Samenvattingen: de beste jurisprudentie en arresten voor insolventierecht en faillissement samengevat

ABN Amro/Berzona (HR 07-07-2014, ECLI:NL:2014:1681, NJ 2014, 407)

Casus

In deze procedure verzoekt de bank om Berzona in staat van faillissement te verklaren. Aan haar verzoek heeft de Bank ten grondslag gelegd dat zij opeisbare vorderingen op Berzona heeft tot een bedrag van in totaal ruim € 11,8 miljoen, met de voldoening waarvan Berzona in gebreke is, en dat Berzona ook andere schuldeisers onbetaald laat. Als steunvorderingen heeft de Bank zich mede beroepen op de vorderingen van de huurders van door Berzona verhuurde flats om het huurgenot daarvan te verschaffen en om onderhoud aan die flats te verrichten. Berzona betwist dat de Bank een opeisbare vordering op haar heeft. Ook heeft zij de door de Bank gestelde steunvorderingen betwist. Zij heeft aangevoerd dat de vorderingen tot het verschaffen van huurgenot en tot het eventueel verrichten van onderhoud, niet als steunvorderingen kunnen dienen.

De rechtbank heeft het verzoek afgewezen

Aerts q.q./ABN AMRO (HR 26-06-1998, NJ 1998, 745)

Wanneer het voorrecht van de fiscus rust op stil verpande zaken en de fiscus op grond van art. 21 Invorderingswet dit pandrecht dus niet hoeft te eerbiedigen, mag hij deze zaken niet uitwinnen, wanneer hij op de overige goederen van de schuldenaar kan uitwinnen. De pandhouder kan deze goederen aan de fiscus aanwijzen. Dus wanneer een beslag is gelegd op zowel goederen waar geen pandrecht op rust als op goederen waar wel een pandrecht op rust, moet er zoveel mogelijk worden voldaan uit de niet belaste goederen. Ook de curator dient deze regel in acht te nemen.

De Hoge Raad heeft bepaald dat belastingschulden rechtstreeks uit de wet voortvloeien. Het voorrecht is dan ook vanaf de aanvang aan de belastingschuld verbonden. Het voorrecht kan ook worden ingeroepen wanneer de aanslag wordt opgelegd nadat de bodemgoederen zijn verkocht en dus alleen

BabyXL (HR 13-05-2005 NJ 2005, 406)

Casus

In de zaak BabyXL is sprake van een huurovereenkomst. Zodra de huurder gesurseëerd wordt, ontbindt verhuurder de huurovereenkomst met onmiddellijke ingang. De verhuurder doet dit op grond van een bepaling in de overeenkomst die uitmaakt dat hij hierop recht heeft indien o.a. de huurder surseance aanvraagt. De huurder stelt dat een dergelijke bevoegdheid in strijd is met de wet en wel met artikel 238 Fw. In faillissement is wel een bevoegdheid tot onmiddellijke beëindiging gegeven (art. 39 Fw) aan de verhuurder, maar bij surseance uitdrukkelijk niet, mede in het licht van de verschillende doelen van beide rechtsfiguren. Het doel van surseance is immers niet vereffening.

Rechtsvraag

In het geding gaat het om de vraag of een dergelijke bepaling, op grond waarvan de verhuurder de huur kan beëindigen in geval van surseance, in strijd is met het systeem van de wet.

Hoge

Bodam Jachtservice (HR 28-06-1996, NJ 1997, 58)

Casus

Bodam Jachtservice BV gaat failliet, en niet alle schuldeisers kunnen voldaan worden. Vaststaat dat het bestuur van de BV niet aan haar boekhoud- en publicatieverplichtingen heeft voldaan (art. 10 resp. 394).

