er werd een bankje voor ons neergezet en ik moest me voorstellen en een aantal motiverende woorden zeggen…. Hoe kan ik als 19 jarig meisje zonder levenservaring nou iet motiverends zeggen voor die vrouwen… Afijn, toen ik vertelde dat ik 19 was moesten ze hard lachen… dit geloofde ze niet. Na de voorstelronde werden er allerlei gevlochten mandjes en spulletjes voor ons neergezet. Dit hadden ze gemaakt en dit verkochten ze aan de bezoekers en aan plekken zoals Backpackers hotel. 3 mandjes en een portomonee gVekocht die de vrouwen zelf hadden gemaakt en waar zelfs 1 kindje een bijdrage aan had geleverd. Vervolgens gingen ze voor ons zingen, mijn hart brak. Je gaat ineens beseffen waar je zit, wie er zitten en dat er kinderen bij betrokken zijn. Vechten tegen de tranen, maar toch met een glimlach. Dit heeft heel veel indruk gemaakt. Wij hadden ook nog voor alle vrouwen een koekje meegenomen die we gelukkig uit mochten delen en voor de kinderen broodstengels. Wat waren ze daar gelukkig mee, de blijdschap deed mij opnieuw bijna huilen. Zo indrukwekkend!

Nu heb ik denk ik alles gezien wat ik wilde zien, morgen ga ik dan eindelijk verjaren en kan ik mezelf een dame van 20 noemen! Als kado aan de kinderen heb ik 4 levende kippen gekocht voor de lunch en limonade. Een feestmaaltje dus voor de kinderen!

De foto’s volgen nog, helaas niet van de gevangenis. Als we daar foto’s hadden gemaakt hadden we er nu zelf gezeten.

Slaap lekker allemaal!

Liefs Petra