Hoofdstuk 6: De eenheid van bewustzijn

Als er één ding is dat nog niet in twijfel is getrokken, is het dat ons bewustzijn één ding is en zeker niet uit vele delen bestaat.

Vanuit het oogpunt van buitenstaanders lijkt dit een nogal onlogische veronderstelling. Het brein bestaat bijvoorbeeld uit vele delen en processen, die allemaal tegelijkertijd draaien en functioneren, zonder ooit bij elkaar te hoeven komen. Hetzelfde geldt voor het lichaam. Dus waarom niet voor het bewustzijn?

Het is bewezen dat verschillende processen in de hersenen en het lichaam met verschillende snelheden en signalen werken. Dit betekent dat er geen centraal punt is waar ze allemaal beginnen of eindigen. Aangezien we het bewustzijn op een specifieke plaats niet kunnen vinden, is het bijna logisch om te overwegen dat het bewustzijn ook uit vele delen bestaat.

Als je echter stopt met kijken vanuit een biologisch gezichtspunt, kun je zien waar deze bewuste eenheid vandaan komt. Je ervaart tenslotte maar één 'ik' en het enige punt waar je bewustzijn zich ooit in kan bevinden is het heden. We zien slechts één wereld om ons heen, geen verschillende delen van beeld en geluid en aanraking. Er rijst dus een vraag;

Hoe kan een dergelijke eenheid, die nu wordt ervaren, voortkomen uit een dergelijke diversiteit van niet-onmiddellijke verwerking?

Als je het zo zegt, zal dualisme een heel mooie, veelbelovende optie lijken. Dualisme stelt immers dat er één, coherente geest is die het bewustzijn regeert en volledig gescheiden is van die neuro-biologische processen in het lichaam. Daar probleem opgelost.

Veel filosofen, zoals Descartes en Poppers, kozen voor deze oplossing. Net als Benjamin Libet, die voorstelde om een ​​deel van iemands cortex uit de hersenen te halen en kunstmatig in leven te houden. Als zijn theorie klopte, dan zou elektrische stimulatie van het stuk hersenen, via centrale mentale velden, een sensatie moeten bieden bij de eigenaar van de hersenen, en dus bewijzen dat bewustzijn een mentaal veld is. (Het is mislukt.)

Dus ja, zoals bewezen in eerdere hoofdstukken, lijkt het dualisme, hoewel het de antwoorden lijkt te bevatten, meer problemen tegen te komen dan de antwoorden die het biedt. Inclusief dualisme, lijken er drie opties te zijn voor de eenheid van bewustzijn;

• • Dualisme
  • Onderzoek het lichaam en de hersenen om de oplossing te vinden
  • Het idee van eenheid verwerpen.

Lijken dat niet de drie opties die bij elke bewustzijns probleem omhoog komen drijven? Dat klopt, want dat zijn ze. Dit zijn de drie dingen die altijd in overweging moeten worden genomen bij het omgaan met een bewustzijnsprobleem.

Binden door synchronie dan?

De bekendste theorie over binding en bewustzijn is van twee onderzoekers die we al kennen; Francis Crick en Christof Koch. In de jaren tachtig deden ze studies naar de visuele cortex van de kat en onthulden oscillaties in het bereik van 35 tot 75 hertz - waarin grote aantallen neuronen allemaal synchroon schoten. Bekend als ‘gamma-oscillaties’, was het idee dat alle neuronen die te maken hadden met attributen van een enkel object, deze attributen aan elkaar zouden binden door synchroon te schieten, waardoor een eenheid ontstaat. Of, zoals ze veronderstelden, de synchroniciteit van deze samen vurende neuronen zou het neurale correlaat (NC) van visueel bewustzijn kunnen zijn.

Door het in het neurale thema te houden, verklaarde Crick vervolgens dat ‘bewustzijn alleen bestaat als bepaalde corticale gebieden echocircuits hebben die sterk genoeg projecteren om significante nagalm voort te brengen’. Zie het als een soort van impulsdrempel uit de biologie.