Daarmee staat op grond van art. 2:248 lid 2 tevens vast dat het bestuur zijn taak onbehoorlijk heeft vervuld. Bestuurder Br. stond weliswaar de laatste twee jaar in het Handelsregister als bestuurder ingeschreven, maar de AVA heeft hem reeds na enkele weken eervol ontslag gegeven. Hij is toen tot commissaris benoemd, speciaal belast met toezicht op de financiële administratie. Een zekere B. is gedelegeerd commissaris, dat wil zeggen: een commissaris die de RvC mag vertegenwoordigen. De curator spreekt beiden ex art. 2:259 aan voor de voldoening van de schulden van de BV, voor zover die niet uit de baten van de boedel voldaan kunnen worden.

Relevante artikelen

Artikelen 2:248

Coral/Stalt (HR 12-06-1998/ NJ 1998, 727)

Casus

Coral spreekt moedermaatschappij Stalt aan uit onrechtmatige daad voor de schade die zij stelt te hebben geleden omdat dochtervennootschap Forsythe haar verplichtingen uit overeenkomst jegens haar (Coral) niet kon nakomen nadat Forsythe al haar bedrijfsactiviteiten had beëindigd en in dat kader haar aandelenpakket in een van de groepsmaatschappijen aan Stalt had overgedaan. Coral heeft onder meer aan haar vordering ten grondslag gelegd dat

1. de opbrengst van door Forsythe overgedragen aandelen niet (uitsluitend) had mogen worden aangewend ter voldoening van een intercompany-vordering;

2. Forsythe Coral als crediteur bewust, en op basis van subjectieve criteria, bij andere crediteuren ten achter heeft gesteld;

3. Stalt zich intensief heeft bemoeid met de gang van zaken bij Forsythe en de hand heeft gehad in de beëindiging van de bedrijfsactiviteiten van Forsythe;

4. Stalt heeft bewerkstelligd, althans heeft toegestaan, dat met uitzondering

De Bont/Bannenberg q.q. (HR 16-09-2005, LJN AT7797; NJ 2006/311) 

Casus

In deze zaak spreekt de curator in het faillissement van een b.v. de voormalige bestuurder ervan aan wegens onrechtmatige benadeling van een bepaalde groep schuldeisers. Het betreft schuldeisers wier vordering is ontstaan na 31 juli 1998, het moment dat de bestuurder wist of behoorde te weten dat de vorderingen niet zouden worden voldaan en de vennootschap geen verhaal zou bieden. In cassatie gaat het om de – door het hof bevestigend beantwoorde – vraag of de curator bevoegd is aldus voor de belangen van een bepaalde groep schuldeisers op te komen.         

Hoge Raad

Een faillissementscurator is bevoegd in geval van benadeling van schuldeisers door de gefailleerde voor de belangen van de gezamenlijke schuldeisers op te komen, waarbij, zoals de Hoge Raad voor het eerst in Peeters q.q./Gatzen heeft beslist, onder omstandigheden ook plaats kan zijn voor het geldend

Ladder en Trappenfabriek Centrum Beheer BV of: De Ranitz q.q./Ontvanger (HR 28-09-1990, NJ 1991, 30)

Wanneer het actief van de boedel niet toereikend is om alle boedelschulden te voldoen – en er dus sprake is van een ‘faillissement in het faillissement’ – dan vindt ‘in beginsel’ een verdeling onder de boedelschuldeisers plaats overeenkomstig de normale burgerlijkrechtelijke regels (vgl. artikel 3:277 BW).    

Dat wil zeggen: de boedelschuldeisers hebben onderling een gelijk recht om, na voldoening van de kosten van executie en vereffening, uit de (aldus verkregen) netto-opbrengst van de activa naar evenredigheid van ieders vordering te worden voldaan, behoudens de door de wet erkende redenen van voorrang.       

Tot de kosten van executie en vereffening behoren ‘in elk geval’ het salaris en de voorschotten van de curator.

