Hoofdstuk 17: de weergave van binnenuit

Wat ontdek je als je in je eigen geest kijkt? William James was ervan overtuigd: ‘Iedereen is het erover eens dat we daar staten van bewustzijn ontdekken’, zei hij. Maar honderd jaar later zijn we misschien geneigd een paar lastige vragen te stellen.

Wat betekent ‘kijken’? Wie onderzoekt wat? Verandert het kijken zelf wat wordt gezien? Heeft het zin om te kijken zonder te rapporteren? Vernietigt rapportage wat we proberen te beschrijven? Kan alles worden gerapporteerd als sommige ervaringen onuitsprekelijk worden geacht? Hoe betrouwbaar zijn onze oordelen over onze bewustzijnstoestanden? Zijn bewustzijnstoestanden zelfs iets waar betrouwbare oordelen over kunnen worden gemaakt? Beëindigen deze vragen ooit? God ik hoop het.

De studie van bewustzijn is soms verdeeld in twee fundamenteel verschillende benaderingen: de objectieve benadering door de derde persoon en de subjectieve benadering door de eerste persoon. Tussen deze twee wordt soms een andere toegevoegd: de tweede persoon of inter-subjectieve benadering. Deze benadering houdt zich bezig met, maar beperkt zich tot, de ontwikkeling van empathie tussen mensen, de rol van spiegelneuronen, imitatie en gezamenlijke aandacht in de relaties tussen twee mensen, en theorieën over intersubjectiviteit en hoe zelf wordt geconstrueerd door relaties met anderen en het U hoeft dit niet te weten om het hoofdstuk te begrijpen.

Terugkerend naar de eerste twee, zijn er twee manieren om ze te bespreken; Eén betreft first-person versus third-person science; de andere betreft first-person versus third-person methoden.

Er zijn minstens drie problemen met het idee van een first-person science.

1. Hoewel er veel variaties zijn in de wetenschappelijke praktijk en mensen die zichzelf wetenschappers noemen, maken ze allemaal deel uit van een collectieve activiteit waarin gegevens worden uitgewisseld, ideeën worden uitgewisseld, theorieën worden besproken en tests worden bedacht om erachter te komen welke beter werken. Wetenschap is in deze zin niet iets dat je alleen kunt doen, wat suggereert dat er geen privé-first-person wetenschap kan zijn. Maar misschien begint de wetenschap dan net zo veel op een tweede persoon te lijken als op een derde persoon.
2. Objectiviteit wordt in de wetenschap gewaardeerd vanwege de gevaren van persoonlijke vooroordelen die de waarheid verhullen. Dus wanneer de ene theorie gemakkelijker of meer geruststellend is dan de andere, wordt de wetenschapper getraind om eerdere overtuigingen opzij te zetten en open te staan ​​voor het bewijs, suggererend dat subjectiviteit schadelijk kan zijn voor de wetenschap.
3. Ten derde, zodra innerlijke verkenningen worden beschreven of waarover gesproken wordt, worden die beschrijvingen gegevens voor een gedeelde wetenschappelijke onderneming. In die zin kunnen er geen gegevens uit de eerste persoon zijn.

Dit zijn allemaal argumenten tegen een first-person wetenschap van bewustzijn, maar geen van hen sluit noodzakelijkerwijs een rol uit voor subjectiviteit, ervaringswerk of first-person methoden in third-person wetenschap. Er is bijvoorbeeld een lange geschiedenis geweest van de openbare rapportage van subjectieve indrukken. Geen van hen telt als first-person science omdat hun gegevens openbaar werden gedeeld. Maar ze kunnen worden geteld als first-person-methoden voor zover het gaat om systematische zelfobservatie of zelfonderzoek.

Wat de argumenten een speciale draai lijkt te geven als het gaat om het bestuderen van bewustzijn, in tegenstelling tot fotosynthese of zwarte gaten, is dat de subjectiviteit zelf het fenomeen is dat we proberen uit te leggen. Hier komen we een bekend argument tegen. Als er echt twee afzonderlijke werelden zijn - het mentale en het materiële, het innerlijke en uiterlijke - dan is een wetenschap van bewustzijn anders dan elke andere wetenschap en heeft speciale methoden nodig om deze niet-materiële fenomenen te onderzoeken. Aan de andere kant, als dualisme vals is en de innerlijke en uiterlijke, mentale en materiële werelden één zijn, hoeft een wetenschap van bewustzijn niet anders te zijn dan enige andere wetenschap.