Maar andere studies hebben aangetoond dat deze gamma-oscillaties niet honderd procent alleen functioneren om neurale binding te doen. Anderen hebben laten zien dat ze helemaal niet helpen bij het binden van functies. Studies met een Dalmatische hond op een zwart-witte gevlekte achtergrond hebben pieken in de gamma-oscillaties aangetoond toen ze de hond alleen ontdekten. Dit suggereert dat ze misschien een piek krijgen als ze iets opmerkelijks zien.

Andreas Engel, Wolf Singer en hun collega's in Frankfurt, Duitsland, stellen voor dat objecten in de visuele cortex worden vertegenwoordigd door assemblages van synchroon vurende neuronen. Dit betekent dat het vuren niet de binding is, maar het optreden van meerdere gamma-oscillaties vuren. Combinaties van deze schietpatronen zijn gecodeerd om een ​​specifiek detail te herkennen. De relatie tussen deze kenmerken wordt vervolgens gecodeerd door temporele correlatie tussen de neuronen. Dit betekent dat neuronen die één object vertegenwoordigen, synchroon met elkaar vuren, maar niet synchroon met neuronen die tegelijkertijd andere objecten vertegenwoordigen. Dit betekent dat dit twee verschillende overlappende objecten kunnen zijn. Het model maakt vele soorten gesynchroniseerde neurale activiteit mogelijk, afgezien van die op basis van oscillaties.

Wat is micro-bewustzijn?

De hoofdpersoon van dit hoofdstuk die de eenheid van bewustzijn uitdaagt, is Semir Zeki, die in plaats daarvan voorstelt dat er evenveel micro-bewustzijnen zijn als knooppunten in een systeem verwerken.

Zeki stelt dat de vele parallelle systemen van het visuele systeem van primaten hun perceptuele eindpunten op verschillende tijdstippen bereiken. De attributen van een object, zoals oriëntatie, diepte, gezichtsuitdrukking of vorm, worden bijvoorbeeld afzonderlijk verwerkt en de kleur loopt tot 80 ms vooruit. Maar we zijn ons niet bewust van deze perceptuele asynchronie. Volgens Zeki heeft elk van deze afzonderlijke corticale systemen zijn eigen bewuste correlatie, en dit gaat zo snel dat we de asynchronie niet kunnen waarnemen.

Interessant genoeg is het beeld van Zeki geen Cartesiaans theater. Zoals hij zegt, is er geen behoefte aan een centrale cortex. Elk van deze microbewustzijn kan op zichzelf functioneren.

Experimenten tonen aan dat basiskleurperceptie kan optreden zonder de activering van de frontale lobben, wat fenomenaal bewustzijn impliceert zonder hogere verwerking. Dit geeft aan dat actieve deelname door V1 niet noodzakelijk is voor visueel bewustzijn, zoals mensen (Crick) lang geloofden.

Zeki stelt dat binding een postbewust fenomeen is. Met andere woorden, er is een fenomenaal bewustzijn van visuele attributen voordat die attributen worden gebonden, eenvoudig omdat de micro-bewustzijns allemaal met verschillende snelheden en tijden werken. Dit onderscheidt Zeki van Crick en Koch, die beweren dat bewustzijn alleen wordt opgebouwd als zich stabiele coalities vormen.

Micro-bewustzijn is gebonden in macro-bewustzijn dat overeenkomt met het fenomenale bewustzijn van Block. Verenigd bewustzijn komt overeen met Block's toegangsbewustzijn en komt alleen tot stand door middel van taal en het bewustzijn van een waarnemende zelf. Grappig genoeg is het echter Zeki zelf die op een ander moment zei dat micro-bewustzijn de verkeerde naam kan zijn, omdat het impliceert dat er een hiërarchie is, een groter bewustzijn - dus het is onduidelijk of hij in een hoger bewustzijn gelooft of niet.

Wat is multisensorische integratie?

Binden is tot nu toe alleen binnen de zintuigen geweest, met name binnen het gezichtsvermogen. Het gebeurt echter net zoveel tussen zintuigen als in hen.