Relevant & Related:

• Staat / Van Galen - Arrest
• Koot/Tideman qq - Arrest

Feenstra q.q./ING (HR 14-02-2014, ECLI:NL:HR:2014:319; NJ 2014, 264)

Casus

Deze zaak betreft de onderhandse uitverkoop van een aan de bank verpande winkelinventaris door de winkelier, gevolgd door betaling of storting van de daarmee gemoeide koopsommen op de bij de bank aangehouden rekening van de winkelier. In cassatie gaat het om de vraag of het hof op goede gronden heeft aangenomen dat sprake is van een executoriale verkoop in de zin van artikel 3:251 lid 2 BW en dat daarmee de toepasselijkheid van artikel 54 Fw is uitgesloten.

Hoge Raad

Een pandhouder is uit hoofde van artikel 3:248 lid 1 BW bevoegd het verpande goed te verkopen en op de opbrengst daarvan het hem verschuldigde te verhalen, als de schuldenaar in verzuim is met de voldoening van hetgeen waarvoor het pand tot zekerheid dient. Deze verkoop geschiedt ingevolge artikel 3:250 BW in het openbaar, maar op grond van artikel

Hamm q.q./ABN AMRO (HR 30 oktober 2009, LJN BJ0861; NJ 2010/96 m.nt. F.M.J. Verstijlen)       

De curator is in het belang van de boedel bevoegd voldoening van door de gefailleerde stil verpande vorderingen te eisen en betalingen van die vorderingen in ontvangst te nemen, zolang de stille pandhouder aan de betrokken debiteuren niet de in artikel 3:246 lid 1, tweede volzin BW bedoelde mededeling heeft gedaan.

Echter, omdat de curator niet de vrijheid heeft de bevoegdheid van de stille pandhouder tot het doen van de genoemde mededeling te frustreren door zijnerzijds aanstonds aan die debiteuren mede te delen dat zij de stil verpande vorderingen op de rekening van de boedel moeten voldoen in plaats van op die van de stille pandhouder, heeft de Hoge Raad reeds eerder beslist dat de curator een redelijke termijn – die aanvangt daags na de faillietverklaring en ten aanzien van een professionele stille pandhouder

ING/Gunning q.q. (HR 19-11-2004, LJN AR3137; NJ 2005/199 m.nt. P. van Schilgaarde)

De regels uit het arrest Mulder q.q./CLBN gelden niet voor het geval waarin de bank als hypotheekhouder heeft ingestemd met een onderhandse verkoop van de verhypothekeerde onroerende zaak en de opbrengst daarvan op de bij de bank aangehouden rekening van de hypotheekgever worden bijgeschreven. Door afstand te hebben gedaan van het hypotheekrecht, is ook het daaraan verbonden recht van voorrang komen te vervallen en is de bank verworden tot een concurrente schuldeiser.           

ING/Manning q.q. (HR 23-03-2012, NJ 2012, 421)

Casus

In dit arrest gaat het om een zaak tussen de ING Bank N.V. en mr. Manning, in zijn hoedanigheid van curator van de besloten vennootschap Balkbrugse Transport Onderneming B.V.

Op de dag van zijn faillietverklaring geeft de rekeninghouder aan zijn bank, de ING, enkele betalingsopdrachten. De ING, die nog niet weet van het faillissement van Balkbrugse Transport Onderneming B.V. heeft de betalingsopdracht aanvaard en ten laste van de rekening-courant uitgevoerd. Het faillissement is pas drie kwartier ná de betalingsinstructie uitgesproken. Artikel 23 Fw geeft het faillissement terugwerkende kracht tot 0:00 uur van de dag van faillietverklaring. De curator beroept zich op art. 23 Fw om een overgeboekt bedrag terug te vorderen van de bank. De betalingsopdracht is gegeven op de dag van de faillietverklaring en de (gefailleerde) opdrachtgever was op grond van art. 23 Fw niet meer bevoegd om over

Koot Beheer/Tideman q.q. (HR 19-04-2013, NJ 2013, 291)

Casus

I.c. gaat het om de partijen Koot Beheer en curator mr. Tideman. Koot Beheer verhuurde een bedrijfsruimte aan Brand & Van Wijk Logistiek, die op 26 oktober 2010 door de rechtbank Den Haag failliet is verklaard. De curator gaat over tot opzegging van de huur op de voet van art. 39 Fw, waardoor deze op 31 januari 2011 eindigde. Per die datum heeft de curator het gehuurde ontruimd en leeg opgeleverd.