Wat is de A- en B-strijd?

'Ik ben aanvoerder van het A-team', verkondigt Dennett, 'David Chalmers is aanvoerder van het B-team', en zo begint de strijd om wat Dennett 'De fantasie van first-person science' noemt en Chalmers 'First-person' noemt methoden in de wetenschap van bewustzijn '. Voor Chalmers verschilt de wetenschap van het bewustzijn van alle andere wetenschappen omdat deze gegevens van derde personen relateert aan gegevens van eerste personen. Gegevens van derden omvatten hersenprocessen, gedrag en wat mensen zeggen, terwijl gegevens van de eerste persoon betrekking hebben op bewuste ervaring zelf. Hij neemt aan dat er gegevens uit de eerste persoon zijn. En we weten allemaal wat Dennett denkt omdat hij deze enorme mening in alles heeft.

Op dit moment hebben we uitstekende methoden voor het verzamelen van gegevens van derden, zegt Chalmers, maar we hebben dringend betere methoden nodig voor het verzamelen van gegevens uit de eerste persoon. De wetenschap van bewustzijn moet op zoek gaan naar brede verbindende principes tussen gegevens van de eerste en derde persoon, zoals bepaalde ervaringen die samengaan met bepaalde hersenprocessen of met bepaalde soorten informatieverwerking.

Maar het niet eens met Dennett over vrijwel alles, Chalmers onderscheidt drie soorten inzichten over bewustzijn: A, B en C:

• Type Aopvattingen zijn van mening dat bewustzijn logisch toezicht houdt op het fysieke
• TypeB is ook materialistisch maar verwerpt logisch toezicht op het fysieke
• TypeC ontkent zowel logisch toezicht als materialisme.

Type-A-weergaven omvatten eliminativistische, behavioristische en reductieve functionalistische weergaven; type B omvat niet-reductieve versies van het materialisme die beweren dat bewustzijn niet reductief kan worden verklaard, ook al is het fysiek; type-C omvat verschillende soorten dualisme, waarbij een soort fenomenale eigenschappen als onherleidbaar wordt beschouwd. Voor het A-type zijn zombies ondenkbaar en Mary leert niets over de wereld (hoewel ze een vaardigheid kan verwerven) wanneer ze uit haar zwart-witte kamer komt; voor B-type zijn zombies denkbaar maar metafysisch onmogelijk en Mary leert wel iets; voor C-type zijn zombies mogelijk en Mary leert iets over niet-fysieke feiten.

En daar heb je het jongens, het hele boek samengevat in iets meer dan honderd woorden... fantastisch

Wat is fenomenologie?

Als een methode heeft fenomenologie ook twee betekenissen. In brede zin verwijst het naar alle methoden voor het systematisch onderzoeken van fenomenale ervaringen. In engere zin houden we ons niet zozeer bezig met de filosofie, die vaak onduidelijk en moeilijk te begrijpen is voor buitenstaanders, maar met de methoden die Husserl bepleitte om de ‘ervaring zelf’ te bereiken.

Husserl betoogde dat er geen zinvol onderscheid kan zijn tussen de externe wereld en de interne ervaringswereld en benadrukte het belang van geleefde ervaring boven wetenschappelijke abstracties. Om deze geleefde ervaring te verkennen, moet je alle vooroordelen en eerdere overtuigingen opschorten of ondersteunen, vooral die over de aard van de externe wereld en de relatie tot ervaring; men moet een stap terug doen van de natuurlijke houding van het observeren van een wereld 'daarbuiten', en van de fenomenologische houding die juist die ervaringen onderzoekt die we hebben. Het maakt niet uit of dingen echt bestaan, fysiek of objectief, of het echt is of dat je droomt.