Op de een of andere manier worden beslissingen genomen over wat te integreren en wanneer. Beginselen van tijd, ruimte en omgekeerde effectiviteit zijn voorgesteld als leidraad voor het integratieproces. Een algemener kader voor het begrijpen van de waarschijnlijkheid van verschillende niveaus van segregatie en integratie in multisensorische perceptie is het Bayesiaanse model, waarin nieuw bewijs wordt gecombineerd met eerder geloof om de waarschijnlijkheid te beoordelen.

Het belangrijkste is dat integratie in de hersenen afhankelijk is van multisensorische neuronen die reageren op input van meer dan één zintuig. Deze integratie kan tot illusies leiden, zoals buikspreken of het McGurk-effect, maar meestal zijn we behoorlijk goed in het onderscheid. Wanneer zintuigen elkaar kruisen, kan zoiets als synesthesie optreden.

Er kan worden gezegd dat hoe meer we leren over de interactie tussen zintuigen, hoe moeilijker het is om te definiëren wat een ‘sensorische modaliteit’ betekent: pijn, vestibulair bewustzijn of thermische perceptie, gelden die als afzonderlijke modaliteiten, en zo nee, waarom niet? En hoe zit het met het bewustzijn van spraak of muziek in vergelijking met algemene geluidsbeleving? Waar trekken we de grens?

Wat we uiteindelijk weten, is dat een combinatie van sensorische onderscheidbaarheid en multisensorische integratie een wereld mogelijk maakt waarin objecten als geheel kunnen worden herkend en als worden aangeraakt, gezien, geproefd, geroken of gehoord, en als hetzelfde ding echter zien we ze. Van veel hersengebieden is bekend dat ze erbij betrokken zijn, maar het valt nog te bezien hoe dit soort integratie aanleiding geeft tot het subjectieve gevoel van zichzelf te zijn in een verenigde wereld.

Hoe zit het met het IIT?

Herinner je de IIT in het laatste hoofdstuk - de geïntegreerde informatietheorie? Ja, laten we daarnaar teruggaan. Volgens IIT reageert bewustzijn op het vermogen van een systeem om informatie te integreren. Informatie is geïntegreerd als deze niet in een enkel deel van het systeem kan worden gelokaliseerd of 'wordt gegenereerd door causale interacties in het geheel, in plaats van door de delen gegenereerde informatie'. IIT speelt met vijf hoofdonderdelen in relatie tot bewustzijn.

1. Intrinsiek bestaan. Mijn bewuste ervaring bestaat hier en nu, vanuit mijn intrinsieke perspectief.
2. Samenstelling. Bewustzijn is gestructureerd: het bestaat uit meerdere fenomenale verschillen op verschillende niveaus van algemeenheid, zoals een rode kleur, een verkeerslicht, de linkerkant, een rood verkeerslicht aan de linkerkant, enz.
3. Informatie. Elke bewuste ervaring is specifiek en onderscheiden van andere mogelijke ervaringen; het onderscheid specificeert ruimtelijke locaties, evenals positieve concepten - zoals weg in tegenstelling tot geen weg, rood in tegenstelling tot barnsteen of groen, enz. - en negatieve concepten - geen rood, geen landweg, geen strand, enz.
4. Uitsluiting. Elke ervaring is zowel inhoudelijk als ruimtelijk-temporeel ‘korrel’, wat een fenomenaal onderscheid maakt - over een weg rijden en bij een rood licht komen - en niet in andere, en stroomt met de ene snelheid niet met de andere.
5. Integratie. Het rode verkeerslicht zien kan niet worden gereduceerd tot het zien van de kleur rood plus een verkeerslicht.