Volgens Koot Beheer is er opleveringsschade veroorzaakt die moet worden vergoed op grond van art. 7:224 BW en de algemene bepalingen van de huurovereenkomst met betrekking tot de oplevering. De in die bepalingen geregelde verplichting tot correcte oplevering van het gehuurde is in dit geval een boedelschuld, omdat deze verplichting is ontstaan door toedoen van de curator, namelijk door de opzegging van de huurovereenkomst. Koot Beheer vordert in

Loeffen q.q./BMH I (HR 08-07-1987, LJN AC0457; NJ 1988/104)     

Casus

APO BV heeft een door haar aan Meerhuys verschuldigd bedrag van ƒ 750.000 aan deze betaald door overmaking van dat bedrag op de rekening-courant van Meerhuys bij de bank. De creditering vindt plaats op 12 maart 1982. Voor deze creditering vertoonde deze rekening een debetsaldo van ƒ 856.326,31 hetwelk opeisbaar was. Bij vonnis van 17 maart 1982 is Meerhuys in staat van faillissement verklaard. Vaststaat dat de bank op 12 maart 1982 wist dat het faillissement van Meerhuys reeds was aangevraagd.

Rechtsvraag

Valt deze creditering onder ‘voldoening door de schuldenaar aan een opeisbare schuld’ als bedoeld in artikel 47 Fw?          

Hoge Raad

Volgens de Hoge Raad moet deze vraag bevestigend worden beantwoord. Niet goed valt in te zien waarom een dergelijke vermindering van het debetsaldo wanneer zij het gevolg is van storting door de schuldenaar zelf wel, maar wanneer

Maclou/Curatoren Van Schuppen (HR 19-04-1996, LJN ZC2047; NJ 1996/727)

Welke maatstaf dient te worden gehanteerd bij de beoordeling van de vraag of een faillissementscurator persoonlijk aansprakelijk (anders dan aansprakelijkheid q.q.) is jegens derden die nadeel hebben ondervonden van de wijze waarop de curator bij het beheren en vereffenen van de failliete boedel te werk is gegaan?

Onjuist is de stelling dat de aan een faillissementscurator te stellen zorgvuldigheidsnorm in beginsel gelijk is aan die welke geldt voor advocaten en vergelijkbare beroepsbeoefenaren. Zij miskent vooreerst dat een curator, ook al beoefent hij het beroep van advocaat of een daarmee vergelijkbaar beroep, bij het vervullen van zijn taak als curator niet optreedt als beoefenaar van dat beroep. Voorts miskent die stelling dat de curator, anders dan de beoefenaar van een beroep als dat van advocaat, niet in een contractuele betrekking staat tot degenen wier belangen aan hem in zijn hoedanigheid

Mobell/Interplan (HR 19-12-2003, NJ 2004, 293)

Casus

Op 25 juni 1997 werd Mobell BV failliet verklaard. In haar voorraad lagen zaken van Interplan, die Interplan onder eigendomsvoorbehoud had geleverd. De facturen waren nog niet voldaan. Op dezelfde datum is een afkoelingsperiode van een maand ingegaan teneinde de mogelijkheid te onderzoeken van een doorstart van het bedrijf.

Op 15 juli 1997 hebben de curatoren in het faillissement van Mobell goederen uit de in de boedel aanwezige voorraden aan een derde verkocht, onder de voorwaarde dat het op die goederen rustende eigendomsvoorbehoud van Interplan wordt gerespecteerd. Dat laatste is niet gebeurd en in dit geding spreekt Interplan de curatoren in hun hoedanigheid aan tot schadevergoeding.