De fenomenoloog wordt geholpen, zegt Shaun Gallagher, ‘door het besef dat bewustzijn opzettelijk is. Dit is het eerste dat we gaan begrijpen door de fenomenologische reductie '. Met andere woorden, alle ervaring is ervaring van iets of van iets. Husserl noemt dit het ‘noematische’ aspect van ervaring, en het ‘noema’ is het object zoals het wordt ervaren, dat deel uitmaakt van de structuur van intentionaliteit.

De typische methode voor fenomenologie omvat verschillende fasen van het analyseren van interviews of schriftelijke verslagen van ervaringen. Eerst komt het epoché, vervolgens een samenvatting of verhalende samenvatting, daarna worden belangrijke thema's geëxtraheerd om de fundamentele bestanddelen van dat soort ervaringen in het algemeen te vinden.

Dit gebruik van fenomenologie is ongetwijfeld helemaal geen first-person-methode, maar een derde- of tweede-persoonsmethode. Hoewel de oorspronkelijke bedoeling was om levende ervaringen te verkennen door vooroordelen te doorzien, hangt de gebruikte methode af van het analyseren van wat andere mensen zeggen. In die zin is het niet anders dan veel soorten psychologie die vragenlijsten, interviews, rollenspellen en de analyse van geschreven teksten gebruiken. De oorspronkelijke intentie om jezelf in een nieuwe manier van leven in de wereld te gooien lijkt verloren te zijn gegaan.

Wat is het reflexieve model?

Sommige mensen verwerpen het onderscheid tussen methoden voor de eerste en derde persoon helemaal. Max Velmans wijst erop dat alle wetenschappen vertrouwen op de waarnemingen en ervaringen van wetenschappers. Wetenschappers kunnen objectieve feiten ontdekken in de zin van het verwerven van kennis die intersubjectief wordt gevalideerd, maar er zijn geen waarnemingen in de wetenschap die echt objectief zijn in de zin van waarnemervrij zijn.

Velmans verwerpt aldus het dualisme tussen subjectieve en objectieve fenomenen en stelt in plaats daarvan een ‘reflexief model van bewustzijn’ voor. Hij betoogt dat onze gebruikelijke manier om experimenten te beschrijven de fenomenologie van perceptie verkeerd beschrijft en daarom de problemen van een wetenschap van bewustzijn verkeerd interpreteert.

Menselijke geest en lichaam zijn fysieke entiteiten ingebed in het universum waarvan ze deel uitmaken en in staat zijn om individuele perspectieven op de rest van het universum en zichzelf te nemen. Terwijl het universum zich ontwikkelt, onderscheidt het zich in delen die zich bewust worden van zichzelf - vandaar het ‘reflexieve’ aspect. Ervaring en materie zijn twee kanten van dezelfde realiteit, gezien vanuit het perspectief van een eerste persoon of een derde persoon. Oorzakelijk verband strekt zich tussen de twee uit, maar geen van beide kan tot de andere worden gereduceerd: ‘de inhoud van het bewustzijn geeft een beeld van het bredere universum’, maar deze ‘bewuste representaties zijn niet het ding zelf.

Price en Barrell bieden nog een suggestie: stel je voor dat we een volledige inventarisatie hebben van neurale activiteit gecorreleerd met een bepaalde pijnervaring, inclusief de functionele verbindingen tussen geactiveerde en gedeactiveerde gebieden, en de interacties tussen de autonome, somatomotorische en endocriene systemen en de rest van het lichaam. We hebben ook een controletoestand zonder pijn. De twee worden op grote schermen weergegeven en 'objectief' bekeken door wetenschappers die geneigd zijn menselijke ervaringen helemaal buiten het experiment te laten '. Wat zouden deze zeer geavanceerde wetenschappers weten? Ze zouden weten dat dit één pijn is en dit geen pijn is. Maar voor een beter begrip zouden ze fijnere ervaringskaarten van elk nodig hebben, en de beste manier om dat te krijgen zou zijn als de wetenschappers de deelnemers zijn. Een verklaring van hoe pijn verband houdt met neurale activiteit vereist observaties van beide: geen van beide kan waarnemervrij zijn, dus waarom niet, zoals Velmans suggereerde, dezelfde waarnemer beide bieden? Ze kunnen het experiment zelf uitvoeren en daarna de accounts van anderen gebruiken om hun directe waarnemingen te bevestigen of te bevestigen. Hoe verhoudt dit zich tot het vorige? Ik weet het niet, maar het boek zegt dat ze aan elkaar gerelateerd zijn.