Basis voor IIT ligt het idee dat bewustzijn 100% gegarandeerd is. Elke gevolgtrekking tot oorzaak en mogelijkheid daarna is gebaseerd op die zekerheid. Tononi - de eigenaar van de theorie - gelooft ook in de eenheid van bewustzijn. Hij stelt dat er geen manier is om bewustzijn tot meerdere delen te reduceren. Bewustzijn is ongelooflijk informatief en lijkt talloze kleine stukjes informatie te bevatten. Maar wat een bewuste toestand informatief maakt, is niet hoeveel informatie die al dan niet bevat, maar het feit dat het slechts een van potentieel miljoenen andere mogelijke toestanden is. Overweeg een mens en een fotodiode (ja, je snapt het zelfs als je niet weet wat dat is) met een leeg scherm dat afwisselend aan of uit staat. De fotodiode kan slechts twee onderscheidingen maken: ‘light’ of ‘dark’. De mens kan het lichtscherm niet alleen van het donkere scherm onderscheiden, maar ook van een rood en een groen scherm, en van andere schermen, die een willekeurig aantal films weergeven, en van geluiden, gedachten, enzovoort. Dit is een enorme hoeveelheid informatie, want je kunt onderscheid maken tussen al deze staten en elke staat heeft verschillende gedragsconsequenties. Dus je bent veel bewuster dan de fotodiode.

De vijf hoofdonderdelen, zoals eerder genoemd, worden ook wel de axioma's van integratie genoemd. (Ja, eh, integratie is een belangrijk onderdeel van integratie, welkom bij de universiteit mensen). Belangrijk is de bovengenoemde onherleidbaarheid. Hoe minder je een ervaring kunt verminderen om afzonderlijke delen te scheiden, hoe meer geïntegreerd deze is (phi, Φ). Dit suggereert ook dat IIT de mogelijkheid van zombies mogelijk maakt omdat er systemen kunnen zijn die er extern uitzien, maar waarvan het fysieke substraat bestaat uit veel minicomplexen met een lage maximale es-waarde in plaats van een groot complex van hoge maximaal Φ. (Waarom zo gecompliceerd, ugh??)

Net als mondiale werkruimtemodellen, benadrukt IIT het belang van gedistribueerde dynamische processen en behandelt het bewustzijn als een continue variabele. Maar in andere opzichten verschillen de theorieën. In GWT's is de inhoud van de werkruimte bewust omdat deze wordt weergegeven of beschikbaar wordt gemaakt voor de rest van het systeem. In IIT is er geen equivalent van dit theater of centrale gebied, behalve de gedistribueerde kracht om andere delen van de hersenen te beïnvloeden.

Dus, wat is eenheid in actie?

De theorieën die tot nu toe zijn besproken, raken niet betrokken bij het moeilijke probleem of gaan weer over de ‘magische transformatie’. Het is erg moeilijk om volledig aan deze problemen te ontsnappen. Het antwoord hierop zijn enactieve theorieën over bewustzijn. Ze behandelen bewustzijn als een soort handelen of doen, in plaats van informatie weergeven of ontvangen. Bewustzijn betekent dus interactie met de wereld of de hand reiken naar de wereld. Dit omzeilt de vraag of bewustzijn echt verenigd is of niet, want het is duidelijk dat een enkel organisme, of het nu een amoebe is, een hond of een mens, een uniforme actie moet hebben. Een voorbeeld hiervan is de sensomotorische theorie van Noë in hoofdstuk 3.

Is eenheid een illusie?

Ten slotte verwerpen sommige mensen het idee dat bewustzijn überhaupt verenigd is. We hebben ons de vraag gesteld of de stroom van bewuste visie een illusie zou kunnen zijn. Zou de schijnbare eenheid van bewustzijn ook een illusie kunnen zijn? Deze vraag wordt gecompliceerd door het feit dat wanneer we onszelf afvragen 'ben ik me nu bewust?', Het antwoord altijd 'ja' lijkt te zijn. We kunnen onszelf niet betrappen als we niet bewust zijn, en wanneer we merken dat we bewust zijn, lijkt er één ik en één verenigde ervaring te zijn. En dus kunnen we nooit zeker zijn. (Wat lijkt het nut van dit hele boek, niet?)

Wat zijn supereenheid en verdeeldheid?

Een voorbeeld van supereenheid is synesthesie - wat ik niet ga uitleggen, want als je in je tweede jaar van de psychologie bent, moet je al weten wat dat betekent. Hetzelfde geldt voor het voorbeeld van verdeeldheid - het gesplitste hersenscenario. In de meest extreme versie van verdeeldheid is er zelfs geheugenverlies, als je een beetje met de definitie speelt.

Oefeningen

Ja, dus dit hoofdstuk heeft niet echt oefeningen.