Procesverloop

De rechtbank heeft de vordering afgewezen. Het hof wees de vordering toe, oordelende dat de curatoren onzorgvuldig hebben gehandeld doordat zij de belangen van Interplan als separatist hebben tekort gedaan door de aan haar

Mulder q.q./CLBN (HR 17-02-1995, NJ 1996, 471)

Casus

De casus van dit arrest betreft de rechtspositie van de stille pandhouder ten opzichte van de curator in faillissement. Rocco Mulder is in dit arrest de eisende partij en curator in faillissement van Connection Technology BV tegen de Credit Lyonnais Bank Nederland NV (CLBN).

Het probleem dat zich voordoet, is dat het failliete Connection Technology BV stil vorderingen heeft verpand aan CLBN, terwijl er hiervan geen mededeling is gedaan aan de schuldenaar.

Hoge Raad

Zolang geen mededeling van de verpanding aan de schuldenaar van de verpande vorderingen is gedaan, ontleent een pandgever – en in diens faillissement, de curator – aan artikel 3:246 lid 1 BW de bevoegdheid om ten behoeve van zichzelf de nakoming van stil verpande vorderingen te eisen en betaling daarvan in ontvangst te nemen. De pandhouder heeft geen aanspraak op afdracht van hetgeen de pandgever (curator)

Nimox/Van den End q.q. (HR 08-11-1991, NJ 1992, 174)

Kern

Een faillissementscurator is bevoegd voor de belangen van de schuldeisers op te komen bij benadeling van die schuldeisers en kan ook een actie ex artikel 6:162 instellen tegen een derde die bij die benadeling betrokken is geweest. Hierop bestaat geen uitzondering indien slechts de crediteuren worden benadeeld wier vorderingen na de handeling van de derde zijn ontstaan. De curator heeft dan dus geen bijzondere volmacht nodig van die crediteuren. Indien een besluit van de algemene vergadering van aandeelhouders niet is aangetast op grond van art. 2:11 BW, volgt hieruit niet dat uitvoering van het besluit of het door uitoefening van het stemrecht bewerkstelligen van het besluit tegenover derden zoals schuldeisers niet onrechtmatig kan zijn.

De in de Faillissementswet met betrekking tot de verificatie getroffen voorzieningen staat niet in de weg aan een buiten die voorzieningen om gevoerd geding

Ontvanger/Hamm q.q. (HR 05-09-1997, NJ 1998, 437)

Rechtsregel

Wanneer de curator wordt geconfronteerd met een vordering uit hoofde van een ná de faillietverklaring ‘zonder rechtsgrond’ gedane betaling, die slechts het gevolg is van een ‘onmiskenbare vergissing’, handelt hij in overeenstemming met hetgeen in het maatschappelijk verkeer als betamelijk wordt beschouwd, indien hij meewerkt aan het ongedaan maken van die vergissing.     

De curator is in zo’n geval dan ook verplicht om, nadat hij het onverschuldigd betaalde heeft ontvangen en heeft geconstateerd dat sprake is van een vergissing, uit de beschikbare middelen van de boedel een bedrag gelijk aan dat waarmee de boedel is verrijkt te voldoen aan degene die onverschuldigd heeft betaald.          

De aard van deze verplichting brengt mee dat de curator haar zo spoedig mogelijk behoort na te komen, zonder de afwikkeling van de boedel af te wachten en met voorbijgaan van aanspraken van andere boedelcrediteuren.     

Ook

Pannekeet/De Witt Wijnen q.q (HR 20-02-2004, NJ 2004, 252)

Op basis van art. 2:248 BW is de bestuurder gehouden het tekort dat overblijft na het faillisement te betalen. Wordt de bestuurder hierdoor ook een crediteur van de boedel?

In casu wilde de bestuurder een claim van de Ontvanger verlaagd krijgen. Dit probeerde hij toe doen door middel van art. 69 Fw. de curator te dwingen tot actie. Deze actie staat alleen open voor schuldeisers van de gefailleerde vennootschap. De vraag is dus of een bestuurder doordat hij op basis van art. 2:48 BW aan de boedel betaalt ook een schuldeiser van de boedel wordt.