Wat is heterofenomenologie?

Heterofenomenologie - die kan worden vertaald als 'de studie van de verschijnselen van andere mensen' - is een onhandige naam voor onze laatste methode om bewustzijn te bestuderen. Volgens drumrollll, Dennett, gaat het om het nemen van een gigantische theoretische sprong, het vermijden van alle verleidelijke snelkoppelingen, en het volgen van 'het neutrale pad dat leidt vanuit de objectieve fysische wetenschap en haar aandringen op het standpunt van de derde persoon, naar een methode van fenomenologische beschrijving die kan in principe recht doen aan de meest persoonlijke en onuitsprekelijke subjectieve ervaringen '.

Het ‘daagt noch accepteert de beweringen van proefpersonen volledig uit, maar handhaaft eerder een constructieve en sympathieke neutraliteit, in de hoop een definitieve beschrijving van de wereld volgens de proefpersonen samen te stellen’. Het is dus alsof je Zwitserland bent en geen partij kiest.

Bij het uitvoeren van hun verkenningen gebruiken heterofenomenologen de fictie van de heterofenomenologische wereld, net zoals een fysicus de fictie van een zwaartepunt of de evenaar zou kunnen gebruiken. Ze laten het open of iets echt bestaat of niet. Dennett denkt vermoedelijk dat er geen verschil is, maar heterofenomenologie, als methode, is hoe dan ook niet gepleegd.

Uitleg moet ergens stoppen - en het stopt veel sneller dan we denken. Dit is duidelijker in het geval van verbeelden in plaats van zien, stelt Dennett voor: als we ons iets voorstellen, weten we dat we niet precies weten wat we ervaren of waarom of hoe het te beschrijven.

Probeer het eens, probeer het voorbeeld van een uitgevonden cognitief vermogen. Stel je voor dat je je tenen kunt spreiden en daardoor adembenemend nauwkeurige overtuigingen kunt krijgen over wat er in Chicago gebeurt. En stel je voor dat je niet nieuwsgierig bent naar hoe dit mogelijk is. Hoe doe je het? Geen idee, maar het werkt toch? Ga er maar vanuit dat het gebeurt en vraag het je af.

Heterofenomenologische agnosticisme is duidelijk logisch voor de nieuwe rapporten in Chicago, je weet dat het slechts een metafoor is voor iets - en het zou net zo duidelijk logisch moeten zijn voor onze rapporten over bewuste ervaringen. Alle ervaringen die we als vanzelfsprekend beschouwen, zijn net zo vreemd voor ons als deze. We denken dat we veel meer toegang hebben tot onze eigen ervaringen dan we ooit aan andere mensen kunnen overbrengen via een mondeling rapport, maar dat doen we niet. We zijn daarom misleid als we denken dat autofenomenologie, de studie van de eigen fenomenologie, een 'meer intieme, meer authentieke, meer directe manier' is om bewustzijn te bestuderen dan heterofenomenologie, de studie van andermans fenomenologie, ook al is dit niet het geval .

Heterofenomenologie kan een goede manier van werken zijn - voorlopig een goede standaard, terwijl we uitzoeken waar en hoe we veilig fenomenologische rapporten kunnen gebruiken. Inderdaad, de essentie van heterofenomenologie is eenvoudigweg niet van tevoren ons verbinden. Een deel hiervan is wachten tot we meer weten: ‘Het lijkt er zeker op dat er een Cartesiaans theater is. Maar dat is er niet. Heterophenomenology is ontworpen om deze twee feiten op een zo neutraal mogelijke manier te eren totdat we ze in detail kunnen uitleggen '.

En is het uiteindelijk niet ironisch dat Mr. Dennett, met een mening over zowat alles, een theorie voorstelt om geen partij te kiezen?