De Hoge Raad beslist alsvolgt: Als een bestuurder op basis van art. 2:248 BW tekorten van het faillissement betaalt, krijgt deze geen regresrecht en wordt daardoor ook geen schuldeiser van de boedel. Regresrecht toekennen aan een bestuurder die op basis van art. 2:248 BW

Postgirodienst (HR 10-01-1975, LJN AB4313; NJ 1976/249)           

Door in artikel 53 de woorden ‘voortvloeien uit handelingen vóór de faillietverklaring verricht’ te gebruiken, heeft de wetgever weliswaar de mogelijkheid van verrekening geopend voor het geval een schuldeiser van de boedel aan deze een schuld heeft die, hoewel zij niet vóór de faillietverklaring is ontstaan, uit de afwikkeling van een vóór de faillietverklaring tot stand gekomen rechtsbetrekking voortvloeit, maar hieraan mag niet een zo ruime strekking worden toegekend, dat zij van toepassing zouden zijn in alle gevallen, waarin een schuld die ontstaan is na de faillietverklaring ‘enig verband’ met een voordien gesloten overeenkomst houdt. Met name kan van toepassing geen sprake zijn, indien de rechtstreekse oorzaak van het ontstaan van de schuld ligt in een na de faillietverklaring verrichte rechtshandeling van een derde – zoals in het onderhavige geval de opdrachten tot overschrijving aan de Girodienst –

Rabobank/Reuser (HR 03-06-2016, ECLI:NL:HR:2016:1046, NJ 2016/290)

Casus

Een kwekerij had een teeltsysteem aangeschaft voor €600.000. De verkoop van dit teeltsysteem vond plaats onder eigendomsvoorbehoud; hetgeen inhoudt dat de leverancier eigenaar blijft totdat de gehele koopsom betaald is. De kwekerij werd echter failliet verklaard op het moment dat €480.000 afbetaald was. De bank betaalde vervolgens de resterende €120.000, zodat de kwekerij na het faillissement als nog eigenaar van het teeltsysteem werd. De bank had in de financieringsovereenkomst een pandrecht bedongen op de inventaris van de kwekerij, zodat de bank zich kon verhalen op de volledige opbrengst. De curator maakte echter aanspraak op de overwaarde van het teeltsysteem, omdat het pandrecht van de bank volgens hem ongeldig was.

Hoge Raad

De Hoge Raad overweegt dat een koper van onder eigendomsvoorbehoud geleverde zaken een eigendomsrecht onder opschortende voorwaarde verkrijgt. Dit voorwaardelijke eigendomsrecht kan overgedragen of bezwaard worden met een beperkt recht,

Simoca/Van den End q.q (HR 18-09-2009, NJ 2009, 438)

Casus

De curator heeft in het faillissement van de Simoca Groep een vordering ingesteld op grond van art. 2:248 BW. Het vorderde o.a. de bestuurder te veroordelen tot betaling van het bedrag van de schulden van de boedel. De voor het tekort aansprakelijk gestelde bestuurder beriep zich echter op verrekening op grond van artikel 53 Fw. De rechtbank heeft de vordering toegewezen en het hof heeft dit vonnis bekrachtigd. Het hof vond de verrekening immers niet gerechtvaardigd en verwierp het beroep. Met betrekking tot het door de eiseres gedane beroep op verrekening van de vordering van de curator met een vordering die zij stelt op de Simoca Groep te hebben, overwoog het hof: "Het beroep van [eiseres] op verrekening wordt verworpen nu de door haar gepretendeerde vordering een vordering op de Simoca groep betreft, terwijl het bij de door

Tiethoff q.q./NMB (HR 22-12-1989, LJN AD0995; NJ 1990/661 m.nt. P. van Schilfgaarde)

Casus

Sinds 1980 heeft Het Residentieslachthuis BV aan NMB een kantoorpand verhuurd, voor een prijs van ƒ 14.762,49 per kwartaal, bij vooruitbetaling te voldoen. Bij vonnis van de rechtbank op 17 juli 1985 is Het Residentieslachthuis in staat van faillissement verklaard. De curator vordert in deze procedure, stellende dat NMB de huur over het vierde kwartaal van 1985 en over de vier kwartalen van 1986 niet heeft betaald, de veroordeling van NMB tot betaling ƒ 73.812,45 en per 1 januari 1987 ƒ 14.762,49 per kwartaal, zolang NMB het genot van het gehuurde heeft. NMB heeft die vordering bestreden, stellende dat zij de gefailleerde vennootschap kredieten – tot op de dag van faillietverklaring ƒ 4.746.344,18 – heeft verleend en dat zij zich op grond van artikel 53 Fw op verrekening kan beroepen.

De curator heeft bestreden dat

Van Dooren q.q./ABN AMRO I (HR 16-06-2000, NJ 2000, 578 ) 

Casus

ABN Amro Bank verhoogt de kredietfaciliteit van in liquiditeitsproblemen verkerende groep ondernemingen. In verband daarmee heeft de bank hypothecaire zekerheid bedongen, niet alleen voor het extra verleende krediet van f 1 000 000, maar ook voor het reeds gebruikte krediet van f 8 000 000. Twee dagen na de inschrijving van de hypotheken in de openbare registers is voorlopige surseance van betaling gevraagd en verkregen. Vijf dagen daarna werd het faillissement uitgesproken. De curator vordert vernietiging van de vestiging van de hypotheken, stellende (1) dat wetenschap van ophanden zijn van aanvraag surseance is gelijk te stellen aan wetenschap van aanvraag van faillissement als bedoeld in art. 47 Fw., (2) dat de bank door de aanvaarding van de hypotheken de concursus tussen de schuldeisers doorbrak en aldus onrechtmatig handelde, en (3) dat de toezegging tot zekerheidstelling een

Van Dooren q.q./ ABN Amro III (HR 22-12-2009, NJ 2010, 273)

Dit arrest borduurt voort op de vorige twee arresten van Van Dooren q.q./ABN Amro. Voor de feiten, zie deze arresten. Het gaat om een geding na tweede verwijzing.

De maatstaf ‘weten of behoren te weten’ in de zin van art. 42 F houdt in wetenschap van benadeling in de zin van art. 42 F. Hiervan is sprake wanneer ten tijde van handeling het faillissement en een tekort daarin met een redelijke mate van waarschijnlijkheid waren te voorzien voor zowel de schuldenaar als degene met of jegens wie hij de rechtshandeling verrichtte. De faillissementscurator die zich beroept op art. 42 F. draagt bewijslast van deze wetenschap. Doen zich de in art. 43 lid 1, aanhef en onder 2, F. bedoelde omstandigheden voor dan wordt, behoudens tegenbewijs, deze wetenschap bij schuldenaar en wederpartij aangenomen. De bank die op verzoek

WUH-Emmerig q.q. (HR 30-01-1987, NJ 1987, 530)

Casus

In 1983 wordt het faillissement van de commanditaire vennootschap Onex uitgesproken en Mr. Emmerig wordt tot curator benoemd. Tot de boedel behoort onroerend goed, die Onex aan derden verhuurde, en waar een hypotheek op is gevestigd bij WUH (bank). Onex had vóór het faillissement het recht op de huurpenningen aan WUH overgedragen.

De curator Emmerig en WUH hebben nu een meningsverschil over de vraag of de huurpenningen die na de faillissementsdatum verschijnen, in het faillissement vallen of aan WUH toekomen.

Rechtsvraag

Moeten na faillissement te verschijnen huurtermijnen als toekomstig worden beschouwd?

Hoge Raad

Volgens de Hoge Raad is het ontstaan: 'afhankelijk van toekomstige, vooralsnog onzekere, gebeurtenissen waaronder in het bijzonder de daadwerkelijke verschaffing van het huurgenot, onderscheidenlijk het na de faillietverklaring nog resterende deel van het huurgenot, waarvoor de betreffende termijn de tegenprestatie vormt.'

Naast huurtermijnen vallen hieronder ook vorderingen uit